Labels

Monday, April 14, 2008

Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται - Συγγραφή, έκδοση, βράβευση - ένα flash back


Όταν τον περασμένο Φεβρουάριο του 2007 εκδόθηκε το ‘Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται’, μου ζήτησαν να συντάξω το Δελτίο Τύπου του, στο οποίο έγραψα πως πρόκειται για ένα παραμύθι σαν αλήθεια, μια αλήθεια σαν παραμύθι.
Σήμερα και ένα χρόνο μετά την έκδοσή του, θεωρώ πως αυτό το βιβλίο ολοκλήρωσε κατά κάποιον τρόπο τον κύκλο του με τον πλέον ευχάριστο τρόπο και μπορώ να μιλήσω για την περιπέτειά του –και δική μου συνάμα-, την διαδρομή του που ακόμα βέβαια συνεχίζεται και μακάρι να συνεχίζεται για πολύ ακόμα.
Σχεδόν για δεκαπέντε χρόνια έγραφα πολλών ειδών κείμενα, αλλά κυρίως ποίηση. Είχα μέσα μου αποφασίσει πως ό,τι κι αν εκδώσω θα έρθει μετά από την έκδοση μιας τουλάχιστον ποιητικής συλλογής. Πίστευα πως αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό μου. Οι απόπειρες έπεφταν στο κενό. Τυποποιημένα αρνητικά γράμματα από τους εκδοτικούς οίκους κατέφταναν, στα οποία βέβαια απαντούσα ουδόλως τυπικά. ΄Ελεγα πως μια μέρα θα εκδώσω τα εκδοτικά μου ‘όχι’! Κάθε φορά απογοητευόμουν, αλλά και κάθε φορά κάτι μέσα μου σιγομουρμούριζε πως όλοι αυτοί μια μέρα θα με παρακαλούν και τότε θα είμαι εγώ που θα λέω ‘όχι’. Είναι γνωστό πως για να εκδώσεις ποίηση πρέπει να πληρώσεις, αλλά εγώ αυτό είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα το κάνω. Το 1999 εκδόθηκε το Εγώ ο Άλλος, από τις εκδόσεις Νησίδες, το θεατρικό μου μονόπρακτο, που ήταν η δική μου απάντηση στο τι είναι Θέατρο, μιας και ο τρόπος που συνάντησα το θέατρο ήταν ολωσδιόλου παράδοξος και σε μεγάλη ηλικία.
Μια μέρα κάποιος φίλος μου μίλησε για έναν εκδοτικό οίκο της Θεσσαλονίκης προκειμένου να δώσω κάποια μικρά παραμύθια που είχα γράψει. Νομίζω πως ήταν εφτά οχτώ κείμενα. Τα πήγα και ουδέποτε απάντησαν αφού ουδέποτε πιθανόν τα διάβασαν. Άρχισα όμως έτσι να μεταστρέφομαι μέσα μου. Αποφάσισα πως αφού δεν εκδίδεται η ποίηση και αφού 'έτσι είναι ο κόσμος' και δεν αλλάζει, θα αλλάξω εγώ. Ένιωθα πως μου ταιριάζει το παραμύθι και πως παρ’ όλη την απογοήτευση θα ήταν μάλλον ένας δρόμος πιο φωτεινός. Απ’ την αρχή γνώριζα πως δεν γράφω για μένα. Γράφω για να επικοινωνώ με τον κόσμο. Αυτό μου ήταν απολύτως ξεκάθαρο.
Κατόπιν παραγγελίας του Κυριάκου Καλαϊτζίδη γράφω πριν από τρία χρόνια ‘Το Παραμύθι της Μουσικής’. Ένα μεγάλο πλήρες παραμύθι που το γράφω έναν χρόνο και το διορθώνω για άλλον έναν. Με πίστη μεγάλη αποφασίζω πως αυτό οφείλει να εκδοθεί και το προτείνω σε μεγάλο εκδοτικό οίκο της Αθήνας. Πριν κάνω την πρόταση επιλέγω τον εικονογράφο της αρεσκείας μου, τον Νικόλα Ανδρικόπουλο που θαύμαζα την δουλειά του. Το έστειλα πρώτα στον Νικόλα χωρίς να τον γνωρίζω καθόλου, έχοντας τον πάρει ένα τηλέφωνο ως μία Χ. Το διάβασε και ενθουσιάστηκε, οπότε μετά το πρότεινα στον εκδότη. Η απάντηση ήταν πως τους αρέσει το παραμύθι, αλλά θα ήθελαν να το βγάλουν με μαλακό εξώφυλλο σε μικρό μέγεθος και άλλον εικονογράφο. Αρνήθηκα κατηγορηματικά. Ήμουν ξεκαθαρισμένη γι’ αυτό που ήθελα. Δεν ήταν το ζήτημα να το εκδώσω όπως όπως. Ο Νικόλας μου πρότεινε τότε να γράψω ένα μικρό παραμύθι που θα είχε περισσότερες ελπίδες να εκδοθεί. Πάντα ακούω τους φίλους και συνεργάτες μου σ’ αυτό που μου λένε, -όταν αυτό δεν σημαίνει υποχώρηση στις αρχές μου.
Το καλοκαίρι του 2007 στη Χίο όπου παραθέριζα αρχίζω και γράφω το ‘Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται’. Είχα ήδη χάσει τον εξάχρονο ανιψιό μου, τον Κωστή, από καρκίνο. Μέσα από την αλληλογραφία μου με τον φίλο μου τον Άρη συχνά διάβαζα με συγκίνηση όσα μου έγραφε για τις γιαγιάδες και τους παππούδες του με τον μοναδικό του τρόπο, μια σχέση που εγώ δεν είχα ποτέ, μιας και μόνο μία γιαγιά μου έζησα κι αυτή για πολύ λίγο. Ήταν και όλη η άδικη περιπέτεια που είχε τραβήξει ο ίδιος με την παράνομη φυλάκισή του, -αυτή η περιπέτεια που μας έφερε κοντά-, που εν τέλει ήθελα να γράψω κάτι που να τον αφορά. Κάτι που να του ανταποδίδει έστω και λίγο, αυτό το φως που τον διακρίνει και μοιράζει απλόχερα, την πίστη και την αγάπη που μου είχε δώσει και που μου έδινε μεγάλη έμπνευση και δύναμη τόση που με αλλοίωνε προς το καλύτερο.
Μόλις το έγραψα του το έστειλα με μέηλ από την Χίο. Του άρεσε πάρα πολύ και χάρηκα διπλά. Κατόπιν το έστειλα και στον Νικόλα. Με πήρε κατασυγκινημένος αμέσως τηλέφωνο και με ρώτησε αν του επιτρέπω να το προτείνει στον Λιβάνη. Η εμπειρία μου από τους εκδότες ήταν αρκετά πικρή κι έτσι δέχτηκα με μεγάλη χαρά να κάνει αυτή την κίνηση ο ίδιος αντί για μένα. Μέσα σε μια βδομάδα το πήγε στην Γιώτα Λιβάνη που το διάβασε την ίδια στιγμή. Η μεγάλης ευαισθησίας κυρία του εκδοτικού οίκου συγκινήθηκε και το παρέδωσε στον Νικόλα να το ζωγραφίσει και η δουλειά ξεκίνησε πριν καλά καλά το αντιληφθώ. Όταν βγήκε το βιβλίο βρέθηκαν κάποιοι να πουν πως δεν θα πάει καθόλου καλά. Ποιος θα αγοράσει ένα παιδικό βιβλίο που μιλάει για τον θάνατο; Μα διαψεύστηκαν. Το βιβλίο πήγε και πηγαίνει πάρα πολύ καλά, δόξα τω Θεώ!
Πριν από λίγες μέρες, στις 2 Απριλίου, την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού βιβλίου, το ‘Αν τα’ αγαπάς ξανάρχονται’ τιμήθηκε με το βραβείο του 2008 ως βιβλίο προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου που είναι το Ελληνικό τμήμα της IBBY (International board on books for young people) που εδρεύει σε 72 χώρες του κόσμου. Προκρίθηκε ανάμεσα σε 44 βιβλία που είχαν προταθεί για βράβευση, ενώ την περασμένη χρονιά δεν δόθηκε πουθενά το αντίστοιχο βραβείο. Η απονομή που έγινε στην κατάμεστη Στοά του Βιβλίου είχε για μένα μεγάλη συγκίνηση μιας και από κάτω ήταν μεγάλα ονόματα του χώρου του παιδικού βιβλίου, άνθρωποι που άσπρισαν τα μαλλιά τους γράφοντας. Ακόμα μεγαλύτερη συγκίνηση ήταν που αμέσως μετά από μένα βραβεύτηκε ο Χρήστος Μπουλώτης. Ο παραμυθάς που θεωρώ ως τον καλύτερο στην Ελλάδα και μ’ έχει καθορίσει πολύ στην γραφή μου. Στα λίγα λόγια που είπα μετά την απονομή ήταν και η αναφορά μου σ’ αυτόν τον σπουδαίο συγγραφέα χωρίς να ξέρω πως κι αυτός επρόκειτο να βραβευτεί.
Ένα βραβείο σαν αυτό είναι βέβαια μια μεγάλη χαρά, αλλά είναι κι ένα κίνητρο μαζί με μια αίσθηση ευθύνης. Οφείλεις γρήγορα να το ξεχάσεις και να συνεχίσεις σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Και αυτό κάνεις γιατί ο πήχης διαρκώς ανεβαίνει και η προσπάθεια αυξάνεται για να ανταποκριθείς. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το ποστ γιατί τις τελευταίες μέρες με κάλεσαν σε διάφορα σχολεία για να παρουσιάσω στα παιδιά το παραμυθάκι και δέχθηκα τόσες πολλές ερωτήσεις από τα παιδιά που με ανάγκασαν να θυμηθώ ξανά όλη την πορεία αυτού του βιβλίου.
Ας μείνει εδώ τώρα καταγεγραμμένη γιατί είναι καλό να μην ξεχνάμε. Κι ας συνεχίσουμε την εργασία μας για άλλα, γιατί είναι καλό να μην κολλάμε σ’ αυτά που ήδη κάναμε, αλλά να προχωράμε συνέχεια. Σήμερα δεν θα εξέδιδα τις ποιητικές μου συλλογές ούτε αν μου τις ζητούσαν. Άργησα λίγο αλλά κατάλαβα πως η ποίηση ήταν μια σκληρή άσκηση που με ωφέλησε πολύ και ως άσκηση μπορεί μια χαρά να μείνει στο πρόχειρο. Όπως κατάλαβα πως, το πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή μας είναι πάντα σοφότερο από το πώς τα θέλουμε και τα επιδιώκουμε οι ίδιοι. Το ζήτημα είναι να δουλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις μας και με όλη την καρδιά μας και έχει ο Θεός!

58 comments:

  1. Σημαντική αυτή η καταγραφή σου. Διὀτι μέσα από το δικό σου ταξείδι στο χώρο της συγγραφής και της έκδοσης νομίζω ότι θα πάρουν πολύ άλλοι, δύναμη και κουράγιο. Ανθρωποι οι οποίοι προσπαθούν και παλεύουν χρόνια με χαρτιά και μολύβια, μα κυρίως και πάνω από όλα με την καταγραφή της εσώτερης φωνής τους....

    Να είσαι καλά και σε άλλα με το καλό!!!

    ReplyDelete
  2. Διάβασα το αν τ αγαπας ξανάρχονται
    πριν 2 βδομάδες...η πιο όμορφη ευκαιρία να πω ένα ευχαριστώ..

    καλη συνέχεια!

    με την ευχή, να αγγίζεις με τα βιβλία σου την καρδιά της καρδιάς μας..

    ευχαριστω!

    ReplyDelete
  3. ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ δεν λεει τιποτα!
    πολλα Συγχαρητηρια παλι δεν λεν τιποτα!
    Η επιμονη σου ανταμειφθηκε γλυκεια μου Βασιλικη!
    να εισαι καλα να γραφεις ομορφα πραγματα.
    καλη σου μερα. και καλες επιτυχιες...στη ζωη σου.

    ReplyDelete
  4. π.Λίβυε,
    αυτό που αναφέρεις ήταν ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα να τα γράψω όλα αυτά. Συνήθως ακούγονται μόνο οι επιτυχίες, βλέπουμε το τελικό στάδιο μιας πορείας και νομίζουμε πως είναι εύκολα τα πράγματα. Εμένα πόσοι άνθρωποι ήρθαν σκανδαλισμένοι και μου είπαν: μα καλά, το πρώτο σου βιβλίο στον Λιβάνη; Λογικό ερώτημα, μόνο που η ζωή δεν είναι λογική και πρέπει να το έχουμε κατά νου. Και πόσοι άλλοι, ποιητές της Θεσ/νίκης υποκρινόμενοι διερωτώνταν μα γιατί μου αρνούνται οι εκδότες την έκδοση των ποιημάτων μου, αφού είναι τόσο εύκολο! Και κανείς δεν έλεγε ότι τα πλήρωνε.
    Μα η πραγματικότητα είναι σκληρή και θέλει επιμονή, υπομονή και πίστη. Είμαι απολύτως βέβαιη πως όλα βγαίνουν σε καλό, αλλά τίποτα δεν είναι εύκολο και δεν γίνεται μόνο του. Απαιτείται πολλή δουλειά, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Και ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και άνθρωποι που είναι άφταστοι και στα συρτάρια τους έχουν αριστουργήματα που μπορεί ποτέ να μην εκδοθούν όσο ζουν. Αυτούς τους θαυμάζω πιο πολύ από όλους, δεν το κρύβω ούτε κι αυτό.

    ReplyDelete
  5. Εγώ ευχαριστώ πολύ, Νηφάλια Μέθη μου.
    Τιμή μου όσα γράφεις.
    Να είσαι καλά και να εύχεσαι!

    ReplyDelete
  6. Αλίκη σε σκεφτόμουν χθες επίμονα και σήμερα σε βλέπω εδώ και χαίρομαι πολύ, γιατί ξέρω πόσο αγαπάς τα παραμύθια. Σ' ευχαριστώ και αισιοδοώ σήμερα το βράδυ να βρω επιτέλους λίγο χρόνο να περάσω κι εγώ από τα ωραία σας σπιτάκια!

    ReplyDelete
  7. Μπράβοοοοοοοοο!!!!!!!!Χειροκροτώ δυνατά και με πολύ μεγάλη χαρά απ το βάθος της αίθουσας(μακάρι να ξερα και να σφυρίζω δυνατά αλλά βλέπεις δεν την κατέχω τούτη την τέχνη)Μπράβο βασιλικούλα μου! Πολύ χάρηκα! Τα ωραία αξίζουν να βραβεύονται!Ξανά συγχαρητήρια και να μείνεις πάντα η ίδια σου έυχομαι! Φιλιά!

    ReplyDelete
  8. Ένα παραμύθι και η ιστορία του "Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται".
    Είναι πραγματικά μια δικαίωση το βραβείο και όσο κι αν θες δε μπορείς να το ξεχάσεις. Είναι κίνητρο αλλά μπορεί να γίνει και αιτία στασιμότητας. Δημιουργεί πραγματικά αίσθηση ευθύνης. Βεβαιότητα περισσότερο από ευχή ότι θα δικαιώσεις κι εσύ όσους σε βράβευσαν.

    ReplyDelete
  9. "Κάθε φορά απογοητευόμουν, αλλά και κάθε φορά κάτι μέσα μου σιγομουρμούριζε πως όλοι αυτοί μια μέρα θα με παρακαλούν και τότε θα είμαι εγώ που θα λέω ‘όχι’"

    "κατάλαβα πως, το πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή μας είναι πάντα σοφότερο από το πώς τα θέλουμε και τα επιδιώκουμε οι ίδιοι. Το ζήτημα είναι να δουλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις μας και με όλη την καρδιά μας και έχει ο Θεός!"

    ..Βασιλική προφανώς τώρα δεν μπορείς να καταλάβεις, αλλά σε ευχαριστώ πάρα πολύ..για αυτό το post..
    Θα παρω άμεσα το βιβλίο σου.

    ReplyDelete
  10. "Όπως κατάλαβα πως, το πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή μας είναι πάντα σοφότερο από το πώς τα θέλουμε και τα επιδιώκουμε οι ίδιοι."

    Μην αρχίσω πάλι να λέω ότι με συγκίνησες και τα σχετικά. Τα ξέρεις αυτά. Εκπέμπεις τέτοιο φως που και να μην το θέλεις, χαρίζεις και στους άλλους. Που το θέλεις σίγουρα.

    Αλλά γι'αυτή τη φράση σου είσαι σίγουρη; Γι'αυτή τη φράση εννοώ που απομόνωσα από το κείμενό σου στην αρχή του μηνύματός μου. Έρχονται "σοφά" τα πράγματα στη ζωή μας; Ίσως είναι και η ηλικία, αλλά διαφωνώ. Μακάρι να διαψευσθώ.

    Σε φιλώ και καλή δύναμη.

    ReplyDelete
  11. Τα όσα γράφεις εδώ, τα διάβασα ευχάριστα σαν ένα παραμύθι, ένα παραμύθι που διπλά ωφέλησε την ψυχή μου, επειδή είναι αληθινό. Κι επειδή, είναι από τα παραμύθια, που ο ίδιος ο ήρωας γράφει... Ευχαριστώ! :)) :))
    Χαίρομαι πάρα μα πάρα πολύ, που διάβασα αυτή την αναδρομή, μαρτυρία, εξομολόγηση!

    ReplyDelete
  12. Τυχαία διάβασα την προηγούμενη ανάρτησή σου "Τα σώματα" και ένοιωσα την ανάγκη να σου γράψω ένα σχόλιο. Καθυστέρησα και μετά δεν εύρισκα την ιστοσελίδα σου. Χάρηκα που σήμερα το κατάφερα.
    Ήθελα και εγώ να επιβεβαιώσω όσα τόσο ωραία περιέγραψες και να αποτυπώσω και εγώ τον πλούτο της ανεπανάληπτης εμπειρίας του να γνωρίσει κάποιος στη ζωή του μία ψυχή σε ένα "σώμα" που και τα χρόνια δεν το εμποδίζουν να "ανθίζει". Η αγαπημένη αδελφή της γιαγιάς μου, που πέθανε στα 82 της, ήταν ακριβώς αυτό. Επίτρεψέ μου να της αφιερώσω το σχόλιό μου.
    Έβαλα την ιστοσελίδα σου στα "Αγαπημένα" για να την επισκέπτομαι και περιμένω την έκδοση του βιβλίου σου.
    Καλή επιτυχία.

    ReplyDelete
  13. Αχ, Θρασυβουλάκο μου μικρέ και τριανταφυλλένιε... γι' αυτό είπε ο Χριστός να γίνουμε σαν τα παιδιά... ακριβώς γι' αυτό!!!
    Ελπίζω όμως να μη μείνω ίδια, να βελτιωθώ λιγάκι, γιατί κρίμα είναι να μείνω στάσιμη....
    Φιλιά!!!

    ReplyDelete
  14. Sot μου,

    ξέρεις γιατί αξίζει ένα βραβείο;
    Γιατί μετά σε κοιτάζουν με άλλο μάτι, σε ακούν αλλιώς όσοι έχουν την δύναμη και την εξουσία και αν έχεις τα μυαλά στο κεφάλι -που μακάρι εκεί να μείνουν και μην μας πάρουν αέρα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται- μπορεί να βγει όφελος μεγάλο.

    Και το γράφω τώρα εδώ το ΝΕΟ και θα το ξαναγράψω και σε ποστ όταν έρθει η ώρα πως πριν από λίγο κλείστηκε οριστικά η συμφωνία το επόμενο παραμύθι, αυτό της Μουσικής, να βγει και σε γραφή Braille, την γραφή των τυφλών. Αυτό ήταν εξ αρχής μεγάλη μου επιθυμία και είμαι τώρα καταχαρούμενη που το αποδέχτηκε με χαρά η κ.Λιβάνη και που ανταποκρίθυκε ο Φάρος Τυφλών που έχουνε καταπληκτικό τυπογραφείο!!!!

    ... και ενώ σου γράφω -πρέπει να είσαι πολύ γουρλής αδερφάκι μου, δεν εξηγείται αλλιώς- χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν πως το Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται θεωρείται υποψήφιο και για βραβείο από το περιοδικό Διαβάζω! Δηλαδή πέρασε την πρώτη φάση επιλογής, γιατί αυτοί κάνουν μια πρώτη επιλογή, δεν διαλέγουν ανάμεσα σε όλα κατευθείαν... Να χαζέψω; Αν πάρω κι αυτό, μου μένει μόνο το Κρατικό που κάνει δυο χρόνια τουλάχιστον όμως για να αποφασίσει, ακόμα βραβεύει του 2006.
    Πλάκα δεν έχει;

    ReplyDelete
  15. Roadaristi μου,
    καλό να κάνουμε κι ας μην το καταλαβαίνουμε... σ' ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  16. Νεαρέ μου φίλε Γιώργο,
    να μου λες κάθε φορά πόσο συγκινώ γιατί μ' αρέσει, μ' αρέσει, θέλω να τ' ακούω να το λες!!!

    Τώρα, κοίτα να δεις, νομίζω στο έχω ξαναπεί, εγώ δεν είμαι σίγουρη για τίποτα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, γι' αυτό γράφω παραμύθια κι όχι επιστημονικές πραγματείες.
    Ίσως λοιπόν, θα ήταν πιο σωστό να πω πως το ζήτημα δεν είναι το ΤΙ μας έρχεται και το ΤΙ θέλουμε, αλλά το ΠΩΣ διαχειριζόμαστε κάθε τι, είτε είναι μέσα στα σχέδιά μας είτε μας προκύπτει χωρίς να το θέλουμε.
    Τι λες επ' αυτού;
    Φυσικά στην ηλικία σου πρέπει και οφείλεις να διαφωνείς με ΟΛΑ! Αυτό δα μας έλειπε, να ακούς εμάς τους... γέρους! -μικρή υπερβολή ήταν τώρα αυτό-
    Όσο για το φως, έπεσες διάνα, γιατί στο καινούριο μου βιογραφικό στο επόμενο παραμύθι, γράφω αυτό ακριβώς, πως είμαι υφάντρα αχτίδων φωτεινών, αυτό θέλω να είμαι και αυτό θέλω να είναι και τα κείμενά μου. Φτάνει τόσο σκοτάδι, φτάνει. Λίγο φως πάντα βρίσκεται, έστω στα όνειρά μας.
    Φιλιά, καλή δύναμη και επιτυχία στις εξετάσεις σου αδερφέ μου!

    ReplyDelete
  17. Νικόλα μου,
    δεν είναι εύκολο και το ξέρεις, να λέμε την αλήθεια και πάλι ξέρεις πως μόνο ένα μέρος της μπορούμε να δημοσιοποιήσουμε. Μα για μένα αξίζει τον κόπο όταν βρίσκω τέτοια ανταπόκριση. Σκέψου πως δεν μίλησα καθόλου για τα συμβόλαια των εκδοτών που είναι μια άλλη πολύ μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία που κι αυτήν την πάλεψα πολύ σκληρά και σήμερα χαίρομαι γιατί σε μεγάλο βαθμό πέτυχα αυτό που δύσκολα πετυχαίνει ένας πρωτοεμφανιζόμενος. Υποχώρησα βέβαια σε κάποια ζητήματα μα υποχώρησαν και οι εκδότες σε δικά τους. Δεν ήταν καθόλου εύκολο αυτό και ρίσκαρα απολύτως την μη έκδοση. Και λέω πως μακάρι να είχαν την λεβεντιά να τα παλεύουν όσοι θεωρούνται φίρμες και πουλούν τρελά. Γιατί τότε όλοι οι νεότεροι θα ήμασταν σε ευνοϊκότερη θέση. Δεν πειράζει όμως. Καθένας τελικά προχωράει μόνος του και με τον δικό του χαρακτήρα. Αν κάτι αξίζει είναι να είμαστε εντάξει με την συνείδησή μας. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα κι έχει πάντα ο Θεός!
    Να είσαι καλά φίλε!

    ReplyDelete
  18. Άστρια σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την κατάθεση αυτή και βέβαια σου επιτρέπω και χαίρομαι πολύ που το αφιερώνεις το σχόλιο στην αγαπημένη σου προγιαγιά! Πολύ σ' ευχαριστώ!
    Σήμερα παρουσιάζοντας σε μια Β΄Δημοτικού το Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται, τους έδειξα την ζωγραφιά που έρχεται η γιαγιά και παίρνει στον ουρανό το εγγόνι της που ήδη έχει γίνει παππούς. Σ' αυτήν την εικόνα φαίνεται πως το μπαστούνι που κρατούε ο παππούς-εγγόνι πέφτει και ρώτησα τα παιδά γιατί πέφτει. Απολύτως βεβαιο ένα αγοράκι είπε:
    Γιατί στον ουρανό δεν χρειαζόμαστε μπαστούνια. Εκεί όλοι θα είμαστε νέοι!

    Τίποτα σαν τα παδιά στον κόσμο!
    Μα τίποτα!

    ReplyDelete
  19. Ναι. Μπορεί να γίνει πολύ χρήσιμο, όταν το αξίζεις πραγματικά.

    Δεν έχει τελειωμό ο κύκλος :)
    Πού θα πάει θα έρθει και το Κρατικό.

    Πάντως πολλά συγχαρητήρια, ίσως τα περισσότερα, σου αξίζουν, για το δρόμο που άνοιξες, με τις προσπάθειές σου να φτάσει το παραμύθι σε ανθρώπους που δε θα μπορούσαν να το διαβάσουν. Η χαρά τους θα είναι ένα ακόμα μεγάλο βραβείο από πολλούς ανώνυμους μα άξιους κριτές.

    ReplyDelete
  20. Συγχαρητήρια Βασιλική.
    Θα το αναζητήσω το βιβλίο.
    Συνέχισε... (σε παρακαλώ).

    HENRI CARTIER-BRESSON: "Έχω μερικούς φίλους στους οποίους έχω μεγάλη εμπιστοσύνη και η κριτική τους μου κάνει πολύ καλό. Αυτό που σκέφτονται οι υπόλοιποι είναι δικό τους πρόβλημα."

    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ: "Δώσε μου θεέ μου δύναμη να αντιμετωπίζω με αξιοπρέπεια τη μεγάλη λύπη και χωρίς αλαζονεία το θρίαμβο."

    ΑΝΤΡΕΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ: "Μείνε ήρεμος στο μέσο της βοής και της βιασύνης. Αναλογίσου την ειρήνη που βασιλεύει στον κόσμο."

    ReplyDelete
  21. Καλημέρα σε όλους!
    Ξέρεις τι μου θύμισες τώρα πρωί πρωί Σοτ μου;
    Ένα κοριτσάκι της Γ΄Δημοτικού πέρσι που όταν τους διάβασα αυτό το παραμυθάκι και τα άλλα παιδιά έλεγαν διάφορα, η Ιωάννα ήρθε και μου έδωσε ένα μικρό χαρτάκι γιατί είναι πολύ συνεσταλμένο παιδί και δεν πολυμιλάει. Το χαρτάκι έγραφε:

    "Νόμιζα πως η λύπη μένει για πάντα. Σήμερα κατάλαβα πως η λύπη μπορεί να γίνει και χαρά. Σήμερα το κατάλαβα".

    Τότε, λοιπόν, είπα μέσα μου, πως ναι, έχει νόημα αυτό το βιβλιαράκι έστω και μόνο για αυτό το παιδί.

    Όπως και χθες η Νικολέτα, εφτάχρονο κουκλί, άρχισε να κλαίει. Έβγαλα όλη την τάξη έξω και την κράτησα στην αγκαλιά μου. Δεν ήταν από τα παιδιά που τα γνωρίζω και στην αρχή δεν μιλούσε. Μα στο τέλος μου είπε πνιγμένη στα κλάμα: Φοβάμαι κυρία, φοβάμαι πάρα πολύ τον θάνατο, φοβάμαι μη πεθάνει ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά. Τη ρώτησα ποιος είναι άρρωστος και μου είπε η γιαγιά. Της είπα πως όλοι φοβόμαστε πάρα πολύ, πως κανείς δεν τον αγαπάει τον θάνατο και μετά άρχισα να της λέω πόσο ωραία θα είναι στον ουρανό, που θα είμαστε όλοι νέοι όπως είχε πει ο συμμαθητής της και θα παίζουμε συνέχεια στις παιδικές χαρές και θα γελάμε και θα τρέχουμε και να σκέφτεται αυτά όταν την πιάνει αυτός ο φόβος. Άρχισε να γελά και παρηγορήθηκε η ψυχούλα λίγο. Τι να πω μωρέ Σοτ; Μα ήταν ανάγκη να πεθαίνουμε; Όχι, πες μου σε παρακαλώ. ¨Ηταν ανάγκη;
    Τέλος πάντων, πολλά φιλιά, χαμόγελα, και σήμερα άλλες τρεις παρουσιάσεις, αύριο άλλες δύο και μετά Αθήνα και μετά επιτέλους, Μ.Εβδομάδα!

    ReplyDelete
  22. Γιώργο, Γιώργο
    είσαι ένα κομμάτι μάλαμα!
    Επέτρεψέ μου να σου στείλω ένα φιλικό φιλί! Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα παραθέματα!

    ReplyDelete
  23. Καλημέρα σε όλους!
    Ξέρεις τι μου θύμισες τώρα πρωί πρωί Σοτ μου;
    Ένα κοριτσάκι της Γ΄Δημοτικού πέρσι που όταν τους διάβασα αυτό το παραμυθάκι και τα άλλα παιδιά έλεγαν διάφορα, η Ιωάννα ήρθε και μου έδωσε ένα μικρό χαρτάκι γιατί είναι πολύ συνεσταλμένο παιδί και δεν πολυμιλάει. Το χαρτάκι έγραφε:

    "Νόμιζα πως η λύπη μένει για πάντα. Σήμερα κατάλαβα πως η λύπη μπορεί να γίνει και χαρά. Σήμερα το κατάλαβα".

    Τότε, λοιπόν, είπα μέσα μου, πως ναι, έχει νόημα αυτό το βιβλιαράκι έστω και μόνο για αυτό το παιδί.

    Όπως και χθες η Νικολέτα, εφτάχρονο κουκλί, άρχισε να κλαίει. Έβγαλα όλη την τάξη έξω και την κράτησα στην αγκαλιά μου. Δεν ήταν από τα παιδιά που τα γνωρίζω και στην αρχή δεν μιλούσε. Μα στο τέλος μου είπε πνιγμένη στα κλάμα: Φοβάμαι κυρία, φοβάμαι πάρα πολύ τον θάνατο, φοβάμαι μη πεθάνει ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά. Τη ρώτησα ποιος είναι άρρωστος και μου είπε η γιαγιά. Της είπα πως όλοι φοβόμαστε πάρα πολύ, πως κανείς δεν τον αγαπάει τον θάνατο και μετά άρχισα να της λέω πόσο ωραία θα είναι στον ουρανό, που θα είμαστε όλοι νέοι όπως είχε πει ο συμμαθητής της και θα παίζουμε συνέχεια στις παιδικές χαρές και θα γελάμε και θα τρέχουμε και να σκέφτεται αυτά όταν την πιάνει αυτός ο φόβος. Άρχισε να γελά και παρηγορήθηκε η ψυχούλα λίγο. Τι να πω μωρέ Σοτ; Μα ήταν ανάγκη να πεθαίνουμε; Όχι, πες μου σε παρακαλώ. ¨Ηταν ανάγκη;
    Τέλος πάντων, πολλά φιλιά, χαμόγελα, και σήμερα άλλες τρεις παρουσιάσεις, αύριο άλλες δύο και μετά Αθήνα και μετά επιτέλους, Μ.Εβδομάδα!

    ReplyDelete
  24. Για έναν συγγραφέα η καλύτερη ανταμοιβή είναι να διαβάζεται το βιβλίο του.

    Εχει τόσα η καρδιά σου να γράψει, που νομίζω πως το "Αν τ΄αγαπάς ξανάρχονται" είναι μόνο η αρχή.

    Χρειαζόμαστε συγγραφείς που έχουν αγάπη στην καρδιά του και μπορούν να κάνουν το συναίσθημα λέξεις για να τις περπατάμε..

    και σε ανώτερα λοιπόν.

    ReplyDelete
  25. Βασιλική,
    σε ευχαριστώ για το γλυκό απόηχο της ψυχής σου, έτσι όπως αυτός ενσαρκώνεται στο γαλήνιο ύφος των λόγων σου. Όταν αφουγκραζόμαστε τη φωνή της καρδιάς μας, τότε μιλάμε και αληθινά και αυτή η αλήθεια ρίχνει το δάκρυ της στον έρημο του νού ώστε να αναβλύσει ελπίδα και πίστη...
    Θα το διαβάσω το βιβλίο σου, μόνο και μόνο γιατί με κέρδισε η απλότητά σου και η υπόσχεση του τίτλου... Όντως ξανάρχονται όσα αγαπάς, και μάλιστα πιο ευφρόσυνα και χαριτόβρυτα, διότι η στέρηση εξαγνίζει την αγάπη μας και μόλις σκύψουμε στο αλφαβητάρι του πόνου, αρχίζουμε να μιλάμε - καρδιακά - όλες τις γλώσσες του κόσμου...

    ReplyDelete
  26. Καλημέρα Βασιλική, θαυμάζω!

    ReplyDelete
  27. Αλεξάνδρα μου,
    πριν αναχωρήσω για Αθήνα απαντώ ολίγον βιαστικά αλλά με όλη μου την καρδιά.
    Είναι όντως μόνο η αρχή το Αν γ' αγαπάς ξανάρχονται. Ήδη ο Λιβάνης έχει άλλα οχτώ βιβλία μου που σιγά σιγά και πρώτα ο Θεός θα βγουν με το καλό.
    Ευχαριστώ πολύ για την αγάπη και ελπίζω πως μέσα στις επόμενες μέρες θα βρω επιτέλους έστω και λίγο χρόνο να περάσω από τα μπλοκγ σας.
    Καλό τριήμερο και καλή Μ.Εβδομάδα εύχομαι!

    ReplyDelete
  28. Lookfil καλώς μας ήρθες
    και μας άφησες κι αυτό το εξαιρετικό σχόλιο! Τι να πω για την θαυμάσια φωτογραφία σου με τα παιδάκια; Υπέροχα!
    Κρατώ το... η στέρηση εξαγνίζει την αγάπη μας... Το κρατώ και μου δίνει δύναμη μεγάλη γιατί από στέρηση δόξα τω Θεώ! Χαμογελώ και με πλατύ χαμόγελο σε χαιρετώ!

    ReplyDelete
  29. Χθες το βράδυ Ηλιογραφάκο μου
    σκεφτόμουν πως δεν έχω προλάβει να περάσω ούτε καν να θαυμάσω κι εγώ τις φωτογραφίες σου, που είναι από τις στιγμές της ξεκούρασής μου και του ανεφοδιασμού μου. Αλλά ήρθες εσύ και σε βλέπω τώρα να χαμογελάς και χαίρομαι. Χθες το απόγευμα για να καταλάβεις πήγα και πήρα τις πιο ισχυρές βιταμίνες γιατί ένιωσα να καταρρέω από κόπωση και δεν έχω περιθώρια ξεκούρασης μέχρι τις 22 του Μάη. Πρέπει να αντέξω και να τα βγάλω πέρα οπωσδήποτε. Έχει ο Θεός!

    Φιλιά πολλά και μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη όλων σας!
    Καλή Μ.Εβδομάδα αδέρφια! Να τη ζήσουμε όπως της αξίζει και όσο το μπορούμε!

    ReplyDelete
  30. Ποιός ξέρει...
    Ίσως και πραγματικά να είναι η πιο χαρούμενη στιγμή. Η προσφορά παρηγοριάς και κουράγιου για να ξεπεράσουμε αυτό το φόβο βοηθά να είναι πιο χαρούμενη κι παρούσα ζωή.
    Κι είναι πολύ ευχάριστο που βρήκες την ευκαιρία να το κάνεις με τρόπο που να μπορεί να φτάσει σε πολλούς.

    ReplyDelete
  31. Ερχόμενη εδώ στο σπιτικό σου και διαβάζοντας κάθε φορά όσα η ψυχή σου γράφει, νιώθω σα μικρό παιδί που θέλει να ρουφήξει, να αγκαλιάσει όσα έχει μπροστά του.

    Προσφέρεις τόση γλύκα γύρω σου που όσα κι αν πω δε θα καταφέρω ποτέ να περιγράψω με ακρίβεια όσα νιώθω κάθε φορά εδώ.

    Μη σταματήσεις... ανάσες σαν τη δική σου έχουμε ανάγκη...

    Καλό σαββατοκύριακο Βασιλική μου :-))) Ξεκούραστο να είναι.. όσο μπορείς περισσότερο :-)))

    ReplyDelete
  32. Βασιλική και πάλι συγχαρητήρια. Δεν ήξερα ότι περνάς τέτοια Οδύσσεια μέχρι να βρεις εκδότη. Γνώριζα βέβαια ότι επικοινωνείς με γράμμα αλλά όχι και έτσι. Απότι φαίνεται οι ευχές σου έπιασαν τόπο! Να'σαι καλά!

    ReplyDelete
  33. Καλησπέρα Βασιλική!!! Θερμά συγχαρητήρια!!! Χαίρομαι που αυτό το βιβλίο βρήκε το δρόμο προς την κορυφή γιατί από τότε που κυκλοφόρησε με εντυπωσίασε...
    Εύχομαι καλή πορεία στη Μεγάλη Εβδομάδα και καλή Ανάσταση!!!

    ReplyDelete
  34. ξέρεις..
    αυτό είναι δύναμη..
    να ισορροπείς.. στο νήμα..
    κι εσύ την έχεις..
    σε θαυμάζω.. όχι για την ισορροπία σου..
    μα για την δύναμη.. στο νήμα να ανεβαίνεις..
    και να το ανενάζεις..

    Τις ευχές μου ήθελα σου αφήσω για Ανάσταση Καλή..
    Υπέροχή μου εσύ.. με συγκινείς..
    απλά..
    ΕΣΥ..

    L.N.E

    ReplyDelete
  35. Καλώς σας βρίσκω και πάλι!

    Καλά πήγαν οι πρόβες στην Αθήνα και ακόμα πολύ καλά πήγαν και οι συναντήσεις με ανθρώπους που ήθελα πολύ να γνωρίσω και έπεσαν κυριολεκτικά πάνω μου...
    Μου ανακοίνωσαν Σοτ κάτι που μου φάνηκε στ' αλήθεια πολύ αστείο:
    Συνηποψήφιοί μου στα βραβεία που θα δοθούν από το περιοδικό "Διαβάζω" είναι τα δύο τέρατα του παιδικού βιβλίου, Τριβιζάς και Μπουλώτης!
    Ε, ρε γλέντια! Θα γελάσουμε πολύ!

    Τ' αφήνουμε τώρα αυτά, έτσι κι αλλιώς αυτό θα γίνει στις 12 του Μάη και μέχρι τότε ο δρόμος που έχω να διανύσω είναι ανηφορικός και δύσκολος, οπότε εύχομαι Καλή Μ.εβδομάδα και ίσως αύριο να μπορέσω να βάλω και κανένα ποστ πιο σχετικό...
    Καλό βραδάκι!

    ReplyDelete
  36. Kalynama μου, είσαι μεγάλη καρδιά, γι' αυτό τα εισπράτεις όλα έτσι...
    Ξεκούραση τώρα το καλοκαίρι με το καλό! Η Μ.Εβδομάδα έχει το βράδυ τις ακολουθίες και όλη τη μέρα διόρθωμα του πεζογραφήματος που πρέπει να παραδοθεί αμέσως μετά. Ο Θεός να δίνει δύναμη σε όλους μας κι εγώ συνεχίζω... καλπάζοντας...
    Καλή Ανάσταση!

    ReplyDelete
  37. Μενέλαε,
    κάποτε συνωμοτούν μάλλον τα αστέρια μας και οι δρόμοι ανοίγουν όταν είμαστε κι εμείς έτοιμοι να διαβούμε τον δρόμο μας. Κάθε Οδύσσεια έχει το νόημά της και τον λόγο της, οπότε δεν σκάμε, απλώς μαθαίνουμε να πριμένουμε και να επιμένουμε...
    Καλή Ανάσταση!

    ReplyDelete
  38. Onisime πολύ σ' ευχαριστώ
    για την εγκαρδιότητα!
    Εύχομαι τα καλύτερα και σ' εσενα και όπως τα λες, καλή πορεία και καλή Ανάσταση! Ο Νυμφίος ήρθε να μας πάρει από το χέρι!

    ReplyDelete
  39. LNE κι εσύ με συγκινείς
    και σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου!
    Καλή Ανάσταση καρδιά μου και καλή δύναμη σε όλα!

    ReplyDelete
  40. Για να δούμε ποιός θα πάρει το χρυσό :)

    ReplyDelete
  41. Δεν έχει σημασία φίλε μου.
    Εξάλλου όπως μου είπαν, τα loby είναι συγκεκριμένα και με συγκεκριμένους συσχετισμούς. Θα είναι ένα μικρό θαύμα να το δώσουν σε μένα, -ή και μεγάλο. Είναι ήδη παράδοξο το πώς βρίσκομαι μέσα στην sori list και εντάξει. Αρκετά ασχοληθήκαμε μ' αυτά.


    Προσπαθώ να φτιάξω το καινούριο ποστ και κάτι δεν δουλεύει με την φωτογράφιση της ταινίας του Ταρκόσφσκι πάνω στην οποια δουλεύω. Θα το παλέψω λίγο ακόμα και μετά θα το αφήσω.
    Είναι τόσο σπουδαίες αυτές οι ημέρες και μας θέλουν παρόντες και ολόκληρους.
    Καλό βραδάκι καλέ μου φίλε.

    ReplyDelete
  42. :-)))


    Για εμάς η βράβευση του βιβλίου ήταν φυσικό επόμενο!

    Καλημέρα και καλή Μεγαλοβδομάδα!

    ReplyDelete
  43. Όσοι πιστέψαμε από την αρχή, ανυπόκριτα κι ανυστερόβουλα, σε σένα, στο συγκεκριμένο βιβλίο, στην συνολική σου πνευματική παρουσία - ακόμη κι εδώ, στο Internet το πολυπαρεξηγημένο - δεν μπορούμε παρά να αγαλλιάζουμε με την πορεία του βιβλίου και την βράβευση αυτή...
    Τάχαμε πει από την αρχή: ο θάνατος του σώματος (γιατί μόνον του σώματος είναι) μέρος της ζωής είναι κι αυτός και μονάχα αν έτσι τον αντιμετωπίζουμε μπορεί η ζωή να συνεχίζεται. Κι αυτό είναι που πρωτίστως - όχι μπορούμε - οφείλουμε να διδάσκουμε στα παιδιά κάθε ηλικίας, ακόμα και της πιο τρυφερής!
    Στενοχωριέμαι μόνο που δεν ειδοποίησες νωρίτερα ότι θα κατέβαινες στην Αθήνα, αλλά δεν πειράζει... Πάντα τέτοια, κορίτσι μας!

    ReplyDelete
  44. Ήδη μοιάζουν με θαύμα όσα έχουν γίνει. Απλώς θα γίνει πιο εντυπωσιακό. Τα θαύματα βέβαια ποτέ δεν γίνονται τυχαία.

    ReplyDelete
  45. Σου εύχομαι από ψυχής να είσαι πάντα καλά.Πολυ σημαντικό πράγμα στην ζωή του ανθρώπου να αγωνίζεται και να μη συμβιβάζεται στις ''προσταγές'' των καιρών.. Νά ''μετουσιώνει'' το 'όνειρο και να του δίδει σάρκα και οστά...Με άγγιξε η γραφή σου και θέλω να σαι καλά και να θυμάσαι..
    Οτι αγαπάμε ΖΕΙ μέσα μας για πάντα..
    Ανάσταση λοιπών και ανάταση!!

    ReplyDelete
  46. Βασιλική καλή Ανάσταση εύχομαι!
    Τις θερμές ευχές μου!
    Καλό βράδυ!

    ReplyDelete
  47. 7 Delons ευχαριστώ για την βεβωαιότητα!
    Εύχομαι ολόψυχα καλή Ανάσταση και καλές αντάμωσες!

    ReplyDelete
  48. Αστεροειδή μου καλέ,
    πολύ σ' ευχαριστώ για ό,τι έγραψες. Κατεβαίνω συνέχεια πια Αθήνα αλλά όλα τα ταξίδια είναι αστραπιαία και αποκλειστικά για δουλειά εντατική. Μόλις θα έχω λίγο χρόνο θα ειδοποιήσω, δεν τίθεται ζήτημα.
    Να είσαι καλά και καλή Ανάσταση φίλε μου!

    Δεν έχω υπολογιστή για να περάσωω και από τα σπιτικά σας όπως θα ήθελα, είναι στον μάστορα κα ιελπίζω να τον έχω τουλάχιστον για τα Χριστός Ανέστη!

    ReplyDelete
  49. Καλή Ανάσταση Σοτ μου γλυκύτατε!
    Γεροί να είμαστε, να βάλω πρώτα κανένα κιλό γιατί έχασα έξι και δεν ήταν απαραίτητο καθόλου και να ανακάμψω λίγο για να συνεχίσωωωωωω!
    Φιλιά ρε!

    ReplyDelete
  50. Καλώς μας όρισες Περίπλους και σου ανταποδίδω ολόψυχα τις ευχές για καλή Ανάσταση και ανάταση παντοτινή!

    ReplyDelete
  51. Υπομονή. Τρεις μέρες ακόμα και τελειώνει η νηστεία :)
    Καλή Ανάσταση

    ReplyDelete
  52. Μη λες τέτοια και νομίζει ο κόσμος πως πρόκειται και για καμιά μεγάλη νηστεύτρια... απ' το τρέξιμο είναι, τις ασκήσειςέρος και εδάφους, τίποτα άλλο βρε!

    Δεν έχω ακόμα υπολογιστή, γράφω από ξένο, οπότε


    ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΟΛΟΥΣ!

    Αν γιατρευτει΄όμως ο υπολογιστής υπόσχομαι να σας αποζημιώσω...

    ReplyDelete
  53. Μη λες τέτοια και νομίζει ο κόσμος πως πρόκειται και για καμιά μεγάλη νηστεύτρια... απ' το τρέξιμο είναι, τις ασκήσειςέρος και εδάφους, τίποτα άλλο βρε!

    Δεν έχω ακόμα υπολογιστή, γράφω από ξένο, οπότε


    ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΟΛΟΥΣ!

    Αν γιατρευτει΄όμως ο υπολογιστής υπόσχομαι να σας αποζημιώσω...

    ReplyDelete
  54. Η νηστεία όμως δε βοηθά ν' ανακάμψεις. Μετά την Ανάσταση θα είναι πιο εύκολο :)
    Καλή ανάρρωση και στον υπολογιστή

    ReplyDelete
  55. Καλή Ανάσταση Βασιλική μου και Καλό Πάσχα, όπως το λαχταράς, όπως το περιμένεις.


    Την αγάπη μου σου αφήνω. Να είσαι πάντα καλά :-))

    ReplyDelete
  56. Καλή Ανάσταση, γλυκό κορίτσι!
    Με επιτυχίες πάντα και μ' ανθρώπους να σ' αγαπούν γύρω σου...

    ReplyDelete
  57. εγω μια απορια εχω οταν καποιος εκδοτικος σε δεχεται να εκδωσεις κατι και μετα σου ζηταει λεφτα (2000 ευρω στη περιπτωση μου για μια ποιητικη συλλογη 20 σελιδων) το κανει με ολους ή όντως του άρεσες? 'Οχι τιποτα αλλο να μου μεινει το honore πως περασα εστω μια πρωτη βαθμιδα ξεσκαρταρισματος.Εννοειται πως δεν τα δωσα!!!

    ReplyDelete
  58. Θα σου απαντήσω.
    Σχεδόν κανείς σήμερα δεν εκδίδει ποιητική συλλογή χωρίς να πληρώσει. Είναι είδος που δεν πουλάει και δεν ρισκάρει κανένας εκδοτικός οίκος.
    Δεύτερον, σου ζητάνε πάρα πολλά για μια συλλογή είκοσι σελίδων. Κοινώς θέλουν να σε κλέψουν.
    Τρίτον, καλά έκανες και δεν τα έδωσες.
    Τέταρτον, καλό θα είναι αν σε ενδιαφέρει, να γράψεις κάτι άλλο, μυθιστόρημα ή παραμύθια ή κάποιο είδος που να πουλάει, ώστε, να σε πληρώσουν και να μην πληρώσεις.

    ReplyDelete

Σχόλια