Labels

Tuesday, April 1, 2008

Το δικό μου Παρίσι σε αμοντάριστα στιγμιότυπα ενός Σαββατοκύριακου



Το είδα με ήλιο. Το περπάτησα και με βροχή. Με ουρανό καθαρό το Σάββατο, γεμάτο απειλητικά σύννεφα την Κυριακή. Αστραφτερό στις ανταύγειες του φωτός. Σκιασμένο από τα νέφη.Μα όπως και να το δεις το Παρίσι, αυτό που πρώτα απ' όλα σου επιτίθεται με ερωτικό πάθος μανιώδους εραστή, είναι ο ουρανός του. Και όπως και να εκφραστεί αυτό το πάθος τρυπά τα μύχια της ύπαρξής σου. Τίποτα δεν το σταματά. Ε;iτε το δέρμα σου είναι αραχνοϋφαντο, είτε σκληρό, ο ουρανός σε τυλίγει και σε διαπερνά χωρίς να προλάβεις να το αντιληφθείς.
Αυτή την φορά δεν έβγαλα ούτε μία φωτογραφία. Δεν κράτησα ούτε μία σημείωση. Ήταν τόσο μεγάλη η δίψα μου να το ζήσω χωρίς επιλογές, διακρίσεις, στόχους προαποφασισμένους, που είπα μέσα μου: περπατώ και επτιτρέπω πάνω μου τα πάντα. Γι' αυτό και ό,τι γράφω είναι στιγμές που ρέουν αφεαυτού τους ανεπεξέργαστες.
Τέλη Μαρτίου στο Παρίσι τα περισσότερα δέντρα είναι ακόμα γυμνά. Δέντρα ψηλά στις νησίδες των δρόμων, στις όχθες του Σηκουάνα που καθορίζει την πόλη. Το κρύο είναι ακόμα δυνατό κι ας λάμπει ο ήλιος. Μα οι άνθρωποι κι εδώ διψούν την άνοιξη. Την απαιτούν. Τους βλέπεις με τα κοντομάνικα μπλουζάκια ή με τα μπουφάν και σαγιονάρες στα ξυπόλυτα πόδια τους. Μα τα τεράστια πάρκα είναι καταπράσινα από αειθαλή δέντρα και πολλά λουλούδια τώρα πρωτανοίγουν τα βλέφαρα πολύχρωμα.
Ατέλειωτοι άνθρωποι χαίρονται την βόλτα τους στα πάρκα. Ατέλειωτοι ποδηλάτες εκμεταλλεύονται το δημοτικό ποδήλατο για να πάνε στη δουλειά τους με το κουστουμάκι, το ταγεράκι ή το τζιν. Οι κήποι του Λούβρου είναι γεμάτοι ζουμπουλάκια που αρωματίζουν ξέφρενα τον αέρα. Τα γκρουπ των επισκεπτών κι αυτά καβάλα στα ποδήλατα περιηγούνται στους δρόμους και στα μεγαλεπήβολα κτίρια. Κοχλάζει ο Σηκουάνας σηκώνοντας λάσπη από τα βάθη του και πλημμυρίζουν οι όχθες Οι μικρές μπουτίκ στην περιοχή του Μαραί γεμάτες από τις τελευταίες νότες της ανοιξιάτικης μόδας τραγουδούν υφάσματα λεπτά, χρώματα μαβιά, ασπρόμαυρα πουά, λαδιά τρυφερά και κόκκινα πυρωμένα.Οι ωραίες γαλλιδες περήφανες για τα γαλάζιες χάντρες των ματιών τους κάνουν πως δεν τις αφοράς. Η κομψότητα στο ντύσιμό τους αποκαλύπτει μια ελευθερία κουλτούρας που δεν γνωρίζει κόμπλεξ, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου ο συνδυασμός των ρούχων και το στυλ.Όλες οι φυλές της γης σε όλων των ειδών τις δουλειές και στα μετρό οι άνθρωποι κοιμούνται κατάκοποι. Ένας πλανόδιος μουσικός μπαίνει με την κιθάρα και τον ενισχυτή του, με το μικρόφωνο καλά στερεωμένο στο στήθος και τραγουδά παλιά γαλλικά τραγούδια. Λίγες οι κυλιόμενες σκάλες και τα ασανσέρ στο μετρό. Τις περισσότερες σκάλες πρέπει να τις ανέβεις με τα ποδαράκια σου.Η Σανζ Ελιζέ παραμένει ο ωραιότερος δρόμος του κόσμου. Είναι ένας τόσο φαρδύς δρόμος με τόσο όμορφα επώνυμα μαγαζιά, τόσα δέντρα, τόσο φως και κατήφορο, που λες πως ένας τέτοιος δρόμος είναι μόνο για να τον κατεβαίνεις. Δεύτερη σε σειρά έρχεται η μεγάλη οδός του Πέραν της Κωνσταντινούπλης.Λίγο πριν τον άγιο Στέφανο, την Ορθόδοξη εκκλησία του Παρισιού, μέσα σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο βλέπω έναν μπόγο ρούχα τυλιγμένο. Πλησιάζω και προσέχω καλύτερα. Ένα πόδι μ' ένα τρύπιο παπούτσι εξέχει προς τα πάνω αφού δεν χωρά. Ένας άλλος ανθρώπινος μπόγος κοιμάται στο βάθος μιας στοάς. Απαγορεύτηκε η διαμονή των άστεγων στους σταθμούς του μετρό. Εκεί θα συναντήσεις μόνο πλανόδιους μουσικούς που παίζουν ξυλόφωνο ή κιθάρα ή ό,τι άλλο.Ανεβαίνω στο πολύχρωμο καρουζέλ που βρίσκεται μπροστά στο Δημαρχείο για να ικανοποιήσω επιτέλους μια παιδική μου λαχτάρα. Και θα γελάσω σαν μωρό παιδί μέσα από την καρδιά μου έτσι καθώς το αλογάκι μου ανεβοκατεβαίνει, τα φωτάκια αναβοσβήνουν και το παιδικό τραγουδάκι τραλαλί τραλαλό. Είναι ωραίο να επιστρέφεις και να ξεδιψάς διψασμένα όνειρα.Ο μαύρος ταξιτζής δεν παίρνει τέσσερα άτομα κι ας βρέχει τώρα δυνατά. Όχι όμως επιδή είναι μαύρος. Δεν τους αρέσει να κάθεται δίπλα τους κανείς. Πολλά ταξί δεν σταματούν επειδή είμαστε τέσσερις. Στο κάθισμα του συνοδηγού έχουν το πανωφόρι τους, τις εφημερίδες και τα περιοδικά τους.Αυτή τη φορά θα περιμένω μισή ώρα στην ουρά να μπω στο Μπομπιντού που δεν πήγα τον Οκτώβρη. Φτάνω στον 4ο όροφο με τις κλασσικές συλλογές. Εκεί με περιμένουν οι δικοί μου άνθρωποι, γνωστοί μου από παλιά. Τους έχω συναντήσει και σε μουσεία της Ιταλίας και της Ισπανίας. Πρώτη φορά ανταμώνουμε στην Γαλλία. Μου είναι τόσο γνωστά τα πρόσωπά τους, οι γραμμές των ρυτίδων τους, το χτένισμα στα μαλλιά τους και τα σχέδια των ρούχων τους. Μου είναι τόσο οικεία τα διαμερίσματά τους, τα σαλόνια, οι κουζίνες, οι διάδρομοι, οι καναπέδες και οι μπερζέρες τους που δεν μου χρειάζεται να πλησιάζω και να βλέπω το ονοματεπώνυμο στην εξώπορτα του σπιτιού τους. Τους αισθάνομαι όπως τους πλέον αγαπημένους μου φίλους. Με την πλάτη, τον αυχένα, το άρωμα. Κι έτσι επισκέπτομαι τους παλιούς μου συγγενείς για μια καλησπέρα. Μπαίνω στην παιδική χαρά του Καντίνσκι, στις λαβυρινθώδεις στοές του Πικάσο, τρώω στα πολύχρωμα τραπεζομάντηλα του Mατίς, πετώ στο γαλάζιο ουρανό του Σαγκάλ, σκαρφαλώνω στις κλίμακες του ρουμάνου γλύπτη του Μπρανκούζι μου που σηκώθηκε και πήγε από το χωρίο του στη Ρουμανία στο Παρίσι με τα πόδια για να τον θαυμάσει ολόκληρος δέκατος ένατος αιώνας, και πάω, πάω, φεύγω, τους γλυκοφιλώ, τους χαϊδεύω και τους λέω πως πια θα αργήσω να τους ξαναδώ. Θα αλληλογραφούμε υπόσχομαι, μιας και οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν αγαπούν πια την αλληλογραφία που εγώ κι αυτοί οι παλιοί μου φίλοι λατρεύουμε, κι έτσι θα κρατούμε για πάντα την αγάπη μας και την σχέση μας ακέραιη. Μα από δω και μπρος οφείλω να γνωρίσω και τους νέους μου συγγενείς που μέσα στην παραζάλη του σήμερα τους έχω παραμελήσει και τους περισσότερους τους αγνοώ.Μπαίνω σ' ένα παιχνιδάδικο. Όπου κι αν ταξιδεύω πάντα μπαίνω μέσα σ' ένα παιχνιδάδικο. Με αφορά περισσότερο από κάθε άλλου τύπου εμπορικό μαγαζί. Όλα τα κοιτώ και όλα τα περιεργάζομαι. Το ηλικιακό μου κοντέρ κατεβαίνει πιο γρήγορα κι από τα φρουτάκια στα κερδοφόρα μηχανάκια. Βρίσκω ένα τεράστιο χαρτονένιο σπίτι από λευκό χαρτόνι που ακόμα κι εγώ χωρ'αω. Το αγοράζεις και παίρνεις και τα κατάλληλα χρώματα να το χρωματίσεις, να το ζωγραφίσεις, να το φτιάξεις όπως το ονειρεύεσαι εσύ και όχι όπως θα αποφασίσουν οι άλλοι για σένα. Βρίσκω δυο υπέροχα εικονογραφημένα παραμύθια μιας και αναζητώ πολύ καλούς εικονογράφους για τα δικά μου. Ο ένας μου αρέσει πάρα πολύ και είναι παράλληλα και ο συγγραφέας του βιβλίου. Όταν βρίσκω ωραία πράγματα χαίρομαι περισσότερο από το να τα έφτιαχνα εγώ. Όταν κάποιοι ανεβάζουν ψηλά τον πήχη χαίρομαι αφάνταστα γιατί έτσι κινητοποιούμαστε και προχωράμε ακόμα παραπάνω. Όπως χάρηκα που βρήκα κι ένα παραμύθι που έγραψε η γνωστή ως τραγουδίστρια κόρη του Ραβί Σαγκάρ. Όταν μου πρωτομίλησε ο άγγελός μου γι' αυτήν ένιωσα μια περίεργη σχέση να με συνδέει μαζί της και να που δεν άργησε πολύ να αποδειχθεί. Και είπα μέσα μου, κοίτα τώρα πώς ενώνονται οι δρόμοι των ανθρώπων από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη. Αυτή η κυρία κάνει ό,τι κι εγώ. Για την ακρίβεια συνδυάζει ό,τι κι εγώ. Το παραμύθι και το τραγούδι. Το κάνει βέβαια και η Μαντόνα, δεν παραξενεύομαι, αλλά αυτή είναι πολύ σπουδαία κυρία για να την βάλω στο πλάι μας.Υπάρχει διάχυτη μια ξεχωριστή ευγένεια κι ας λένε για του γάλλους πως είναι εκκεντρικοί και εθνικιστές. Σε καλημερίζουν στην στάση του λεωφορείου, σε βοηθούν πρόθυμα μόλις τους ρωτήσεις για πληροφορίες ακόμα και στα αγγλικά, σε χαιρετούν μόλις μπεις στο ταξί, σου ζητούν συγνώμη αν σε σπρώξουν.Τα σαλιγκάρια τα μαγειρεύουν με πέστο βασιλικού και σκόρδο και σου τα σερβίρουν σε ειδικό πιατάκι με οχτώ θήκες και ειδικό πιρουνάκι για να τα ξετρυπώνεις. Τα εκλαίρ παραμένουν θανατηφόρα. -Αυτό το έχω ξαναγράψει και χρωστάω ένα στον Ηλιογράφο, δεν το ξεχνώ.Τα πάρκα με απόλυτη γεωμετρική συμμετρία. Οι άντρες με λεπτά χαρακτηριστικά και φινέτσα. Τα συντριβάνια με πρωτότυπες κατασκευές και χρώματα, ποικίλλους και απροσδόκητους συνδυασμούς. Οι σοφίτες γοητευτικές στις οροφές των κτιρίων αν και οι περισσότερες χωρίς ασανσέρ, θέρμανση και μπάνιο αφού φτιάχνονταν για το υπηρετικό προσωπικό.Το Σαββατιάτικο δείπνο θα γίνει στο δωμάτιο τριών αδερφών Ιορδανών μουσικών. Στις συγκεκριμένες φοιτητικές εστίες όπου μένουν μόνο φοιτητές μουσικής πληρώνοντας αδρό ενοίκιο, υπάρχουν μονά, διπλά και τριπλά δωμάτια σαν αυτό που έχουν ο Ηλίας, ο Βασίλης και Οσάμα. Ορθόδοξοι Παλαιστίνιοι μουσικοί, ούτι, βιολί και κανονάκι κατά σειρά. Άφησαν πριν μισό χρόνο περίπου την πατριδα τους όπου δεν μπορούσαν να ζήσουν ως μουσικοί και ήρθαν στο Παρίσι να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή. Είκοσι με τριάντα κάτι οι ηλικίες τους. Εκεί είχαν διακόσια τετραγωνικά σπίτι και κήπο άλλο τόσο. Εδώ ένα επί ένα κουζίνα, τέσσερα σκαλιά για το δύο επί δύο καθιστικό με το τραπέζι του φαγητού και το γραφείο με τον υπολογιστή, εφτά σκαλιά για το υπνοδωμάτιο με ένα διπλό κρεβάτι κι ένα μονό και το μπάνιο. Τρεις ήδη πολύ προχωρημένοι μουσικοί που άρχισαν να δίνουν συναυλίες και να κάνουν μουσική για κινηματογράφο. Τρία αδέρφια μπροστά στα οποία υποκλίνεσαι για το δέσιμό τους, την πειθαρχία τους, την αποφασιστικότητά τους και τον μουσικό τους έρωτα. Τις συνθέσεις που γράφουν τις υπογράφουν και οι τρεις μαζί και τώρα ο Βασίλης αλλάζει κατεύθυνση στο μεταπτυχιακό του για να σπουδάσει τις τεχνολογίες του ήχου και της εικόνας που θα βοηθήσει το σχήμα τους. Πάλι θαυμασμός μεγάλος. Γι' αυτό που σε ξεπερνά. Γι' αυτό που είναι καλύτερο από εσένα, δυναμικότερο, ταλαντούχο, δημιουργικό, φωτεινό σε πείσμα των δυσκολιών, της φτώχιας, της κάθε αντιξοότητας. Ακούγοντας τη μία από τις δύο συνθέσεις τους, γεννιούνται μέσα μου στίχοι. Τους ζητώ να μου παραχωρήσουν το μεγάλης ευαισθησίας και πολύ ενδιαφέρουσας ανάπτυξης κομμάτι να το κάνω τραγούδι και μου το δίνουν με χαρά και σοβαρότητα. Τα βλέμματα και των τριών είναι καθαρά. Ίσια και σταράτα. Και αυτό είναι το τελευταίο που αφήνω εδώ ως το κυριότερο για μένα. Γιατί όταν μέσα σε τόση φυσική και αρχιτεκτονική ομορφιά, μέσα σε τόση περιρέουσα ερωτική διάθεση που διάχυτη κυκλοφορεί στους δρόμους, ε, άμα συναντήσεις κι ένα ζευγάρι μάτια καθαρά τότε... τι άλλο μένει να πεις; Πόσο μάλλον που εδώ είχαμε τρία τέτοια ζευγάρια σε ένα!Κι έτσι είδα την μέρα να μεγαλώνει εις βάρος της νύχτας. Το είδα και το έζησα στο Παρίσι. Και έμεινε μέσα μου χνάρι ανεξίτηλο.



30 comments:

  1. Περιττές οι φωτογραφίες. Θα φάνταζαν ωχρές και δε θα είχαν καμμιά αξία μπροστά σ' αυτή την περιγραφή.

    ReplyDelete
  2. Μόλις "γυρίσεις" από Παρίσι, μάθε ότι έλαβα τ' αποσταλέντα κι ευχαριστώ τόσον εσένα όσο και τον "Κυριάκο της Βασιλικής".
    Άκουσα, ξανάκουσα, ευχαριστήθηκα! Να είστε καλά πανοικεί!

    ReplyDelete
  3. "H βασιλική στη χώρα των θαυμάτων"

    ReplyDelete
  4. μμμμμμμμμ :)))))))
    βόλτα στο Παρίσι με μποτάκια του Σεραφίνο :))))))
    ότι πρέπει για μεγάλους και ρομαντικούς περιπάτους

    Βασιλική....σ΄ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  5. Περιγραφή πανέμορφη.
    Δυστυχώς δεν έχω παει ακόμα σε αυτή την πόλη.....
    Την έζησα όμως λίγο μεσα απο την αφήγηση σου.......

    Να είσαι καλα....

    ReplyDelete
  6. Καλώς σας βρίσκω, το λοιπόν!

    Sot μου, γύρισα από την Αθήνα, τη βράβευση, τις πρόβες. Είναι πολλά αυτά που θα είχα να πω και δεν ξέρω πια αν θα έχω χρόνο από δω και πέρα να γράφω εδώ. Είναι όλα τρέχοντα και επείγοντα πλέον, είναι τα κύμματα πολλά, άλλοτε μ' ανεβάζουν κι άλλοτε θέλουν να με καταποντίσουν σε μια ξεχωριστή πυκνότητα και ένταση και μαζί με τα κύμματα έχει πέσει τρομερή δουλειά...
    Έχει ο Θεός όμως...
    Σήμερα η εφτάχρονη Ναταλίτσα που της κάνω μάθημα ατομικό άρχισε να μου μιλά για τους θανάτους που βίωσε. Ήταν το τρίτο πρόσωπο μέσα σε δυο μέρες που έκανε τέτοια εξομολόγηση. Τα έλεγε όλα χαμογελαστά ώσπου στο τέλος την πήραν τα δάκρυα κι εγώ αγκαλιά και μετά παίξαμε ένα παζλ να ησυχάσει. Μου άρεσε όμως πολύ που πήγε στον τάφο του παππού της που την έπαιρνε λέει τόσο ωραία αγκαλιά και του άφησε ένα γράμμα που έλεγε:

    "Παππού, δεν ξέρω αν με θυμάσαι, είμαι η Ναταλία. Τώρα πηγαίνω στην Β΄Δημοτικού και νομίζω πως μεγάλωσα. Να είσαι καλά εκεί που είσαι και να με θυμάσαι".

    Είδε αυτό το παιδί και την γιαγιά του όταν πήγαν να την βγάλουν και δεν είχε λιώσει. Δεν ξέρω γιατί το είχαν το παιδί εκεί και αν ήταν απαραίτητο αυτό, αλλά το καημένο το βλέπει συνέχεια στον ύπνο του...

    Καλημέρα μας! Μου έλειψες.

    ReplyDelete
  7. Χαίρομαι που σου άρεσαν π.κ μου και το μαθαίνω τώρα που γύρισα από Αθήνα, δεν πειράζει όμως. Σημασία έχει πως το χάρηκες. Να είσαι καλά!

    ReplyDelete
  8. Ναι, Γιώργο, έτσι όπως τα λες.
    Στην χώρα των θαυμάτων και των αρωμάτων και μιας φινέτσας που δεν μπορεί να μ' αφήσει ασυγκίνητη. Μα δεν προλαβαίνω ούτε να σταθώ τώρα, ήδη μου φαίνεται πως πέρσαε πολύς καιρός από το Σαββατοκύριακο, τι παράξενο που είναι κι αυτό και όλα.

    ReplyDelete
  9. Ηλιογραφάκο,
    δεν είναι Σεραφίνο βρε! Σαλονικιώτικα είναι τα υπέροχα μποτάκια μου και τα έχω τρία χρόνια, τα ράβω τα ξηλώνω και δεν τα αλλάζω με τίποτα, μόνο τα κορδόνια άλλαξα και από μαύρα έβαλα βέβαια κόκκινα!
    Εγώ ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  10. π. Λίβυε, μακάρι να πας, σου το εύχομαι ολόψυχα! Μόνο την Βηρυττό βάζω δίπλα στο Παρίσι που την λενε και Παρίσι της Ανατολής, και βέβαια μιλάμε για το κέντρο της, γιατί αυτό είναι το... πρόβλημα με το Παρίσι, δεν είναι μόνο κουκλί, αλλά είναι και τεράστιο, μεγάλο, ατελείωτο κουκλί!
    Κι εσύ να είσαι καλά πάντα!

    ReplyDelete
  11. Ήρθα μια προχθές, είδα και απόειδα να συνέλθω. Ήρθα ξανά είδα το κείμενο και φοβήθηκα είναι αλήθεια να του παραδοθώ εκ νέου, πώς θα επέστρεφα πίσω πάλι μου λες;;; Κι εντάξει ευχαριστώ για την αγάπη και το μοίρασμα, αλλά, καλή μου, ΖΗΛΕΥΩ!!! Τελείως και εντελώς! Εντελώς όμως! Εντελώς λέμε!
    Με ακούς;;;;; ΖΗΛΕΥΩ!!!!!!

    Φιλί πολύ!

    ReplyDelete
  12. Εδώ είναι αρκετά τα "τηλεγραφήματα" αυτό τον καιρό. Μακάρι να περιέχουν μόνο ευχάριστα νέα.
    Καλό και ξεκούραστο Σαββατοκύριακο

    ReplyDelete
  13. θέλει πολλή τέχνη για να μπορέσει κανείς να μεταφέρει χρώματα, αισθήσεις, σκέψεις, εμπειρίες από ένα ταξίδι χαραγμένο τόσο, μα τόσο εσωτερικά... ένιωσα να περπατώ πλάι σου στη φωτεινή Σανς Ελυζέ και να γεμίζω από τα βιώματά σου! σε ευχαριστώ για το μοίρασμα αυτό.

    ReplyDelete
  14. Υπέροχη.
    Τι σχόλιο να σου αφήσω? Με πήρες απο το χέρι και με πήγες σε μια πόλη που έχω όνειρο να βρεθώ.. Πανέμορφα, μπράβο.

    ReplyDelete
  15. Ταξίδια, ταξίδια και πάλι ταξίδια...

    Να ζεις τη ζωή σου σε κάθε της λεπτομέρεια Βασιλική μου...
    να μοιράζεσαι μαζί μας όσα λαχταράς...

    Φιλί γλυκό για το σαββατοκύριακο :-))

    ReplyDelete
  16. Όμορφες εικόνες από ένα καθάριο βλέμμα, που μετουσιώνει την μοναδικότητα της στιγμής..
    σε εικόνες...να σαι καλά..

    ReplyDelete
  17. "ακούω" τα όμορφα και τα καλά και τα υπέροχα που συμβαίνουν σε σένα και τη δουλειά σου,μέσα απο τις απαντήσεις στα σχόλιά σου.ευχή να έρθουν κι άλλα,και θα έρθουν!
    πλατύ κυριακάτικο χαμόγελο!

    ReplyDelete
  18. Μου αρεσει πολυ το Παρισι.
    Παρα πολυ καλο το ποστ σου.
    Τα περιγραφεις πολυ ομορφα ολα.
    Την καλημερα μου.

    ReplyDelete
  19. Βίκυ, είσαι μια ζηλιαρόγατα!
    Και για να μάθεις, εγώ θα ξαναγράψω για ταξίδια, μέχρι που να σκάσεις από ζήλια και πια να μην ζηλεύεις πια!!!!
    Εξάλλου εσύ είσαι πριγκιπέσσα, γιατί δεν ταξιδεύεις μου λες; Έχεις υπηρετικό προσωπικό, σκλάβους που σου τα φέρνουν όλα στο χέρι, νταντάδες που σε ντύνουν, σε χτενίζουν, σου φέρνουν την αλληλογραφία, σου γυαλίζουν τα παπούτσια.... εεεε... βάλτους τους να σου οργανώσουν και κανένα ταξιδάκι να χαρούν κι αυτοί!!!!!
    Κι εγώ θα σου φτιάξω οδηγό ταξιδιωτικό!!!!

    ReplyDelete
  20. Sot μου, μακάρι!
    Αλλά επειδή δεν μας έρχονται μόνο ευχάριστα -μη συνηθίσουμε λέει και γίνουμε εντελώς γαϊδούρια- ας μας δίνει και ο Μέγας Τηλέγραφος και την δύναμη να ξεπερνάμε τα ζόρικα...

    ReplyDelete
  21. Εδώ που τα λέμε Σα μου, φτηνά σου βγήκε το ταξίδι!!! -γέλιο-

    Χαίρομαι όταν σε βλέπω! Άντε κι από κοντά!

    ReplyDelete
  22. Roadartist μου σου εύχομαι ολόψυχα να βρεθείς... γιατί θα σου ταιριάζει!!!

    ReplyDelete
  23. Kalynama μου, δίνεις τόσο ωραίες ευχές πάντα!
    Να ζούμε, να τα ζούμε όλα! Όπως λέει κι ο Έλιοτ στο Κοκτέιλ Πάρτι:
    Το θέμα είναι να ζεις με μιας σε πολλά επίπεδα!
    Καλό βράδυ και καλή βδομάδα με δύναμη!

    ReplyDelete
  24. Περίπλους
    καλώς όρισες και σ' ευχαριστώ!
    Ξέρεις πώς καθαρίζει ένα βλέμμα, ε;
    Με νερό, πολύ νερό! Κι έχουμε δρόμο ακόμα...
    Σ' ευχαριστώ και να είσαι καλά!

    ReplyDelete
  25. Ερμία μου,
    που έχω μέρες να σε διαβάσω όπως και άλλους που εκτιμώ πολύ και σκάω που δεν προλαβαίνω πια, αλλά τι να κάνουμε, δεν γίνεται αλλοιώς αυτήν την περίοδο, τα βλέπεις.... Θα ξελασκάρω τον Ιούνιο πρώτα ο Θεός, καθώς φαίνεται... Ας είμαστε στο πόδι και όλα καλά θα πάνε...
    Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως!

    ReplyDelete
  26. Zero καλώς μας ήρθες!
    Μάλλον το ξέρεις εσύ το Παρισάκι, ε;
    Χαίρομαι που σου άρεσε το ποστ.
    Μα ποιον μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο η τόση ομορφιά του;
    Άντε να μας ανοίξει τώρα και λίγο ο καιρός που μουλιάσαμε στην ωραία και ωφέλιμη βροχούλα, να πετάξουμε τα παλτό μας, να ελαφρύνουμε λίγο, να πάρει το δέρμα μας ανάσα που την έχει τόση ανάγκη!
    Καλό βράδυ!

    ReplyDelete
  27. Βασιλική μου, καλώς ήρθες...
    Μας γέμισες εικόνες, και αρώματα, και αισθήσεις και... "θέλω να πάω εκεί" :)
    Πανέμορφο να διαβάζεις το που στάθηκε η ματιά, και η καρδιά, σε ένα τόπο. Τι πήρε μαζί του στην επιστροφή. Αυτό το απόσταγμα του χρόνου εκεί.
    Και χαμογελάς φωτεινά...Αυτό βλέπω :)
    Κράτα το !!!

    Φιλιά από εμένα :)

    ReplyDelete
  28. Πόσα μου θύμισες...Κι αυτός ο ουρανός που λες,έτσι ακριβώς είναι.
    Χαίρομαι πολύ γι αυτό το ταξίδι που φα'ίνεται ότι το κατευχαριστήθηκες,εύχομαι να πάω κι εγώ σύντομα γιατί πάνε χρόνια και το έχω νοσταλγήσει.

    ReplyDelete
  29. Mrs Smith μου,
    αγωνίζομαι πολύ να το κρατήσω το χαμόγελο και έχει ο Θεός!
    Φιλιά κι από εμένα!

    ReplyDelete
  30. Σου το εύχομαι ολόψυχα ¨Ολα θα πάνε καλά! Να πας και να το χαρείς και να γεμίσεις τις μπαταρίες σου στα φουλ!
    Σ' ευχαριστώ!

    ReplyDelete

Σχόλια