Labels

Wednesday, October 24, 2007

Τρεις μέρες στο Παρίσι. Α΄ μέρος: ο πηγαιμός.



Μετά από το Παρίσι της Ανατολής, την Βηρυτό και το μικρό Παρίσι, το Βουκουρέστι, ήρθε η ώρα για το αληθινό Παρίσι. Και όταν φτάνεις στο αληθινό Παρίσι, τότε λες: το Παρίσι είναι ένα και μοναδικό! Τίποτα δεν είναι σαν κι αυτό!
Παρασκευή μεσημέρι η πτήση της Alitalya από Θεσσαλονίκη πηγαίνει στο Παρίσι μέσω Ρώμης. Είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω στο εξωτερικό εντελώς μόνη. Το άγχος μου μήπως χαθώ είναι τόσο μεγάλο που την προηγούμενη νύχτα την περνάω σχεδόν ξάγρυπνη. Είναι και η παντελής απουσία γαλλικών που με κάνει και νιώθω ιδιαίτερα άβολα.
Επιβιβάζομαι και περιμένω να δω αν θα κάτσει κάποιος δίπλα μου. Συνήθως η διπλανή μου θέση μένει άδεια κι έτσι μ’ αρέσει να σκέφτομαι πως κάθεται εκεί ο άγγελός μου που τον ξεπατώνω στο τρεχαλητό όλη μέρα κι όλη νύχτα και βρίσκει επιτέλους ευκαιρία να ξεκουραστεί κι αυτός λίγο. Παρ' όλα αυτά σήμερα είναι από τις ελάχιστες φορές που τελικά κάθεται άνθρωπος δίπλα μου. 'Καλά', λέω μέσα μου, 'έλα άγγελέ μου να σε πάρω στην αγκαλιά μου, να κοιμηθούμε λίγο μαζί που ξενυχτήσαμε και είμαστε κατάκοποι. Καλό μας ταξίδι!' Κι αν χαθούμε στη Ρώμη, ε, μαζί θα είμαστε και δεν θα είναι και τόσο άσχημα να χαθούμε εκεί, τι λες;
Θάλασσα τυρκουάζ. Σιγά σιγά μοβίζει. Πάνω από τα πάλλευκα σύννεφα. Μέσα τους, σαν να κολυμπάμε σε κρέμα σαντιγύ. Η Σαντιγύ είναι πόλη της Γαλλίας. Κάτω από τα σύννεφα, που τώρα είναι σαν το μαλλί της γριάς που δεν χόρταινα να τρώω παιδί και πάντα χαίρομαι όταν βλέπω να το τρώνε τα παιδιά στους δρόμους. Άσπρα, πυκνά, σύννεφα βαριά. Η θάλασσα γίνεται ριγέ. Κοντεύει πέντε. Προσγειωνόμαστε. Μα γιατί φοβάμαι αν θα χαθώ; Μήπως επειδή το επιθυμώ;
Κι όμως εγώ δεν χάθηκα. Χάθηκε το γκέιτ μου, χάθηκε το αεροπλάνο που θα με πήγαινε στο Παρίσι. Ναι, χάθηκαν και όλοι μου οι συνεπιβάτες. Και αφού δεν υπήρχε ψυχή στο γκέιτ άρχισα κι εγώ να κόβω βόλτες στα μαγαζιά του αεροδρομίου ξεχνώντας ολότελα πως έχω να πετάξω και πρέπει κάπως να διευθετήσω το ζήτημα. Πήρα ένα ντεκαφεϊνέ εσπρέσο, κάπνισα και πίσω από μία επαρκώς χοντρή κολώνα μισό τσιγάρο και μπήκα σ’ ένα παιχνιδάδικο. Εκεί τα λησμόνησα όλα. Πέρασα περίπου μια ώρα χαζεύοντας παιχνίδια για μωρά, βιβλία παιδικά, χρώματα και κατασκευές, παιδικό μακιγιάζ, αδιάβροχα σε σχέδια αράχνης, μαγικά γιογιό κατακόκκινα, τενεκεδάκια που όταν τα αναποδογύριζες μούγκριζαν σαν αγελάδες ή βέλαζαν σαν πρόβατα και στο τέλος αγόρασα ένα μικρό ξύλινο μπόουλιγκ ζωγραφισμένο και πολύ βαρύ! Για ποιον το πήρα; Αν ήξερα θα σας έλεγα.
Αφού πέρασα έτσι κυριολεκτικά μια ολόκληρη ώρα, ξαναπήγα στο γκέιτ μου. Και πάλι δεν υπήρχε πουθενά ψυχή. Δεν υπήρχε πουθενά και κανένας άνθρωπος υπεύθυνος να ρωτήσω. Αφού αποφάσισα μέσα μου πως αυτό δεν πάει άλλο, γιατί έχω να προλάβω και τη συναυλία για την οποία πήγαινα στο Παρίσι, εμφανίζεται πίσω μου ένας νεαρός στρουμπουλός καταφορτωμένος που στέκεται και κοιτά με απορία το ίδιο νούμερο, Β07! Κοιτούμε τα εισιτήριά μας και μου λέει πως εγώ την πτήση μου την έχασα, αλλά και η δική του δεν φαίνεται πουθενά. Επιτέλους ανοίγει το διπλανό γκέιτ και έρχεται μία υπάλληλος όπου ο στρουμπουλός νεαρός που μιλούσε ιταλικά, γαλλικά και ισπανικά καταφέρνει να συνεννοηθεί και να ανακαλύψει πως είχε ήδη ανακοινωθεί η αλλαγή του γκέιτ για την προηγούμενη δική μου πτήση αλλά και την δική του, φυσικά μόνο στα ιταλικά! Ίσα ίσα που προλαβαίναμε να πάμε στο Β01. Σε άλλον όροφο και κανα δυο τρία χιλιόμετρα από κει που ήμασταν. Φτάνοντας λαχανιασμένοι, εκείνος τσέκαρε κανονικά, εμένα όμως με σταματήσανε λέγοντάς μου πως πρέπει να περιμένω γιατί η πτήση μου είχε φύγει και θα προσπαθήσουν να με τακτοποιήσουν… Περίμενα δέκα με δεκαπέντε μαρτυρικά λεπτά όπου ο βραζιλιάνος στεκόταν εκεί, να δει τι θα απογίνω, ενώ εγώ του έλεγα να μην ανησυχεί και να προχωρήσει. Εκείνος εκεί. Περίμενε σχεδόν με την ίδια αγωνία κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δόξα τω Θεώ, βρέθηκε θέση, οπότε μπήκα κανονικά στην πτήση. Αυτός επέστρεφε μέσω Παρισιού στην Βραζιλία μετά από ένα μεγάλο ταξίδι, Άμστερνταμ, Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα. Μιλήσαμε αρκετά για την Πόλη, για το μουσείο Βαν Γκόγκ και μου έδειξε και τον ναργιλέ που αγόρασε. Μου έλεγε πως στην Αθήνα όταν έλεγε πως πήγε στην Τουρκία όλοι τον ρωτούσαν πού είναι πιο ωραία, στην Πόλη ή στην Αθήνα. Ήταν πολύ διαβασμένος και πολύ έξυπνος, εκτός από πολύ φιλότιμος. Τώρα που το σκέφτομαι ούτε το όνομά του δεν ρώτησα. Όταν τρέχαμε μ’ έπιαναν τα γέλια γιατί ήταν μπροστά μου και καθώς φορούσε σαγιονάρες που πλατάγιζαν στο πάτωμα ανασηκώνοντας προς το πλάι τα πόδια ήταν σαν βατραχάκι που πηδούσε. Ένα καλό βατραχάκι που με τη βοήθειά του πέταξα τελικά για τον προορισμό μου.
Καθώς κρατώ τις σημειώσεις μου μέσα στο αεροπλάνο, ανασηκώνω το κεφάλι. Έχουν κατέβει οι τηλεοράσεις και δείχνουν επίδειξη γαλλικής μόδας. Γαλλική μόδα κι εγώ γράφω; Είμαι με τα καλά μου; Σταματώ πάραυτα και χαζεύω μέχρι να τελειώσει το φιλμάκι.

Περνούμε πάνω από τις Άλπεις. Γκρίζες και γυμνές προβάλλουν. Κλείνω τα μάτια. Κουράστηκα. Όταν τα ανοίγω οι κορφές τους είναι κάτασπρες και αστράφτουν στο απογευματινό φως νησάκια μέσα σε θάλασσα γκρι που δεν κυριαρχεί πια. Αφήνει τους λευκούς όγκους να εξέχουν εκθαμβωτικά. Σε λίγο όλα θα μείνουν πίσω.
Κομμάτια κομμάτια στεριάς στρωμένα σφράτα σύννεφα παντεσπάνι πασπαλισμένο άχνη. Πάνω σε μια αόρατη πλατφόρμα ταξιδεύουν τώρα τα σύννεφα, τόσο βιαστικά. Ακανόνιστα στο σχήμα από πάνω, ίσια σαν να τράβηξε χάρακας τη γραμμή ο αέρας από κάτω. Ποιος τα οδηγεί; Πού τα πάει;
Μου λείπεις κι ας είσαι παντού. Εντάξει, μη νοιάζεσαι, δεν είναι τίποτα. Ένα μικρό μαύρο σκουπιδάκι σύννεφο παγωμένο διέσχισε ατίθασα τη χαραμάδα που αφήνει η έξοδος κινδύνου δίπλα στην οποία πάντα κάθομαι. Όρμηξε στα καυτά μου μάτια και έγινε δάκρυ πριν προλάβω να το σταματήσω. Δεν πρόλαβα να του πω πως εγώ δεν κλαίω. Αφού τα έχω όλα, άλλα πιο μακριά άλλα πιο κοντά, άλλα με σώμα κι άλλα ασώματα, γιατί να κλάψω;

Ποιο άτακτο παιδί έβαλε χέρι στο παντεσπάνι του ουρανού; Ποιο έγλειψε την άχνη ανοίγοντας δρόμους και σοκάκια μυστικά; Ποιο έτρεξε με χάρη αγγέλου κι άφησε παντού τα ίχνη του; Ποιο τα έγλειψε όλα αχόρταγα κι άφησε μόνο γη αστόλιστη, άγλυκο παντεσπάνι σε γκρίζο τραπεζομάντιλο;

Να πετάς πάνω από τα σύννεφα είναι σαν να κολυμπάς στον βυθό του ουρανού. Να διασχίζεις τον βυθό με κατεύθυνση τον ήλιο, πάνω από το γκρι, πάνω από τα λευκά συννεφένια στολίδια είναι σαν έφηβη λύπη που ωριμάζει για να αποδεχθεί την ενηλικίωσή της. Θα μεγαλώσει και θα χωνέψει. Θα συμφιλιωθεί. Μέχρι να βγει από τον εαυτό της. Να πετάξει σαν αυτό το λευκό πουλί που τώρα σχίζει τους ουρανούς. ολομόναχο, άφοβο κι ελεύθερο, για να βαφτιστεί κατόπιν στα νερά της έφηβης αέναης χαράς και χάρης.
Παρίσι. Επτά η ώρα πορτοκαλόχρωα. Η εικόνα του σαν το άρωμα που δοκίμασα στα αφορολόγητα, Kenzo amour. Πλούσιο σε λεπτά και ποικίλα συναισθήματα. Άλλο ένα κύμα σύννεφα σαν καλοχτενισμένα κεφάλια γιαγιάδων που κάνουν διαδήλωση. Πού βρέθηκαν τόσες γιαγιάδες σε διαδήλωση ουράνια; Τι αιτήματα έχουν;
Κι όμως αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ο αγαπημένος μου Σικουάνας. Πριν από οχτώ χρόνια κάτω από μια του γέφυρα έμεινα να κοιτώ έναν γλύπτη που καθισμένος κατάχαμα σκάλιζε μικρά αγαλματίδια. Φορούσε ένα άσπρο δίχτυ αντί για παντελόνι και μια μακριά φαρδιά πουκαμίσα. Τα μαλλιά του κατέβαιναν κάτω από τη μέση και το πρόσωπό του είχε χαρακτηριστικά ινδιάνικα. Ο ήχος του σκαρπέλου του με οδήγησε κοντά του. Δέκα λεπτά ο γλύπτης σκάλιζε, αντί στο μάρμαρο, στον αέρα βλέμμα.
Καθώς προσγειωνόμαστε ανάβουν σιγά σιγά τα φώτα της πόλης. Δαχτυλίδια, βραχιόλια, περιδέραια πολύτιμα στολίζουν αχόρταγα την ωραιότερη καλλονή του κόσμου.

36 comments:

  1. Ζηλεύωωωωωωωωωωωω!!!!

    Πολύ καλό ποστ, λες και μας είχες εκεί! Λατρεύω τα αεροδρόμια, αυτή την αίσθηση του φεύγω από τη βάση μου, και θα ξαναγυρίσω εκεί μόλις τη νοσταλγήσω! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧ αυτή η μπαλλα στο πόδιιιιιιι!

    Πάντως με το γενικό μπάχαλο και την αυξημένη αεροδρομιοκίνηση σε σχέση με άλλες εποχές, οι υπάλληλοι είναι προετοιμασμένοι για καθε είδους ταρζανιά, οπότε μην κολώνεις, ζήτα τους τον ουρανό με τ'αστρα!

    Κι όσο για τις γλώσσες... πέραν του ότι οι Γάλλοι ξέρουν αγγλικά οπότε σε καταλαβαίνουν μια χαρά, απλώς από σωβινισμό σου απαντούν μονάχα γαλλικά (ε, το πολύ-πολύ, πάρε τον Αρη τον γαλλοτραφή κάνα τηλέφωνο τ'αγριο χάραμα να κανονίσει!), αφιέρωση ανεκδοτάκι:

    ReplyDelete
  2. Εϊναι δυό γκρηκ καμάκια σε καφετέρια στο Σύνταγμα, και λέει ο ένας στον άλλον:

    "Ρε συ πρέπει να μάθουμε καμμιά ξένη γλώσσα, πώς θα συνεννοηθούμε τώρα με την Ε.Ε?"

    και πριν προλάβει να απαντήσει ο άλλος, περνάει ένας τουρίστας με έναν χάρτη και κάμερες και τέτοια και αρχίζει:

    "Ντου γιου σπηκ Ινγκλις?"

    "Νο!" του λένε οι καμάκηδές μας.

    "Παρλε-βού Φρανσέ?"

    "Νο!"

    "Παρλάρε Ιταλιάνο?"

    "Νο!"

    "Σπρέχεν-ζι Ντώυτς?"

    "Νο!"

    Ε, απογοητευμένος ο τουρίστας σηκώνεται και φεύγει με τον χάρτη του... Ετσι που τον κοίταζαν, γυρνάει πάλι ο πρώτος στον φίλο τους και του λέει:

    "Είδες ρε συ που χρειάζεται να μάθουμε ξένες γλώσσσες για να συνεννογιόμαστε με τους ξένους?" και του απαντάει ο φίλος του:

    "Γιατί ρε συ, κι αυτός που ήξερε, συνεννοήθηκε?"

    ΛΟΛΟΛΟΛΟΛΟΛΟΛΟΛ!

    ReplyDelete
  3. Καλώς μας ήρθες ανανεωμένη απ΄ το ταξιδάκι σου αγαπητή Βασιλική. Α, πολύ το είχα ανάγκη ένα τέτοιο κείμενο να με ταξιδέψει μαζί του, να φύγω απ΄τις σκέψεις στις οποίες έχω βυθιστεί αυτές τις μέρες... Ας είναι! περιμένουμε και τα επόμενα μέρη. Νάμαστε καλά να ταξιδεύουμε πάντα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

    ReplyDelete
  4. Καλημέρα ρε κούκλα, μ' έκανες και γέλασα πρωί πρωί, να 'σαι καλά!

    Επέστρεψα πια και το οδοιπορικό θα κρατήσει, έχω ακόμα πολλά να γράψω ως φαίνεται!
    Οι τρεις μέρες ήταν σαν ένας μήνας...
    Ευτυχώς που η Γαλλία δεν κατοικείται μόνο από Γάλλους γιατί αλλοιώς θα την είχα βάψει...
    Όσο για την Αλιτάλια που την λέμε
    Αλιχάλια, αληθεύει πως είναι χειρότερη από την Ολυμπιακή! Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο και όμως έτσι είναι!
    Ο Άρης φάνηκε χρήσιμος έτσι κι αλλοιώς δίνοντας δυο τρεις κατευθύνσεις πολύ ενδιαφέρουσες μαζί με όλο του τον καλό αέρα!

    Άντε να πάω σχολείο τώρα. Είναι η πρώτη φορά που στη Θεσσαλονίκη τέτοια μέρα δεν θα έχουμε μόνο γιορτή, αλλά θα γίνουν κανονικά λέει τα μαθήματα... Καινούριο φρούτο αυτό... Έχε χάρη που θα ξημερώσει Αη Δημήτρη και κρατιέμαι να μη μιλήσω... άμα πώς κρατιέμαι!

    Φιλιά πολλά!

    ReplyDelete
  5. Μη μου στεναχωριέσαι καθόλου @Σα και έχουμε ακόμα να κάνουμε σεργιάνι...
    Αρχίζω να νομίζω πια πως μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να βγούμε από τις σκέψεις που μας βυθίζουνε... να προσπαθούμε να ξεχνιόμαστε ακόμα και με τα πιο χαζά πράγματα...
    Άντε για λίγο καμιά βουτιά δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, αλλά άμα βλέπουμε και τραβάει πολύ ο βυθός θέλει έξοδο ταχεία και επείγουσα... χέρι με χέρι θα τα καταφέρουμε όλα...
    Καλή μας μέρα κι ακούω τώρα ένα παιδάκι που κάνει πρόβα ένα τραγούδι για τη γιορτή που θα ξεκινήσει... τίποτα ωραιότερο από μια παιδική φωνή, βάλσαμο στην ψυχή και αέρας εύοσμος...

    ReplyDelete
  6. δεν υπάρχει καλλονή σαν κι αυτή...

    Το ΚΕΝΖO Amour είναι απίστευτο!

    ReplyDelete
  7. Μόνη, μόνη, πάντα μόνη! Η φιλοσοφία μου περί ταξιδίων. Τα μεταφορικά μέσα επίγεια και υπόγεια, υπέργεια, ιπτάμενα, πλεούμενα, θέλουν μοναξιά.

    Να μπεις στο αεροπλάνο, να καθίσεις και να πεις μπορεί να πέσω, μπορεί σε μισή ώρα να πεθάνω, γαμώτο μ'αυτήν την παρτίδα τύπων θα πάω, τί γαϊδούρια είναι αυτοί, καλά αυτός στο δικό μου ντουλαπάκι βρήκε να βάλει τον βαλίτσαρο του, γαμώτο πάλι πίσω με καθίσανε, βρομάνε τα αποχωρητήρια, ποπό αρέσω στον αεροσυνοδό, πως με κοιτάει έτσι, καλά πως βάφονται έτσι οι γυναίκες αεροσυνοδοί, πόσο ακόμα θα χτυπάει τα πόδια της η πίσω στην καρέκλα μου μέχρι να τα καταφέρει να κάτσει σταυροπόδι, έλεος, τώρα να ακουμπήσω το κεφάλι πίσω? να δούμε ποια ψιριασμένος κοιμότανε πριν, , ας μην καθίσει κάποιος δίπλα σας παρακαλώ, δε θέλω να κρυφοκοιτά τη ζωή μου που θα γυρίζεται ταινία (όπως λέγεται ότι γίνεται πριν τα τινάξεις), τώρα συγνώμη αυτοί γιατί χειροκροτούν?, όπα σηκωθήκαμε, καλά γλυκέ μου θα βάλω τη ζώνη, εντάξει?.."κόφι? ττι?κκοφι, κκόφι, καφε? καφέ? τσαϊ, τσαϊ" τα νεύρα μου, θα βάλω το φακελάκι με τη ζάχαρη στη τσέπη να καλοπιάσω το πρώτο άλογο,ποπο μια αλογομούρα.. σιγά μη σηκώθηκε να κατουρήσει τώρα ,απλά πάει να πουδραριστεί κοιτώντας την τρύπα της λεκάνης, καλά δε σιχαίνονται να πηγαίνουν στο αποχωρητήριο..και άσε που μπορεί να πέσει το αεροπλάνο κι εσύ να είσαι στο χέσιμο, έλεος, πόσα ποτά θα αγοράσει αυτός από τα αφορολόγητα, πότε θα μας σερβίρουν? ωραία, ο άλλος δίπλα μου κοιμάται θα πω ότι τον ξέρω να πάρω το δίσκο του, γαμώτο ξύπνησε, γαμώτο δε μπορώ να κοιμηθώ, πολύ ββββββββββου , έλεος....

    mallon den eimai taksidiarissa tipissa :PPP

    ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ

    ReplyDelete
  8. Βρε @Σπύρο να 'σαι καλλά, πολύ γέλασα! Το δοκίμασα πηγαίνοντας, το μύριζα πάνω μου όλη την ώρα. Γρηγορα κατάλαβα πως δεν μπορώ να κάνω χωρίς αυτό! Τελικά το πήρα φεύγοντας και δεν το χορταίνω, είναι όντως απίστευτο! Κι έτσι άφησα το Christian Dior addict που επίσης πολύ αγαπούσα και μου ταίριαζε, αλλά αφού είχε τελειώσει, ε, μια αλλαγή νομίζω πως την χρειαζόμουν και μάλιστα προς το... απίστευτο!!!

    ΥΓ. Ορίστε κύριοι, αυτές είναι συστάσεις μέσω οθόνης! Όχι, δηλαδή τώρα γνωριζόμαστε ή κάνουμε πλλακα;

    ReplyDelete
  9. Λοιπόν, βρίσκω πολύ ανεβασμένη την ομάδα και χαίρομαι! Θα σας αφήνω συχνά γιατί σας πεθυμώ και γιατί τα καταφέρνετε καλύτερα από όταν είμαι εδώ....
    Φτου, φτου @δοκισίσοφη, τι εμπνευσμένο κείμενο γεμάτο παλμό ήταν αυτό!
    Ναι, είναι πολύ ωραία να είσαι μόνος. Τώρα που πήρα το βάπτισμα και στα ταξίδια θα το ξανακάνω σίγουρα. Εγώ πηγαίνω πάνωτα μόνη σε συναυλίες και θέατρα, συνήθως βολτάρω και μόνη και μ' αρέσει τρομερά. Είναι σαν να είσαι ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα. Κι αυτό σε φτιάχνει αλλοιώτικα...

    Πολλά φιλιά! Θα προλάβω λίγο εσπερινό στον Αη Δημήτρη, για να δούμε... αλλοιώς θα τον δω αύριο να του ευχηθώ!

    ReplyDelete
  10. Δημήτριε Βόρειε,
    γλυκύτατε και πολυαγαπημένε,
    γλυκόγραφε και εμπνευσμένε,
    ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ!!!
    Αν περνάς ακόμα από τον μαχαλά μας
    θα πάρεις ελπίζω κα τις ευχές
    για την ονομαστική σου εορτή:

    Να είσαι πάντα αγαπησιάρης
    πάντα ανοιχτόκαρδος όπως σε ξέρουμε
    πάντα γενναιόδωρος και χαμογελαστός
    πάντα μεγαλόψυχος και δημιουργικός
    πάντα γερός και δυνατός
    άφοβος, θαρραλέος, πάντα ποιητκός,
    και όλα όλα όλα τα καλά του Θεού
    να τα έχεις στην ζωή σου
    και την πλούσια καρδιά σου!

    Πάντα βοήθειά σου
    ο πολιούχος της πόλης μας άγιος Δημήτριος
    που αύριο γιορτάζουμε!
    Σ' αγαπάμε πολύύύύύύύύύύύύ!!!!
    Και ο πληθυντικός αυτός έχει την σημασία του, γιατί δεν σ' αγαπάω μόνον εγώ αλλά και πολλοί άλλοι εδώ μέσα!
    Πάμπολλα φιλιά αγαπημένε μας!!!!

    ReplyDelete
  11. Ταξιδιωτικές αφηγήσεις υψηλής ραπτικής! Πολύ ωραία, ανυπομονώ και για τη συνέχεια (ελπίζω να έχεις μπόλικο φωτογραφικό υλικό)

    ReplyDelete
  12. Είναι πολύ καλό να επιστρέφεις από την Πόλη του Φωτός στη Θεσσαλονίκη τις μέρες που έχει τόση λάμψη που να μην έχει να ζηλέψει καμμιά πόλη στον κόσμο. Τόσες γιορτές μαζί, τόσοι συμβολισμοί είναι σπανιότατο να συνυπάρχουν.
    Καλώς ήλθες

    ReplyDelete
  13. Ευχαριστω, ευχαριστω πολυ,
    για τις πλουσιες Βασιλικες ευχες...
    αντευχωμαι τα βελτιστα...
    ..που εχετε την ξεχωριστη χαρα και χαρι να εορταζει η ομορφη πολι σας, που εχει θησαυρο πολυτιμο
    τον μυροβλυτη μεγαλομαρτυρα Δημητριο..
    ..ολους να μας φυλαει ,ολους να μας φυλαει απο καθε κακο ...
    χρονια μας πολλα
    σε ολους...

    ReplyDelete
  14. Συν-ταξιδεύω σοι με πολλή χαρά. Υπάρχει μοι λόγος εκεί.

    ReplyDelete
  15. Τα πρώτα Χρόνια Πολλά σε Δημήτρη φέτος, ειδικά αφιερωμένα στον Δημήτρη τον Βόρειο!

    (εμ, αδυναμίες είναι αυτές...)

    Γερός, δυνατός, χαρούμενος κι αγαπημένος, όχι μόνο Βόρειος, έτσι?

    Πολλά φιλιά κι αγκαλιές απο τα.. Νότια!

    ΧΧΧΧΧΧΧ


    Αφρουδάκι
    :)))))))

    ReplyDelete
  16. πω, πωωωωω!!!!!!!
    τι καλα, τι καλά.....
    γέμισα ολος χιλιαδες Βασιλικές ευχές,
    και χιλιαδες Αφρουδενια πολυχρωμα τριανταφυλα.....
    ...αγκαλιές και φιλιά...
    και όοολαα πολλαααααα.....
    αααααααααααααααα.....
    τι καλαααααααα......
    απειρα ευχαριστω........
    σας φιλω πολυ πολυ πολυ......

    ReplyDelete
  17. Το διάβασα από χθές αλλά δε πρόλαβα να γράψω! Πόπο! Είναι άπαιχτο!Τι εικόνες!περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία τα επόμενα μέρη(κι εύχομαι να 'ναι πολλά) για να ταξιδέψουμε σ' αυτήν την τόσο μα τόσο πανέμορφη πόλη!άντε γιατί πραγματικά δε το βλέπω να ξαναγίνεται!μας έχουν φάει οι έρευνες εδωπέρα!
    αφροδίτη το ανέκδοτό σου τέλειο!

    ReplyDelete
  18. @Ηλιογράφε μου, τι ωραία που το είπες αυτό, άκου ταξιδιωτικές αφηγήσεις υψηλής ραπτικής...
    Καλούτσικο φωτογραφικό υλικό έχω, αν και τις κρίσιμες στιγμές η μηχανή τέλειωνε από μπαταρία...
    Πρέπει να βάλω σε τάξη τις χύμα σημειώσεις μου γιατί έγραφα δέκα λεπτά τη μέρα όσο προλάβαινα όταν καθόμουν σε καποιο καφέ κι έχουν γίνει όλα ένα κομφούζιο στο άδειο μου κεφάλι... Πού θα πάει θα τα στρώσω λίγο λίγο...

    Καλό μας βράδυ!

    ReplyDelete
  19. Μπράβο @Sot! Τι ωραία που τα συνδίασες αυτά τα δύο, μπράβο και πάλι μπράβο!
    Εχθές αργά το βράδυ, έντεκα παρά, τελειώνοντας τα μαθήματά μου περπάτησα την Αριστοτέλους κι ανηφόρισα προς τον Άγιο Δημήτριο.
    Κατάφωτος ο ναός και πλήθος κόσμου που έφτανε από το ιερό που εκτίθενταν το λείψανο του αγίου μέχρι την έξοδο... Πλήθος κόσμου από όλα τα μέρη του κόσμου, λεωφορεία με ξένες πινακίδες, ένα ξεχώρισα από τη Μολδαβία... άνθρωποι που ευλαβούνται πολύ τον άγιο και είναι τόσοι πολλοι αυτοί που τον ευλαβούντια πραγματικά σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου και τέτοια μέρα καταφτάνουν...
    Είναι χαρά, μεγάλη χαρά της Θεσσαλονίκης να έχει τέτοιο προστάτη... Κι εγώ χθες άναψα κι ένα ξεχωριστό κεράκι για όλους τους μπλογκόφιλους λέγοντας με τη σειρά ονόματα και ψευδώνυμα...

    Να μας φυλάει πάντα όλους μας, όλους μας από κάθε κακό, όπως λέει και ο εορτάζων φίλος μας!

    ReplyDelete
  20. Τι ωραία @π.κ μας, τι ωραία!
    Χρόνια μας πολλά και να ταξιδεύουμε πάντα!!!

    ReplyDelete
  21. Μοσχοβόλισε ο τόπος αρώματα...
    πλημμυρίσαμε χρυσαφένια φθινοπωρινά
    χρώματα...
    και χαρά μεγάλη!!!!
    Να σε χαιρόμαστε Δημήτριε!
    Να μας ζήσεις κι εσύ Αφροδίτη
    που ξέρεις να δίνεις τόση ομορφιά!!!

    φιλιάάάάάάάάά!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete
  22. @Θρασύβουλέ μου γλυκέ,
    λίγη υπομονή, θέλει δουλειά αρκετή το επόμενο μέρος...
    Υποθέτω σωστά πως τα Χρόνια σου πολλά πηγαίνουν στον εορτάζοντα;
    Αλλά δεν είσαι μόνος βρε!
    Ποτέ δεν είμαστε μόνοι, έτσι νομίζουμε κσμιιά φορά αλλά έιναι ψέμματα, ψέμματα, ψέμματα!
    Είμαστε όλοι μαζί, εδώ κι εδεί και παραπέρα πάντα πάντα πάντα!!!!
    Πολλά φιλιά και καλό βραδάκι μας!

    ReplyDelete
  23. ντως δεν είμαστε μόνοι..Απλώς παρεξήγηση ήταν τελικά..Δε περίμενα να μου εξηγήσει..Τες πα, τα καλά αργούν

    ReplyDelete
  24. Ωχ τι πάθαμε! Βασιλική το Παρίσι είναι πολύ ωραίο. Ειδικά ο πύργος του Άιφελ, όταν τον βλέπεις με φώτα που αναβοσβήνουν μέσα από τον Σικουάνα είναι φανταστικός! Αν ξαναπήγαινα τώρα, αυτό θα μου άρεσε περισσότερο! Πολλά φιλιά.

    ReplyDelete
  25. καλημερούδια με χαμόγελο-βρήκες τον τρόπο να πάρεις και μας στο ταξίδι σου,με τις λέξεις σου..
    (..μουσειάκι με πίνακες σίγουρα θα βρέθηκε στο πρόγραμμά σου-βολτίτσα και καφεδάκι στο quartier με τούς υπαίθριους ζωγράφους;)
    :-)

    ReplyDelete
  26. Μεγάλη χαρά και τύχη για τη Θεσσαλονίκη αν και μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο
    Και για μας είναι τύχη που έκανες αυτό που θα θέλαμε να μπορούσαμε.
    Όλοι νομίζω σ'ευχαριστούμε.
    Να 'σαι καλά

    ReplyDelete
  27. @Μενέλαε, γεια σου!
    Αυτήν την φορά δεν πήγα στον πύργο του Άιφελ, είχα πάει την πρώτη φορά όμως.
    Είναι για μένα σαν αυτά τα πολύ λεπτά και βαθιά αισθήματα, τα δουλεμένα από μεγάλη υπομονή και ξεχωριστή υφή, τα σπάνια, ακριβά και δυσεύρετα, που θεωρήσαι πολύ τυχερός αν σε επισκεφτούν μία φορά στη ζωή σου και που για να αντέξουν στον χρόνο και να ισσοροπήσουν έχουν διασφαλίσει ένα μεγάλο κομμάτι του εζυτού σου πάντα εκεί, στη ρίζα τους. Θέαμα αξιοθαύμαστο σε όλα τα βλέμματα που ωστόσο κανείς δεν υποψιάζεται ποιος αγώνας τα έφτιαξε, τα κρατά και τα θρέφει.

    Ο Σηκουάνας τελικά γράφεται με η, θα διορθωθεί στο επόμενο ποστ...
    Καλό Σαββατόβραδο!

    ReplyDelete
  28. Και βέβαια @Ερμία μου!
    Πρώτο μου χρέος ήταν να επισκεφτώ το μουσείο του μεγάλου γλύπτη του ρουμάνου Μπρανκούζι που γνώρισα στο Βουκουρέστι και θα έχει ξεχωριστό ποστ αφού πρώτα ένας πολύ καλός φίλος μου μεταφράσει από τα γαλλικά μερικά πράγματα από τη ζωή του και το έργο του.
    Μετά το μουσείο Πικάσο που τον ξεχωρίζω για πολλούς λόγους και είχα την τύχη να φιλοξενεί περιοδική έκθεση με όλες τις μελέτες του για τον κυβισμό, πράγματα που δεν κυκλοφορούν σε βιβλία. Εκεί έβγαλα παρανόμως μερικές φωτογραφίες όταν η ωραία μαύρη φύλακας δεν ήταν κοντά μου!
    Αισιοδοξώ να κάνω και γι' αυτόν κάτι ξεχωριστό.
    Είναι όλα τόσο ζωντανά στα μουσεία και στους δρόμους με τους 'υπαίθριους' καλλιτέχνες. Ειλικρινά δεν ξέρω αν είμαι ακόμα εκεί, αν έχω φύγει πολύ μακριά ή αν είμαι ολότερλα στον αέρα...
    Μόλις τέλειωσα μια εξαιρετική ταινία σε DVD: τον κουρέα της Σιβηρίας. Τώρα είμαι πολύ επηρεασμένη απ' αυτήν, οπότε δεν γράφω άλλο.
    Καληνύχτα μας!

    ReplyDelete
  29. @Sot, έμαθα κάτι εψές που θα σου το γράψω.
    Είχα διαβάσει για την φωτιά που ξέσπασε στην Θεσσαλονίκη το 1917. Είχε ξεκινήσει αν θυμάμαι τώρα καλά κάπου από την Ολυμπιάδος από μία γυναίκα που τηγάνιζε κηπευτικά. Κατέβηκε στο Μπεζεστένι, την παλιά αγορά, και προχώρησε προς την αγία Σοφία. Εκεί ξαφνικά και εντελώς παράλογα άλλαξε πορεία και αντί να κάψει την αγία Σοφία έστριψε
    κα ιανέβηκε στην αγίου Δημητρίου καίγοντας τον ναό του πολιούχου μας. Εκεί σταμάτησε κιόλας. Και χθες μου είπανε πως τότε είχε συμβεί το εξής και κάπου γράφεται, σε κάποιο συναξάρι μάλλον: πως ήταν ο Θεός πολύ λυπημένος μ' αυτά που έκαναν οι άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη και θέλησε την φωτιά. Τότε ο άγιος Δημήτριος τον παρακάλεσε να κάψει τον ναό του, το δικό του σπίτι, και να μην πάθει άνθρωπος κακό. Και είναι όντως αλήθεια πως κανένας άνθρωπος δεν κάηκε...
    Αυτό θα πει μεγάλος προστάτης, πατέρας...

    Μια άλλη ιστορία που γνωρίζω είναι η ακόλουθη, ας την πω κι αυτήν και να κλείσουμε για σήμερα:

    Συναντήθηκαν, λέει, κάποτε έφιπποι στον ουρανό, ο άγιος Δημήτριος και ο άγιος Αχίλλειος προστάτης της Λάρισας. Καθένας τους απομακρύνονταν από την πόλη που προστάτευε. Ρωτάει ο ένας τον άλλον για πού το έβαλε. Και οι δυο απαντούν πως είναι πολύ λυπημένοι μ' αυτά που κάνουν οι άνθρωποι στις πόλεις τους και φεύγουν. Θυμάμαι την τελευταία φράση σ' αυτό το συναξάρι: Έσκυψαν τότε και οι δυο τα κεφάλια κι έκλαψαν ώρα ικανή...

    Μακάρι να μη μας αφήνουν ποτέ. Τι θα κάνουμε και χωρίς αυτούς;

    Άντε, τώρα, καλό μας βραδάκι και με το καλό να ξημερώσουμε την Κυριακή μας!
    Εγώ σας ευχαριστώ όλους πολύ! Είναι τόσο ωραίο να μοιραζόμαστε την καρδιά μας ψωμάκι...
    οι πεινασμένοι...

    ReplyDelete
  30. Ζηλεύω πολύ. Πάρε με μαζί σου. Δεν θα ενοχλώ. Θα είμαι ωσεί απών.

    ReplyDelete
  31. Να σε πάρω μαζί μου @none αλλά να είσαι ωσεί παρών, όχι απών!
    Φούλαρε ο κατάλογος των απόντων, δεν χωράει άλλο...
    Να είσαι καλά μωρέ και καλό βραδάκι!
    Μ' έχει αποσυντονίσει εντελώς η αλλαγή της ώρας κι έχει φουλάρει και το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, σβήνει την αλληλογραφία μου που είναι κομμάτι της ζωής μου σημαντικό και δεν ξέρω και πού την πάει...
    Ας κάνω μια βόλτα στη βροχή μήπως και κάτι ανακαλύψω!

    ReplyDelete
  32. Ωραία ήταν λοιπόν η βόλτα!
    Γεμάτη ανθρώπους η πλατεία Αριστοτέλους. Ανθρώπυς που μιλούσαν, γελούσαν, νέα παιδιά, ζευγαράκια ερωτευμένα. Τι ωραία που είναι τα ερωτευμένα ζευγαράκια. Περπατώντας στην Προξένου Κορομηλά πίσω μου μια κοπέλα είπε στο αγόρι της κοιτάζοντας μια βιτρίνα με παπούτσια: Μ' αρέσει αυτό κι αυτό κι αυτό!
    Και απαντάει το αγόρι: Μη στεναχωριέσαι, θα μπούμε αύριο μέσα και θα τους πω, κατεβάστε όλα τα παπούτσια που έχετε στο νούμερο 38!

    Και από μια άλλη αγοροπαρέα μπροστά μου που ερχόταν καταπάνω μου, ένα αγόρι φώναξε: Χριστέ μου, τι έχω πάθει, είμαι ερωτευμένος με όλες τις γυναίκες του κόσμου!

    Κι έτσι λέω καληνύχτα, απαλή και πιο ελπιδοφόρα!

    ReplyDelete
  33. Δε θα τον αφήσει η Παναγία να φύγει.
    Έχει κι αυτή κάτω από την προστασία της την πόλη. Αυτή οδηγούσε τους στρατιώτες μας να την ελευθερώσουν ανήμερα στη γιορτή του.
    Καλή βδομάδα

    ReplyDelete
  34. Καλή βδομάδα @Sot!
    Καλή βδομάδα σε όλους!
    Αισιοδοξώ να τελειώσω σήμερα το νέο ποστ και να προχωρήσουμε, αν δε με ρίξει η αρρώστια που με κυνηγάει.

    ReplyDelete

Σχόλια