Θα πρέπει ο Παράδεισος
την ανθσισμένη ορχιδέα μου να μοιάζει
Την πότιζα όλο το χειμώνα κάθε Κυριακή
χωρίς τη βεβαιότητα πως θα ανθίσει κάποτε και πάλι
Έτσι όμως είχε συμβουλέψει ο Απόστολος
και εμφατικώς με αυστηρότητα προσέθεσε
Τις ρίζες μην αφήσεις να στεγνώσουν
Φαινόταν έρημη, γυμνή κι απελπισμένη
χωρίς τα άνθη της, την πειρισσή ομορφιά της
Κι η μέριμνά μου μάταιη φαινόταν
σαν την πορεία της επίγειας ζωής
τις μέριμνες τις φορτικές κι ανιαρές
που της καρδιάς τις ρίζες μυστικώς ποτίζουν
Σήμερα όμως που η ορχιδέα άνθισε ξανά
και το άπειρό της κάλλος χάρισε στην πλάση
Δέκα χειμώνες θα σε πότιζα, της είπα
για να ζήσω έστω μόνο μια στιγμή
το φιλί σου στην αφίλητη ψυχή μου
Και αν στ’ αλήθεια ο Παράδεισος σου μοιάζει
Δέκα ζωές και δέκα παραπάνω βάσανα ας έχω
αν πρόκειται να αξιωθώ την άφατη παρηγοριά του
No comments:
Post a Comment
Σχόλια