Παασκευή 1η Ιουνίου μια γλυκύτατη δασκάλα ειδικής αγωγής έρχεται και με παραλαμβάνει από το σπίτι για να πάμε στο Τριάδι που είναι το σχολείο της. Μετά από είκοσι λεπτά βρίσκομαι σε ένα μεγάλο σχολείο με απέραντη αυλή, περιτριγυρισμένο από πεύκα. Στο γραφείο των δασκάλων η συζήτηση είναι ζωηρή, το κέφι μεγάλο. Μπαίνω πρώτα σε μια τάξη, αν θυμάμαι καλά Τρίτη. Τα παιδιά είναι τόσο συνεσταλμένα που ό,τι και να λέω, όσο και να τα προκαλώ, δεν βγάζουν άχνα. Δεν μου έχουν ξανατύχει τέτοια παιδιά. Με κοιτάζουν σαν να είμαι εξωγήινη. Οπότε, αφού δεν μιλά κανένα, τους αφηγούμαι το παραμύθι. Δειλά δειλά στο τέλος γίνεται μια συζήτηση. Φαίνονται όμως ευχαριστημένα κι αυτό είναι αρκετό. Σκέφτομαι πως συχνά τα παιδιά μοιάζουν και στις δασκάλες τους, όχι μόνο στις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους. Γιατί και οι δυο δασκάλες τους είναι ντροπαλές, συνεσταλμένες και πολυ γλυκές.
Μετά το κουδούνι, μπαίνω σε δύο άλλα τμήματα Τρίτης που είναι ο αντίποδας των προηγούμενων. Η τάξη τους είανι ένα κοντέινερ πίσω από το κεντρικό κτίριο. Δύσκολες συνθήκες, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την Σίσσυ που με προσκάλεσε, να εργάζεται με πάθος και ταλέντο. Κι αυτό το αγαπήσαμε, μου λέει. Του χρόνου θα μεταφερθούμε στο καινούργιο κτίριο. Με το που φτάνω έξω από την ανοιχτή πόρτα, τα παδιά με υποδέχονται με ένα τραγούδι. Κάποιο κάτι λέει από την τηλεόραση και του απαντώ πως δεν ξέρω τι εννοεί γιατί δεν έχω τηλεόραση εδώ και πολλά χρόνια. Καλά, κυρία, στην Νεολιθική εποχή ζείτε; με ρωτάει ένα παιδί και όλα γελούν, γελώ κι εγώ. Στην Νεολιθική δεν νομίζω, αλλά μάλλον στον 14ο αιώνα έχω κολλήσει. Τους μιλώ λίγο για τον αγαπημένο μου αιώνα και τους εξηγώ στο τέλος πως όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσω αν θα παρακολουθώ πώς ζουν οι άλλοι στην τηλεόραση ή αν θα ζήσω εγώ, προτίμησα το δεύτερο. Γίνεται μια συζήτηση, ακολουθεί μια παύση και μπαίνουμε στο κυρίως θέμα που βέβαια είναι το παραμύθι. Παρακολουθώ ένα θαυμάσιο βίντεο στην τηλεόραση που έφτιαξαν με τη ζωή μου και τα βιβλία μου. Μετά, ανά ομάδες αναπαριστούν με παντομίμα σκηνές από τα βιβλία μου κι εγώ πρέπει να βρω σε ποιο βιβλίο αναφέρονται. Ομολογώ πως με δυσκόλεψαν πολύ. Ωστόσο τα καταφέρνω και μου δίνουν ως χειροποίητο μετάλλιο ένα cd από το οποίο έχουν περάσει μια κορδέλα για να μου το κρεμάσουν σοτν λαιμό. Ακολουθεί άλλη ομάδα παιδιών που με βάζει να ανακαλύψω τα βιβλία μου βάση περιλήψεων που έχουν κάνει. Αυτό είναι πολύ εύκολο, οπότε τους ζητώ να μου λένε μόνο μια δυο λέξεις για να με δυσκολέψουν περισσότερο. Η παρέα μ’ αυτά τα παιδιά είναι πολυ ενδιαφέρουσα και έχει και πολύ πλάκα. Όλα όσα έχουν κάνει τα έχουν εφεύρει μόνα τους. Και μόνα τους αναζήτησαν και αγόρασαν σχεδόν όλα μου τα βιβλία προκειμένου να τα μελετήσουν και να ετοιμαστούν γι’ αυτή τη στιγμή. Κάθε παίδιί αγόραζε όποιο βιβλίο του άρεσε. Η Σίσσυ έχοντάς τα από την πρώτη τάξη τα έχει εκπαδεύσει στην φιλαναγνωσία με τόση ελευθερία και μεράκι που δεν έχουν παρά ελάχιστα πλέον την ανάγκη της. Αρκεί να τους δώσει το σύνθημα και είναι ικανά να αναλάβουν πλέον την σκυτάλη.
Στο τέλος έρχονται και μου παραδίδουν ένα πάνινο βιβλίο που έφτιαξαν, λέγοντας: μας συγχωρείτε που δεν είχαμε κοπτοράπτη για το γύρω γύρω και το κάναμε με το χέρι μας… Μένω άφωνη που τόσο μικρά παιδιά όχι μόνο γνωρίζουν τον κοπτοράπτη, αλλά ξέρουν να πιάνουν βελόνα και κλωστή και να καρικώνουν. Αυτή είναι και η αποκορύφωση του ενθουσιασμού μου.
Αφού υπογράφω στο γραφείο όλα τα ββιλία των παιδιών, οι δασκάλες των προηγούμενων τάξεων, μου χαρίζουν έναν βασιλικό κι ένα κουτί σοκολατάκια. Καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο της Σίσσυς που θα με επιστρέψει στο σπίτι, σκέφτομαι πως δεν πρόλαβα στα παιδιά της και στα παδιά της άλλης τάξης που ήταν μαζί τους, να αφηγηθώ το παραμύθι. Μα ίσως και να μην το χρειάζονταν. Αυτά τα παιδιά χάρη στις δασκάλες τους, έχουν γίνει ζωντανά παραμύθια
No comments:
Post a Comment
Σχόλια