Ξένα χέρια τα πότισαν κι άλλα μάτια τα είδαν
να απλώνουν τα φτερούδια τους στο φως
και να πετούν αγκιστρωμένα στο κλαδί
μες στο γαλάζιο όνειρο του Ιούνη
Πόσο πικρό απ’ την κρίσιμη στιγμή να λείπεις
πλάσματος που με πάθος λάτρεψες καιρό
Ούτε μια στάλα γύρισαν για να με δουν
τα δυο παιδιά της ορχιδέας που εγκατέλειψα
κι ήρθαν στο νου οι ώρες οι αμέτρητες
που απ’ τους ανθρώπους μου έλειψα πολύ
διαλέγοντας να ζω όνειρα ξένα
Πάντα πιο δύσκολο, θαρρώ, να επιστρέφεις
απ’ το να μένεις όπου τάχθηκες να ζεις
Μα και η συντριβή για κάθε λάθος
γλυκύτερη, θαρρώ, ’ναι απ’ τη σιγουριά
πως απαρέγκλητα, σχεδόν μηχανικά
έπραττες πάντα το σωστό -με κάποια έπαρση
Μετανιωμένη ζήτησα συγνώμη
κι ας γνωριστούμε, είπα, απ’ την αρχή
Δεν έχει άλλο δρόμο απ’ την αγάπη
27.06.18
No comments:
Post a Comment
Σχόλια