Massimiliano Damaggio "Προσευχή"

Σήμερα η ποίηση πρέπει να είναι μια πέτρα.
Πάρτε και ρίξτε όλοι σας.
Αυτή είναι η πέτρα μου που προσφέρω ως δώρο για εσάς.
Στην μικρή απόσταση απ’ το χέρι ως το στόχο
ένα ποίημα σφυρίζει σαν σχοινί στον άνεμο.
Μακάριοι αυτοί που θα χτυπηθούν.
Αλλά πως μπορεί ένα ποίημα, αναρωτιόμαστε
να πληρώσει τα ψώνια, το φως και την χημειοθεραπεία;
Τι μπορεί ενάντια το τραπεζικό ταμείο
ενάντια το δάνειο, που όργανο βαστάει
που το κερί κρατάει;
Ακριβώς: τι μπορεί
εάν εσύ που διπλώνεις το σεντόνι των στίχων
βάζεις τις λέξεις σε στήλη στην σελίδα την λευκή
για να παραμείνει, αν και γραπτή, λευκή
και μετά σηκώνεις το χέρι σου να ρίξεις ένα φτερό
ή χειρότερα
να ζητήσεις την άδεια για να πας για κατούρημα;
***
Αυτό το βράδυ περνάω απ’ την Ομόνοια
όπου οι σύριγγες καρφωμένες στην άσφαλτο
λάμπουν σαν μικρά αφιερωτικά κεριά
στη λάμψη του χρηματοπιστοτικού κόσμου.
Στην πρόσοψη του εμπορικού κέντρου
ένας καταρράχτης από χριστουγεννιάτικα φώτα:
μακρές φάλαγγες από καταναλωτές
αγαθών ή ναρκωτικών
γονατίζουν, προσεύχονται και προσφέρουν κέρματα.
Εσύ μου λες: “Εγώ σου λέω
ότι η γλώσσα είναι δυνατή
διότι με αυτή μπορείς να λες τα πάντα.”
Αλλά το βλέπεις κι από μόνος σου
μόνον εάν γράφεις ΕΚΠΤΩΣΗ!
ξεπροβάλλουν στα κτίρια
οι ειδήσεις μιλάνε γι’ αυτό.
Κι εσύ που μου λες:
“Η ποίηση είναι σαν το ψωμί, όλων”.
Αλλά το βλέπεις κι από μόνος σου
σήμερα το ψωμί
είναι μια προσφορά στην προκήρυξη.
Πάρτε και αγοράστε όλοι
αυτό είναι το φυλλάδιο μου
που σας προσφέρω σαν συμπαράσταση.
***
Η βροχή κυλάει στους κάδους
διαλύει τα σκουπίδια που στάζουν
βουβά
στα χέρια εκείνων που σκάβουν μέσα της.
Κοίταξέ τους, όπως σου έλεγα
δεν μου φαίνεται να μαζεύουν ποίηση
δεν μου φαίνεται να ψάχνουν μια πέτρα
ή αν η ποίηση ήταν πέτρα
δεν θα μπορούσανε να την μασήσουν.
Στον καθρέπτη των νερόλακκων
άνθρωποι πλάγιοι, σκουριασμένοι στύλοι
πάσχουν από πείνα
χρόνια κάθονται στο πεζοδρόμιο.
***
Άρα, λοιπόν, ως εκ τούτου:
τι πρέπει να είναι σήμερα η ποίηση;
Σήμερα η ποίηση πρέπει να είναι ένας σπόρος.
Ανοίξτε στα δυο τα σώματα τούτων των νεκρών
και να τα σπείρετε όλοι
αυτός είναι ο σπόρος μου που θα μεγαλώσει μέσα σας.
Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην
και αποθάνει, αυτός μόνος μένει•
εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει.
Σήμερα η ποίηση πρέπει να είναι μια προσευχή.
Τίποτε άλλο από μια προσευχή
σε μορφή πέτρας
που το χέρι εκσφενδονίζει.


http://www.poiein.gr/archives/17400/index.html