Γιορτάζοντας την Αναλήψη στον ναό του Αγίου Δημητρίου

Ξημέρωσε Πέμπτη 24 του Μάη, γορτή της Αναλήψεως του Κυρίου. Μόλις εχθές γιορτάσαμε την απόδοση του Πάσχα. Στα τροπάρια του εσπερινού καταγράφεται η λύπη των μαθητών που βλέπουν τον αγαπημένο τους Διδάσκαλο μέσα σε νεφέλη λευκή να απομακρύνεται από κοντά τους, μα στο απολυτίκιο της εορτής η λύπη τους χαροποιήται: 

Ανελήφθης εν δόξη Χριστέ ο Θεός, χαροποιήσας τους μαθητάς τη επαγγελία του Αγίου Πνεύματος... 

Τη θλίψη του αποχωρισμού υποκαθιστά η ελπίδα και την ελπίδα η συνακόλουθή της χαρά, μετά την υπόσχεση του Κυρίου προς τους μαθητές πως δε θα μείνουν μόνοι, θα έρθει ο Παράκλητος. Η ελπίδα, σημειώνει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, φέρει το ιδίωμα να κάνει τα μέλλοντα παροντικά. Φέρνει τα μακρινά κοντά μας και μαζί φέρνει στο εδώ και στο τώρα τον Θεό.

Νοστάλγησα τον Άγιο Δημήτριο. Μαθημένη στους μικρούς ναούς σαν του Αγίου Νικολάου του Ορφανού και της Μονής Βλατάδων, χρειάστηκε λίγη προσπάθεια να ενταχθώ στον μεγαλεπήβολο ναό του Πολιούχου μας, όπου οι εντάσεις των μικροφώνων, το κήρυγμα, αλλά και το ψαλτικό ύφος, δεν είναι όπως τα έχω συνηθίσει και όπως τα ζητώ. Αλλά, αφού νοστάλγησα τον άγιο, πήγα αποφασισμένη να παρακάμψω όλα όσα θα με ενοχλούσαν σε κανονικές συνθήκες.

Από νωρίς το πρωί ήταν αρκετοί οι πιστοί μέσα στον ναό. Στο προσκύνημα των λειψάνων του αγίου υπήρχε ήδη μεγάλη ουρά που προτίμησα να προσπεράσω προκειμένου να λειτουργηθώ. Θα πήγαινα στο τέλος. Εξάλλου, περνώ  τακτικά και προσκυνώ, σε ώρες ήσυχες και κατά μόνας. Προχώρησα στο αριστερό κλήτος κι εκεί στάθηκα. Όσο περνούσε η ώρα τόσο γέμιζε ο ναός από ανθρώπους που ολοφάνερα δεν ήταν οι άνθρωποι της πόλης μου. Γυναίκες με μαντίλια ή χειροποίητα πλεχτά σάλια στα κεφάλια, μικρά παιδιά με ξυρισμένα κεφάλια, άντρες με κάλτσες και σανδάλια, γριές με παντόφλες, ρούχα πάνω σε αδύνατα, σκευρωμένα ή και στρουμπουλά σώματα μιας περασμένης εποχής ντυμένα με πολύχρωμα φτηνά υφάσματα, αταίριαστα μεταξύ τους σύμφωνα με τη δική μας αισθητική αντίληψη, οι περισσότεροι με νάυλον σακούλες στα χέρια, και όλοι, άνδρες και γυναίκες ανάκατοι, σαν μύγες μπαίνουν ήσυχα και με απαράμιλλη τάξη παίρνουν μια θέση, σταυρώνουν τα χέρια και ξεκινούν, έτοιμοι από καιρό και καλά εκπαιδευμένοι, το ταξίδι της προσευχής. Της κοινής προσευχής μέσα στην κιβωτό της Λατρείας. Η προσευχή όλων αυτών των απλών, φτωχών ανθρώπων, που δεν έμαθα ποιος είναι ο τόπος της προέλευσής τους, ήταν πολύ ισχυρή. Ο αέρας πύκνωνε διαρκώς. Σ' έπαιρνε και σε ανέβαζε λίγο πιο πάνω απ' τον εαυτό σου, λίγο πιο ψηλά από τις έννοιες και τους λογισμούς σου, κατά κει που ο Κύριος ανηφόριζε. 

Ένα λόγος που αγαπώ πολύ την λατρεία στους ναούς είναι το ότι η κοινή προσευχή, άλλων ασθενής, άλλων ισχυρή κι άλλων ενδεχομένως και ανύπαρκτη, έχει αυτό το ξεχωριστό γνώρισμα να ενώνει όλους τους πιστούς σε ένα σώμα, ανεξάρτητα από του καθενός την πίστη και τη δύναμη, και να τους ανεβάζει εκεί που για να φτάσει κανείς μόνος του ατομικά, απαιτούνται σκληροί ασκητικοί αγώνες. Την ώρα της Θείας Μεταλήψεως σχεδόν όλο το ετερόκλητο πλήθος των πιστών μπήκε στη σειρά να μεταλάβει τα Άχραντα Μυστήρια μαζί με τους ντόπιους και τους κατοίκους της Σαλονίκης. 

Πήρα το αντίδωρο από τον ιερέα κι έφυγα από τον ναό περπατώντας αργά σαν να μην ήθελα να φύγω. Ναι, δεν ήθελα να φύγω κι ίσως δεν έχω φύγει ακόμα. Είμαι εκεί. Ανάμεσα στους άγνωστους φτωχούς βαλκάνιους ή ρώσους πιστούς που κατέκλυσαν το πρωί τον ναό και που ευλαβούνται τον άγιο και έρχονται με τόση λαχτάρα όση θα πηγαίναμε εμείς στα Ιεροσόλυμα ή για να κάνω μια πιο ισορροπημένη συσχέτιση, στον τάφο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ για παράδειγμα.  Στη λάρνακα του αγίου η ουρά ήταν πολλαπλασίως μεγαλύτερη από το πρωί. Ας προσκυνήσουν οι ξένοι κι εγώ θα ξανάρθω, εγώ είμαι στο σπίτι του, χορτάρι της αυλής του. Το άρωμά του με ποτίζει συχνά. 

Μέγα μυστήριο η ένωση τόσων ανθρώπων στην κοινή λατρεία και κατόπιν στο Σώμα του Χριστού. Ακατανόητο μυστήριο και απτή πραγματικότητα. Ανελήφθη ο Κύριος στους ουρανούς και περιμένουμε τον Παράκλητο να έρθει. Πιστεύουμε και ελπίζουμε πως θα έρθει. Για τον καθένα μας ξεχωριστά, για όλους μαζί και για την πατρίδα μας...