Το τέλος της Μεταπολίτευσης και η φαινομενική αλήθεια των ποοστών.

Θα προσπαθήσω να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου σχετικά με τα εκλογικά αποτελέσματα, -δύσκολο...

Οι προσδοκίες των δύο μεγάλων κομμάτων ήταν υψηλότερες απ' αυτό που τελικά έλαβαν. Οι εν λόγω προσδοκίες διαψεύστηκαν παταγωδώς, πρώτον διότι οι πολιτικοί της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ δεν διατηρούν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα που βιώνει ο απλός Έλληνας, δεύτερον διότι η εξουσία και το χρήμα τους έχει διαφθείρει εδώ και τριάντα πέντε χρόνια -και ο διεφθαρμένος δεν διαθέτει ούτε καθαρό νου, αλλά ούτε και διαίσθηση που πηγάζει απ' αυτόν-, τρίτον διότι πόνταραν άφοβα, -τουτέστι αλαζονικά-, στον φόβο του πολίτη. Φόβο που οι ίδιοι καλλιέργησαν επιμελώς τα τελευταία χρόνια. Μην βγούμε από το ευρώ και την ευρωζώνη, μην εμπιστευτούμε τα μικρά κόμματα που δεν ξέρουν καλά τη δουλειά της πολιτικής, ενώ εμείς την ξέρουμε κι ας μην τα καταφέραμε και πολύ καλά μέχρι τώρα. Κι όμως είναι τόσο απλό: ο πλούσιος που φοβάται μήπως χάσει τον πλούτο του, αφού του τον αρπάζεις δεν πρόκειται να σε ψηφίσει, και ο φτωχός που του πήρες το βιος του και τη μπουκιά απ' το στόμα, μη έχοντας πλέον τίποτα να φοβηθεί, επίσης δε θα σε ψηφίσει.

Ο ΣΥΡΡΙΖΑ εξεπλάγην, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Δεν περίμενε να πάρει τόσο υψηλά ποσοστά, διότι δεν μπορούσε να προβλέψει πως θα λειτουργούσε ως ανάχωμα για το σπάσιμο του δικομματισμού και πως θα τον χρησιμοποιούσε ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων για να επιδείξει την τιμωρητική ψήφο του προς τα δύο μεγάλα κόμματα. Ο, σε γενικές γραμμές, "άνετος" Τσίπρας στις προηγούμενες εμφανίσεις του, εμφανίστηκε σχεδόν τρομοκρατημένος, -κατ' άλλους σεμνός- στην μετεκλογική του ομιλία. Η απειρία του  και ενδεχομένως μία "πτωχοαλαζονεία", προδόθηκε τη στιγμή που μίλησε για την Μέρκελ. Δεν ήταν μόνο μία άκομψη αναφορά τη δεδομένη στιγμή, ήταν άκαιρη έως και επικίνδυνη. Η Μέρκελ δεν αποτελεί το αντίπαλο κόμμα το οποίο συνέτριψε ο Τσίπρας, όπως και δεν αποτελεί έναν εχθρό με τον οποίο βρίσκεται η χώρα σε πόλεμο.

Ο Σαμαράς και ο Τσίπρας έγιναν, εν πολλοίς, αρκετά σεβαστοί, λόγω της σύντομης και αρκετά ήπιας ομιλίας που εκφώνησαν. Ο Βενιζέλος συντονίστηκε, -ερήμην του βέβαια-, με την Παπαρήγα, ως προς το μεγάλο -κουραστικό και άσκοπο- μέγεθος της δικής του ομιλίας, επιδεικνύοντας, -ερήμην του και πάλι-, για μια ακόμη φορά την ασυγκράτητη βουλιμικότητα που τον διακατέχει. Ομιλίες που θύμιζαν περισσότερο τις αντίστοιχες προεκλογικές τους. Ο Καμμένος φάνηκε σταθερός σε όσα πρέσβευε και πριν τις εκλογές, ίσως και αδιάλλακτος, αυτό θα φανεί στην πράξη, αλλά όταν ο ίδιος σε ερώτηση, τι θα γίνει αν βγούμε από το ευρώ, απάντησε ότι, δεν έχει ανάγκη η Ελλάδα διότι ως πετρελαιοπαραγωγός χώρα θα συναλλάσεται σε δολλάρια, πόσο μπορούμε να στηριχτούμε στην "λογική" του; Φαίνεται να λησμονεί πως μέχρι πρότινος αποτελούσε μέρος του προβλήματος, ενώ ο Κουβέλης εξέλαβε σαφώς το αντιμνημονιακό μηνυμα του λαού, αλλά πώς είναι δυνατόν να υπόσχεται έξοδο από το Μνημόνιο, με παράλληλο σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό; Είναι απορίας άξιο, αλλά κι αυτό μάλλον θα φανεί στην πράξη...

Να ασχοληθώ και με την ομιλία του Μιχαλολιάκου ή με το ότι δόθηκε το παράγγελμα -και μάλιστα σε λανθασμένα αρχαία ελληνικά- να σηκωθούν όλοι οι δημοσιογράφοι όρθιοι μόλις θα έμαπινε στην αίθουσα ο "θεός"; Ο φανατισμός βρίσκεται στον αντίποδα της σκέψης, ακριβώς όπως η άγνοια στον αντίποδα της γνώσης, και εδώ πρόκειται για φανατικούς και ημιμαθείς ανθρώπους που κατάφεραν σήμερα να μπουν στη Βουλή πατώντας πάνω στην αδυναμία του κράτους να εφαρμόζει τους νόμους του και να προστατεύει, -ως οφείλει-, τους πολίτες του. Θλιβερό. Ανάμεσα όμως σ' αυτούς που ψήφισαν αυτό το κόμμα είναι κι ο ταξιτζής που τις προάλλες μου είπε: "εγώ θα τους ψηφίσω μόνο για έναν λόγο: να μπουν στη Βουλή και να ρίξουν κανένα χέρι ξύλο σ' αυτά τα γαϊδούρια, μπας και συνέρθουν."

Όσοι σχημάτισαν δικά τους κόμματα, μετά την αποχώρησή τους από τα μεγάλα, επίσης οι προσδοκίες τους διαψεύστηκαν, είτε επειδή πόνταραν στην καταγωγή τους, είτε στην προσωπικότητά τους, εκτός απ' αυτούς που χρησιμοποίησαν το αντι-μνημονιακό χαρτί. 

Σε πολλά δημοσιεύματα σχολιάζεται ως "κόμμα έκπληξη", η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, που αν και έχει στο ενεργητικό του μόνον λίγους μήνες ζωής και ταυτόχρονα δεν αποτελεί παράγωγο άλλου κόμματος, κατάφερε να ξεπεράσει το 2%. Ο λόγος του Θάνου Τζήμερου, ξάφνιασε και κέρδισε πολλούς ανθρώπους που τον ψήφισαν επειδή τον πίστεψαν και όχι για να τιμωρήσουν κάποιον άλλον, -πράγμα που θα τους οδηγούσε ευκολότερα και με μεγαλύτερη ασφάλεια στο κόμμα του Μάνου, της Ντόρας ή των Οικολόγων.

Ο Λυγερός σχολίασε πως ένας στους πέντε Έλληνες που ψήφισε, δεν εκπροσωπείται στη Βουλή. Αυτή όμως είναι η φαινομενική αλήθεια των αριθμών. Κατά τη γνώμη μου αυτοί που εκπροσωπούνται πράγματι σήμερα στη Βουλή, ως καθαρό και ολόκληρο ποσοστό, είναι όσοι ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Σε όλα τα άλλα κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή, ένα μεγάλο μέρος των ποσοστών τους, δηλαδή των ψηφοφόρων τους, δεν εκπροσωπείται, για τον απλούστατο λόγο ότι η ψήφος τους δεν ήταν ψήφος υποστηρικτική, αλλά τιμωρητική προς τα μεγάλα κόμματα. Με άλλα λόγια, στην σημερινή Βουλή, με δυσκολία, εκπροσωπείται ο μισός Ελληνικός λαός...

Ενδεχόμενα συμπεράσματα:

1ο Έσπασε ο δικομματισμός -προς το παρόν.

2ο Ο λαός τιμωρεί αυτόν που τον απαξιώνει.

3ο Το μπάχαλο και η αδικία, η αδυναμία τήρησης των νόμων από πλευράς κράτους, οδηγεί σε ακραίες αποφάσεις.

4ο Το παρελθόν δεν παρέχει εχέγγυα σε κανέναν αν δεν αποδείξει την προσωπική του αξία.

5ο Υπάρχει μία μερίδα σκεπτόμενων που υποστηρίζουν τη σκέψη χωρίς αυτή να υποστηρίζεται από κάτι οικείο και γνωστό ως φόρμα και ετικέτα.

6ο Ένα μεγάλο μερίδιο του λαού δεν προσήλθε στις κάλπες, είτε διότι δεν είχε τα χρήματα να ταξιδέψει προκειμένου να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα, είτε γιατί αδιαφόρησε, είτε γιατί δεν θέλει να μετέχει σ' αυτήν την πραγματικότητα για διάφορους λόγους, θαρρώ κυρίως ψυχολογικούς.

Ζούμε το τέλος της Μεταπολίτευσης. Όσο κι αν επιθυμούμε μια σταθερότητα, -αναγκαία συνθήκη για να προκόψουμε ως άνθρωποι και κοινωνία-, βρισκόμαστε σε μία ρευστή κατάσταση για την οποία θα ήταν νωρίς να κάνουμε προβλέψεις πού θα οδηγήσει. Η ρευστότητα και η ταλάντωση ωστόσο, φέρει μέσα της μια εναγώνια δυναμική που είναι προτιμότερη από την παγίωση σταθερών, αλλά σαθρών αξιών, τις οποίες οικειωθήκαμε τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Είναι καιρός να επανατοποθετηθούμε ως άνθρωποι και κοινωνία στο ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Τι, στο καλό, θα την κάνουμε τη ζωή, την ελευθερία και την πατρίδα, που μας δόθηκε...