Fairuz θα πει τυρκουάζ

Παράθυρο ορθάνοιχτο στον ουρανό θα πει. Αρχαίο. Βυζαντινό. Σύγχρονο.

Fairuz θα πει τυρκουάζ.
Θάλασσα που αγκαλιάζει τη στεριά. Ουρανός το σύμπαν.
Νερό και αέρας μία φωνή.
Ήχος ρευστού και αέρινου.
Αγάπης ήχος.

Εκεί που η αρχαία πέτρα στέκεται άπραγη.
Η νύχτα θαμπή. Η ανθρώπινη αναμονή αμήχανη. Αμφίβολη η προσδοκία.
Εκεί που η πραγματικότητα διψά να συναντήσει τον μύθο.
Η φύση το θαύμα.
Εκεί η σιωπή αποκτά φωνή. Η φωνή ψυχή.

Fairuz θα πει πάλλουσα ακινησία του κόκκινου μέσα στο γαλάζιο.
Οι αναπνοές των ακροατών φλογίτσες καντηλιών.
Να κρατήσει το θαύμα.
Να το ζήσουμε.
Να αλλοιώσει το κουρασμένο μας βλέμμα.
Να το ακούσουμε το θαύμα.
Μ' εκείνη την άλλη ακοή.

Χρυσοποίκιλτος άγγελος μπαίνει.
Σαν από πάντα εκεί στη μέση της σκηνής.
Σαν ακρογωνιαίος λίθος του αρχαίου Ωδείου υψώνεται.
Ένα με την πέτρα που κανείς δεν αποκρυπτογράφησε ποτέ τη σιωπή της.
Τη σιωπή που τώρα τραγουδά.

Τραγουδά σαν να μην τραγουδά.
Δίνεται αέρας που δεν σε κάνει ποτέ να νιώσεις πως σου δίνεται.
Ενσαρκώνει το θαύμα σαν φύση.
Το ανοίκειο κάνει οικείο.
Το απλησίαστο, σώμα.
Το άπιαστο, χειροπιαστό.
Ορατό το αόρατο.

Υπενθυμίζει πως η γνήσια τέχνη ενώνει όλες τις εκφάνσεις της ύλης.
Γιατί ενώνει την ύλη με το άυλο.
Δεν διαχωρίζει. Δεν υποσκάπτει. Δεν αντιμάχεται.
Συμφιλιώνει. Αγκαλιάζει. Εξυψώνεται.
Επειδή είναι ταπεινή.
Γίνεται ένα με το χώμα. Τον μόχθο.
Μετατρέπεται σε σκεύος που υποδέχεται χωρίς αντιστάσεις ουράνια δώρα.
Πήλινο σκεύος που απηχεί το θείο.

Ναι, Fairuz θα πει προσευχή. Της γης προς τον ουρανό.
Και απάντηση του ουρανού προς τη γη. Γιατί η προσευχή είναι διάλογος μυστικός.
Υδρατμός προσευχής εξατμίζεται το τραγούδι στη ζέση της καρδιάς της.
Και ανεβαίνει.
Βροχή προσευχής πέφτει να δροσίσει, να ξεδιψάσει τις ψυχές μας.

Fairuz θα πει πάλλουσα ακινησία του κόκκινου μέσα στο γαλάζιο.
Του αίματος που χύθηκε ανά τους αιώνες μέχρι σήμερα.
Του παγωμένου και ρέοντος των πολέμων των λαών και των ψυχών.
Της κάθε μιας ψυχής ο εσωτερικός πόλεμος αίμα μέσα στο γαλάζιο.
Ενός Θεού που αγαπά ατελείωτα. Που συγχωρεί τα πάντα.
Που στο τραγούδι της προσευχής μεταποιεί το αίμα σε φως.

Το Σάββατο 7 Ιουλίου του 2007 το ωδείου Ηρώδου του Αττικού
υποδέχθηκε την μεγαλύτερη Λιβανέζα τραγουδίστρια του αραβικού κόσμου
που ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Όσοι αξιωθήκαμε να ζήσουμε αυτήν την βραδιά αξιωθήκαμε ένα θαύμα.
Είμαστε ευγνώμονες και αόρατα σημαδεμένοι πια.