Το παραμύθι της θάλασσας

Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, μια φορά κι έναν καιρό η θάλασσα δεν ήταν μεγάλη και ευρύχωρη όπως τη γνωρίζουμε. Κάποτε ήταν κι αυτή μικρή σαν κι εσένα.

Ήταν μονάχα μια Σταγόνα νερό.

Δεν είχε γεύση αρμυρή, ούτε γλυκιά. Δεν είχε μυρωδιά καλή ή άσχημη.

Είχε μόνο τόσο χώρο όσο της χρειαζόταν για να ζει: μια χούφτα χώμα.

Ξημέρωνε και βράδιαζε και τίποτα δεν άλλαζε στη ζωή της.

Όλα ήταν ίδια, σταθερά και αμετάβλητα.

Μια μέρα όμως συνέβη κάτι εντελώς αναπάντεχο.

Μια μικρή πέτρα ήρθε καταπάνω της από άγνωστη κατεύθυνση κι έπεσε ακριβώς μέσα στην καρδιά της.

Η Σταγόνα πόνεσε τόσο πολύ που άθελά της χωρίστηκε σε πολλές άλλες μικρότερες σταγόνες που διασκορπίστηκαν δεξιά,  αριστερά κι όπου αλλού βρήκαν.

Νόμιζε προς στιγμή πως πέθανε, μα έκανε λάθος.

Πού βρέθηκε τόσο χώμα να κρατήσει τα κομμάτια της, δε γνώριζε.

Πώς ζωντάνεψαν αυτά κι άρχισαν να συνομιλούν μεταξύ τους και πού βρήκαν τις λέξεις, δεν είχε ιδέα.

Ένιωθε τον εαυτό της να βρίσκεται μέσα σε κάθε καινούριο μικρό σταγονίδιο, αλλά την ίδια ώρα ένιωθε πως κάθε ένα απ’ αυτά ήταν κάτι καινούριο, κάτι ολότελα μοναδικό και φρέσκο.

Από κείνη στη στιγμή όλα άλλαξαν. Όλα.

Οι μικρές σταγόνες έφτιαξαν έναν καινούριο κόσμο απ' την αρχή και κάθε πέτρα που έπεφτε μέσα στην καρδιά τους τον πολλαπλασίαζε. Έτσι φτιάχτηκε η θάλασσα που βλέπεις. Όλη αυτή η μεγάλη, η ατέλειωτα απέραντη θάλασσα που μας χωράει όλους, έτσι φτιάχτηκε...

Κοιμήσου τώρα άγγελέ μου... κοιμήσου γλυκά...