Πάντα να 'μαι σ' αγαπώ

Επιστρέφω με το τρένο από την Αθήνα στην πατρίδα μου, τη Σαλονίκη. Το τρένο είναι γεμάτο, αλλά ως συνήθως, η διπλανή μου θέση άδεια. Το έχω ξαναγράψει, πως έτσι συμβαίνει, και νομίζω πως αυτή είναι η ώρα που ξεκουράζεται ο άγγελός μου που απ' ό, τι φαίνεται τον κουράζω πολύ...

Έχω την τύχη να κάθομαι σ' αυτές τις τετράδες των θέσεων που έχουν στη μέση και τραπεζάκι, οπότε βγάζω το λαπ τοπ μου και δουλεύω πάνω σ' ένα κείμενο που θέλω να διασκευάσω. Απέναντί μου κάθεται ένα ζευγάρι που πότε πότε παρατηρώ. Η κοπέλα είναι πάρα πολύ όμορφη και θαυμάσια ντυμένη. Έχει ξανθά μακρυά μαλλιά κάτω από ένα γούνινο καπέλο, ρωσικού στυλ, με γούνινο γιακά, πλεχτό εκρού ζακετάκι. Αν τα χείλη της ήταν λίγο πιο ανεβασμένα και όχι κατεβασμένα κατσούφικα, θα ήταν και πολύ γλυκιά. Ο άντρας φαίνεται αρκετά μεγαλύτερος, έχει τύπο, αλλά τίποτα το αξιοπρόσεχτο στην εμφάνιση και είναι ντυμένος τσαπατσούλικα. Φορούν και οι δύο βέρες. Ενδεχομένως αποτελούν ζευγάρι οι δυο τους. Στην πορεία του ταξιδιού, σιγομουρμουρίζουν κι αυτός την κάνει και γελά και τότε γλυκαίνει το ωραίο της πρόσωπο. Δυο τρεις φορές στη διάρκεια του ταξιδιού αυτός πηγαίνει να πάρει ένα τοστ, έναν καφέ, κάτι τις, ενώ αυτή ξεφυλλίζει περιοδικά μόδας που προφανώς τον αφήνουν αρκετά αδιάφορο. Δεν περνούν λίγα λεπτά κι αυτή τον παίρνει ανήσυχη τηλέφωνο, θαρρείς και υπάρχει περίπτωση να εξαφανιστεί ένας άνθρωπος μέσα σ' ένα τρένο. Μου αρέσει όμως που της λείπει έτσι υπερβολικά και μου αρέσει ακόμα περισσότερο πώς καταφέρνει να την ησυχάσει αυτός όταν τελικά έρχεται. Πόσα λεπτά νήματα κινούν τις σχέσεις των ανθρώπων...

Στην άλλη τετράδα δίπλα μας, μια οικογένεια νεαρών αλβανών με τα δυο μικρά παιδάκια τους, ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε κι ένα αγοράκι γύρω στα τρία, τέσσερα. Οικογένεια αληθινή. Τόσο ωραία εικόνα οικογένειας που αποπνέει ζεστασιά ξεχωριστή τριγύρω. Τα μικρά μιλούν πότε πότε και ελληνικά. Από ένα σημείο και μετά το κοριτσάκι δεν βάζει γλώσσα μέσα. Μα δεν μιλά απλώς, φτιάχνει τραγούδια... "Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς, πάντα να 'μαι σ' αγαπώ, τώρα πέρασε η ώρα..." Μετά το εξαιρετικό αυτοσχέδιο στιχάκι της, κολλάει και το γνωστό σε όλους μας "τώρα πέρασε η ώρα...".

Το λέει αμέτρητες φορές μαζί μ' ένα σωρό άλλα, μα αυτή η φράση της "πάντα να 'μαι σ' αγαπώ" καρφώνεται μέσα μου και μου φωτίζει όλη μου τη ζωή κι όλη μου την ύπαρξη...

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Βουκουρέστι. Ένα μικρό κοριτσάκι που παίζει σ' αυτήν την μικρή πλατεία, ξαφνικά κατουράει και κοιτάζει απορημένο τα τσίσα του... Η μαμά δε φαίνεται, είναι όμως καθισμένη αριστερά σ' ένα παγκάκι κι έχει μένει άγαλμα...