Δηλώνω Παρόν! (Σελίδα Αναγνώστες του protagon.gr)

Όταν συναντώ το Παρόν, όταν εξονυχιστικά το παρατηρώ, ή όταν το φροντίζω επιμελώς επιτρέποντάς του να εισχωρήσει στα μύχια της ύπαρξής μου, η ζωή μου αναγεννάται, η στιγμή μου παίρνει νόημα, και ναι, είναι αληθεια, ευτυχώ.

Στον καθρέφτη βλέπω πέρα απ’ τις ρυτίδες μου, το στιλπνό σώμα του αντικειμένου που με υποδέχεται θωπευτικά.

Στο φλυτζάνι του καφέ τα σχέδια που αφήνει το κατακάθι ζωγραφίζουν μυστικούς λαβύρινθους και δρόμους απόκρυφους που με προκαλούν να τους περπατήσω.

Η ψιλή βροχή γίνεται το ακριβότερο άρωμά μου, και οι λάσπες ηδονικό βούλιαγμα του κορμιού παιχνιδιάρικο.

Η οχλαγωγία των δρόμων γεμίζει χρώματα, οι βιαστικοί περαστικοί αστείες γκριμάτσες που με κάνουν να γελώ, κι οι κορνες των αυτοκινήτων κούρδισμα μουσικών πριν το κοντσέρτο που θα παίξουν τα σωθικά μου.

Τα φθαρμένα έπιπλα μεταμορφώνονται στις πιο πιστές φιλίες μου και τα άπλυτα πιάτα που αγόγγυστα περιμένουν να πλυθούν, το πρότυπο της υπομονής.

Αφού τα πλύνω, θα τα τακτοποιήσω στα ράφια τους σα μωρά στα κρεβάτια. Τόσο σπλαχνικά.

Η πολύχρονη ιστορία τους μου προσφέρει ένα στέρεο παρελθόν. Ένα παρελθόν που δεν είναι διόλου κύημα της φαντασίας μου, αλλά το ψηλαφώ, το μυρίζω, το βλέπω. Είναι σαφές, συγκεκριμένο, αντικειμενικό, αναμφίβολο.

“Προσεύχομαι στα πράγματα για να μου δώκουν ζωή”, είχε δηλώσει ο Πεντζίκης σε μια του συνέντευξη, και νιώθω στη σάρκα μου το νόημα των λόγων του, πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια...

Σημείωση: Κάνοντας κλικ πάνω στην τελευταία φράση (πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια...) μπορείτε να διαβάσετε όλο το κείμενό μου, που δημοσιεύτηκε σήμερα στη σελίδα Αναγνωστες του Protagon.gr