Δεν πρέπει επιτέλους αυτοί οι παλιότατοι πόνοι
να γίνουν πιο γόνιμοι για μας;
Δεν είναι πια καιρός να ελευθερωθούμε
από κείνο που αγαπάμε
ενώ ακόμη το αγαπάμε
και αναρριγώντας να το ξεπεράσουμε;
Έτσι καθώς και το βέλος
τη χορδή του τόξου ξεπερνά,
ώστε στο τίναγμά του συγκεντρωμένο,
να γίνει κάτι πιο πολύ απ' τον εαυτό του;
Γιατί στάση δεν υπάρχει πουθενά.
Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Οι ελεγείες του Ντουίνο, μτφ. Δημήτρης Θ. Γκότσης, εκδ. Αρμός, 2000
και όσο σκέφτομαι τα παραδείγματα ανθρώπων που ενοχοποιούνται τόσο λέω ότι πρέπει να πάρω περισσότερες πρωτοβουλίες...
ReplyDeleteθα στο θέσω απλά το θέμα. οι δουλειές, πέφτουν.
ReplyDeleteο κόσμος δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μη γνωρίζει που πάει η βαλίτσα!!
ReplyDeleteΜενέλαε, κάθε άνθρωπος και μια ανάγνωση, ένα βλέμμα ξεχωριστό.
ReplyDeleteΜιας και το απόσπασμα αυτό το ανέβασα και στο FB και υπήρχαν ενδιαφέροντα σχόλια, αντιγράφω τη δική μου ερμηνεία που έγραψα ως απάντηση προς όλους.
Αυτό το απόσπασμα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ιδιαίτερα "εύπεμπτο". Εγώ τουλάχιστον αναρωτήθηκα ξανά και ξανά γιατί να ξεπεράσουμε αυτό που αγαπάμε, τι εννοεί ακριβώς μ' αυτό; Αν ήταν αποκομμένο από τα υπόλοιπα θα πρόβαλλα σθενάρές αντιδράσεις. Ωστόσο, μιλώντας για τους "παλιότατους πόνους μας", υπθέτω όσα αγαπήσαμε και μας τραυμάτισαν, ίσως αναφέρεται σ' αυτά που έλαβαν χωρα στην παιδική μας ηλικία -κι εγώ ως παιδική ηλικία δεν ορίζω τα χρόνια μας μέχρι την τυπική ενηλικίωση, αλλά τα χρόνια που δεν συνειδητοποιούσαμε όσα μας συνέβαιναν-. Ο αποχωρισμός μας απ' αυτά είναι εντελώς απαραίτητος για να προχωρήσουμε. Πόσοι και πόσοι μένουν στάσιμοι εν ονόματι των παλιών τραυμάτων τους.
Γιατί αλλιώς, το ίδιο το βέλος που εκτοξεύεται δεν προέρχεται από χέρι που το αγαπά, όπως ακριβώς το έλεγε ο Χαλίλ Γκιμπράν, πως οι γονείς είναι τα τόξα και τα παιδιά τα βέλη, που είναι φτιαγμένα να φύγουν μακριά;
Το βέλος αποχωριζόμενο από το τόξο του γίνεται πάντα κάτι περισσότερο από τον εαυτό του.
Ο Άρης, σαν πιο "παλιός" νομίζω πως εντοπίζει καίρια το "συγκεντρωμένο τίναγμα" που του αρέσει. Έχει μεγάλη σημασία αυτό και χωρίς αυτό τίποτα δεν γίνεται μέσα μας και έξω μας, αλλά όλα πορεύονται τυχαία και προς πάσαν κατεύθυνση.
.......................
Για μένα "Οι ελεγείες του Ντουίνο" είναι από τρία-τέσσερα βιβλία που ανοίγω συχνά, γιατί πάντα κάτι καλό μου κάνει.
μήπως το συγκεκριμένο και μέσα από άλλα παραδείγματα, είναι και το τέλειο παράδειγμα υποθετικού λόγου? μήπως πράγματι αναζητάει το πλήθος?
ReplyDeleteΔεν ξέρω!
ReplyDelete