Μετά τα σχόλια που ακολούθησαν την ανάρτησή μου: Αποχαιρετώντας έναν άγγελο που τον έλεγαν Πολύκαρπο, http://animusanimus.blogspot.com/2010/05/blog-post_21.html θεώρησα χρέος και οφειλή να ανεβάσω σε ξεχωριστό ποστ, όλα όσα έγραψαν οι άνθρωποι που γνώρισαν τον Πολύκαρπο μέσα στη Σχολή Τυφλών. Σας ευχαριστώ όλους θερμά.
ΜΑΚΗΣ ΡΟΥΣΟΜΑΝΗΣ said...
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Στο γραφειο μου με τον Κυριο Πολυκαρπο Xατζηπαυλίδη...
Τυφλος,κωφαλαλος,
τροφιμος στην σχολη τυφλων Θεσσαλονικης απο τα 10 του χρονια εφυγε στις 21/5/2010 σε ηλικια 74 χρ.
Τον γνωρισα τα 3 τελευταια χρονια και ενιωσα την αγαπη και την καλοσυνη που ειχε...!!!!!
Και ας μη με ειδε και δε με ακουσε ΠΟΤΕ....
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΜΕ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ.ΤΟΝ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΝΑΜΕ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΥΦΛΩΝ ΣΟΦΙΑ ΓΚΙΚΑ...
ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ ΤΟ ΕΚΑΒ !
ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΛΕΓΑ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ...ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΟΥ ΛΕΓΑ ΜΕ ΝΟΗΜΑΤΑ ΟΤΙ ΗΔΗ ΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΕ,ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΜΟΥ...
ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΜΕ ΤΗΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΓΕ,ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΜΑΘΕΙ ΤΗΝ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΕΓΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑΙ...
ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΜΑΘΩ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΩ.
ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΠΡΟΛΑΒΑ..!!
ΕΙΧΑ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ.
Αχ ας ειναι αιωνια η μνημη του.
-μπραβο Βασιλικη υπεροχη η ιστορια σου.
φιλικα
ΜΑΚΗΣ ΡΟΥΣΟΜΑΝΗΣ
Ως εκπαιδευόμενος στη Σχολή Τυφλών ('95-'96) αντί να του μάθω ... μου μάθαινε!!!
Είχε την ικανότητα ακουμπώντας ελαφρά το πρόσωπο να αναγνωρίζει ανθρώπους που είχε να δει για χρόνια!!!
Θυμάμαι που τον είχα καλέσει στο σπίτι μου να φάμε οικογενειακός και δεν υπήρχε ούτε ένα ψίχουλο γύρω από το πιάτο του!!!
Τι να απαριθμήσω; Τις βόλτες που κάναμε στους Ναούς; Το μερακλίδικο καφέ του;
Κάποιος έγραψε για το ακουστικό που έβαλε... και αισθάνθηκα σαν να βοήθησα και εγώ τα ελάχιστα στην πορεία της ζωής του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μορφασμό ευτυχίας στο πρόσωπό του όταν πήρε το ραδιοφωνάκι και άκουσε μουσική...
Καλό ταξίδι Πολύκαρπε... δίπλα στους αγγέλους και συ ως ένας από αυτούς!
Ο αποχαιρετισμος σου Βασιλικη ειναι συγκλονιστικος και ανταξιος του Πολυκαρπου.Σαν εργαζομενη στη Σχολη Τυφλων ειχα την τυχη να αισθανθω το γεματο αγαπη αγγιγμα του.
Ειναι αληθεια οτι η Σχολη εχασε τον ανθρωπο της...αλλαξε ο αερας...
και ιδιαιτερα τωρα που αντιμετωπιζει πολλα προβληματα,τωρα ειχαμε αναγκη την παρουσια του Πολυκαρπου!
Ειμαι σιγουρη πως απο τον Παραδεισο οπου βρισκεται μας ακουει, μας βλεπει,μας νοιαζεται...
MIXALIS690 said...
IATAN POLI KALOS ANTHROPOS ADAPOUSE OLUS POU ERXOTAN STIN AVLI AKOMA POU DN SE EVLEPE DN SAKUGE SE ENIOTHE TI THES NA TU PIS ITAN POLI KALOS ANTHROPOSDN TON GNORISA POLI KALA ALA APOSO TON GNORISA TON SIMBATHISA MESA SE ENA XRONO POU ERXOME STIN SXOLI THA THA LIPSI SE OLI TIN SXOLI O POLIKARPOS APOSO KSERO ITAN APO PEDI STIN SXOLI
Στέφανος said...
Ήταν ένας πραγματικά καλός άνθρωπος. Τον γνώριζα από όταν ήμουν πολύ μικρός. Είχα μάθει και τη γραφή του για να επικοινωνώ μαζί του. Κάθε πρωί, όταν όλα τα παιδιά ερχόμασταν στη σχολή για να πάρουμε και όσους έμεναν μέσα και να πάμε στο σχολείο ερχόταν και μας χαιρετούσε. Όποτε τον έυρισκα του έδινα μία "αναφορά" και του έλεγα ότι είμαι καλά, τον ρωτούσα τι κάνει κ.ά. Όλους μας γνώριζε πολύ εύκολα ακουμπόντας μας λίγο πάνω μας. Ήταν πολύ επιμελής και εργατικός και παλαιότερα, όταν υπήρχαν περισσότερες δραστηριότητες ασχολούνταν με πολύ περισσότερα.
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ας είναι αιώνια η μνήμη του.
IRMELA said...
Πολυκαρπε,ηδη μας λειπεις!καλο ταξιδι φιλε !!!
χειροποιητο κοσμημα DENI said...
Επί δεκαοχτώ χρόνια άκουγα κάθε μέρα τη φωνή του κάτω από το μπαλκόνι μου, επί δεκαοχτώ χρόνια τον έβλεπα κάθε μέρα να κάνει βόλτες μεσα στην αυλή της σχολής, επί δεκαοχτώ χρόνια τον έβλεπα να ετοιμάζει τη βαλίτσα του και να περιμένει να τον πάρουν για διακοπές το καλοκαίρι. Όλοι μου έλεγαν πως δεν μπορούσε να μιλήσει κι όμως εγώ τον άκουγα να μιλάει. Κοινωνικός, φιλικός, γελαστός δεν έχω λόγια να περιγράψω έναν άνθρωπο που ποτέ δε γνώρισα από κοντά, αλλά τον ένιωθα πιο κοντά μου από πολλούς ανθρώπους. Είναι μέρες που δεν τον άκουγα και δεν τον έβλεπα, νόμιζα ότι έφυγε ταξίδι, περίμενα πότε θα ξαναγυρίσει. Εκείνος όμως έφυγε μακριά, πολύ μακριά, και μου άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, γιατί ήταν αυτός που ένιωθα ότι μου έλεγε καλημέρα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Καλό ταξίδι, θα σε θυμάμαι πάντα όπως σε έβλεπα μεσημέρι καλοκαιριού με το άσπρο σου πουκάμισο και τα μαύρα γυαλιά, να περπατάς γύρω από τη βαλίτσα σου, χειρονομώντας και φωνάζοντας, περιμένοντας να φύγεις για διακοπές, χαιρετώντας τους άλλους που εφευγαν με τον δικό σου τρόπο, επικοινωνόντας μαζί τους με την ψυχή και το χαμόγελο σου.
(Προσθέτω το παρακάτω που μου ήρθε χθες στο μέηλ μου,, κατόπιν άδειας του γράφοντος.)
Αυτή η σελίδα θα μείνει ανοιχτή να δέχεται όσους γνώρισαν και αγάπησαν τον Πολύκαρπο και θέλουν να αφήσουν εδώ το λιθαράκι τους. Πρόσθεσα σήμερα το μέηλ που μου έστειλε ο Δημήτρης τον οποίο ευχαριστώ και από δω. Η φράση του: Ο μοναδικός αθώος, τα λέει όλα...
ReplyDeleteΚυριακή των Αγίων Πάντων σήμερα στο εκκλησάκι της σχολής τυφλών έγινε το μνημόσυνο για τα εννιάμερα του Πολύκαρπου. Δυο λόγια στο τέλος είπε ο παπα Χριστοφόρος,παλιός γνώριμος από την Ανάληψη. "Το παιδί αυτό ήταν ένα άγιο παιδί. Δεν είπε ποτέ λόγο κακό για κανέναν, δεν κοίταξε ποτέ τίποτα άσχημο, δεν σκέφτηκε ποτέ τίποτα αρνητικό κι ας τον αδίκησαν άνθρωποι κι ας τον ταλαιπώρησαν. Είναι άγιος και μια μέρα θα το δείτε πως η Εκκλησία θα τον ανακηρύξει σε άγιο..."
ReplyDelete