"Ο ευαγγελιστής της Αποκάλυψης" Ξανθίππη Αγγελίδου

Ο ευαγγελιστής της Αποκάλυψης

Δεν είν’ τα νέα που σας φέρνω

ωραία νέα

αναρωτιέστε λοιπόν γιατί

τόση χαρά, τόση σπουδή.

Οι χρόνοι που θα ’ρθούνε θα ‘ναι μαύροι

-να ’στε σίγουροι-.

Καθένας σας θα ’ναι ζεμένος

στης μοίρας του τ’ αλέτρι.

Τόσος ιδρώτας, τόσος κοπετός,

θα ’ρθει η γης να φρίξει.

Όχι! μα την κατάρα της ράτσας των ανθρώπων,

δεν φέρνω ωραία νέα.

Γι’ αυτό αγαλλιάζω.

Στο βάθος του χρόνου βλέπω κιόλας

την αντίστροφη πορεία.

Ατσάλινο υνί οι πόνοι σας

την άγονη ψυχή σας να καρπίζουν.

Δεν είναι η ζωή

ετούτος ο μονόδρομος που ’χετε βαλθεί

να φκιάσετε στο αύριο.

Εδώ θα μείνω εδώ να σας καλωσορίσω.

.................................................................................................

Σημείωμα της μπλόγκερ, εμού. 

Περπατούσα πριν μέρες στο δρόμο κι απάντησα μια γνωστή μου κυρία, που συμπαθώ. Βλέποντάς με άστραψε το βλέμμα της. Ξέρεις, μου είπε, θυμάσαι την Ξανθούλα  που μια φορά συναντηθήκατε; Θυμάμαι, απαντώ, κι ας μην είμαι καθόλου βέβαιη, ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής με εξαπατά η μνήμη και ο νους μου πάει σε λάθος πρόσωπο. Παρουσιάζει τις ποιητικές της συλλογές σ' ένα βιβλιοπωλείο στην Ερμού , συνεχίζει η γνωστή, και σε όσους πρότεινε να διαβάσουν δυο τρία ποιήματα αρνήθηκαν.

Κοντοστάθηκα. Κόντεψα να το πάρω πολύ βαριά. Είναι τόσο δύσκολο να διαβάσεις δυο τρία ποιήματα; Γίνεται να αρνείσαι την ποίηση; Γίνεται να λες όχι σε κάτι τόσο μικρό και τόσο μεγάλο ταυρόχρονα; Χωρίς δεύτερη σκέψη προσφέρθηκα αυτόματα να το κάνω εγώ, και μετά από ώρες θυμήθηκα αυτόν τον ίδιόρρυθμο άνθρωπο που η συνάντησή μας κάποτε απέβη φαινομενικώς όλως άκαρπη. Μου έστειλε τα βιβλία της και μου είπε να διαλέξω ό,τι θέλω. Μέσα σε όλα βρήκα κι αυτό που ανεβάζω εδώ και το επέλεξα για φινάλε της εκδήλωσης. Βρήκα κι άλλα που μου άνοιξαν την καρδιά και αποφάσισα να διαβάσω μόνον όσα ανοίγουν τις καρδιές, μιας και η ποίηση, όπως και να το κάνουμε, είναι φύσει μελαγχολική, -πράγμα αταίριαστο στις μέρες μας που όλα συνηγορούν στη μελαγχολία, με αντιποιητικό όμως τρόπο... 

Καμιά φορά σκέφτομαι τώρα, βρίσκεςι διαμάντια καθώς βουτάς μέσα σε μια αλόγιστη κατάφαση ζωής... Είναι λίγο;