"... Απόψε, ενώ είχαν τα παράθυρα ανοιχτά για τη δροσιά, μια απ' αυτές, η νεότερη, επήγε να τα κλείσει, αλλά μία άλλη της είπε: "Όχι παιδί μου, άφησε να μπει η μυρωδιά από τα φαγητά, είναι χρεία να συνηθίσουμε".
Κι έτσι λέγοντας εματάνοιξε το παράθυρο, και η πολλή μυρωδιά των αρωμάτων εχυνόντουν μέσα κι εγιάμισε το δωμάτιο.
Και η πρώτη είπε: "Και το αεράκι μας πολεμάει".
Μια άλλη έστεκε σιμά εις το ετοιμοθάνατο παιδί της.
Και άλλη είπε χαμογελώντας να διηγηθεί καθεμιά τ' όνειρό της.
Και μετά είπε: "Μου εφαινότουν ότι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι, ήμαστε ποτάμια, ποια μικρά, ποια μεγάλα, κι ετρέχαμε ανάμεσα σε τόπους φωτεινούς, εις τόπους σκοτεινούς, σε λαγκάδια, σε γκρεμούς, απάνου κάτου, κι έπειτα εφθάναμε μαζί στη θάλασσα με πολλή ορμή".
Και μια δεύτερη είπε:
Εγώ 'δα δάφνες. - Κι εγώ φως.................................
- Κι εγώ σ' φωτιά μιαν όμορφη π' αστράφταν τα μαλλιά της.
Και αφού όλες εδιηγήθηκαν τα ονείρατά τους, εκείνη που 'χε το παιδί ετοιμοθάνατο είπε:
"Ιδές, και εις τα ονείρατα ομογνωμούμε, καθώς εις τη θέληση και εις όλα τ' άλλα έργα".
Και όλες οι άλλες εσυμφώνησαν κι ετριγύρισαν με αγάπη το παιδί της που 'χε ξεψυχήσει.
Ιδού, αυτές οι γυναίκες φέρνονται θαυμαστά. Αυτές είναι μεγαλόψυχες, και λένε ότι μαθαίνουν από μας. Δε δειλιάζουν μολονότι τους επάρθηκε η ελπίδα που είχαν να γεννήσουν τέκνα για τη δόξα και για την ευτυχία. Εμείς λοιπόν μπορούμε να μάθουμε απ' αυτές και να τες λατρεύουμε έως την ύστερη ώρα..."
Απόσπασμα από το Β΄Σχεδίασμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Διονυσίου Σολωμού (Ποίηματ και Πεζά, επιμέλεια-εισαγωγές Στυλιανός Αλεξίου, εκδ.Στιγμή, 1994)
«Ωραίο ποτάμι»! είπε στο συνοδό του.
ReplyDelete«Ναι», είπε ο περαματάρης, «πολύ ωραίο είναι το ποτάμι, τ' αγαπάω πάνω απ’ όλα. Το ακούω συχνά, το κοιτάζω στα μάτια, και πάντα κάτι μου μαθαίνει. Πολλά μπορεί να μάθει κανείς από ένα ποτάμι».
Σ’ ευχαριστώ, ευεργέτη μου», είπε ο Σιντάρτα πατώντας στην άλλη όχθη του ποταμού. «Δεν έχω κανένα δώρο και καμιά αμοιβή για να ανταποδώσω τη φιλοξενία σου, αγαπημένε. Είμαι χωρίς πατρίδα, είμαι σαμάνος και γιος βραχμάνου».
«Το κατάλαβα», είπε ο περαματάρης, «και δεν περίμενα από σένα ούτε δώρο για τη φιλοξενία μου, ούτε αμοιβή. Μια άλλη φορά θα μου δώσεις το δώρο».
«Το πιστεύεις;» ρώτησε εύθυμα ο Σιντάρτα.
«Βέβαια. Ακόμα κι αυτό το ‘μαθα από τον ποταμό: όλα ξαναγυρίζουν! Θα ξανάρθεις και συ, σαμάνε. Και τώρα έχε γεια! Είθε η φιλία σου να είναι το δώρο μου. Είθε να με σκέφτεσαι όταν θυσιάζεις στους θεούς».
[Έρμαν Έσσε, Σιντάρτα]
Καλή Πρωτομαγιά, Βασιλική μας!
Σήμερα, η φύση μας στέλνει το μήνυμα ότι, κάθε καλό, είναι εφικτό, πάντα!
Χ.
Σ' ευχαριστώ πολύ Χ. μου! Πριν από λίγο τελείωσα μάλλον τις τελευταίες διορθώσεις από το μεθεπόμενο παραμυθάκι μου "Το κόκκινο κορδόνι" και αντιγράφω κάτι εδώ για σένα που είναι λίγο πριν το φινάλε:
ReplyDelete"...Μα όσο κι αν περνούσαν τα χρόνια, όσα παιδιά κι αν γεννουσε η βασίλισσα Ειρήνη, ό,τι κι αν ζωγράφιζε ο πρώην βασιλιάς, πάντα ένα κόκκινο κορδόνι ένωνε τις καρδιές τους. Κι όταν από τη μια του άκρη έφτανε στην άλλη ταραγμένο και ανήσυχο, επέστρεφε γρήγορα πίσω κυματίζοντας ελπίδα και πίστη πως όλα τα δύσκολα περνούν και η ομορφιά δε χάνεται ό,τι κι αν γίνει. Κι έτσι, τίποτα δεν κατάφερε ποτέ να κόψει το κορδόνι της φιλίας τους..."