Ασκήσεις εδάφους (άσκηση 19η: Το λάχανο)

Το ταξί κατηφορίζει από τα κάστρα την αγίας Σοφίας. Σταματά στα φανάρια της Κασσάνδρου. Μια γριά, μισή μερίδα άνθρωπος, ανηφορίζοντας στο πεζοδρόμιο έχει σταματήσει να πάρει μια ανάσα. Στο δεξί χέρι βαστά μια μικρή γαλάζια σακούλα, στο χιλιοπερπατημένο πεζοδρόμιο έχει αποθέσει μια άλλη. Μέσα βρίσκεται ένα μεγάλο, ένα πολύ μεγάλο λάχανο. Απλώνει το αριστερό χέρι στο λιγδιασμένο από χρόνια στόρι ενός σφραγισμένου μαγαζιού. Από τα βρώμικα τζάμια του δε διακρίνεται το εσωτερικό του. Η σκόνη του δρόμου, σκόνη του χρόνου, συσσωρεύτηκε πάνω τους φτιάχνοντας ένα αδιαπέραστο τείχος, ολότελα αντίθετο στην πρώτη φιλοδοξία των άλλοτε διάφανων τζαμιών του.

Η γριά στρέφει προς εμένα το κεφάλι. Έχει αντιληφθεί πως την κοιτάζω λαίμαργα μ' αυτή την αδηφάγο μου διάθεση να κατανοήσω την όψη και ό,τι κρύβεται πίσω απ' αυτήν. Με κοιτάζει με ανάλογο τρόπο. Μας χωρίζει μόνο το φρεσκοκαθαρισμένο τζάμι του ταξί. Και καμιά σαρανταριά χρόνια, το λιγότερο. Ακίνητες κοιταζόμαστε επίμονα. Τα δευτερόλεπτα γεμάτα σιωπή και σκέψεις προεκτείνονται στον ψυχικό μας χώρο.

"Αν ζήσω", σκέφτομαι, "κάπως έτσι θα είμαι".

"Όταν ζούσα, κάπως έτσι ήμουνα", σκέφτεται εκείνη.

Αισθάνομαι την ανάσα της να ξεκουράζεται πάνω στη δική μου. Αποσύρω πρώτη το βλέμμα. Αποσύρει, με τη σειρά της, το χέρι της από το στόρι, σκυβει και σηκώνει από κάτω τη σακούλα με το μεγάλο, το πολύ μεγάλο λάχανο. Την ξαναπαρατηρώ. "Ίσως στη μικρή να έχει κιμά. Θα μαγειρέψει λαχανοσαρμάδες, τότε. Μια βδομάδα θα της πάρει για να τους φάει όλους, αν είναι μόνη της. Μόνη της είναι". Το βλέπω ζωγραφισμένο στα μάτια της. Το ζυγίζω στην ανάσα της. Το μυρίζω στο λάχανο.

Ανάβει το πράσινο. Το ταξί στρίβει και μπαίνει στην Κασσάνδρου. Κατηφορίζει το ταξί κι εγώ μαζί του. Ανηφορίζει η γριά με το λάχανο. Λίγο μετά μέμφομαι τον εαυτό μου  που δεν κατέβηκα να τη βοηθήσω. Θα μπορούσα ύστερα να περπατήσω για να πάω στη δουλειά μου. Όλες τις καλές σκέψεις τις κάνω με καθυστέρηση.

Μετά από τέσσερις ώρες στο κέντρο όπου κάνω τρέχοντας όλες τις δουλειές που αναβάλλω εδώ και δυο βδομάδες, επιστρέφω στο σπίτι. Μπροστά μου περπατά ένας μπαμπάς που κρατά στην αγκαλιά του ένα μικρό αγόρι. Καθώς περνούν έξω από ένα εμπορικό όπου ο μαγαζάτορας στέκεται στην εξώπορτα, ο μικρός τον χαιρετά και του φωνάζει "Γειαααα!". Δεν του δίνει καμιά σημασία ο άνθρωπος. "Γειαααα!", ξαναφωνάζει όλο χαρά το παδιί. Ο μαγαζάτορας γυρνά την πλάτη και μπαίνει στο μαγαζί του. "Μπαμπά, αυτός είναι κακός άνθρωπος", λέει, κι ο μπαμπάς του προσπαθεί να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη συμπεριφορά του άλλου. Μάλλον το παιδί έχει δίκιο. Αλλά πάλι ποιος ξέρει;

Η στιγμή που το βλέμμα μου συναντήθηκε με το βλέμμα της γριάς έχει κάτι απ' τη γλύκα του Παραδείσου.

Η στιγμή που ο μαγαζάτορας γυρνά την πλάτη στον χαιρετισμό του παιδιού, κάτι από την πίκρα της Κόλασης.

Θα βράζει τώρα το λάχανο. Φύλλο φύλλο θα τυλιχθεί υπομονετικά να γίνει σαρμάδες. Θα περάσουν τα χρόνια. Όλα θ' αλλάξουν. Το παιδί θα μεγαλώσει. Ο πατέρας του θα γεράσει. Θα πεθάνει ο μαγαζάτορας. Μόνο η γριά θα μείνει ίδια κι απαράλλακτη ν' ανηφορίζει το πεζοδρόμιο της αγίας Σοφίας μόνη, κουβαλώντας ένα μεγάλο, ένα πολύ μεγάλο λάχανο, που δε θα το φάει μόνη της. Θα το ταϊζει μπουκιά μπουκιά στο στόμα το δικό μου, του παιδιού, του πατέρα του και του μαγαζάτορα. Αδιακρίτως σε όλους μας, αιώνες τώρα...