Labels

Friday, September 26, 2008

Τα παράθυρα των ζωγράφων, σπιτιού μου παράθυρα φωτεινά


Εργάστηκα πολύ για το σπίτι όπου σήμερα κατοικώ, όταν ακόμα ήταν στα τούβλα, καθώς λένε. Με απασχολούσαν όλες οι λεπτομέρειες. Μικρές και μεγάλες. Συζητούσα καθημερινά με τους μάστορες, έπαιρνα τηλέφωνο τους φίλους που γνωρίζουν από τέτοιες δουλειές, έσπαζα το κεφάλι μου να βρω λύσεις όταν οι εργολαβικές ήταν πρόχειρες. Έκανα σχέδια, έψαχνα υλικά, ζητούσα αυτό που θεωρούσα καλύτερο με επιμονή και πείσμα. Παρακολουθούσα τη δουλειά των εργατών να τη μάθω, γιατί η φιλομάθειά μου για όλα, είναι κάτι που με κυριεύει περισσότερο κι από τη δίψα τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.
Αυτό όμως που περισσότερο από όλα με ενδιέφερε και για το οποίο κατανάλωσα και χρόνο πολύ, αλλά και ενέργεια, ήταν τα χρώματα του σπιτιού και τα παράθυρά του. Δοκιμές επί δοκιμών στα βαφεία και τα τζαμτζίδικα, συζητήσεις επί συζητήσεων, ώσπου όλοι στο τέλος νόμιζαν πως είμαι αρχιτεκτόνισσα ή διακοσμήτρια. Τους άφηνα να το πιστεύουν γιατί αυτό με διευκόλυνε αφάνταστα. Οι απλοί άνθρωποι, όπως οι μάστορες, εύκολα υποτάσσονται σ’ έναν τίτλο ακαδημαϊκού τύπου.
Έτσι, έγιναν όλα όπως τα είχα ονειρευτεί. Όχι εξ αρχής, στην πορεία. Γιατί το όνειρο το δικό μου δεν υπάρχει αφ’ εαυτού του. Φτιάχνεται σαν παζλ, γεννιέται λίγο λίγο λαμβάνοντας υπόψη του πρώτα τους ανθρώπους κι ύστερα τα πράγματα, ώστε να μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Το σπίτι έχει χρώματα ζεστά, κόκκινα, κεραμιυδιά, απαλά πράσινα ξεκούραστα και άλλα. Έχει και παράθυρα μεγάλα, σαν αυτό του σαλονιού όπου έπρεπε να γκρεμιστεί ένας τοίχος που βρισκόταν ανάμεσα σε δυο μπαλκονόπορτες και σκότωνε το φως, χωρίζοντάς το στη μέση, για να φτιαχτεί μια συρόμενη πεντάφυλλη τζαμαρία που όταν ανοίγει σε βγάζει κατευθείαν στον ουρανό. Επιτρέπει όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα να φιλοξενηθούν στη σαλοκουζίνα, όπου περνώ τις περισσότερες ώρες της μέρας.
Μα τα σημαντικότερα παράθυρα και τα ωραιότερα χρώματα δεν είναι αυτά για τα οποία κοπίασα προσωπικά εγώ και οι μάστορες.
Τα αληθινά παράθυρα της κατοικίας μου είναι οι πίνακες των φίλων μου ζωγράφων:
‘Η Αγία Τριάδα’ της Όλγας, αντίγραφο αυτής του Ρουμπλιώφ, που στέκεται πάνω από το τζάκι. Έχει μέσα της το φως της αιωνιότητας. Τα απαλά της χρώματα, όλη η τρυφερότητα της ζωγράφου, διαρρηγνύουν το παρόν πινελιά πινελιά, σβήνουν τις λύπες όλες στο άγγιγμα του πινέλου που ελπίζει στην αιώνια θαλπωρή. Την θαλπωρή που δεν έχει παρελθόν και μέλλον, παρά μόνο ανεξίτηλο παρόν χαρμόσυνο.

Ο κόκκινος πίνακας του Δημήτρη στην κρεβατοκάμαρα, φτιαγμένος από άμμο και πευκοβελόνες που σχηματίζουν καραβάκια, δάχτυλα που αιωρούνται στους ανέμους προσπαθώντας να αγγίξουν το άπειρο, κύματα του ζωγράφου που διάβηκε τον Άδη και ξαναβγήκε, αγωνιζόμενος σκληρά, στο φως της ζωής και τώρα τη ζει σαν επισκέπτης ευγνώμων για κάθε στιγμή της.

Είναι ο πίνακας την Καλλιόπης που τώρα θα εκθέσει στο Βερολίνο και είναι όλη χαρά και που πραγματοποίησε το παιδικό της όνειρο να σπουδάσει ζωγραφική στα σαράντα της, αφού μεγάλωσε πρώτα τα δυο της παιδιά. Μια γυναίκα λυπημένη κάθεται σε μια καρέκλα με το ένα πόδι να πατά επάνω στο κάθισμα και το κεφάλι της βυθισμένο μέσα στο γόνατο, μ’ ένα σώμα σχεδόν ασβεστωμένο λευκό και περίγραμμα από αδρές καφέ πινελιές μέσα σε πράσινο φόντο, αναρτημένο στον κεραμιδί διάδρομο που οδηγεί στα δωμάτια. Μια γυμνή γυναίκα που περιμένει τον άντρα που θα την κρατήσει αγκαλιά και θα της πάρει όλη την λύπη.

Ένας πίνακας δικός μου, -ανάξιος λόγου-, όταν ήμουν μαθήτρια του Δημήτρη στη σχολή. Ένα αντρίκελο σε προφίλ σε άσπρο φόντο με λαδιά και καφέ χρώματα, όπου το σώμα σβήνει από τη μέση και κάτω σε μικρούς σταυρούς μέχρι να χαθεί.
Ο πίνακας του Γιάννη που έχω πάνω από το κεφαλάρι του κρεβατιού, με τα πουλιά. Πουλιά που κοιτάζονται και συνομιλούν, απαγγέλουν το ένα στο άλλο στίχους χάι κου μέσα στον κυανό ουρανό τους, καθισμένα πάνω σε φρέσκα ανοιξιάτικα κλαδιά.
Τα βλέμματα των ζωγράφων είναι τα παράθυρα του σπιτιού μου. Της καρδιάς μου παράθυρα. Ερωτηματικά και ερωτικά βλέμματα που επιτρέπουν το φως χλωρό να περνά ακόμα και τις πιο βαθιές χειμωνιάτικες νύχτες.
Μόνο που δυο μήνες τώρα τα πουλιά του Γιάννη μοιάζει να σωπαίνουν. Δεν τα ακούω πια να κελαηδούν. Τα πουλιά αυτά που συντρόφευαν τα όνειρά μου καθώς είναι πάνω από το κεφάλι μου, δεν τ’ ακούω να απαγγέλουν στίχους. Αναρωτιέμαι μήπως κελαηδούν όταν λείπω και όσο περισσότερο αναρωτιέμαι τόσο βεβαιώνομαι πως μάλλον αυτό συμβαίνει. Το τραγούδι τους το ποιητικό θαρρώ πως έγινε προσευχή μυστική για τον δημιουργό τους που είναι άρρωστος, και η προσευχή, -τα πουλιά το γνωρίζουν καλά- παύει να είναι προσευχή όταν διατυμπανίζεται. Δέονται μυστικά τώρα για την υγεία του, δεν έχουν περιθώρια για ωδές χαρωπές, άσματα ελαφρά, χορευτικά. Και τα καταλαβαίνω απόλυτα.
Σκέφτομαι πως είμαι ακόμα στο στάδιο ψυχικής και πνευματικής ανάπτυξης ενός τρίχρονου παιδιού. Σύμφωνα με την ψυχολογία, είναι εντελώς παράλογο και βασανιστικό για ένα μικρό παιδί να του ζητάμε να χαρίσει τα παιχνίδια του σε άλλα παιδιά, να τα αποχωριστεί. Πρέπει πρώτα να εμπεδώσει πως είναι δικά του για να δώσει. Πρέπει πρώτα να ολοκληρώσει την ανάπτυξη του Εγώ του και ύστερα να το παρέχει στους άλλους.
Έτσι κι εγώ. Βρίσκομαι ακόμα στη διαδικασία που κάνω δικά μου τα πράγματα και τους ανθρώπους. Τίποτα δεν μπορώ να αποχωριστώ και κανέναν.
Κι είναι τόσο μεγάλος ο κόσμος… Τόσο πολλά τα πράγματα… τόσοι οι άνθρωποι… Μα και τα παράθυρα των ζωγράφων τόσο φωτεινά που θέλω να τα κατοικήσω… και λίγο παραπάνω απ' όλους σαν πουλί στο παράθυρο του Γιάννη...


ΥΓ. Προτίμησα να μην βάλω τα επίθετα των ζωγράφων για ευνόητους λόγους. Είναι όλοι φίλοι και θα καταλάβουν το γιατί.

18 comments:

  1. οι πίνακες είναι κάποιες φορές ο καθρέφτης μας-με την έννοια πως ότι αγαπάει η ματιά είναι αυτό που υπάρχει εντός μας.
    είναι όμορφη σύμπτωση πάντως γιατί τους πίνακες στο γραφείο μου τούς λέω τα τέσσερα παράθυρά μου.
    να είναι καλά οι φίλοι σου,κι ειδικά εκείνος που ζωγράφισε τα πουλιά
    :-)

    ReplyDelete
  2. Τα παράθυρά σου έχουν την ομορφότερη θέα.

    Ολα με φροντίδα όπως πρέπει. Γιατί ζωγραφίζουμε τα δικά μας πράγματα στα χρώματά μας.

    καλό βράδυ

    ReplyDelete
  3. Ερμία, εσύ καταλαβαίνεις καλύτερα από τον καθένα μας. Σ' ευχαριστώ πολύ. Συνέχισε να ανοίγεις παράθυρα στον κόσμο της ομορφιάς. Καλή Κυριακή!

    ReplyDelete
  4. Αλεξάνδρα, όλα με φροντίδα όπως πρέπει. Είναι τόσο ωραίο να φροντίζεις πράγματα και ανθρώπους. Είναι μεγάλη χαρά.Μακάρι κάποτε να τα κάνουμε όλα δικά μας και μακάρι όλα τα δικά μας να μπορούμε να τα χαρίζουμε. Καλό ξημέρωμα!

    ReplyDelete
  5. Bασιλικούλα,επίτρεψέ μου να σε φωνάζω έτσι,καλορίζικο το σπίτι σου και πάντα ευχάριστες ώρες να περνάς σε αυτό!
    Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβρίσκω,χαίρομαι για τη φροντίδα με την οποία περιβάλλεις ανθρώπους και πράγματα...
    Την καλησπέρα μου!

    ReplyDelete
  6. Καλησπέρα κι από μένα @Όλα θα πάνε καλά. Ζω τέσσερα χρόνια σ' αυτό το σπίτι, δεν μπήκα τώρα, αλλά δόξα τω Θεώ το χαίρομαι σαν να μπήκα χτες. Το Βασιλικούλα μ' αρέσει πολύ. Καλό μας βραδάκι και καλή βδομάδα. Ευχαριστώ για τις ευχούλες.

    ReplyDelete
  7. Καλημέρα
    η μοναδική ιστορία του κάθε καλλιτέχνη θαρρείς πως αντικατοπτρίζεται στο έργο του, έχεις απίστευτους φίλους Βασιλική, ένας συγγραφέας είχε πει ότι τα ονόματα ελάχιστες φορές ταιριάζουν σ΄αυτούς που τα έχουν, φαίνεται πως δεν σε είχε συναντήσει :)

    ReplyDelete
  8. Ελπίζω το καλύτερο για τον Γιάννη..
    Πόσο όμορφο να έχεις ένα σπίτι στολισμένο με έργα αγάπης από φίλους! Μα σου αξίζει όμως..
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  9. καλορίζικο και από μένα το σπίτι σου,και τι ωραίοι πίνακες!

    ReplyDelete
  10. ...έχεις δει πώς ανασαίνει η ύλη όταν ακουμπά πάνω της καρδιά...
    έχεις δει πως μιλά κι η πιο μικρή πινελιά χάδι ελεύθερης τελειότητας..
    έχεις δει πως ξεσηκώνεται το αιώνιο με λίγα χρώματα και όλο συντονίζει...
    έχεις δει... έχεις δει...

    Φιλί και από κοντά!

    ReplyDelete
  11. Ηλιογράφε, για κλείσε μου ένα ραντεβού μ' αυτόν τον δυγγραφέα, ντεεεεε....
    Ναι, όντως έχω σπουδαίους φιλους κοντά μου που είναι η περιουσία μου όλη μαζί με την οικογένειά μου. Δόξα τω Θεώ!

    ReplyDelete
  12. Καλημέρα Νικόλα και τι να πω; Δεν ξέρω τι αξίζουμε και τι δεν αξίζουμε, προτιμώ να τα θεωρώ όλα δώρα που δεν τα αξίζω -για να σου πω το ήμαρτόν μου, που λενε και οι Πολίτες...

    ReplyDelete
  13. Kyziko σ' ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που σου άρεσαν οι πίνακες. Πάντα καλά! Σήμερα ήλιος, ήλιος, ήλιος!
    -επιτέλους.

    ReplyDelete
  14. Βίκυ μου, δεν ξέρω τι έχω δει, αλλά θέλω πολύ να δω!
    Φιλιά!

    ReplyDelete
  15. Μες από τα παράθυρα / ζωγραφιές, τα είδες Όλα! Οπότε είσαι πλούσια και αυτάρκης πια!

    Κάτι ανάλογο συμβαίνει και γύρω από μένα. Οι φίλοι μ' έχουν πλουτίσει με παράθυρα, ώστε να (ξανα)βλέπω τον Κόσμο και τα θαυμάσιά του!

    Χαίρε! Και κοίτα έξω!

    ReplyDelete
  16. Ναι, Π.Κ,
    κοιτάζω έξω κι έτσι αγναντεύω τα τοπία μέσα μου φωτισμένα.
    Καλό βραδάκι και καλό μήνα!

    ReplyDelete
  17. αν και αργα (μετά απο μερες)
    διαβασα και απολαυσα και συγκινηθηκα
    ποσο ευαισθητη εισαι
    ποσο ανοιχτη στις αισθησεις
    ποσο ευτυχισμενη με τετοιους φιλους
    ποσο ομορφη!
    να εισαι παντα καλα γλυκεια Βασιλικη.

    ReplyDelete
  18. Μαζί ομορφαίνουμε Αλίκη μου και όταν μοιραζόμαστε την ομορφιά, αυξάνει!
    Καλή σου μέρα και καλή βδομάδα!

    ReplyDelete

Σχόλια