"Σταυρός, οδηγός τυφλών..."

Ο πόνος είναι σπόρος σπάνιος.
Σε έδαφος εύφορο
ανθοφορεί τουλίπα.


Tulipa clusiana.
Φωτογραφία:
Franck Le Driant

Ένα απο τα δυσκολότερα πράγματα που έχει να πραγματοποιήσει ο τυφλός, -κυρίως αυτός που δεν είναι εκ γενετής, αλλά τυφλώθηκε σε κάποια στιγμή της ζωής του- είναι να δεχθεί να κρατήσει το μπαστούνι που θα του εξασφαλίσει την αυτονομία των κινήσεών του. Μερικοί χρειάζονται χρόνια για να το αποφασίσουν, κάποιοι δεν το αποφασίζουν ποτέ. Προτιμούν να κινούνται μόνο εφόσον έχουν κάποιον συνοδό και εάν δεν βρεθεί συνοδός δεν βγαίνουν ποτέ έξω από τον τόπο της διαμονής τους.

Η ουσία αυτής της μεγάλης δυσκολίας έγκειται στο ότι ο τυφλός αν και εν μέρει έχει αποδεχθεί πως είναι τυφλός, δεν μπορεί να δεχθεί πως ο κόσμος θα τον αντιλαμβάνεται ως τέτοιον. Δεν θέλει οι άλλοι να καταλαβαίνουν πως είναι τυφλός. Ένας τυφλός με συνοδό συχνά μπορεί να εξαπατά το βλέμμα του άλλου. Αγκιστρωμένος μέσα στην εικόνα αυτή, αυτοπεριορίζεται και εγκλωβίζεται.

Ο τυφλός που θα δεχθεί να κρατήσει το μπαστούνι-οδηγό, δεν έχει μόνο αποδεχθεί πως είναι τυφλός, αλλά έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα: δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου, αν θα τον φοβηθούν ή θα τον κατακρίνουν, αν θα τον οικτείρουν ή θα τον αποφύγουν, αν θα τον χλευάσουν ή θα βρεθούν σε αμηχανία. Θα διαβεί μονοπάτια που ποτέ δεν θα περπατήσει αυτός που στηρίζεται μόνο στους ανθρώπους. Έχει αναλάβει πλήρως τον εαυτό του και την αδυναμία του.

Περπατώντας τυφλός στους δρόμους του κόσμου, περπατάς στους δρόμους της καρδιάς σου, αργά, προσεχτικά, ψηλαφητά, ήσυχα. Περπατάς άφοβα ή και με φόβο που κάθε στιγμή αντιπαλεύεις, μέσα στην καρδιά του κόσμου, στις φλέβες και στους χτύπους της καρδιάς του, στην αναπνοή του μέσα κυκλοφορείς αθέατος από όσους βλέπουν και επαναπαύονται στη βεβαιότητα πως βλέπουν.

Περασμένα μεσάνυχτα Σαββάτου 13ης του Σεπτέμβρη. Καθισμένη στο μπαλκόνι ανάμεσα σε ένα γλαστράκι κίτρινα χρυσάνθεμα κι ένα μαβιά, που τώρα ανοίγουν δειλά δειλά τα μάτια τους στο φθινόπωρο, κάθομαι και γράφω. Ένα από τα τροπάρια του εσπερινού, παραμονής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ξεκινούσε με τη φράση: "Σταυρός, οδηγός τυφλών..." Αναρωτιέμαι για την κυριολεξία ή την μεταφορά του τροπαρίου.

Η τυφλότητα θεωρείται η βαρύτερη από όλες τις αναπηρίες. Είναι αυτή που αποκλείει από τον πάσχοντα την θέα της ομορφιάς.
Αν το τροπάριο μιλά κυριολεκτικά, τότε ο Σταυρός ισούται με το μπαστούνι. Αυτό το ξύλο που σε γλιτώνει από τις κακοτοπιές, ανιχνεεύει τα εμπόδια που μπορεί να υπάρχουν στον δρόμο σου, σε προστατεύει από τους κινδύνους, σε οδηγεί με ασφάλεια στο ποθούμενο.

Αν μιλά μεταφορικά, δηλαδή για την πνευματική τυφλότητα, τότε όλα τα παραπάνω λειτουργούν στον νοητό πνευματικό κόσμο με αναλογίες αντίστοιχες του αισθητού και ρεαλιστικού. Ο Σταυρός δεν είναι πια ένα ξύλο, μία ράβδος χειροπιαστή, είναι ένα νοητό σημείο, ένα νοερό σύμβολο που διαγράφεις αενάως πάνω στο σώμα σου και στην ψυχή σου και σε οδηγεί στους δρόμους της καρδιάς του ίδιου του Εσταυρωμένου.

Συντετριμμένος παραδέχεσαι πως είσαι πνευματικά τυφλός. Όχι όμως ανήμπορος, αβοήθητος, απελπισμένος, ούτε βυθισμένος για πάντα στη θλίψη του Άδη που είναι σκοτάδι απόλυτο.
Ναι, είσαι τυφλός, αλλά ο Σταυρός σε οδηγεί στο Φως.
Εμπιστεύσου τον ψυχή μου ταλαίπωρη, γιατί μόνον αυτός γνωρίζει τον δρόμο προς την Ανάσταση. Το Φως της το Ανέσπερο.
Το Φως αυτό που μόνο ως τυφλός θα καταλάβεις την αξία του σε σχέση με όσους βλέπουν. Και από τη χάρη του θα πληρωθείς ολόκληρος, δίχως καμία αμφιβολία πως, όπως η τύφλωση είναι η βαρύτερη όλων των αναπηριών, η όραση του Φωτός είναι η απόλυτη χαρά.