Μια αποβάθρα το ποίημα της ζωής

Κάθε σταθμός, λιμάνι, αεροδρόμιο, τρισδιάστατο, παλλόμενο ποίημα της ζωής. Σύντομο, ολιγόλογο και περιεκτικό.

Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν και πάλι απ’ την αρχή. Ένα καλωσόρισες κι ένα αντίο.

Μια αγάπη, μια αγκαλιά, δυο φιλιά τρυφερά. Μικρή αναμονή. Ίσα που προλαβαίνεις να νιώσεις τον καιρό, το τοπίο να αγναντέψεις, να χαζέψεις το πλήθος, λιγάκι να αναρωτηθείς από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις, σε πόση ώρα άραγε θα έρθει το δικό σου τρένο, το πλοίο, το αεροπλάνο να σε πάρει μακριά.

Ένα βλέμμα το προλαβαίνεις δεν το προλαβαίνεις σ’ αυτούς που αγαπάς, με φόντο όλους όσους δεν πρόλαβες ή δεν μπόρεσες ν’ αγαπήσεις.

Λίγα βήματα πάνω κάτω στην αποβάθρα το μεσοδιάστημα από την άφιξή σου μέχρι την αναχώρηση.

Δεν προλαβαίνεις και πολλά.

Μη χάσεις χρόνο σε προκλήσεις, επιτηδεύσεις, επιδείξεις, καυγάδες με τους αταίριαστους, απαιτήσεις και κρίσεις. Δεν προλαβαίνεις, σου το λέω. Όπου να ’ναι θα φύγεις κι εσύ. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Σκέπασε τον γυμνό, χάιδεψε τον άρρωστο, κοίτα βαθιά στα μάτια τον αγαπημένο, ευχήσου για όλους όσους είναι τριγύρω σου κι ας μην τους ξέρεις. Μην αναβάλλεις την αγάπη. Τραγούδα ένα παλιό τραγούδι δίχως να σε νοιάζει αν είσαι παράφωνος, ποιος θα σ’ ακούσει ή αν τα λες όλα σωστά.

Θαύμασε το κάθε λεπτό που περνά στην αποβάθρα σαν ωραία γυναίκα που είναι πάντα ωραία και άξια να την κοιτάς. Όταν γελάει κι όταν βουρκώνει. Όταν κοιμάται κι όταν ανοίγει νωχελικά τα βλέφαρα να την κοιτάξει μαγεμένη η πρώτη αχτίδα του ήλιου.

Άπλωσε την καρδιά σου χλωρό χορτάρι να κυλιστούνε πάνω του παιδιά οι στιγμές. Άφησε όλες τις στιγμές πάνω του να χοροπηδήσουν, να τρέξουν, να ιδρώσουν.

Μη διστάσεις, μη φοβηθείς, άκουσέ με. Πέντε δέκα βήματα στην αποβάθρα είναι αυτά που έχεις να κάνεις. Ούτε σπουδαία, αλλά ούτε ευκαταφρόνητα. Ακούς το σφύριγμα; Ίσως είναι για σένα. Ίσως για τον διπλανό σου. Έχει σημασία; Με λίγες ώρες διαφορά φτάσατε. Με λίγες ώρες διαφορά θα φύγετε κάποια στιγμή. Όλη από την ίδια χώρα προέλευσης προς την ίδια πορευόμαστε εν τέλει.

Μη νοιάζεσαι με τι μέσο θα ταξιδέψεις. Αν θα είσαι όρθιος ή ξαπλωμένος, ακμαίος, ασθενής, νέος ή γέρος. Προχώρα.

Γυμνός ήρθες. Γυμνός θα φύγεις. Ανήμπορος έφτασες ως εδώ, ανήμπορος θα αποχωρήσεις. Δίχως λόγια συγκατένευσες να έρθεις. Βουβός θα κοιτάξεις γύρω σου όταν θα έρθει η ώρα να απομακρυνθείς.

Έκθαμβος τότε για το μυστήριο το ακατανόητο της ζωής. Εκστατικός μετά για το μυστήριο του θανάτου. Άγνωστη σου ήταν η Κυρία τότε. Αυτήν που τώρα λες πως καλά γνώρισες. Άγνωστος και ο Κύριος που σε περιμένει και που μπορεί και γι’ αυτόν πολλά να πεις αργότερα που τώρα ούτε καν υποψιάζεσαι.

Κι αν κλάψεις στον αποχωρισμό, μη το λογίσεις για κακό. Κλαίγοντας ήρθες στη ζωή κι απέδειξες πως ζεις. Δε θα σου πει κανένας τίποτα αν φεύγοντας εσύ ή οι αγαπημένοι σου βουρκώσεις λίγο πάλι.

Γράψε δυο λέξεις όμορφες στον τοίχο αυτής της αποβάθρας, αφού τόσο το θες να σε θυμούνται. Κάνε μια ζωγραφιά για τα παιδιά. Ψέλλισε αθόρυβα μια προσευχή για σένα και γι’ αυτούς, για τα παιδιά. Για τα τρένα που πέρασαν, γι’ αυτά που πλησιάζουν, τα πλοία που ταξιδεύουν κι όσα βούλιαξαν, τα αεροπλάνα που πέταξαν, δεν πέταξαν, εκείνα που ακόμα σκίζουν τους αιθέρες.

Μη κρατάς τις λύπες και βαρύνεις το κορμί σου άδικα. Πέντε δέκα βήματα στην αποβάθρα είναι αυτά. Μη σου φανούνε στάδια ατελείωτα. Άφησε τις λύπες να τις πάρει ο αέρας, η βροχή, τα σύννεφα. Μοίρασε τις χαρές σου γενναιόδωρα στους ταξιδιώτες.

Μπορείς να τους κάνεις να νιώσουν πως όλα αυτά είναι ένας γάμος; Πως τα σερνάμενα βήματά τους σ’ αυτήν την αποβάθρα που ξένοι ανταμώσατε, μπορούν να γίνουν χορευτικά βήματα σε υπαίθριο πανηγύρι; Δείξε τα βήματα κι άσε καθέναν με τον τρόπο του, με τον ρυθμό του, με το δικό του σώμα να χορεύει.

Μέχρι να ’ρθει αεροπλάνο, τρένο και βαπόρι για να πάμε στο τραπέζι του γάμου που μας περιμένει στρωμένο ζεστά, λαχταριστά, ευωδιαστά εδέσματα. Να φάμε αχόρταγα τα θεσπέσια φαγητά, να μεθύσουμε με τα πιο ηδονικά κρασιά, ν’ ανταμώσουμε όλοι αγαπημένοι. Ν’ αποσυρθούμε ύστερα στην νυφική παστάδα. Αυτήν που από πάντα ονειρευόμασταν. Και τα χαράματα, αφού θα ’χει πια συντελεστεί η πολυπόθητη ένωση με τον αγαπημένο –αυτή η ένωση για την οποία τόσο αγωνιστήκαμε περπατώντας πάνω κάτω στην αποβάθρα της ζωής-, να βγούμε επιτέλους στους κήπους τους απέραντους κι αιχμαλωτισμένοι από την ομορφιά της τέλειας αγάπης να λιώσουμε στο άρωμά της το ποικίλο, που όλο αλλάζει και τυλίγει το ένα μας μέχρι να γίνουν όλα άρωμα και όλοι να γίνουμε παρουσία πλήρη και κατάφωτη.