Από την παλιά Ρώμη ήταν ο Αλέξιος. Μοναχογιός των Ευφραιμιανού πατρικίου και της Αγλαϊδος, γονέων ευσεβών και πλούσιων, κατά τους χρόνους του μεγάλου Θεοδοσίου (380).
Την μέρα του γάμου του και την ώρα που εισερχόταν στην νυφική παστάδα για να κοιμηθεί με την νύφη, της δίνει ένα δαχτυλίδι και την ευχή του και φεύγει κρυφά από το πατρικό σπίτι. Φτάνει στην Έδεσσα της Μεσσοποταμίας, σημερινή Ούρφα, όπου ντυμένος στα κουρέλια σαν ζητιάνος μένει για δεκαοχτώ χρόνια στον ναό της, τρεφόμενος από ό,τι του προσκομίζουν οι εύσπλαχνοι χριστιανοι.Όταν πλέον η αρετή του δεν μπορεί να κρυφτεί και γίνεται αφορμή να συρρέουν πλήθη χριστιανών με αποτέλεσμα να χάνει την ησυχία που τόσο αγαπούσε, ξεκινάει να πάει στην Ταρσό της Κιλικίας γιατί επιθυμεί σφόδρα να προσκυνήσει τον εκεί ναό του αποστόλου Παύλου.Δεν θα φτάει ποτέ, γιατί σηκώνεται μεγάλος αέρας που αλλάζει την κατεύθυνση του πλοίου και τους βγάζει σε άλλον τόπο.Έτσι, επιστρέφει στην Ρώμη και στο πατρικό του σπίτι αγνώριστος. Για όλη την υπόλοιπη ζωή του θα ζήσει στην εξώπορτα του πατρικού του περιγελούμενος και εμπαιζόμενος από τους δούλους του και υπομένοντας όσα πάσχει ένας ξένος άνθρωπος από άσπλαχνους και σκληρόκαρδους ανθρώπους.
Όταν πια φτάνει το τέλος της ζωής του ζητά ένα χαρτί και πάνω του γράφει ποιος είναι και τίνων παιδί. Το χαρτί αυτό μένει επάνω του, ώσπου, αποκαλύπτονται από τον Θεό στον βασιλιά Ονώριο τα περί του Αλεξίου και αυτός πηγαίνει και αναζητά το ιερό του λείψανο. Προσεύχεται πρώτα θερμά στον άγιο, μετά παίρνει το χαρτί και διαβάζει δυνατά τα γραφόμενά του, να τα ακούσουν και όλοι όσοι παρευρίσκονταν εκεί. Η έκπληξη που δοκίμασαν ήταν μεγάλη.Κατόπιν τον ενεταφίασαν με μεγαλοπρέπεια και τιμές στον ναό του αποστόλου Πέτρου καθώς ήδη ανέβλυζε ευώδη μύρα που δεν έπαψαν να παρέχουν γιατρειά σε όσους ασθενείς προσέτρεχαν με πίστη.
Την ευχούλα του να έχουμε πάντα και λίγο λίγο να μας οδηγεί έστω να αντιληφθούμε κάτι από τον παράδοξο δρόμο που επέλεξε να περπατήσει σ' αυτόν τον κόσμο.
Την μέρα του γάμου του και την ώρα που εισερχόταν στην νυφική παστάδα για να κοιμηθεί με την νύφη, της δίνει ένα δαχτυλίδι και την ευχή του και φεύγει κρυφά από το πατρικό σπίτι. Φτάνει στην Έδεσσα της Μεσσοποταμίας, σημερινή Ούρφα, όπου ντυμένος στα κουρέλια σαν ζητιάνος μένει για δεκαοχτώ χρόνια στον ναό της, τρεφόμενος από ό,τι του προσκομίζουν οι εύσπλαχνοι χριστιανοι.Όταν πλέον η αρετή του δεν μπορεί να κρυφτεί και γίνεται αφορμή να συρρέουν πλήθη χριστιανών με αποτέλεσμα να χάνει την ησυχία που τόσο αγαπούσε, ξεκινάει να πάει στην Ταρσό της Κιλικίας γιατί επιθυμεί σφόδρα να προσκυνήσει τον εκεί ναό του αποστόλου Παύλου.Δεν θα φτάει ποτέ, γιατί σηκώνεται μεγάλος αέρας που αλλάζει την κατεύθυνση του πλοίου και τους βγάζει σε άλλον τόπο.Έτσι, επιστρέφει στην Ρώμη και στο πατρικό του σπίτι αγνώριστος. Για όλη την υπόλοιπη ζωή του θα ζήσει στην εξώπορτα του πατρικού του περιγελούμενος και εμπαιζόμενος από τους δούλους του και υπομένοντας όσα πάσχει ένας ξένος άνθρωπος από άσπλαχνους και σκληρόκαρδους ανθρώπους.
Όταν πια φτάνει το τέλος της ζωής του ζητά ένα χαρτί και πάνω του γράφει ποιος είναι και τίνων παιδί. Το χαρτί αυτό μένει επάνω του, ώσπου, αποκαλύπτονται από τον Θεό στον βασιλιά Ονώριο τα περί του Αλεξίου και αυτός πηγαίνει και αναζητά το ιερό του λείψανο. Προσεύχεται πρώτα θερμά στον άγιο, μετά παίρνει το χαρτί και διαβάζει δυνατά τα γραφόμενά του, να τα ακούσουν και όλοι όσοι παρευρίσκονταν εκεί. Η έκπληξη που δοκίμασαν ήταν μεγάλη.Κατόπιν τον ενεταφίασαν με μεγαλοπρέπεια και τιμές στον ναό του αποστόλου Πέτρου καθώς ήδη ανέβλυζε ευώδη μύρα που δεν έπαψαν να παρέχουν γιατρειά σε όσους ασθενείς προσέτρεχαν με πίστη.
Την ευχούλα του να έχουμε πάντα και λίγο λίγο να μας οδηγεί έστω να αντιληφθούμε κάτι από τον παράδοξο δρόμο που επέλεξε να περπατήσει σ' αυτόν τον κόσμο.
Έτη φωτός χωρίζουν το δρόμο του Αλέξιου από το δικό μου δρόμο. Δυστυχώς (μάλλον)...
ReplyDeleteΕίναι από χρόνων χαρακτηριστική η ημέρα αυτή (γενέθλια αγαπημένου εξαδέλφου μου
ReplyDeleteΓνωρίζω πως είναι Αλεξίου ανθρώπου του θεού, ποτέ όμως δεν είχα αναζητήσει πληροφορίες για το βίο του.
Πολύ ενδιαφέρον, την ευχή του να έχουμε
Φιλ΄και Γλαρένιες αγκαλιές
Αχ, Γιώργο μου, ποιος από μας θα μπορούσε να ισχυριστεί πως ο δρόμος του είναι συγγενικός με του Αλεξίου; Δεν νομίζω κανείς μας... Ωστόσο, αφού κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του δρόμο, νομίζω πως έχει νόημα τουλάχιστον να βλέπουμε πώς περπάτησαν κάποιοι τέτοιοι άφταστοι για μας, γιατί κάπως αλλοιώς προσανατολιζόμαστε και αντιλαμβανόμαστε πού βρίσκεται ο πραγματικός πήχυς, έτσι να μην νομίζουμε δηλαδή πως κάνουμε και τίποτα καταπληκτικό...
ReplyDeleteΚαλωσόρισες Σαλονικιέ της Κρήτης, χαίρομαι που ήρθες και πάντα ευπρόσδεκτος!
Σε ό,τι μας αναλογεί, όσο μπορούμε...
Κι εγώ έχω ένα μικρό εξάχρονο φιλαράκι που τον λένε Αλέξιο κι εξαιτίας του έδωσα αυτό το όνομα στο παραμυθάκι της μουσικής που θα ακολουθήσει με τη σειρά του σε λίγο καιρό.
ReplyDeleteΦιλί και αγκαλιές καλή μου φύρδην-μύγδην!
Βάδιζε στο δύσβατο και ανηφορικό μονοπάτι που λέγεται ταπείνωση κι όμως αφού δε λοξοδρόμησε, κάθε μέρα ανέβαινε και πιο ψηλά.
ReplyDeleteΝα σαι καλά που μας γνώρισες το βίο του.
Σωστά είπες, κάθε άνθρωπος έχει έναν δικό του δρόμο... Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει η ζωή, και δεν θέλω να εκφέρω γνώμη για την ζωή ενός ανθρώπου που δεν γνώρισα. Συνειρμικά μου έρχεται στο νου η παραβολή εκείνου που έθαψε την περιουσία που του εμπιστεύτηκε ο Κύριός του, για να την επιστρέψει ακέραια, σε αντίθεση με τους άλλους δυο δούλους που δέχτηκαν τα ίδια δώρα και ο ένας την ξόδεψε ενώ ο άλλος την αυγάτισε... Τα δώρα ήταν τα χαρίσματα.
ReplyDeleteΗ μοναχικότητα και η παραίτηση από την ζωή, γενικά μιλάω και όχι για τον Αλέξιο, προς χάρη της αιώνιας ζωής, ή απλά της ησυχίας, πάντα με προβλημάτιζε ως προς τα βαθύτερα αίτιά της.
Δε γνώριζα την ιστορία του.
ReplyDeleteΒασιλική μου πραγματικά ενδιαφέροντα όσα γράφεις.
Μακάρι... έστω για λίγο να του μοιάζαμε...
Καλό σου απόγευμα ευχομαι..
Σπουδαίοι άνθρωποι....
ReplyDeleteτην καλησπέρα μου.
Nα αφήσω τη καλησπέρα...ή μάλλον τώρα τη καλημέρα μου :)
ReplyDeleteΝα είμαστε καλά Βασιλική.
Καλημέρα Sot μου! Κι εσύ να είσαι καλά που το διάβασες και το έβαλες στην καρδιά σου.
ReplyDeleteΜια βραδιά ποίησης η χθεσινή, σχεδόν με όλους του ποιητές της Θεσσαλονίκης, με αφορμή την Παγκόσμια μέρα που πλησιαζει -της Ποίησης εννοώ. Όταν με καλούν να συμμετάσχω σε τέτοια πράγματα -και πάντα απορώ γιατί με καλούν αφού απέχω εντελώς και από τις εν λόγω συντροφιές και από την εκδοτική ποιητική παρουσία, εκτός από μια ανθολογία ελληνογερμανική- αισθάνομαι σαν να πρέπει να ανέβω έναν γολγοθά. Γύρισα εξουθενωμένη σπιτι σαν να είχα κάνει την πιο σκληρή εργασία. Πέρασε όμως και σήμερα είμαι ελαφριά σαν πούπουλο. Απλώς αναρρωτιέμαι και το λέω δυνατά: γιατί τόσος αυτισμός στους ποιητές; Είναι δυνατόν η ποίηση να είναι ένα κλειστό κύκλωμα; Κι εγώ που έχω φύγει πολύ μακριά απ' αυτό, πού πάω και πού βρίσκομαι; Δεν ξέρω. Μα σίγουρα αρνούμαι ολότελα πια αυτή την θλίψη και μελαγχολία, αυτόν τον αυτισμό. Να είναι όλοι τους καλά και να κάνουν αυτό που θέλουν. Εγώ τώρα που ξανασκάλισα τα ποιήματά μου είπα μέσα μου ένα αποφασιστικό 'όχι'. Ούτε να γυρίσω εκεί που ήμουν θέλω, ούτε να τα εκδώσω ποτέ. Και να σκεφτεί κανείς πως δέκα χρόνια προσπαθούσα να τα εκδώσω, αλλά επειδή δεν θα πλήρωνα ποτέ για την έκδοσή τους δεν εκδόθηκαν ποτέ. Τι χαρά! Κι εγώ γλίτωσα ένα φορτίο στην πλάτη κι αυτοί που θα τα διάβαζαν... Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... και όταν στέκεσαι και μπροστά στους μεγάλους τεχνίτες της ποίησης, εκεί καταλαβαίνεις κιόλας πόση ελαφρότητα και έπαρση μας διακατέχει σήμερα...
Φλυάρησα μάλλον... Γεροί να είμαστε να προχωρούμε!
Νικόλα μου, ωραίες οι σκέψεις σου και δεν με αφήνουν αμέτοχη. Η παραβολή των ταλάντων με έχει απασχολήσει πολύ και με μεγάλη αγωνία την σκεφτόμουν πάντα. Ειλικρινά μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να πω πως καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί.
ReplyDeleteΝομίζω -και μόνο νομίζω λέω, γιατί πώς να τα καταλάβω εγώ αυτά τα πράγματα, με τι εφόδια;- πως υπάρχει διαφορά στο να θάβεις τα τάλαντα και να διαφυλάττεις ακέραιο και αλώβητο τον εαυτό σου αποποιουμενος κάθε ευθύνη χρήσης και διαχείρισής τους, και στο να θάβεις τον εαυτό σου τον ίδιο -όπως φαίνεται να έκανε και ο Αλέξιος- και θάβοντάς τον να πολλαπλασιάζονται τα τάλαντα με την χάρη του Θεού.
Και νομίζω πως εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πράγματα. Δεν είναι η απομόνωση αυτή καθεαυτή που σε αγιάζει ή σε καταδικάζει. Είναι το πώς οδηγείσαι στην παραίτηση, χάριν τίνος και από ποια αγάπη φλεγόμενος. Όπως και όλοι όσοι ζουν μεσα στον κόσμο δεν ζουν πραγματικά, έτσι και όλοι όσοι αποχωρίζονται τον κόσμο χάριν μιας άλλης ζωής επίσης μπρεί να μην την ζουν.
Δύσκολα ζητήματα φίλε μου, τι να πω; Ας μας φωτίζει ο Θεός λέω, και τίποτα άλλο. Και πολλά είπα πάλι.
Kalynama μου, μακάρι!
ReplyDeleteΚαλή σου μέρα και όλα καλά πάντα!
Χρυσάνθου και Δαρείας σήμερα, καθώς και του ανθρώπου που τους τιμώρησε και που πίστεψε βλέποντάς τους απαθείς στα βασανιστήρια, κι έτσι μαρτύρησε κι αυτός -μου διαφεύγει το όνομά του δυστυχώς- και η γυναίκα του και οι δυο γιοι τους Μαύρος και Ιάσων, αν θυμάμαι σωστά.
Μέσα σε λάκκο έβαλαν τον Χρύσανθο από την Αλεξάνδρεια και την ωραία Δαρεία από την Αθήνα κι εκεί τους έθαψαν ζωντανούς...
Την ευχούλα τους να εχουμε...
Ναι, βρε Αλεξάνδρμα μου καλή, όπως το λες. Καλή σου μέρα και καλή δύναμη σε όλα!
ReplyDeleteΝα είμαστε καλά Roadartist μου
ReplyDeleteκαι να υπομένουμε τις ευχάριστες και δυσάρεστες δοκιμασίες μας.
Καλημέρα όλη μέρα!
την ευχή του να χουμε!
ReplyDeleteνα μας χαρίζει όση απ την
"τρέλλα" του αντέχουμε!
να σαι καλα!
σ'ευχαριστώ!
Καλησπέρα Βασιλική...
ReplyDeleteΈνας από τους αγίους που ο βίος τους πάντα με συγκλόνιζε... Καλό απόγευμα και καλή σαρακοστή!!!
ReplyDeleteΜερικές φορές η Τέχνη γίνεται περισσότερο προσωπική Εκτόνωση και όχι Έκφραση με αποτέλεσμα το έργο να απομακρύνεται από το χώρο της. Από τους πιο επιρρεπείς είναι αυτοί που ασχολούνται με την ποίηση.
ReplyDeleteΕυτυχώς υπάρχουν τώρα κι άλλοι τρόποι για να δουν τα ποιήματα φως. Έτσι μπορούμε να έχουμε έστω κάποια δείγματα :)
Ωραία τα είπς Νηφάλια μέθη και το όσο αντέχουμε ήταν στη θέση του κι αυτό!
ReplyDeleteΚαλημέρα μας!
Artanis καλημερούδια, βροχερά, μουντά στη Σαλονικη με μια ησυχία θαμπή αθ έλεγα στην πόλη, τελευταίες αναλαμπές ενός χειμώνα που κλαίει καθώς μας αποχωρίζεται -κι ενώ εμείς γελάμε!!!
ReplyDeleteOnisimos ο διαβασμένος!
ReplyDeleteΚαλή Σαρακοστή και καλή δύναμη σε όλα σου!
Sot μου, είναι μεγάλα ζητήματα αυτά και δύσκολα ακόμα και να τα συζητάμε. Κάποτε η Νέλλη Καρρά, που την είχα δασκάλα σ' ένα σεμινάριο θεάτρου στα Χανιά, μετά από μία άσκηση σωματικής έκφρασης, είπε:
ReplyDeleteτο θέατρο δεν έχει να κάνει με το ρήμα 'δείχνω' αλλά με το ρήμα 'είμαι'.
Τίποτα δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να δείξουμε για να το δει ο άλλος. Αυτό που είμαστε φαίνεται. Ας μην συνεχίσω όμως άλλο επ' αυτού, γιατι αυτά αφορούν κυρίως ανθρώπινες αδυναμιες στις οποίες ούτως ή άλλως όλοι υποκείμεθα.
Το επόμενο νέο τώρα:
Τρίτωσαν τα βραβεία...
Αυτή τη φορά το πήρε το Εν Χορδαίς ως το καλύτερο συγκρότημα της Μεσογείου για το 2007, που συμμετείχε στον διαγωνισμό του Balbet med φεστιβάλ της Μασσαλίας. Δεν ξέρουμε ακόμα σε τι άλλο συνίσταται αυτή η διάκριση, αλλά σίγουρα περιλαμβάνει ένα cd με την περίφημη δισκογραφική εταιρεία της γαλλικής ραδιοφωνίας, την Ocora -πιθανόν δεν το γράφω σωστά-.
Ε, νομίζω, αρκετά προς το παρόν, ε; Τώρα δεν έχουμε χρόνο ούτε για να τα γιορτάσουμε όλα αυτά τα καλούδια... Δόξα τω Θεώ, πολλή χαρά μαζεμένη!!!
Καλημέρα μας!
ΥΓ.Η επίσημη ανακοίνωση του δικού μου βραβείου θα γίνει την μέρα της απονομής στις 2 Απριλίου στην Στοά του βιβλίου, νομίζω στις 7.30 το απόγευμα.
καιρό έχουμε να τα πούμε! Την ευχή του να 'χουμε.. Διαβασα προχθες κα΄τι που μου χες απαντήσει σε ένα σχολιο την τελευταία φορα.. Ποια είναι λοιπόν τα ευχαριστα??
ReplyDeleteΈνας από τους αγαπημένους Άγιους της φίλης μου,που σκέπτεται να γίνει μοναχή.
ReplyDeleteΚαλησπέρα,Βασιλική.
Σε φιλώ!
Τρίτωσε το καλό :)
ReplyDeleteΝα έλθουν κι άλλες πολλές χαρές κι ας μην υπάρχει χρόνος για γιορτές
Καλό σαββατοκύριακο βασιλική μου...
ReplyDeleteΚαλή άνοιξη να έχουμε, μονάχα χαμόγελα γύρω μας.. μονάχα αυτα...
Σε φιλώ
Γεια σου Θρασύβουλέ μου καλέ!
ReplyDeleteΜαύρα μάτια κάναμε βρε!
Τα ευχάριστα που υπαινίχθηκα δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμα, δεν ήρθε η ώρα τους. Αυτά που δημοσιεύθηκαν και γράφτηκαν εντός των σχολίων θα πρέπει να κάνεις μια σχετική ανασκαφή για να τα μάθεις ή ρώτα τα... "γονίδιά" σου...
Φιλιά μικρέ!
Καλημέρα @Όλα θα πάνε καλά!
ReplyDeleteΕύχομαι ολόψυχα ο Θεός να φωτίσει την φίλη σου να διαλέξει τον δρόμο που της ταιριάζει -και όλους μας βέβαια!
Φίλε μου καλέ, σ' ευχαριστώ πάντα για την αγάπη σου την τόση.
ReplyDeleteΔιαρκώς προκύπτουν ζητήματα καινούρια μα όλα λύνονται με τρόπο αόρατο πριν καλά καλά μας προβληματίσουν. Δόξα τω Θεώ,μεγάλη ευλογία αυτόν τον καιρό.
Με αφορμή την μικρή συζήτηση περί ποίησης ξαναδιάβασα αυτές τις μέρες αυτά που γράφει η Ζωή Καρέλλη και τώρα θα αντιγράψω κάποια απ' αυτά για το επόμενο ποστ.
Καλή σου μέρα και να είσαι καλά, πολύ καλά θέλω να είσαι πάντα.
Kalynama μου, δεν βλέπουμε πολλά χαμόγελα γύρω μας, είναι αλήθεια... μα εμείς θα επιμένουμε να χαμογελάμε, να κάνουμε τα πικρά γλυκά και τ' άγρια μελωμένα! Καλή Άνοιξη, λοιπόν!
ReplyDelete