Βροχή μου

Είναι δική μου αυτή η βροχή.

Αυτή η ψηλή βροχή, η ανυπεράσπιστη

στο μένος του αέρα, δική μου είναι.

Αυτή η ανήμπορη στη βία του βοριά,

η υποταγμένη στη βαναυσότητά του.

Η αποδιωγμένη αυτή βροχή

σαν κόρη ανήλικη από το σπίτι του πατέρα εκείνου

που το θολό του βλέμμα εξαγριώνεται

σαν συναντά το δικό της καθαρό και διάφανο,

τόσο απλόχερα ευεργετικό. Αθόρυβο-

Τόση βροχή διωγμένη, όλη δική μου…

Τόσος άνεμος άγριος, ξένος ολότελα…

Τόσο διωγμένη η τρυφερή…

Άγριος τόσο ο απρόσωπος…

Με τις κλωτσιές την εξορίζει άσπλαχνα

και πέφτει αγόγγυστα τη γη.

Κατρακυλά, γλιστρά, παραπατά,

σωριάζεται σα μισοπεθαμένη.

Βγαίνω τρελή στους δρόμους για χατίρι της.

Για το χατίρι της ξεκλειδώνω τις κλειδώσεις μου όλες,

ανοίγω μάτια, βλέφαρα εκατό, δάχτυλα είκοσι,

τον θώρακά μου ανοίγω, την καρδιά μου ξεφυλλίζω

για να κρατήσω το δακρυσμένο πρόσωπό της,

να πιω λιγάκι απ’ το φαρμάκι της,

τόπο να της αφήσω λίγο πάνω στα γεφύρια μου,

στην κλείδα του λαιμού, στο απαλό μου δέρμα,

πριν τη ρουφήξει κόκκινο το χώμα λαίμαργο.

Τόσο σύντομη ζωή, μια στάλα διαδρομή από τον ουρανό στη γη ο βίος της, να ’ναι βασανισμένη;

Ας έπεφτε κι αυτή σαν άλλες, τόσες και τόσες ήσυχες βροχές που κατεβαίνουν μόνες τους αβίαστα, πατούν λίγο στα πόδια τους και καταδύονται στην αφάνεια της διψασμένης μας πατρίδας.

Μα αυτή η βροχή είναι η δική μου.

Καμιά δε λάτρεψα τόσο και έτσι.

Κι αφού την υποδέχτηκα στου σώματος τα περιβόλια,

χώμα γίνομαι τώρα για χατίρι της.

Είναι δική μου αυτή η βροχή επιτέλους.

Για χάρη της και χώμα γίνομαι η ταλαίπωρη.

Η ζωγραφιά είναι της Monia Brillo.