Το ωραιότερο της ζωής μου ταξίδιον

Οι σοφοί άνθρωποι λένε πως όταν είναι αναπαυμένη η καρδιά του ανθρώπου όπου και να βρίσκεται, σε όποιον τόπο κι αν διάγει τον βίο του, είναι καλά. Ωστόσο αν δεν έχεις φτάσει ακόμα στην άκρη του δρόμου που σε κάνει σοφό, εκεί που η σκόνη των εντυπώσεων μετασχηματίζεται σε εμπειρία γόνιμη και καρποφόρα, διαπιστώνεις πως άλλοι τόποι σε ωφελούν και άλλοι όχι.

Άλλοι αναπαύουν την καρδιά σου τροφοδοτώντας την ομορφιά, κάλλος απαράμιλλο που σε καθαρίζει σαν βάφτιση. Και άλλοι που σε κουράζουν. Υπερβαίνουν τον αγώνα σου, τις δυνάμεις σου, τις αντοχές σου.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Άλλους αρκεί να τους κοιτάς. Κάθεσαι πλάι τους με σταυρωμένα τα χέρια και είσαι ήδη μέσα στην ζεστή αγκαλιά τους που σε παραμυθεί για όλα τα απαρηγόρητα, μήτρα αγάπης που σε συνδέει απευθείας με τον λώρο της Xάριτος. Και άλλους από τους οποίους απομακρύνεσαι καθώς σου φράζουν τον δρόμο που επέλεξες προτιμώντας συχνά την μοναξιά καθώς το πρόσωπό της είναι κάποτε τρυφερότερο από την καρδιά τους.

Η Τοσκάνη είναι από τους τόπους που σε οδηγούν κατευθείαν στην ουσία της ύπαρξής σου, δηλαδή στο φως. Η φυσική της ομορφιά δεν έχει τίποτα το εξωτικό και παράδοξο. Ίσως τίποτα το εντυπωσιακό που να μην παραπέμπει ήδη σε γνωστές εικόνες αποθηκευμένες στη μνήμη. Έχει την απλότητα ψυχής αγαθής. Σώμα καλλίγραμμο νωχελικά γερμένο στη γη, ίδιο γλυπτό κόρης του Χαλεπά στο ανάκλιντρο. Μισοσκεπασμένο αμπελώνες υφασμένους την μέριμνα, την υψηλή τέχνη και το μεράκι, κι αλλού γυμνό, αφού θερίστηκε το σιτάρι και σε μπάλες τώρα τα άχυρα περιμένουν υπομονετικά της σειρά τους.

Τα μαλλιά της κόρης συστάδες από καλοχτενισμένα κυπαρίσσια μαγνητισμένα από τα νέφη. Αραιά και που κοσμούν το σώμα πύργοι και κάστρα, από αιώνες τώρα ίχνη αφής ερωτικής αρχόντων, εραστών της ομορφιάς.

Λόφοι ατέλειωτοι. Καμπύλες ανοιχτές, γραμμές που σε τυλίγουν ρούχο χυτό γενναιόδωρο. Λόφοι στα μέτρα σου τα ανθρώπινα. Και λίγο παραπάνω. Να τα υπερβείς με προσπάθεια.

Λόφοι τοιχώματα της χωμάτινης βάρκας που ξαπλώνεις παιδί στην κοιλιά της να δεις προστατευμένο τη νύχτα τ’ άστρα. Θαρραλέο να δεις τη μέρα, που δεν είσαι ένα παιδί μοναχό σε μια χωμάτινη βάρκα για ένα άγνωστο ταξίδι.

Η βάρκα αυτή μητρικά σε κρατά. Προσεύχεται για σένα: να μη χαθείς. Σου μαθαίνει απ’ την αρχή το ‘Πάτερ ημών’. Την πίστη σου μαθαίνει στα θαύματα Εκείνου που χέρι αγάπης έπλασε το σώμα της και το δικό σου. Την ελπίδα πως η βάρκα του κόσμου οδηγεί σε λιμάνι αιωνίως απάνεμο. Την αγάπη που είναι αμπελώνας μόχθου μεγάλου μέχρι να φτάσεις να κεράσεις το κρασί της στα διψασμένα χείλη.

Η Τοσκάνη είναι γυναίκα. Μητέρα είναι. Νέα και παλιά. Έφηβη και γραία. Ξεκουράζει, παρηγορεί, πλουτίζει τον διαβάτη και τον ενδυναμώνει. Κοιμίζει τις αγωνίες του. Τους εφιάλτες του χαϊδεύει. Ξορκίζει τις λύπες. Χαράματα τον ξυπνά βαφτισμένο στην ομορφιά.

Στην αγάπη του Δημιουργού της που έπλασε το ευλογημένο κορμί της. Στην διακριτική παρουσία του ανθρώπου που το διακόσμησε με ευγενική διάκριση για να το κάνει να καρπίσει δώρα εφάμιλλα του κάλλους του σαν το Vino Nobile Montepulcano.

Καλό φθινόπωρο!

ΥΓ. Για να σας αποζημιώσω για την μακρά απουσία μου σας έβαλα και δύο μουσικές από την χειμερινή συναυλία μας στο Πλατώ: το 'Στοιχηθείτε' του Θανάση Τσίτσαρη και το 'Γύρνα φτερωτή του μύλου' του Μάνου Χατζιδάκι.
Παίζουν: Γιώργος Κοκκινάκης-πιάνο, Θανάσης Τσίτσαρης-τσέλο, Κυριάκος Καλαϊτζίδης-ούτι και στη φωνή η γράφουσα. Live είναι, δεν έχει και πολύ καλή απόδοση, αλλά νομίζω πως δεν πειράζει και τόσο...