Η απέραντη ηδονή του ελάχιστου

Ακουμπάς το κεφάλι πάνω στο μάρμαρο. Πίσω του η γούρνα τρέχει νερό καυτό. Μικρές σταγόνες σαν παιδιά αρκουδίζουν πάνω στο πρόσωπό σου. Το σώμα σηκώνεται μέσα στο νερό χωρίς προσπάθεια. Το σχοινί που διαπερνά διαγωνίως την πισίνα το περνάς ακριβώς κάτω από τα γόνατα. Το σώμα έτσι αποκτά μια στάση εμβρυακή. Ανεπαίσθητα αρχίζεις να κουνάς ελαφρά τα πόδια και η μικρή κίνηση της ταλάντωσης παραπέμπει σε κούνια. Κούνια μέσα στο καυτό νερό. μια άγνωστη πραγματικότητα.

Κλείνεις τα μάτια. Είσαι μόνη όπως το επιθύμησες. Εσύ και το νερό. Οι υδρατμοί και το ελάχιστο φως που διαπερνά τους δύο αντικριστούς φεγγίτες. Λίγο λίγο κυοφορούνται τα όνειρα. Και τα όνειρά σου πια είναι λέξεις αιωρούμενες. Μάτια αγαπημένων. Μάτια και λέξεις αφής είναι τα όνειρά σου. Λέξεις που το χέρι του αόρατου γλύπτη έχει σκαλίσει με παράδοξο τρόπο στο ρευστό της ψυχής σου. Μάτια που το βλέμμα τους ζωγράφισε πάνω στο καναβάτσο του δέρματος της ύλης σου ζωγραφιές υδάτινης ακουαρέλλας. Οι εσωτερικοί επώδυνοι σπασμοί που προκαλεί η ταλάντωση του νερού πασχίζουν να ελευθερώσουν τον συσσωρευμένο πόνο, την πίεση, ό,τι δεν μιλήθηκε, δεν αφέθηκε, δεν δόθηκε. Ό,τι πλήγωσε την τρυφερότητα που περίσσια σε διέπει. Ο γλυκύς κυματισμός του νερού μέσα στο οποίο κάνεις κούνια γίνεται ωδίνη ψυχική που σε κάνει να απορείς. Τι θα γεννήσει;

Παραμένεις περισσότερο από είκοσι λεπτά που σε προειδοποίησαν πως αντέχει ένας κανονικός άνθρωπος. Αυτο δεν σε ξαφνιάζει. Παραμένεις ελπίζοντας πως η ζεστή αγκαλιά θα βγάλει από μέσα σου, -όσο κι αν υποφέρεις σ’ αυτόν τον εσωτερικό τοκετό-, όλη την ταραχή του πόνου. Βγαίνεις από την πισίνα και κάθεσαι ακριβώς κάτω από την γούρνα με το τρεχούμενο νερό με λυγισμένο προς τον κορμό το αριστερό πόδι πάνω στο οποίο ακουμπάς το χέρι σου και το κεφάλι σου πάνω του, το δεξί ξαπλωμένο χαλαρά. Γέρνεις το κουρασμένο σου κεφάλι να τρέξει άφθονο το νερό στον αυχένα. Οι ώμοι αναπνέουν ευχάριστα κάτω από το δυνατό καυτό χάδι. Η πλάτη και η μέση με τη σειρά τους ανακουφίζονται.

Ξαναβουτάς στο νερό με παραλυμένο το κορμί. Αρχίζεις να τραγουδάς. Οι πολλαπλές αντηχήσεις μέσα στο λουτρό δημιουργούν χορωδίες που σε συνοδεύουν. Στα ψηλά γυναικείες φωνές, στα μπάσα αντρικές. Είναι ο κύκλος. Ο θόλος του και η ζέστη. Είναι η καρδιά σου που τραγουδά τόσο ελεύθερα για το λίγο, το ελάχιστο της στιγμής που αξιώθηκες. Αυτής της σιωπής που κατακλύζει την γενναία μοναξιά. Την μοναξιά να υπάρχεις ένα με τον κόσμο χωρίς τον κόσμο. Ένα με τις αγάπες μακριά τους. Ένα με τις λέξεις στο λευκό του χαρτιού. Ένα με τον έρωτα χωρίς ερωτικό αντικείμενο. Ένα με τα σώματα ανέγγιχτος. Ένα με το υγρό στερεός. Ένα με το ακύμαντο παλλόμενος. Με τον λόγο σιωπηλός. Ένα.

Όταν θα βγεις έχει περάσει μία ολόκληρη ώρα. Οι πόροι του σώματος και της ψυχής ορθάνοιχτοι ελευθέρωσαν όλη την δύναμη και την αδυναμία σου. Σχεδόν ανύπαρχτος άνθρωπος κάθεσαι σε μια καρέκλα. Εσύ, η πετσέτα που σε τυλίγει και η καρέκλα. Θα μείνετε για αρκετή ώρα οι τρεις σας μέχρι να νιώσεις έτοιμος να ανοίξεις την πόρτα. Η γαλήνη ανοίγει διάπλατα τα δυο της χέρια να υποδεχθεί απ’ την αρχή τις εντάσεις της χαράς και της λύπης που η ζωή αφειδώς προσφέρει.

Η μία ώρα, αυτός ο ελάχιστος χρόνος παραμονής σου στο ιαματικό λουτρό του Λαγκαδά, σου πρόσφερε απέραντη ηδονή. Την ηδονή του να αδειάζεις.

Να είσαι ελεύθερος από τα πράγματα, σου είπε την πρώτη φορά που δοκιμαζόσουν. Και την δεύτερη που η δοκιμασία ήταν πολύ μεγαλύτερη, σου το είπε πάλι ξεκάθαρα. Να είσαι ελεύθερος από τους ανθρώπους. Η εφαρμογή του λόγου σε πράξη γίνεται τη στιγμή που αυτός ειπώνεται. Δεν γίνεται επειδή το προσπαθείς. Μόνο του γίνεται. Δεν γίνεται εκ των υστέρων. Μόλις τον ακούς γίνεται. Ό,τι ήταν να γίνει από μεριάς σου έγινε προτού αυτός ειπωθεί. Όταν όργωνες το έδαφος της ψυχής σου με αλύπητο κόπο. Από τη στιγμή που ο λόγος έπεσε πάνω στο έδαφος που του έπρεπε έγινε κιόλας πράξη. Εσύ θα είσαι πλέον θεατής των καρπών του.