Περισυλλογή (Baudelair)

Φρονίμεψε, ω Πόνε μου, κι ησύχασε λιγάκι.Τη Νύχτα αποζητούσες και να την,πέφτει αργά:Την πόλη μια σκοτεινή ατμόσφαιρα τυλίγειΣ' άλλους γαλήνη φέρνονταςκαι σ' άλλους το σαράκι.

Κι ενώ το ανθρώπινο κοπάδι θλιβερό,στης Ηδονής υπακούοντας το ανελέητο κάλεσμαΠάει ν' αγρεύσει ενοχές σε άθλια γλεντοκόπια,Ω Πόνε μου, δώσ' μου το χέρι κι έλα από δω,

Μακριά τους. Κοίτα που σκύβουνε τα πεθαμένα Χρόνια,Με ξεφτισμένα κρέπια απ' τα μπαλκόνια τ' ουρανού,Τη μεταμέλεια που αναδύεται απ' τα νερά χαμογελώντας,

Τον Ήλιο κάτω από μιαν αψίδα που γέρνει για να κοιμηθεί,Κι όπως σάβανο μακρύ που σέρνεται προς την ΑνατολήΆκου, καλέ μου, άκου, της Νύχτας της γλυκιάς τα βήματα.

Το ποίημα είναι απο την ποιητική συλλογή 'Τα άνθη του κακού'.

Η μετάφραση είναι του Αλέξανδρου Κοσματόπουλο και τον ευχαριστώ θερμά που μου την εμπιστεύθηκε για να την ανεβάσω εδώ.