3 Ιουνίου 2008, τα πρώτα γενέθλια του αγγέλου Θεολόγη-Μηνά.

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος που γεννήθηκε άγγελος στην αγκαλιά του ουρανού ο Θεολόγης. Διάλεξε να γεννηθεί μέσα στο νερό, όπως και σαν άνθρωπος στην μήτρα της μητέρας του. Μες στο νερό άφησε το σώμα του καθώς το έκανε μπάνιο η μανούλα του για να πέσει ο πυρετός. Μέσα στο νερό έβγαλε τα πρώτα του φτερά κι έτσι καθώς τα τίναξε με δύναμη για να ξεκινήσει το ταξίδι οι σταγόνες έγιναν δάκρυα στα μάτια αυτών που τον αγάπησαν πολύ.

Πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά πέταξε στον ουρανό που λάτρευε. Δεν μπορούσε να μείνει πάνω από τεσσεράμισι χρόνια μακριά του. Μόλις πάτησε το πόδι του στη γαλάζια χώρα έτρεξε αμέσως να βρει τον Κωνσταντίνο, το αγαπημένο του ξαδερφάκι που τρία χρόνια πριν είχε ανοίξει τον δρόμο για χάρη του. Έσμιξαν τα φτερά τους κι άστραψαν τότε εκτυφλωτικά τα παιδικά τους πρόσωπα στο αντάμωμα.

Μεγάλο πανηγύρι έγινε. Άρχισαν να χορεύουν τα δυο τους, να τρέχουν πάνω κάτω, να ξεκαρδίζονται στα γέλια, να κυλιούνται πάνω στα σύννεφα και στους γαλαξίες και γύρω τους μυριάδες άγγελοι κι αρχάγγελοι πιασμένοι φτερό το φτερό να χορεύουν ακατάπαυστα για το καλωσόρισμα.

Εννιά μέρες κράτησε ο τρελός χορός κι έπρεπε κάθε ένας να πάει στις δουλειές του που στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε αφήσει, γιατί οι άγγελοι μπορούν και να γλεντούν και να μεριμνούν για τους ανθρώπους κάθε στιγμή. Βρήκε τότε την ευκαιρία ο άγγελος Θεολόγης κι άρχισε να αναποδογυρίζει όλους τους κουβάδες του ουρανού. Πάντα είχε μια εκπληκτική ταχύτητα, μα τώρα δεν τον έφτανε κανένας. Αφού και οι άγγελοι αμέσως το παραδέχθηκαν και τον έχρισαν το πιο γρήγορο αγγελάκι του κόσμου. Οι άνθρωποι της γης την ώρα εκείνη του έψελναν ύμνους γλυκούς, του άναβαν θυμίαμα -γιατί και τις μυρωδιές αγαπούσε πολύ και το ήξεραν-, κι εκείνος γυρνούσε τους κουβάδες ανάποδα και γελούσε και το νερό της βροχής έπεφτε τουλούμι στο χώμα και στα μάτια αυτών που πολύ τον αγαπούσαν.

Ένα χρόνο τώρα τα φτερά του μεγάλωσαν πολύ. Γέμισαν χρώματα που πάνω τους ζωγράφισαν οι λύπες και οι χαρές των δικών του. Κι έτσι όπως τρέχει πάνω κάτω συνέχεια ζωγραφίζει χαϊδεύοντας τα σύννεφα όπως ζωγράφιζε τους τοίχους του σπιτιού του. Γι’ αυτό τον χρόνο αυτόν ο ουρανός είναι ομορφότερος από ποτέ. Χαϊδεύει ο Θεολόγης τα σύννεφα όλα να μην μείνει κανένα αχάιδευτο, όπως χάιδευε τους δικούς του και όλους τους ξένους στον δρόμο, στα καφέ, στα μαγαζιά. Ερωτεύεται το φως, τους άλλους αγγέλους, τους αγίους όλων των αιώνων και χαίρεται μαζί τους και κάθε μέρα, κάθε νύχτα τους γνωρίζει έναν έναν που είναι άπειροι κι όλο τους αγκαλιάζει κι αγκαλιάζεται απ’ αυτούς, όπως ακριβώς έκανε και με τους ανθρώπους.

Παρέα με τον Κωνσταντίνο οι δυο τους έχουν μεγάλη έννοια για τα πολλά τους ξαδέρφια, τα αδέρφια τους, τους γονείς τους, τους θείους και τις θείες τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους κάνουν όλους να γελούν. Να τους κάνουν να νιώσουν την ατέλειωτη χαρά τους. Να τους γεμίσουν αγάπη για τον κόσμο που διψά τόσο πολύ την αγάπη. Και σίγουρα με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια τους φαίνεται πως τα καταφέρνουν πολύ καλά γιατί είναι κι αυτά παιδιά.

Μεγάλωσε ο άγγελος Θεολόγης και σήμερα κλείνει τον πρώτο του χρόνο στον ουρανό. Βλέπω τον Κωνσταντίνο να του ετοιμάζει μια τούρτα από σύννεφα και του ανάβει πάνω εκατομμύρια αστέρια, ήλιους και φεγγάρια. Στο κέντρο βάζει μια νεράιδα πανέμορφη. Χαράματα θα του τη δώσει την ώρα που γεννήθηκε. Την ώρα εκείνη που ήρθε μέσα στον ύπνο μου η αγάπη μου να με αποχαιρετίσει. Χώθηκε στην αγκαλιά μου και με χάιδευε κι ήμουν ευτυχισμένη. Πολύ ευτυχισμένη. Ασυνήθιστα και σπάνια ευτυχισμένη. Με χάιδευε όπως και στον ξύπνιο. Πώς να γνωρίζω πως αυτό το χάδι έλεγε αντίο; Πως ήταν η ώρα που γεννιόταν άγγελος; Δεν με χαιρέτισε έτσι ποτέ κανείς πιο πριν. Και ήταν τόσο χαρούμενος και ο ίδιος. Πάντα χαρούμενος ήταν και πάντα χαρά έδινε σε όλους. Μα εκείνη η χαρά ήταν άλλη. Η ευτυχία μας εκείνη άλλη ήταν.

Να ζήσεις άγγελέ μας! Αιώνες πολλούς, ατέλειωτους αιώνες να ζήσεις να σε χαίρεται όλος ο ουρανός με τον Χριστό που περισσότερο από όλους αγαπάει τα παιδιά και την Παναγία μας που είναι η μητέρα του Κυρίου μας και δική μας. Να ζήσεις αγάπη μου μικρή και μεγάλη! Κράτα τον δρόμο ανοιχτό με κάθε τρόπο, να φτάσουμε κι εμείς μια μέρα εκεί. Και να είμαστε όπως τότε, όπως τώρα και για πάντα, όλοι μαζί μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί χρυσό.

Μπουμπουνίζει! Τι σκαρώνεις πάλι;