Labels

Monday, June 2, 2008

3 Ιουνίου 2008, τα πρώτα γενέθλια του αγγέλου Θεολόγη-Μηνά.




Σήμερα κλείνει ένας χρόνος που γεννήθηκε άγγελος στην αγκαλιά του ουρανού ο Θεολόγης. Διάλεξε να γεννηθεί μέσα στο νερό, όπως και σαν άνθρωπος στην μήτρα της μητέρας του. Μες στο νερό άφησε το σώμα του καθώς το έκανε μπάνιο η μανούλα του για να πέσει ο πυρετός. Μέσα στο νερό έβγαλε τα πρώτα του φτερά κι έτσι καθώς τα τίναξε με δύναμη για να ξεκινήσει το ταξίδι οι σταγόνες έγιναν δάκρυα στα μάτια αυτών που τον αγάπησαν πολύ.
Πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά πέταξε στον ουρανό που λάτρευε. Δεν μπορούσε να μείνει πάνω από τεσσεράμισι χρόνια μακριά του. Μόλις πάτησε το πόδι του στη γαλάζια χώρα έτρεξε αμέσως να βρει τον Κωνσταντίνο, το αγαπημένο του ξαδερφάκι που τρία χρόνια πριν είχε ανοίξει τον δρόμο για χάρη του. Έσμιξαν τα φτερά τους κι άστραψαν τότε εκτυφλωτικά τα παιδικά τους πρόσωπα στο αντάμωμα.
Μεγάλο πανηγύρι έγινε. Άρχισαν να χορεύουν τα δυο τους, να τρέχουν πάνω κάτω, να ξεκαρδίζονται στα γέλια, να κυλιούνται πάνω στα σύννεφα και στους γαλαξίες και γύρω τους μυριάδες άγγελοι κι αρχάγγελοι πιασμένοι φτερό το φτερό να χορεύουν ακατάπαυστα για το καλωσόρισμα.
Εννιά μέρες κράτησε ο τρελός χορός κι έπρεπε κάθε ένας να πάει στις δουλειές του που στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε αφήσει, γιατί οι άγγελοι μπορούν και να γλεντούν και να μεριμνούν για τους ανθρώπους κάθε στιγμή. Βρήκε τότε την ευκαιρία ο άγγελος Θεολόγης κι άρχισε να αναποδογυρίζει όλους τους κουβάδες του ουρανού. Πάντα είχε μια εκπληκτική ταχύτητα, μα τώρα δεν τον έφτανε κανένας. Αφού και οι άγγελοι αμέσως το παραδέχθηκαν και τον έχρισαν το πιο γρήγορο αγγελάκι του κόσμου. Οι άνθρωποι της γης την ώρα εκείνη του έψελναν ύμνους γλυκούς, του άναβαν θυμίαμα -γιατί και τις μυρωδιές αγαπούσε πολύ και το ήξεραν-, κι εκείνος γυρνούσε τους κουβάδες ανάποδα και γελούσε και το νερό της βροχής έπεφτε τουλούμι στο χώμα και στα μάτια αυτών που πολύ τον αγαπούσαν.
Ένα χρόνο τώρα τα φτερά του μεγάλωσαν πολύ. Γέμισαν χρώματα που πάνω τους ζωγράφισαν οι λύπες και οι χαρές των δικών του. Κι έτσι όπως τρέχει πάνω κάτω συνέχεια ζωγραφίζει χαϊδεύοντας τα σύννεφα όπως ζωγράφιζε τους τοίχους του σπιτιού του. Γι’ αυτό τον χρόνο αυτόν ο ουρανός είναι ομορφότερος από ποτέ. Χαϊδεύει ο Θεολόγης τα σύννεφα όλα να μην μείνει κανένα αχάιδευτο, όπως χάιδευε τους δικούς του και όλους τους ξένους στον δρόμο, στα καφέ, στα μαγαζιά. Ερωτεύεται το φως, τους άλλους αγγέλους, τους αγίους όλων των αιώνων και χαίρεται μαζί τους και κάθε μέρα, κάθε νύχτα τους γνωρίζει έναν έναν που είναι άπειροι κι όλο τους αγκαλιάζει κι αγκαλιάζεται απ’ αυτούς, όπως ακριβώς έκανε και με τους ανθρώπους.
Παρέα με τον Κωνσταντίνο οι δυο τους έχουν μεγάλη έννοια για τα πολλά τους ξαδέρφια, τα αδέρφια τους, τους γονείς τους, τους θείους και τις θείες τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους κάνουν όλους να γελούν. Να τους κάνουν να νιώσουν την ατέλειωτη χαρά τους. Να τους γεμίσουν αγάπη για τον κόσμο που διψά τόσο πολύ την αγάπη. Και σίγουρα με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια τους φαίνεται πως τα καταφέρνουν πολύ καλά γιατί είναι κι αυτά παιδιά.
Μεγάλωσε ο άγγελος Θεολόγης και σήμερα κλείνει τον πρώτο του χρόνο στον ουρανό. Βλέπω τον Κωνσταντίνο να του ετοιμάζει μια τούρτα από σύννεφα και του ανάβει πάνω εκατομμύρια αστέρια, ήλιους και φεγγάρια. Στο κέντρο βάζει μια νεράιδα πανέμορφη. Χαράματα θα του τη δώσει την ώρα που γεννήθηκε. Την ώρα εκείνη που ήρθε μέσα στον ύπνο μου η αγάπη μου να με αποχαιρετίσει. Χώθηκε στην αγκαλιά μου και με χάιδευε κι ήμουν ευτυχισμένη. Πολύ ευτυχισμένη. Ασυνήθιστα και σπάνια ευτυχισμένη. Με χάιδευε όπως και στον ξύπνιο. Πώς να γνωρίζω πως αυτό το χάδι έλεγε αντίο; Πως ήταν η ώρα που γεννιόταν άγγελος; Δεν με χαιρέτισε έτσι ποτέ κανείς πιο πριν. Και ήταν τόσο χαρούμενος και ο ίδιος. Πάντα χαρούμενος ήταν και πάντα χαρά έδινε σε όλους. Μα εκείνη η χαρά ήταν άλλη. Η ευτυχία μας εκείνη άλλη ήταν.
Να ζήσεις άγγελέ μας! Αιώνες πολλούς, ατέλειωτους αιώνες να ζήσεις να σε χαίρεται όλος ο ουρανός με τον Χριστό που περισσότερο από όλους αγαπάει τα παιδιά και την Παναγία μας που είναι η μητέρα του Κυρίου μας και δική μας. Να ζήσεις αγάπη μου μικρή και μεγάλη! Κράτα τον δρόμο ανοιχτό με κάθε τρόπο, να φτάσουμε κι εμείς μια μέρα εκεί. Και να είμαστε όπως τότε, όπως τώρα και για πάντα, όλοι μαζί μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί χρυσό.
Μπουμπουνίζει! Τι σκαρώνεις πάλι;

9 comments:

  1. Δάκρυσα..Ας είναι καλά εκεί ψηλά και ας προσέχει όσους είναι ακόμη κάτω...

    ReplyDelete
  2. Πανέμορφη συνάντηση,
    παραμυθιού,
    παραμυθίας...

    ReplyDelete
  3. Βασιλική μας,
    Η ψυχούλα του θα είναι πάντα μέσα σου και η δική σου πάντα μαζί του.
    Δεν έχει φύγει.

    ReplyDelete
  4. Μα τι κάνεις;
    Την ψυχή μας καρφώνεις.
    Ώστε λοιπόν είσαι ποιήτρια...

    Έτσι θα'γραφε ο Σαχτούρης κι επειδή εγώ τώρα δεν έχω λόγια δανείζομαι τα δικά του.

    Νιώθω μέσα μου να λάμπει το εαρινό φως που βλέπεις στα φτερά των πουλιών. Το μεταδίδει η πένα σου, βλέπεις, κι εγώ το πίνω όπως το διψασμένο χώμα το νερό.

    ReplyDelete
  5. Τι να σχολιάσουμε;
    Η ψυχούλα του σε οδήγησε να γράψεις μια από τις ομορφότερες αναρτήσεις σου.

    ReplyDelete
  6. Η ομορφότερη συνάντηση.. εκεί που σμίγουν τα φτερά αγγέλων. Ξέρεις πόσα χαμόγελα θα ακούγονται εκεί ψηλά; Κια μια τσουλήθρα, και μια ρόδα... και μια κούνια να τους συντροφεύουν...
    Και όταν πέφτουν οι ψιχάλες από ψηλά, τότε να ξέρεις... έτρεξε μια σταγόνα από το ποτηράκι νερού τους..

    Καλό απόγευμα Βασιλική μου :-)
    Υπέροχη η κατάθεση ψυχής σου...

    ReplyDelete
  7. Σας ευχαριστώ όλους όλους που έχετε τόση αγάπη και γράψατε τόσο όμορφα...
    Σήμερα ήταν η απόδοση του Πάσχα.
    Στην αυλή του αγίου Νικολάου του ορφανού τώρα στις 7 το απόγευμα διαβάστηκε η ενάτη που είναι ένας αποχαιρετισμός του Πασχα και μετα ακολούθησε ο εσπερινός της Αναλήψεως που ξημερώνει αύριο.
    Κρατώ πως ο Χριστός χωρίστηκε τις αγκάλες του Πατέρα Του για να γίνει άνθρωπος και να πάθει για μας. Και η χαρά της επιστροφής ήταν μεγάλη. Έφυγε ψηλά, πίσω στον Πατέρα Του απο τον οποίο κατ' ουσίαν ποτέ δεν χωρίστηκε, αλλά επιστρέφοντας δεν μας άφησε μόνους. Έστειλε τον Παράκλητο. Οπότε έχουμε μεγάλη χαρά κι εμείς τώρα.
    Και για να δω τι μπορώ να ανεβάσω για την μεγάλη αυριανή γιορτή που ήδη με έχει ελαφρύνει τόσο... ένα πούπουλο μ' έκανε...
    Καληνύχτα παιδιά!

    ReplyDelete
  8. Άφησες πάλι τόσο ανάλαφρα, Βασιλική, το αποτύπωμα της χαρμολύπης στα λόγια σου...
    Αυτοί οι μικροί φτερωτοί μας Άγγελοι...δείχνουν το δρόμο σε εμάς που ξεστρατίζουμε συνήθως και μπερδευόμαστε στο δαίδαλο της λογικής και της ύλης...
    Σίγουρά αυτά τα δάκρυα "εξ ουρανού" είναι το λύτρο για την αγάπη που δείξαμε και δείχνουμε στις φωτεινές τους ψυχές...

    ReplyDelete
  9. Lokfil καλό σου βραδάκι,
    και σ' ευχαριστώ για την αγάπη και τον λόγο τον καλό!

    ReplyDelete

Σχόλια