1. Η φράση του Ηράκλειτου: Τα πάντα ρει.
Η ρευστότητα των παντων κατά τον Ηράκλειτο είναι εκτός των άλλων μια πρώτη αμυδρή σύλληψη της ιστορικότητας του κόσμου. Τα πράγματα κινούνται και μεταβάλλονται, αλλά και για να μείνουν ίδια πρέπει να αλλάζουν. Οι περιπέτειες και οι ταραχές είναι συστατικό της ζωή και την προωθούν, γι’ αυτό και ο φιλόσοφος λέει πάλι ότι τα υλικά του μείγματος διαχωρίζονται, αν δεν ανακινούνται συστηματικά και «το αντίξουν συμφέρον».
2. Η φράση του Δημήτριου:
"για τους καιρους της μοναξιας
βαστα καρδια μαντηλι,
και ριχνε λαδι στην φωτια
μη σβησει το καντηλι."
Τα λέει όλα. Ο πόνος «στάλα στάλα μόνος» μέσα μας είναι ο γιατρός μας και η αρρώστια μας, αλλά ταυτόχρονα το φάρμακο και η θεραπεία μας.
3. Πραδίδω την γνωστή φράση πάλι από τον Ηράκλειτο:
Αν ελπίζεις, θα πετύχεις το ανέλπιστο.
«Εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ εξευρήσει».
4. Η δική μου- ο Θεός να την κάνει δική μου-
αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλεις, σε συμφέρει και πρέπει να τα θέλεις, όπως είναι.
@Βασούλα μου, αφού έφερα μια βόλτα τα του σπιτιού, των λουλουδιών, του φαγητού -φακές με πατατοσαλάτα σήμερα!- προλαβαίνω να σου γράψω πριν πέσω ξερή...
ReplyDeleteΠρώτον:
τι είναι αυτό που κάνει την αρρώστια φάρμακο και γιατρό; (Όχι, δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα μαζί μου)!
Δεύτερον:
Μου αρέσει πολύ αυτό που γράφεις σαν δική σου σκέψη. Είχα κάποτε πολύ σοβαρό πρόβλημα με τη δουλειά μου, στην αρχή, γιατί η αρχή της δουλειάς μου ως δασκάλας συνέπεσε με την ακαριαία στροφή μου στο θέατρο και τις σπουδές που ακολούθησαν. Ένιωθα πως έχω πάρει τη ζωή μου λάθος και είχα μεγάλο δίλημμα μέσα μου, γιατί βέβαια ήθελα να ακολουθήσω το θέατρο και η δουλειά στο σχολείο μου φαινόταν αβάασταχτη αν και η μόνη που θα με βοηθούσε να ζήσω οικονομικά.
Τότε ένας πολύ αγαπημένος και σπουδαίος φίλος που τον είχα και δάσκαλο στο θέατρο ως σκηνοθέτη μου είπε: "Οι μισοί τουλάχιστον άνθρωποι του πλανήτη δεν θέλουν να κάνουν την δουλειά που κάνουν. Αλλά υπάρχει μόνο μία λύση συνήθως. Να αποφασίσουν να θέλουν αυτό που δεν τους αρέσει και να το κάνουν με όλη τους την ψυχή.
Αυτό μου έλυσε το εσωτερικό μου πρόβλημα. Το δέχτηκα σαν μια έκλαμψη και είπα το 'ναι'. Ήθελε μεγάλο αγώνα, αλλά έτσι τελικά είδα πως και αυτό έκανα μια χαρά, χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις και αίσθημα καταναγκασμού και η σχέση μου με το θέατρο και κατόπιν με την γραφή πήρε άλλο δρόμο κι έγινε πιο πραγματική.
Ίσως αυτό να περιέχει μια έννοια υποταγής σ' αυτό που σου έχει δοθεί. Ίσως αυτή η υποταγή να είναι που τελικά ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα θέλω του και τον οδηγεί σε πιο ουσιαστικά πράγματα που δεν φαντάζεται καν πριν, όταν επιθυμεί μόνο τα φανταστικά...
Και αυτό το χαρακτηριστικό της υποταγής που το είχαν σε μεγάλο βαθμό οι παλιοί άνθρωποι και σήμερα το έχουμε απωλέσει να ήταν και αυτό που κρατούσε οικογένειες που αλλοιώς δεν θα κρατιούνταν και που ωφελούσε τις ψυχές με έναν τρόπο υπόγειο και αδιόρατο, αλλά πολύ ουσιαστικό.
Αυτά προς το παρόν και αφού σκεφτώ και στον ύπνο μου ως συνήθως θα τα ξαναπούμε.
Νά ήξερες πόσο με αγγίζουν τα κείμενά σου. Πάντα είχα αυτό το δίλημμα, και πάντα έκανα κουράγιο και υπερασπιζόμουν καλύτερα αυτό που δεν αγαπούσα. Και ανέβαλα να κάνω αυτό που ήθελα από φόβο. Δεν είναι όλοι έτοιμοι πραγματικά για μια αλλαγή...μέχρι που τελικά γίνονται. Μπορεί να συμβαίνει στον ύπνο τους, μπορεί αδιόρατα η ψυχή τους να βρίσκει τρύπες φωτός και να τρέφεται. Κι εγώ κάποτε έλεγα ότι θα γράψω....και το ανέβαλα. Με ρωτούσαν πότε και δεν ήξερα την απάντηση. Μια μέρα άνοιξα ένα μπλογκ και από τότε έχω την ανάγκη να γράψω, ή επειδή παρουσιάστηκε η ανάγκη να γράψω άνοιξα αυτό το μπλογκ. Κάποτε η αποδοχή οδηγεί στην ειρήνη και μετά στη μεγάλη (ή μικρή) αποκάλυψη. Σε φιλώ και να ξέρεις ότι είσαι από τους ανθρώπους που χαίρομαι να διαβάζω. Καλή αντάμωση.
ReplyDelete@Δώρα μου, καλώς σε βρίσκω!
ReplyDeleteΝαι, να υπερασπίζεσαι αυτο που δεν αγαπάς... μέχρι να το αγαπήσεις...
Είναι σαν τα παιδιά στο σχολείο. Βλέπω πολλούς δασκάλους που δουλεύουν με τα πιο 'δυνατά' παιδιά και δεν προσέχουν τα άλλα, τα 'αδύναμα', κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα, αλλά γίνεται. Μα τα δυνατά έστι κι αλλοιώς προχωρούν, τα άλλα έχουν την ανάγκη μας και τα άλλα είναι αυτά που έχουν κρυμμένες δυνάμεις και συνήθως λαμπρές, χρυσαφένιες δυνάμεις, που αν λίγο τα σπρώξεις, λίγο αν τα βοηθήσεις φωτίζουν τον κόσμο και απελευθερώνονται.
Η αναβολή είναι μια μυστήρια διαδικασία σε γενικές γραμμές παρεξηγημένη και αρνητικά φορτισμένη. Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις που πρέπει να πηδήξεις αμέσως στη φωτιά. Συχνά όμως η αναβολή μεταφράζεται σε μεγάλες εσωτερικές διεργασίες που κυοφορούν το θαύμα που θα ακολουθήσει. Σε αντίθεση με την βιασύνη του να κάνεις αυτό που σου έρχεται όπως σου έρχεται, η αναβολή είναι η ζύμωση, είναι ο καιρός όπου φτιάχνεις το προζύμι και τίποτα δεν φαίνεται να συμβαίνει εξωτερικά αλλά χωρίς αυτές τις τρεις μέρες που χρειάζεται και στην περίπτωση των ψυχικών διεργασιών μπορεί και να μεταφράζονται σε χρόνια, δεν φουσκώνει το ψωμάκι που θα ψήσουμε στο καμίνι του κόσμου.
Πάντως ομολογώ πως με εξέπληξες. Δεν φανταζόμουν πως άρχισες να γράφεις μέσω του μπλογκ σου, ήμουν βέβαιη πως έγραφες πολύ πιο πριν! Αυτό λοιπόν είναι η χαρά και η ώθηση που σου δίνει το μοίρασμα, γιατί αυτή είναι η αλήθεια, γράφουμε για να μοιραστούμε και όχι για να αυτοϊκανοποιούμαστε -τουλάχιστον όταν γράφουμε έτσι...
ΥΓ. Μια μπυρίτσα ένα βραδάκι στο κέντρο;
αιώνιες σκέψεις Βασιλική!
ReplyDeleteΕίναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα "blogoπαιχνίδι" να αξιοποιείται τόσο όμορφα και ποιοτικά... Κι αυτό οφείλεται σ΄ αυτό που μας εμπνέεις εσύ Βασιλική μου! Κάθε φορά που επισκέπτομαι το κονάκι σου νιώθω μια αύρα λεπτής δροσιάς.
ReplyDeleteΑχ, θα μου λείψει αυτές τις 10 μέρες που θάμαι μακριά! Θα πρέπει να βρω κάποιο internet cafe εκεί κάποια στιγμή!... Λες να έχω γίνει blog-addicted? (τι λέξεις εφευρίσκω, ε;).
Άντε, πολλά φιλιά σε όλους!
Όλες οι σκέψεις αιώνιες είναι μωρέ Μενέλαε, δεν έχουμε την ψευδαίσθηση πως πρωτοτυπούμε κιόλας...
ReplyDelete@Σα, μπροστά στις αύρες που θα έχεις εσύ τώρα να είσαι σίγουρος πως θα ξεχάσεις γρήγορα τις δικές μας, και το εύχομαι, μην τρελαθούμε κιόλας. Εδώ ο Άρης που είναι και παλιός και τις ξέχασε, εμείς;;;
Να σου πω την αλήθεια όμως αυτές τις μέρες στο ταξίδι μου -που κανονικά πρέπει να βάλω τώρα κουίζ που ανέβασα την σχετική μουσική και να δούμε ποιος θα βρει πού πήγα πριν ανεβάσω το ποστ- στον ύπνο μου κάθε βράδυ έβλεπα να συνομιλώ ατελείωτα με μεγάλο πάθος και ένταση και δεν καταλάβαινα όταν ξυπνούσα τι μου συμβαίνει. Μιλάμε πως ξυπνούσα εξοντωμένη από συζήτηση, απίστευτο. Ωσπου το τελευταίο πρωινό κατάλαβα πως συνομιλώ με τους φίλους εδώ στο μπλογκ!!! Ήμαρτα Παναϊα μου, που έλεγε και η Λωξάνδρα...
Πολλά φιλιά σε όλους, αγία Μαρκέλλα η Χιοπολίτισα, πανηγυρίζει η αγαπημένη μου Χίος και βοήθειά μας!
Καλησπέρα Βασιλική μου! Τώρα φταίω εγώ να διεκδικήσω το βραβείο του κουίζ αφού μάλλον σωστά υποθέτω ότι μας γύρισες από Ρουμανία (καλά και συ μόνο 4 μέρες τέτοιο μακρινό ταξίδι;)... Η μουσική που επέλεξες εκπληκτική, αλλά προδίδεται η προέλευσή της αφού στο Podcast βγαίνει ο τίτλος "ρουμάνικο" για το κομμάτι αυτό.
ReplyDeleteΆντε κι εγώ σε χώρα γείτονα της Ρουμανίας πάω (στη Ρουμανία ακόμη δεν έχω ταξιδέψει...). Πάω στη λατρεμένη μου Σερβία όπου έχω και φίλους - τέταρτη φορά που πηγαίνω σ΄ αυτή τη χιλιοβασανισμένη πατρίδα. Θα μείνω εκεί μια εβδομάδα και θάχω καλή παρέα, οπότε νομίζω πως θα αφήσω αρκετά πράγματα πίσω μου! Αχ, και έχω τόσα πολλά που θάθελα να πω γι΄ αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του...
Λοιπόν, περιμένω με ανυπομονησία πια αυτό το ποστ σου μέχρι αύριο το πρωί να προλάβω να το δω πριν την αναχώρησή μου. Θα μου λείψεις Βασιλική μου κι εσύ κι η φιλόξενη γωνιά σου, αλλά θα τα πούμε μετά... Καλή μας αντάμωση από Αύγουστο!
ΥΓ. Η φωτογραφία που έβαλα στο "αποχαιρετιστήριο" ποστ είναι από το τοπίο κοντά στο Μοναστήρι του Κόβιλ, ένα από τα ωραιότερα και πνευματικότερα Ορθόδοξα Μοναστήρια που έχω γνωρίσει.
@Σα, αν και μέγας απατεώνας το κέρδισες το βραβείο, οπότε το ποστ σου το αφιερώνω.
ReplyDeleteΜωρέ είναι έτοιμο από τότε που γύρισα αλλά αυτό που δεν έχω αποφασίσει είναι η θέση από την οποία θα το γράψω, εκεί έχω κολλήσει, γιατί τα κείμενα γράφτηκαν ήδη στους δρόμους που περπάτησα, η θέση όμως;
Καλά, προχωρώ, για να το δεις πριν φύγεις. Σε καμιά ωρα...
Σερβία δεν έχω πάει, αν και οι δεσμοί πολλοί... Καλό σου ταξίδι και αδημονώ για το δικό σου ποστ όταν με το καλό γυρίσεις.