Αυτή ήταν η Βηρυτός που γέννησε την Φαϊρούζ. Η Βηρυττός μέχρι το 1930. Προτίμησα να αφήσω τις φωτογραφίες χωρίς λόγια, να συνοδεύονται από αυτό το κομμάτι που λαττρεύω, το Shu Hel Iam του γιου της Φαϊρούζ Ziad Rahbani, από το άλμπουμ Live in Beitenddine. Τραγουδά η χορωδία της μεγάλης τραγουδίστριας και ακούγεται ξεχωριστά κάποια στιγμή η φωνή του γιου της. Αξίζει να το ακούσετε ολόκληρο μιας και έχει εναλλαγές μοναδικές στην εξέλιξή του.
Ξέρω... θα μπορούσα να βάλω φωτογραφίες της σημερινής Βηρυτού, να δούμε πώς είναι μετά από τον τελευταίο πόλεμο ή αυτές που έχω από το ταξίδι μου εκεί τον Ιούλιο του 2002, που απεικονίζουν την πόλη λίγα μόνο χρόνια μετά τον εμφύλιο. Δεν το έκανα όμως. Εξάλλου, λίγο πολύ αρκετά έχουμε δει στις τηλεοράσεις μας κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Αυτή ήταν η Βηρυτός που γέννησε την Φαϊρούζ και ζει στη μνήμη της καθώς γεννήθηκε λίγα χρόνια μετά το '30. Αυτήν νοσταλγεί, ενώ αυτή που την καθόρισε αργότερα ήταν η Βηρυτός του πιο παράδοξου και μπερδεμένου εμφυλίου της ιστορίας που κράτησε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.
Το 2002 που επισκέφτηκα εγώ την Βηρυτό είδα δύο πόλεις να συνηπάρχουν σε δύο χρόνους. Είδα το παρελθόν και το παρόν, παρόντα. Η καινούρια πολυτελής πολυκατοικία πλάι σ' αυτήν που ήταν κατατρυπημένη από τις ριπές των πολυβόλων με σοβάδες πεσμένους, ίδιο φάντασμα που όλοι θα ήθελαν πολύ να ξεχάσουν.
Ειδα στους δρόμους το πιο πολυπολιτισμικό πληθουσμό που έχω δει ποτέ στα ταξίδια μου στην Ανατολή να περπατά και να συναλλάσεται χωρίς κανένα πρόβλημα. Δεκαεφτά θρησκευτικές μειονότητες συνηπάρχουν σ' αυτήν την αραβική χώρα με το καλύτερο τραπεζικό σύστημα σε όλον τον αραβικό κόσμο που στις τράπεζές της καταθέτουν τα χρήματά τους οι πλούσιοι καθώς συγγενεύει πολύ με το αντίστοιχο Ελβετικό σύστημα. Αυτή είναι πιο δημοκρατική χώρα αυτού τυο χώρου.
Ένας λαός ιδιαίτερα ξεχωριστός ως προς την εξυπνάδα του, την ανοιχτή και φιλόξενη καρδιά του, τον υψηλό πολιτισμό του, τους μεγάλους καλλιτέχνες του.
Μια χώρα που κάποιοι πολύ το θέλουν να διαγραφεί από τον χάρτη και πληρώνει ακόμα πολύ ακριβά την μοναδικότητά της.
Όλο το ιστορικό κέντρο της Βηρυτού χτίστηκε μετά τον εμφύλιο όπως ακριβώς ήταν και πριν τις καταστροφές μ' εκείνον τον μεγάλο κίτρινο πορόλιθο, φωτισμένο εξαιρετικά, με πλακόστρωτο δρόμο, και μαγαζιά μικρά, το καθένα με τον δικό του χαρακτήρα. Μου ειπαν οι φίλοι Λιβανέζοι πως ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα το κέντρο στον πρόσφατο πόλεμο.
Όμως η ζωή τους είναι ακόμα πολύ ανασφαλής. Καλλιτεχνικά γεγονότα ακυρώνονται συνέχεια, όπως μας είπε η φίλη μας η Ιμάν που παίζει κανονάκι με την Φαϊρούζ και ήταν μαζί της στο Ηρώδειο και παίζει και στο τραγούδι που ακούτε. Η καλύτερη πιθανόν κανονιέρισσα όλου του κόσμου, καθώς δεν πάιζει μόνο με τους δεικτες των χεριών της όπως όλοι, αλλά και με τα δέκα δάχτυλα!
Τα πρόσωπα των φίλων μας άλλαξαν μετά τον πόλεμο, αν θεωρήσουμε πως έχει τελειώσει ο εφιάλτης τους. Η αγωνία έχει χαραχτεί επάνω τους.
Αγαπάω πολύ την Βηρυτό και τους ανθρώπους της. Όταν πήγα είπα μέσα μου, ποιο Παρίσι; Εδώ ο τόπος είναι αληθινά κοσμοπολίτικος. Οι άνθρωποι είναι άρχοντες. Η αρχιτεκτονική τους μοναδική. Η κουζίνα τους θεσπέσια. Η Ορθοδοξία βρίσκει εκεί μια από τις πιο ελεύθερες και γνήσιες εκφράσεις της. Δεν έχει τίποτα από τον ευσεβισμό που καμιά φορά συναντούμε σε τμήματα της Ελλαδικής εκκλησίας. Τις Κυριακές είδα να κοινωνά όλο, μα όλο, το εκκλησίασμα και έμεινα άφωνη. Φυσικά με όλα αυτά που έχουν περάσει οι άνθρωποι η εκκλησία τους αλλοιώς τους "οικονομεί" που λέμε.
Ανέβασα αυτές τις φωτογραφίες της παλιάς Βηρυτού και αυτό το τόσο χαρούμενο τραγούδι γιατί θέλω να ελπίζω πως θα ξαναέρθει η ειρήνη σ' αυτήν την αγαπημένη χώρα που ξέρει να γεννά θαύματα. Δεν το έκανα από ρομαντισμό. Από αγάπη περισσή το έκανα.
Καλημέρα Δωράκι μου! Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο και σου εύχομαι ολόψυχα να πας, είναι μοναδική εμπειρία και η Βηρυτός και τα περίχωρα, και το όρος του Λιβάνου. Είναι ο αέρας αυτής της χώρας τόσο μοναδικός και σπάνιος. Μεγάλη η απόσταση από Ιορδανία, Συρία, Αίγυπτο, χώρες στις οποίες έτυχε να ταξιδέψω. Δεν είπαν τυχαία την Βηρυτό Παρίσι της Ανατολής. Καλή σου μέρα, καλό Σαββατοκύριακο!
Νόστιμον ήμαρ! Αυτό το post μας ταξιδεύει στο χρόνο! (Ο Όμηρος ονομάζει «νόστιμον ήμαρ» την ημέρα που ο ξενιτεμένος Οδυσσέας γυρίζει στην αγαπημένη του Ιθάκη). Καλημέρα!
Καλησπέρα @Ηλιογράφε. Δεν την ήξερα την φράση του Ομήρου και είναι ωραία, πολύ ωραία! Ναι, ένα ταξίδι στον χρόνο που για μένα είναι πάντα παρόν σε όλες του τις διαστάσεις. Δεν τίθεται κανένα θέμα ούτε επιστροφής σε ένα παρελθόν ούτε ενατένισης ενός μέλλοντος. Όλα είναι Παρόν και αισθάνομαι πως είμαστε φορείς ως πλήρεις οντότητες στο Τώρα και των τριών του διαστάσεων είτε εν γνώση μας είτε εν αγνοία μας. Και όλα είναι ένα ταξίδι, ΤΑ ΠΑΝΤΑ...
Πολύ σωστή η επιλογή για προορισμό του ταξιδιού στο περιβάλλον που ανέθρεψε τη Fairuz. Μακάρι όσοι πηγαίνουν εκεί στο μέλλον να έχουν να πάρουν μόνο όμορφες εικόνες .
Καλή σου μέρα βρε @Sot. Δεν φεύγω ακόμα για διακοπές, τέσσερις μέρες θα λείψω και τώρα ετοιμάζομαι.Έχεις πρόσκληση για το μπλογκοπαιχνίδι από τον Δημήτρη τον Βόρειο, θα ανεβάσω τώρα σε ποστ το κείμενό του. Να είσαι καλά.
@Έλενα 72, τώρα είδα το σχόλιό σου. Νομίζω πως το παρελθόν έχει ήδη πραγματοποιηθεί μέσα μας, ίσως και γι' αυτό μπορούμε και ταξιδεύουμε σ' αυτό μ' έναν άλλο τρόπο απ' το άπιαστο όνειρο, το κουβαλάμε στο αίμα μας και στο παρόν μας. Σε φιλώ στα μάτια της ψυχής σου τα ορθάνοιχτα!
Αυτή ήταν η Βηρυτός που γέννησε την Φαϊρούζ. Η Βηρυττός μέχρι το 1930.
ReplyDeleteΠροτίμησα να αφήσω τις φωτογραφίες χωρίς λόγια, να συνοδεύονται από αυτό το κομμάτι που λαττρεύω, το Shu Hel Iam του γιου της Φαϊρούζ Ziad Rahbani, από το άλμπουμ Live in Beitenddine. Τραγουδά η χορωδία της μεγάλης τραγουδίστριας και ακούγεται ξεχωριστά κάποια στιγμή η φωνή του γιου της. Αξίζει να το ακούσετε ολόκληρο μιας και έχει εναλλαγές μοναδικές στην εξέλιξή του.
Ξέρω... θα μπορούσα να βάλω φωτογραφίες της σημερινής Βηρυτού, να δούμε πώς είναι μετά από τον τελευταίο πόλεμο ή αυτές που έχω από το ταξίδι μου εκεί τον Ιούλιο του 2002, που απεικονίζουν την πόλη λίγα μόνο χρόνια μετά τον εμφύλιο. Δεν το έκανα όμως. Εξάλλου, λίγο πολύ αρκετά έχουμε δει στις τηλεοράσεις μας κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Αυτή ήταν η Βηρυτός που γέννησε την Φαϊρούζ και ζει στη μνήμη της καθώς γεννήθηκε λίγα χρόνια μετά το '30. Αυτήν νοσταλγεί, ενώ αυτή που την καθόρισε αργότερα ήταν η Βηρυτός του πιο παράδοξου και μπερδεμένου εμφυλίου της ιστορίας που κράτησε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.
Το 2002 που επισκέφτηκα εγώ την Βηρυτό είδα δύο πόλεις να συνηπάρχουν σε δύο χρόνους. Είδα το παρελθόν και το παρόν, παρόντα.
Η καινούρια πολυτελής πολυκατοικία πλάι σ' αυτήν που ήταν κατατρυπημένη από τις ριπές των πολυβόλων με σοβάδες πεσμένους, ίδιο φάντασμα που όλοι θα ήθελαν πολύ να ξεχάσουν.
Ειδα στους δρόμους το πιο πολυπολιτισμικό πληθουσμό που έχω δει ποτέ στα ταξίδια μου στην Ανατολή να περπατά και να συναλλάσεται χωρίς κανένα πρόβλημα.
Δεκαεφτά θρησκευτικές μειονότητες συνηπάρχουν σ' αυτήν την αραβική χώρα με το καλύτερο τραπεζικό σύστημα σε όλον τον αραβικό κόσμο που στις τράπεζές της καταθέτουν τα χρήματά τους οι πλούσιοι καθώς συγγενεύει πολύ με το αντίστοιχο Ελβετικό σύστημα.
Αυτή είναι πιο δημοκρατική χώρα αυτού τυο χώρου.
Ένας λαός ιδιαίτερα ξεχωριστός ως προς την εξυπνάδα του, την ανοιχτή και φιλόξενη καρδιά του, τον υψηλό πολιτισμό του, τους μεγάλους καλλιτέχνες του.
Μια χώρα που κάποιοι πολύ το θέλουν να διαγραφεί από τον χάρτη και πληρώνει ακόμα πολύ ακριβά την μοναδικότητά της.
Όλο το ιστορικό κέντρο της Βηρυτού χτίστηκε μετά τον εμφύλιο όπως ακριβώς ήταν και πριν τις καταστροφές μ' εκείνον τον μεγάλο κίτρινο πορόλιθο, φωτισμένο εξαιρετικά, με πλακόστρωτο δρόμο, και μαγαζιά μικρά, το καθένα με τον δικό του χαρακτήρα. Μου ειπαν οι φίλοι Λιβανέζοι πως ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα το κέντρο στον πρόσφατο πόλεμο.
Όμως η ζωή τους είναι ακόμα πολύ ανασφαλής. Καλλιτεχνικά γεγονότα ακυρώνονται συνέχεια, όπως μας είπε η φίλη μας η Ιμάν που παίζει κανονάκι με την Φαϊρούζ και ήταν μαζί της στο Ηρώδειο και παίζει και στο τραγούδι που ακούτε. Η καλύτερη πιθανόν κανονιέρισσα όλου του κόσμου, καθώς δεν πάιζει μόνο με τους δεικτες των χεριών της όπως όλοι, αλλά και με τα δέκα δάχτυλα!
Τα πρόσωπα των φίλων μας άλλαξαν μετά τον πόλεμο, αν θεωρήσουμε πως έχει τελειώσει ο εφιάλτης τους. Η αγωνία έχει χαραχτεί επάνω τους.
Αγαπάω πολύ την Βηρυτό και τους ανθρώπους της.
Όταν πήγα είπα μέσα μου, ποιο Παρίσι; Εδώ ο τόπος είναι αληθινά κοσμοπολίτικος. Οι άνθρωποι είναι άρχοντες. Η αρχιτεκτονική τους μοναδική. Η κουζίνα τους θεσπέσια. Η Ορθοδοξία βρίσκει εκεί μια από τις πιο ελεύθερες και γνήσιες εκφράσεις της. Δεν έχει τίποτα από τον ευσεβισμό που καμιά φορά συναντούμε σε τμήματα της Ελλαδικής εκκλησίας. Τις Κυριακές είδα να κοινωνά όλο, μα όλο, το εκκλησίασμα και έμεινα άφωνη. Φυσικά με όλα αυτά που έχουν περάσει οι άνθρωποι η εκκλησία τους αλλοιώς τους "οικονομεί" που λέμε.
Ανέβασα αυτές τις φωτογραφίες της παλιάς Βηρυτού και αυτό το τόσο χαρούμενο τραγούδι γιατί θέλω να ελπίζω πως θα ξαναέρθει η ειρήνη σ' αυτήν την αγαπημένη χώρα που ξέρει να γεννά θαύματα. Δεν το έκανα από ρομαντισμό. Από αγάπη περισσή το έκανα.
Από ελπίδα σε Θεό και ανθρώπους.
Βασιλική τι όμορφο κείμενο ψυχής ήταν αυτό. Μακάρι να με αξιώσει ο Θεός κάποτε να πάω κι εγώ στην Βηρυττό. Καλή σου μέρα.
ReplyDeleteΚαλημέρα Δωράκι μου!
ReplyDeleteΧαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο και σου εύχομαι ολόψυχα να πας, είναι μοναδική εμπειρία και η Βηρυτός και τα περίχωρα, και το όρος του Λιβάνου. Είναι ο αέρας αυτής της χώρας τόσο μοναδικός και σπάνιος. Μεγάλη η απόσταση από Ιορδανία, Συρία, Αίγυπτο, χώρες στις οποίες έτυχε να ταξιδέψω. Δεν είπαν τυχαία την Βηρυτό Παρίσι της Ανατολής.
Καλή σου μέρα, καλό Σαββατοκύριακο!
Νόστιμον ήμαρ! Αυτό το post μας ταξιδεύει στο χρόνο! (Ο Όμηρος ονομάζει «νόστιμον ήμαρ» την ημέρα που ο ξενιτεμένος Οδυσσέας γυρίζει στην αγαπημένη του Ιθάκη). Καλημέρα!
ReplyDeleteΚαλησπέρα @Ηλιογράφε. Δεν την ήξερα την φράση του Ομήρου και είναι ωραία, πολύ ωραία!
ReplyDeleteΝαι, ένα ταξίδι στον χρόνο που για μένα είναι πάντα παρόν σε όλες του τις διαστάσεις. Δεν τίθεται κανένα θέμα ούτε επιστροφής σε ένα παρελθόν ούτε ενατένισης ενός μέλλοντος. Όλα είναι Παρόν και αισθάνομαι πως είμαστε φορείς ως πλήρεις οντότητες στο Τώρα και των τριών του διαστάσεων είτε εν γνώση μας είτε εν αγνοία μας. Και όλα είναι ένα ταξίδι, ΤΑ ΠΑΝΤΑ...
Μας ταξίδεψες κι εμάς πριν φύγεις.
ReplyDeleteΠολύ σωστή η επιλογή για προορισμό του ταξιδιού στο περιβάλλον που ανέθρεψε τη Fairuz. Μακάρι όσοι πηγαίνουν εκεί στο μέλλον να έχουν να πάρουν μόνο όμορφες εικόνες .
Καλές διακοπές
Καλή σου μέρα βρε @Sot.
ReplyDeleteΔεν φεύγω ακόμα για διακοπές, τέσσερις μέρες θα λείψω και τώρα ετοιμάζομαι.Έχεις πρόσκληση για το μπλογκοπαιχνίδι από τον Δημήτρη τον Βόρειο, θα ανεβάσω τώρα σε ποστ το κείμενό του. Να είσαι καλά.
Να ένα ταξίδι που δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ... Στη Βηρυτό του '30... Στη γη του '30...
ReplyDeleteΜόνο με μάτια ψυχής κάνεις τέτοια ταξίδια κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες, που μοιάζουν τόσο πολύ όποιον τόπο κι αν απεικονίζουν...
Ωραία ανάρτηση. Μ΄έκανε να κλείσω τα μάτια.. και να ταξιδέψω. Ευχαριστώ Βασιλική μου...
Καλημέρα :)
@Έλενα 72, τώρα είδα το σχόλιό σου.
ReplyDeleteΝομίζω πως το παρελθόν έχει ήδη πραγματοποιηθεί μέσα μας, ίσως και γι' αυτό μπορούμε και ταξιδεύουμε σ' αυτό μ' έναν άλλο τρόπο απ' το άπιαστο όνειρο, το κουβαλάμε στο αίμα μας και στο παρόν μας.
Σε φιλώ στα μάτια της ψυχής σου τα ορθάνοιχτα!