Ερωτεύσιμη κι ερωτευμένη

Στην άκρη του κύματος

Γυναίκα δακρύζει

Τη φθόνησε η θάλασσα

Τη ζήλεψαν τ' άστρα

Πώς θα 'θελε η απέραντη

Να κλάψει μια στάλα

Τ' αστέρια να σμίξουνε

Στα κόκκινα χείλη

Στην άκρη του κύματος

Γυναίκα ξαπλώνει

Το χώμα ζεσταίνεται

Χαϊδεύονται οι πέτρες

Κι ο άνεμος στέκεται

Αχνά τη σκεπάζει

Στην άκρη του κύματος

Γυναίκα πεθαίνει

Κι η θάλασσα σφάζεται

Τ' αστέρια γλιστρούνε

Παγώνουν τα χώματα

Ο αέρας ουρλιάζει

Στεγνώσατε δάκρυα

Μαράθηκες δέρμα

Γυναίκα που έφυγες

Ποιος ήλιος σε πήρε;

Ν.Β/30/05/12

29 Μαϊου - Άλωση της Πόλης

 "Ω Πόλις, Πόλις, πόλεων πασών οφθαλμέ, άκουσμα παγκόσμιον, θέαμα υπερκόσμιον, εκκλησιών γαλουχέ, πίστεως αρχηγέ, Ορθοδοξίας ποδηγέ, λόγων μέλημα, καλού παντός ενδιαίτημα. Τι να πω πρώτο, τι δεύτερο και τι τελευταίο; ω μοι της ατίμου των εικόνων κατεδαφίσεως! ω της των λειψάνων των υπέρ Χριστού παθόντων εξακοντίσεως σε τόπους βρομερούς! Οι ασεβείς πράξεις που έγιναν στην μεγάλη εκκλησία δεν είναι ανεκτές ούτε να τις ακούει κανείς. Η Αγία Τράπεζα κατατεμαχίστηκε και διαμοιράστηκε στους ληστές, όπως και όλος ο πλούτος ο ιερός. Μέχρι τα Άγια των Αγίων εισήρχοντο με μουλάρια και άλλα υποζύγια ζώα σαμαρωμένα για να μεταφέρουν τους θησαυρούς, ώστε εκ της κόπρου το θείον εμολύνθη δάπεδον".

Νικήτας Χωνιάτης

Σημείωση:

Αν και το απόσπασμα αυτό του Χωνιάτη περιγράφει την άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204, κρίνω πως έχει διαχρονιό χαρακτήρα και ταιριάζει και στην σημερινή μέρα.

Καλή βδομάδα!

Β. Νευροκοπλή Η Γιορτή: πανδοχείο, κήπος και παράδεισος της ζωής

Ένα μικρό παιδί που περιμένει τον θάνατο της μητέρας του, ρωτάει: Δηλαδή δεν θα είναι μαζί μου ούτε στα γενέθλιά μου, ούτε τα Χριστούγεννα; Κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί ο καθαρός νους του παιδιού τρέχει πρώτα απ' όλα στις γιορτές.

Στις κρίσιμες ώρες της ζωής, όπου το δρεπάνι του χάρου στέκεται πάνω απ' τη ζωή ενός αγαπημένου μας ή ίσως έχει ήδη πέσει, όλα μπαίνουν στη ζυγαριά που ζυγίζει τις πιο πραγματικές μας αξίες. Σχεδόν όλες τις άλλες ώρες πελαγοδρομούμε ανάμεσα στις επιθυμίες και τις φαντασιώσεις μας, ανάμεσα στο είναι και το θέλω μας, στις διαστάσεις του χρόνου που καθώς τις φορτώνουμε άλλοτε μνήμες και άλλοτε όνειρα μάς αφαιρούν το παρόν σαν χαλί κάτω απ' τα πόδια, αφαιρώντας ταυτόχρονα απ' το Τώρα την ενιαία και πλήρη παρουσία μας σ' αυτό. Έτσι, απουσιάζουμε απ' το παρόν, δεν το βιώνουμε, βουλιάζουμε στην απραξία και τη θλίψη της, κατόπιν στην απελπισία, για να φτάσουμε τέλος στην απαρηγόρητη, ως άφεγγη, μοναξιά του Άδη του έγκλειστου φαντασιακού εγώ μας.

Οι άνθρωποι που στέκουν μπροστά στον επικείμενο θάνατο του αγαπημένου ή τον έχουν ήδη βιώσει, σκέφτονται το ενδεχόμενο της ζωής τους χωρίς τον αγαπημένο με τρόπο που ο νους δεν το χωράει. Γιατί όμως, όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, ο πόνος που προκαλεί η απώλεια, εντείνεται κατά πολύ τις ημέρες των εορτών; Τι θέση καταλαμβάνει η γιορτή στη ζωή μας;

"Βίος ανέορτος, μακρά οδός απανδόχευτος" έλεγαν οι αρχαίοι. Αυτό είναι η γιορτή, το πανδοχείο της ζωής μας. Ο τόπος που ξαποσταίνουμε απ' τη διαδρομή που διανύσαμε, που τρώμε από το κοινό τραπέζι, πίνουμε το κοινό κρασί, γελούμε, χαϊδευόμαστε, αγαπιόμαστε, ανταμώνουμε για να μοιραστούμε την κοινή χαρά που στη συνάντησή μας αυξάνεται και πολλαπλασιάζεται τόσο, που φτάνει να συνιστά το κέντρο της ζωής μας, να νοηματοδοτεί όλον τον δρόμο που διανύουμε μέχρι να φτάσουμε εκεί, κι όλους τους κόπους μας, αλλά και τις αποτυχίες μας, τα λάθη και τις αστοχίες μας. 

Η γιορτή δεν χωράει εχθρούς, ούτε μίση. Συστήνεται μόνον από αγάπη και συγχώρεση. Διαφορετικά δεν είναι γιορτή. Όλοι προσφέρουν προσερχόμενοι σ' αυτήν τα δώρα τους, την καλή προαίρεση, τις προετοιμασίες από το καθάρισμα μέχρι το μαγείρεμα και το τραπέζωμα, την έμπρακτη συμμετοχή τους. Η γιορτή συστήνεται από την ένωση όλων στο σύμπαν της χαράς. Δεν είναι βέβαια τυχαίο πως κέντρο της Χριστιανικής λατρείας είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στα πανδοχεία των ναών, ούτε πως ο Παράδεισος συμβολίζεται με κήπο, -ένα είδος υπαίθριου πανδοχείου. 

Ο Ισπανός φιλόσοφος των κήπων Φερνάντο Καρούντσο λέει: "Ένας κήπος αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ψυχή... Δείτε την ιδέα που έχουμε για τον Παράδεισο. Δεν είναι το δάσος, αλλά ο κήπος... Το τοπίο είναι εκεί. Δεν κάνω εγώ τίποτα. Δεν επιβάλλω κάτι. Αυτό που υπάρχει ήδη εκεί έξω, το αφήνω να μπαίνει μέσα μου.  Η δική μου δουλειά είναι να επιτρέψω στο τοπίο να με "κατοικήσει". Κι εγώ στη συνέχεια να το επιστρέψω στη φύση και να το διαμορφώσω..." 

Ο κήπος είναι αποτέλεσμα ανάλογο της κοινής τράπεζας. Όπως κανένα φαγητό δεν φτιάχνεται μόνο του, αν και όλα τα υλικά υπάρχουν μπροστά μας, και όπως κανένα κρασί δεν αποστάζεται και δε σερβίρεται οικεία βουλήσει, έτσι και ο κήπος είναι αποτέλεσμα της προαίρεσης και των έργων του καθενός μας. Το κοινό τραπέζι προσφέρεται από όλους μας προς όλους. Για να προεκτείνω λίγο τη σκέψη του Καρούντσο, θα πω πως το δάσος είναι έργο του Θεού, αλλά ο κήπος είναι έργο των ανθρώπων με τη βοήθεια του Θεού. Είναι η μεγάλη γιορτή που μας ενώνει με τον Θεό, αφού πρώτα επτρέψουμε στο "τοπίο" Του να μας κατοικήσει. 

Απαρηγόρητος μένει ο άνθρωπος που όσο ζει έχει αρνηθεί στον εαυτό του τις γιορτές. Δίχως να το γνωρίζει έχει αφαιρέσει τα πανδοχεία απ' το δρόμο του και μαζί την ελπίδα για το αιώνιο παραδείσιο πανδοχείο. Χωρίζοντας τον ουρανό από τη γη, έχει χωρίσει τον εαυτό του από το είναι του, κρατώντας μόνο τον εαυτό, δηλαδή την καθημερινή ανερμάτιστη αγγειοπλαστική ενός σκεύους που δεν προορίζεται για τίποτα, ούτε για να διακοσμήσει έναν χώρο που θα τον χαρούν άλλα βλέμματα, ούτε για να υποδεχτεί εντός του κάτι που θα προσφερθεί στον άλλο. 

Η ελπίδα στην άλλη ζωή, φέρνει την άλλη ζωή εδώ, ενώνοντάς την με την επίγεια. Γι' αυτό ο θάνατος μετατρέπεται από ασήκωτο θεόρατο βράχο σε αποκεκυλισμένο λίθο που ελευθερώνει το φως της Αιώνιας Γιορτής. 

Σκέφτομαι, λοιπόν, τώρα πως η ζωή μας μέσα από τις  κατάσπαρτες γιορτές που λαβαίνουν χώρα μέσα στη διάρκεια του χρόνου, αφενός μας βοηθά να μετατρέπουμε και τις μικρές στιγμές της καθημερινότητάς μας σε γιορτές και αφετέρου, αποτελεί την καλύτερη προετοιμασία μας για την Αιώνια γιορτή που ήδη κατ' έναν τρόπο ζούμε. Για τη γιορτή όπου θα συναντήσουμε όλους τους αγαπημένους μας μέσα στον κήπο που όλοι με τον τρόπο μας, όσο το μπορέσαμε, φροντίσαμε χάριν της μεταξύ μας αγάπης και της αγάπης μας στον Θεό.

Σκέφτομαι τέλος, και το μυστήριο της Αναλήψεως του Κυρίου που υπόσχεται την έλευση του Παράκλητου, και για πρώτη φορά κατανοώ, -αν δεν κάνω λάθος σ' αυτή μου την ερμηνεία-, και την παράπλευρη εξήγησή του στα καθαρά ανθρώπινα δεδομένα μας. Ο αγαπημένος που φεύγει απ' αυτή τη ζωή, υπόσχεται την έλευση του πνεύματός του που θα μας συντροφεύει μέχρι να γίνουμε κι εμείς πνεύματα κοντά του...

Σημείωση: Το απόσπασμα από τα λεγόμενα του Φερνάντο Καρούντσο προερχονται από τη συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011.

Την φωτογραφία από τον κήπο της Αλάμπρας στη Γρανάδα την έχω πάρει από το ακόλουθο  site που έχει και πολλές πληροφορίες για τον Ισπανό φιλόσοφο των κήπων: http://www.archisearch.gr/article/569/fernando-caruncho----o-filosofos-kipoyros---toy-memoy-filippidi.htm

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε και στο Αντίφωνο: http://www.antifono.gr/portal/Προσεγγίσεις/2012-04-29-17-35-45/3685-Η-Γιορτή-πανδοχείο-κήπος-και-παράδεισος-της-ζωής.html

Γιορτάζοντας την Αναλήψη στον ναό του Αγίου Δημητρίου

Ξημέρωσε Πέμπτη 24 του Μάη, γορτή της Αναλήψεως του Κυρίου. Μόλις εχθές γιορτάσαμε την απόδοση του Πάσχα. Στα τροπάρια του εσπερινού καταγράφεται η λύπη των μαθητών που βλέπουν τον αγαπημένο τους Διδάσκαλο μέσα σε νεφέλη λευκή να απομακρύνεται από κοντά τους, μα στο απολυτίκιο της εορτής η λύπη τους χαροποιήται: 

Ανελήφθης εν δόξη Χριστέ ο Θεός, χαροποιήσας τους μαθητάς τη επαγγελία του Αγίου Πνεύματος... 

Τη θλίψη του αποχωρισμού υποκαθιστά η ελπίδα και την ελπίδα η συνακόλουθή της χαρά, μετά την υπόσχεση του Κυρίου προς τους μαθητές πως δε θα μείνουν μόνοι, θα έρθει ο Παράκλητος. Η ελπίδα, σημειώνει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, φέρει το ιδίωμα να κάνει τα μέλλοντα παροντικά. Φέρνει τα μακρινά κοντά μας και μαζί φέρνει στο εδώ και στο τώρα τον Θεό.

Νοστάλγησα τον Άγιο Δημήτριο. Μαθημένη στους μικρούς ναούς σαν του Αγίου Νικολάου του Ορφανού και της Μονής Βλατάδων, χρειάστηκε λίγη προσπάθεια να ενταχθώ στον μεγαλεπήβολο ναό του Πολιούχου μας, όπου οι εντάσεις των μικροφώνων, το κήρυγμα, αλλά και το ψαλτικό ύφος, δεν είναι όπως τα έχω συνηθίσει και όπως τα ζητώ. Αλλά, αφού νοστάλγησα τον άγιο, πήγα αποφασισμένη να παρακάμψω όλα όσα θα με ενοχλούσαν σε κανονικές συνθήκες.

Από νωρίς το πρωί ήταν αρκετοί οι πιστοί μέσα στον ναό. Στο προσκύνημα των λειψάνων του αγίου υπήρχε ήδη μεγάλη ουρά που προτίμησα να προσπεράσω προκειμένου να λειτουργηθώ. Θα πήγαινα στο τέλος. Εξάλλου, περνώ  τακτικά και προσκυνώ, σε ώρες ήσυχες και κατά μόνας. Προχώρησα στο αριστερό κλήτος κι εκεί στάθηκα. Όσο περνούσε η ώρα τόσο γέμιζε ο ναός από ανθρώπους που ολοφάνερα δεν ήταν οι άνθρωποι της πόλης μου. Γυναίκες με μαντίλια ή χειροποίητα πλεχτά σάλια στα κεφάλια, μικρά παιδιά με ξυρισμένα κεφάλια, άντρες με κάλτσες και σανδάλια, γριές με παντόφλες, ρούχα πάνω σε αδύνατα, σκευρωμένα ή και στρουμπουλά σώματα μιας περασμένης εποχής ντυμένα με πολύχρωμα φτηνά υφάσματα, αταίριαστα μεταξύ τους σύμφωνα με τη δική μας αισθητική αντίληψη, οι περισσότεροι με νάυλον σακούλες στα χέρια, και όλοι, άνδρες και γυναίκες ανάκατοι, σαν μύγες μπαίνουν ήσυχα και με απαράμιλλη τάξη παίρνουν μια θέση, σταυρώνουν τα χέρια και ξεκινούν, έτοιμοι από καιρό και καλά εκπαιδευμένοι, το ταξίδι της προσευχής. Της κοινής προσευχής μέσα στην κιβωτό της Λατρείας. Η προσευχή όλων αυτών των απλών, φτωχών ανθρώπων, που δεν έμαθα ποιος είναι ο τόπος της προέλευσής τους, ήταν πολύ ισχυρή. Ο αέρας πύκνωνε διαρκώς. Σ' έπαιρνε και σε ανέβαζε λίγο πιο πάνω απ' τον εαυτό σου, λίγο πιο ψηλά από τις έννοιες και τους λογισμούς σου, κατά κει που ο Κύριος ανηφόριζε. 

Ένα λόγος που αγαπώ πολύ την λατρεία στους ναούς είναι το ότι η κοινή προσευχή, άλλων ασθενής, άλλων ισχυρή κι άλλων ενδεχομένως και ανύπαρκτη, έχει αυτό το ξεχωριστό γνώρισμα να ενώνει όλους τους πιστούς σε ένα σώμα, ανεξάρτητα από του καθενός την πίστη και τη δύναμη, και να τους ανεβάζει εκεί που για να φτάσει κανείς μόνος του ατομικά, απαιτούνται σκληροί ασκητικοί αγώνες. Την ώρα της Θείας Μεταλήψεως σχεδόν όλο το ετερόκλητο πλήθος των πιστών μπήκε στη σειρά να μεταλάβει τα Άχραντα Μυστήρια μαζί με τους ντόπιους και τους κατοίκους της Σαλονίκης. 

Πήρα το αντίδωρο από τον ιερέα κι έφυγα από τον ναό περπατώντας αργά σαν να μην ήθελα να φύγω. Ναι, δεν ήθελα να φύγω κι ίσως δεν έχω φύγει ακόμα. Είμαι εκεί. Ανάμεσα στους άγνωστους φτωχούς βαλκάνιους ή ρώσους πιστούς που κατέκλυσαν το πρωί τον ναό και που ευλαβούνται τον άγιο και έρχονται με τόση λαχτάρα όση θα πηγαίναμε εμείς στα Ιεροσόλυμα ή για να κάνω μια πιο ισορροπημένη συσχέτιση, στον τάφο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ για παράδειγμα.  Στη λάρνακα του αγίου η ουρά ήταν πολλαπλασίως μεγαλύτερη από το πρωί. Ας προσκυνήσουν οι ξένοι κι εγώ θα ξανάρθω, εγώ είμαι στο σπίτι του, χορτάρι της αυλής του. Το άρωμά του με ποτίζει συχνά. 

Μέγα μυστήριο η ένωση τόσων ανθρώπων στην κοινή λατρεία και κατόπιν στο Σώμα του Χριστού. Ακατανόητο μυστήριο και απτή πραγματικότητα. Ανελήφθη ο Κύριος στους ουρανούς και περιμένουμε τον Παράκλητο να έρθει. Πιστεύουμε και ελπίζουμε πως θα έρθει. Για τον καθένα μας ξεχωριστά, για όλους μαζί και για την πατρίδα μας... 

Στέλιος Ράμφος, Έλλη Στάη, Νet week, (22 5 12).

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορούμε να ακούσουμε όλη την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου στην Έλλη Στάη:

http://steliosramfosgr.wordpress.com/2012/05/22/στέλιος-ράμφος-έλλη-στάι-νet-week-22-5-12/

Καλή βδομάδα! En Chordais promo 2012

Βασιλικής Νευροκοπλή, "Γράμμα στην Πατρίδα"

Αγαπημένη μου Πατρίδα,

Εδώ και καιρό κάθε μέρα σου γράφω αυτό το γράμμα κι όταν νυχτώνει σκίζω τα χαρτιά, σαν την Πηνελόπη που ύφαινε απ’ το χάραμα στον αργαλειό το εργόχειρό της και το βράδυ το ξύλωνε. Αυτή όμως περίμενε τον Οδυσσέα να γύρίσει στην Ιθάκη κι έπρεπε να κερδίσει χρόνο για να μην την λεηλατήσουν οι μνηστήρες που ορέγονταν την ίδια και τα πλούτη του βασιλείου της. Εγώ τι περιμένω; Ποιος είναι ο δικός μου Οδυσσέας και ποια η Ιθάκη μου, οι μνηστήρες μου ποιοι είναι;

Απελπισμένη κατέβηκα σήμερα στη θάλασσα ν’ αφήσω στα γαλανά νερά της τη λύπη μου βαρκούλα χάρτινη, μήπως και ταξιδεύοντάς την κάπου οδηγηθεί. Με συμπόνεσε η θάλασσα, διέλυσε την ομίχλη απ’ το θολωμένο μου μυαλό κι όλα ξεπρόβαλαν καθαρά μπροστά μου. Έτσι, καθισμένη στην προκυμαία του Θερμαϊκού μπόρεσα, επιτέλους, να ολοκληρώσω αυτό το γράμμα.

Πατρίδα μου,

εσύ είσαι ο Οδυσσέας που χρόνια  περιμένω να γυρίσει στην Ιθάκη. Εσύ είσαι κι η Ιθάκη μου. Ιθάκη χωρίς εσένα δεν είναι Ιθάκη. Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη, δεν είναι Οδυσσέας. Περιμένω να επιστρέψεις στον τόπο που σε γέννησε και σ’ ανάθερψε, στον τόπο που εξουσίασες και πόνεσες γι’ αυτόν. Να ενωθείς μαζί του και πάλι, να ταυτιστείς με την ουσία σου την πρώτη, για να ενωθούμε κι οι δυο μας ύστερα ξανά.

Ο πλανήτης και πλάνητας, δεν είναι άνθρωπος. Είναι στοιχειό. Στοίχιωσες Οδυσσέα μου και μαζί σου στοίχειωσε κι η Πατρίδα. Κι εγώ που σου έμεινα πιστή υφαίνοντας και ξυλώνοντας την ψυχή μου για σένα, φαντάζω τώρα γέρικο στοιχειό.

Στον γαλανό ορίζοντα πέρα απ’ τον Όλυμπο διακρίνω απ’ την αρχή τους θριάμβους σου όλους κι όλα σου τα παθήματα.

Νίκησες τους Τρώες, μα τυφλωμένος απ’ την αλαζονεία της νίκης σου πρόσβαλλες τους θεούς γκρεμίζοντας τα ιερά τους. Πήρες το δρόμο της επιστροφής με τους συντρόφους σου, μα ο πόλεμος των θεών για την ύβρη που διέπραξες δε σ’ άφησε ακόμα να φτάσεις στην Πατρίδα.

Γλίτωσες απ’ τους πολυάριθμους Κίκονες φεύγοντας νύχτα. Ήξερες πότε να πολεμάς, πότε να δραπετεύεις.

Έσωσες τους άμυαλους ναύτες σου σπρώχνοντάς τους με τη βία στα καράβια για να ξαναθυμηθούν τη γη τους που τη λησμόνησαν τρώγοντας τους λωτούς.

Τύφλωσες τον τερατόμορφο Πολύφημο κερνώντας τον λίγο περισσόερο κρασί. Τα πάθη των εχθρών σου τα γνώριζες καλύτερα απ’ τους ίδιους, όχι απλώς γιατί τα κουβαλούσες μέσα σου, όπως ο καθένας, μα γιατί εσύ δεν έπαψες στιγμή να τ’ αντικρίζεις και να τα πολεμάς όπως τους μεγαλύτερους εχθρούς σου.

Έφτασες στο νησί του Αιόλου κι οι μωροί σου σύντροφοί άνοιξαν το ασκί του κι οι ενάντιοι άνεμοι ξεχύθηκαν για να σας εμποδίσουν.

 Όσοι άντρες σου σώθηκαν απ’ την υπερηφάνεια, έγιναν γουρούνια από τη βουλιμία τους πέφτοντας άπληστα στα πλούσια φαγητά της Κίρκης, μα εσύ βρήκες το αντίδοτο για να  τους θεραπεύσεις.

Ως τον Άδη έφτασες, αγάπη μου, για να πάρεις την προφητεία του Τειρεσία που σ’ ορμήνεψε να μην αγγίξετε τα βόδια του Ήλιου σαν θα περάσετε από το νησί του, κι εκει πληροφορήθηκες κι όλες τις συμφορές μου απ’ την αγαπημένη σου μητέρα, την Αντίκλεια.

Για να μην κυριέψει την καρδιά σου το τραγούδι των Σειρήνων, που μόνο στα δικά σου αφτιά θα ηχούσε, τα σφράγισες με βουλοκέρι και πρόσταξες τους συντρόφους σου να σε δέσουν στο κατάρτι και να μη σε λύσουν όσο κι αν θα τους ικέτευες μετά. Δεν πίστεψες ποτέ τον εαυτό σου για θεό. Γνώριζες της φύσης σου τα όρια. Κι οι Σειρήνες, όπως η Κίρκη, εσένα ποθούσαν περισσότερο. Πάντα εσένα ορέγονταν οι μάγισσες, οι Νύμφες και τα τέρατα, όχι γιατί ήσουν ο μόνος άξιος, ο Οδυσσέας ο πολυμήχανος, ο ατρόμητος κι ελεύθερος, μα γιατί ήσουν αυτός που δε λησμόνησε ποτέ του την πατρίδα.

Άφησες πίσω σου τις Συμπληγάδες πέτρες που μόνο η γοργοτάξιδη Αργώ τις διάβηκε, και τα ’βαλες με τα φοβερότερα θεριά του κόσμου, τη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Η πρώτη κρυμμένη στη σπηλιά της λούφαζε και όταν πρόβάλε άρπάζε τους ναύτες στο τεράστιο στόμα της κι η δεύτερη, πιο φοβερή, ρουφούσε τη θάλασσα όλη, -αυτή που τώρα απλώνεται μπροστά μου-, και κατάπινε καράβια. Σώθηκες κι απ’ τη Σκύλα, γλύτωσες κι απ’ τη Χάρυβδη κι ας σήκωσε τέτοια θαλασσοταραχή που κόντεψε ν’ αφανίσει το σκαρί σου με τους ναύτες του.

Έφτασες στο νησί του Ήλιου κι ήσουν ο μόνος που δεν ήθελε να σταθμεύσετε εκεί. Πρόσταξες τους άντρες σου να συνεχίσουν να κωπηλατούν τον μεγάλο πειρασμό για ν’ αποφύγουν. Τι κρίμα που σύντροφοι κάποτε συνετοί, σαν τον Ευρύλοχο, επέμειναν να ξαποστάσουν. Σε είπαν αλύπητο και σκληροτράχηλο κι εσύ πίστεψες πως ήταν αρκετό να σου ορκιστούν πως δε θ’ αγγίξουν τα ζώα του Ήλιου κι έτσι αράξατε στο λιμάνι της νέας συμφοράς που σας περίμενε. Μα το κουπί το ορίζατε εσείς, τον άνεμο όχι. Την ώρα της ανάπαυλας ένας Σιρόκος  ήταν αρκετός για να σας εμποδίσει να ξεκινήσετε και πάλι. Μέσα σε λίγες μέρες η ξεκούραση έγινε νωχέλεια, τέλειωσαν τ’ αποθέματα όπως ήταν φυσικό, κι οι σύντροφοί σου τόσο που ξεκουράστηκαν, αρνήθηκαν ακόμη και τον κόπο του ψαρέματος. Δεν ήταν διόλου δύσκολο μετά να παραβιάσουν και τον όρκο που σου έδωσαν. Έσφαξαν κι έψησαν, οι ιερόσυλοι, τα βόδια του θεού. Η οκνηρία τους έγινε λίπος στην καρδιά τους και δε δίστασαν να σηκώσουν αστόχαστα τα βέλη στην καρδιά του θεού, δίχως να νιώθουν, οι ανόητοι, πως την ίδια ώρα σημάδευαν τον εαυτό τους.

Μ’ ελάχιστους συντρόφους πήρες πάλι το δρόμο του γυρισμού καθώς λίγοι λίγοι χάνονταν απ’ πάθη τους τα σαρκοφάγα. Έπρεπε να γλιτώσετε γι’ άλλη μια φορά απ’ τα νύχια της Χάρυβδης. Άλλον δρόμο δεν είχε. Το τέρας ρούφηξε τη θάλασσα όλη κι είδατε πρώτη φορά τον πάτο της. Όταν την ξέρασε με δύναμη σας εκσφενδόνισε στους βράχους. Χάθηκαν κι οι λιγοστοι σου σύντροφοι. Συντρίμμια το καράβι. Μια μικρή σανίδα σ’ έσωσε αγάπη μου και το σώμα σου το ασκημένο. Μια μικρή, μια τόση δα σανίδα από τη μνήμη σου. Κρατήθηκες γερά απ’ αυτήν και στάθηκε ικανή για να σε σώσει όσο πάλευες με τ’ άγρια κύμματα.

Αυτή η σανίδα σ’ έσωσε κι απ’ τη γητεύτρα  Καλυψώ που σου ’ταξε την αθανασία για να μείνεις κοντά της, -τόσο που σε πόθησε η Νύμφη. Μα η σανίδα που κρατούσες στην καρδιά σου δεν έπαψε να σου ψιθυρίζει μυστικά πως η αθανασία βρίσκεται στο τέλος του πόθου κι όχι στην αρχή του. Βρίσκεται εκεί που αρχινά η αγάπη. Κι εσύ την φωνή της την άκουσες. Η αγάπη ήτανε δική μας πατρίδα.

Και τώρα αγαπημένε μου Οδυσσέα, βρέθηκες μόνος στο νησί των Φαιάκων. Δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι, θαρρείς πως χάθηκες ολότελα. Πως όλα έχουν για σένα χαθεί. Μη σκιάζεσαι Οδυσσέα. Σε λίγο θα φανεί η Ναυσικά και θα σε οδηγήσει, άγνωστον ανάμεσα σ’ αγνώστους, στο παλάτι του πατέρα της. Ο τυφλός Δημόδοκος θα τραγουδήσει τον πόλεμο της Τροίας και τα κατορθώματά σου, κι εσύ θα κλάψεις πικρά ενθυμούμενος τα πάθη σου. Θα νιώσουν αμέσως οι ξένοι, πως, δεν μπορεί, κάποια σχέση έχεις εσύ με τον πόλεμο και με την Τροία. Θα σε ρωτήσουν να μάθουν ποιος είσαι κι από που κρατά το γένος σου. Τότε θα χρειαστεί μέσα στο νεώριο νου σου να ναυπηγήσεις από την αρχή το σκαρί της μνήμης σου απ’ τη σανίδα που σαν κειμήλιο μέσα σου φύλαξες. Θα χρειαστεί ν’ αρμολογίσεις τον κομματιασμένο εαυτό σου για να τον ομολογήσεις. Για τ’ άλλα μη σκοτίζεσαι. Ο Αλκίνοος θα σε βοηθήσει να φτάσεις μέχρις εδώ.

Δε θα φορτώσω τούτο το γράμμα μιλώντας σου για τους μνηστήρες. Αν φτάσεις ως εδώ, οι μνηστήρες για σένα θα ’ναι παιχνιδάκι. Τώρα, είναι αρκετό να θυμηθείς ποιος είσαι και ποιος ήσουνα, από πού ξεκίνησες κάποτε και πού πασχίζεις να επιστρέψεις.

Άφησε πίσω σου τα τέρατα που θέλησαν να σε κατασπαράξουν. Μη στρέψεις το βλέμμα ούτε μια στιγμή για να τα δεις. Γέρασα αγάπη μου, κουράστηκα πολύ, μα δεν έπαψα να σε προσμένω. Γέρασα αγάπη μου, κουράστηκα πολύ, μα σε μνηστήρα δεν υποτάχθηκα. Τις μέρες ύφαινα την υπομονή μου χειροποίητο υφαντό και ξύλωνα τις νύχτες τις επιθυμίες του σώματος. Καρφωμένη εδώ. Σ’ αυτόν τον τόπο τον πλασμένο από ποίηση και μνήμη, ιστορία πολύπαθη και σοφία αρχαία. Σ’ αυτόν τον τόπο, που όλα τούτα ήσουν εσύ, κι ό, τι κι αν γίνει πάλι εσύ θα είσαι. 

Διάβηκαν γρήγορα οι αιώνες Οδυσσέα μου, Ιθάκη μου, Πατρίδα μου αγαπημένη. Τι κι αν άλλαξαν τα ονόματά μας στο διάβα τους; Τι κι αν οι παλιοί θεοί μας γίναν ένας; Οι έλληνες έμειναν έλληνες και τα θηρία θηρία. Κι εσύ πλανήτης και πλάνητας επιστρέφεις.

Η Παναγιά μαζί σου,

Πατρίδα μου,

Ιθάκη μου,

Οδυσσέα μου αγαπημένε...

Σημ. Η φωτογραφία είναι του Αυστριακού Enrich Lessing

http://www.lessing-photo.com/search.asp?a=L&lc=202020207E48&ln=Island%2C+Crete%2C+Greece&p=1&fb_source=message και την πήρα από την ομάδα: Η Ελλάδα μέσα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Fb.




To "Γράμμα στην Πατρίδα" δημοσιεύτηκε και στο Αντίφωνο:
http://www.antifono.gr/portal/Προσεγγίσεις/2012-04-29-17-35-45/3664-Γράμμα-στην-Πατρίδα.html

  

Συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης: Αναγκαία και απαραίτητη η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων

Το έλλειμμα του σημερινού πολιτικού λόγου για την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ελλάδας

1. Οι βάσεις των «Μνημονίων», που δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα, δεν είναι απλώς οικονομικές. Τα «Μνημόνια» δεν είναι απλά δανειακά κείμενα που εκμεταλλεύονται οικονομικά τον οφειλέτη. Με τα «Μνημόνια» δεν επιδιώκεται μόνο η διασφάλιση με σκληρούς όρους των δανειζόμενων κεφαλαίων. Τα «Μνημόνια» έχουν στόχο την ολοκληρωτική κατάλυση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας ως κυρίαρχου κράτους.

Αυτό είναι ολοφάνερο από τους έξης όρους των δανειακών συμβάσεων του Μαΐου 2010 (Α΄ Μνημόνιο) και του σχεδίου Δανειακής Σύμβασης που ενέκρινε η Βουλή (Β΄ Μνημόνιο):

1ος Όρος: Παραίτηση υπέρ των δανειστών από όλα τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας και από όλες τις ασυλίες που παρέχει το διεθνές δίκαιο σε κάθε κράτους για την προστασία ζωτικής σημασίας αγαθών του. [άρθρα 3(4) και (5), 4 (1) (β), 15 (1) (α) και Παράρτημα 4 της «Σύμβασης Δανειακής

Διευκόλυνσης»]

2ο Όρος: Δέσμευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας υπέρ των δανειστών [άρθρο 4 (2) της «Σύμβασης Δανειακής

Διευκόλυνσης»]. Η δέσμευση αυτή αποκλείει κάθε είδους οικονομική διασφάλιση άλλου δανειστή εκτός από αυτούς του Μνημονίου. Με αυτό τρόπο αποκλείει ολοκληρωτικά στην Ελλάδα να συνάψει οικονομικές σχέσεις με άλλες χώρες, καταλύοντας έτσι την ανεξαρτησία της.

3ος Όρος: Οι δανειακές μας συμβάσεις (τα «Μνημόνια») υπάγονται υποχρεωτικά στο αγγλικό δίκαιο και οι δικαστικές αποφάσεις είναι απόλυτα εκτελεστές και δεσμευτικές στην Ελλάδα [άρθρο 14 (1) και (3) της

«Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης»]. Ο όρος αυτός –και μόνος του- καταλύει την κυριαρχία του κράτους, γι’ αυτό και έχει κριθεί ως αντίθετος με το διεθνές δίκαιο.

Με τον όρο αυτόν αντιμετωπίζεται το δανειζόμενο κράτος ως ιδιώτης οφειλέτης. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα:

(α) δεν μπορεί να επικαλεστεί τα δικαιώματα και την προστασία που παρέχει το διεθνές δίκαιο σε κάθε κράτος (ούτε προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ούτε την προστασία της εθνικής κυριαρχίας που παρέχει στα κράτη η διεθνής κοινότητα) και

(β) το κράτος ως οφειλέτης δεν μπορεί να επικαλεστεί απέναντι στους δανειστές του, ούτε τα δικαιώματα που παρέχει το ελληνικό δίκαιο και τα δίκαια όλων των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης στον ιδιώτη δανειστή, γιατί δεν τα αναγνωρίζει το αγγλικό δίκαιο. Τα δικαιώματα αυτά είναι πολλά: (ακυρότητα των εκμεταλλευτικών συμβάσεων, δικαίωμα αναπροσαρμογής των συμβάσεων λόγω μεταβολής των συνθηκών κ.ά.).

4ος Όρος: Οι δανειστές έχουν το δικαίωμα να μεταβιβάσουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους από τις δανειακές συμβάσεις σε τρίτο κράτος ή πρόσωπο. Η Ελλάδα δεν έχει αυτό το δικαίωμα (άρθρο 2 της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης).

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι όροι αυτοί εξακολουθούν να ισχύουν και αποτελούν δεσμεύσεις (με διάφορους τρόπους και όρους) και του Β’ Μνημονίου.

2. Από το σύνολο σχεδόν των όρων που είναι εκμεταλλευτικοί, τοκογλυφικοί, εκβιαστικού και παράνομοι, αναφέρω μόνο τους παραπάνω όρους, γιατί αυτοί είναι ολοφάνερο ότι αποτελούν τη βάση κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας και της πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, που αποτελεί το σκοπό των δανειστών μας (των κρατών μελών της Ευρωζώνης με επικεφαλής τη Γερμανία και το ΔΝΤ).

Από τους όρους αυτούς προκύπτει ότι η μόνη σωστή αντιμνημονιακή πολιτική είναι αυτή που θεωρεί ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο:

- η καταγγελία των «Μνημονίων» με (προσωρινή) στάση πληρωμών – και όχι «παύση» πληρωμών που λένε πολλοί σκόπιμα, γιατί σημαίνει χρεοκοπία-

- ο έλεγχος του ύψους του δανείου, ώστε να προσδιοριστεί επακριβώς το μη επαχθές χρέος, που είναι το νόμιμο κατά το διεθνές δίκαιο, γιατί ανταποκρίνεται στην αντοχή του κράτους ως προς το να εξασφαλίσει τις βασικές ανάγκες του λαού του και της άμυνάς του,

- η διαγραφή (το «κούρεμα») του επαχθούς μέρους του δανείου, που υπερβαίνει τις δυνάμεις του κράτους να το πληρώσει και η αναδιαπραγμάτευση, μεταξύ ίσων κρατών, του μη επαχθούς μέρους του δανείου με νόμιμους όρους.

Αυτό που υποστηρίζουν –τώρα, οψίμως- τα κόμματα της μνημονιακής παράταξης ότι θα αναδιαπραγματευθούν όρους των «Μνημονίων» ή ότι θα επιδιώξουν «σταδιακή αποδέσμευση από αυτά» είναι αναποτελεσματικά και λέγονται για να παραπλανήσουν το λαό. Η αλήθεια είναι μια: Από τη στιγμή που υπάρχουν οι παραπάνω όροι ως βάση του δανεισμού της Ελλάδας, χωρίς προηγούμενη καταγγελία των δανεικών συμβάσεων που τους περιέχουν, καμιά άλλη διαπραγμάτευση δεν είναι δυνατή, ούτε μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά.

3. Ο σκοπός των παραπάνω επονείδιστων όρων είναι διττός:

(α) Η ένταξη στο μπλοκ δυνάμεων ΗΠΑ-Ευρώπης της Ελλάδας ως υποτελούς μέλους, χωρίς δικαίωμα να στραφεί προς άλλη κατεύθυνση και

(β) Η μεταβίβαση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών σε πολυεθνικές εταιρείες του ίδιου πολιτικού μπλοκ και ο πλήρης αφελληνισμός της ελληνικής οικονομίας εις όφελος των χρηματοπιστωτικών κέντρων που υπάγονται στο ΔΝΤ.

4. Υποστηρικτικός αυτών των στόχων των δανειστών μας είναι ο πολιτικός λόγος:

- που εκφέρουν και αναπτύσσουν σκόπιμα τα κόμματα και τα ΜΜΕ που στηρίζουν τη μνημονιακή πολιτική,

- καθώς, δυστυχώς, και οι αντιμνημονιακές παρατάξεις και τα μέσα επικοινωνίας τους, από έλλειμμα γνώσης του πραγματικού συμφέροντος της Ελλάδας και της πραγματικής βούλησης του ελληνικού λαού.

Ο λόγος αυτός παρουσιάζει τα έξης ελλείμματα:

(α) Ποτέ και τίποτε δεν ακούγεται για ό,τι έχει σχέση με την κυριαρχία του ελληνικού κράτους, τα εθνικά μας θέματα και την εξωτερική μας πολιτική. Τον τελευταίο καιρό το Υπουργείο Εξωτερικών έχει σβήσει από το χάρτη.

(β) Ποτέ και τίποτε δεν ακούγεται για τον τρόπο με τον οποίο φεύγουν καθημερινά, χωρίς καμιά διαφάνεια και χωρίς καμιά πληροφορία, οι πλουτοπαραγωγικές πήγες μας, τόσο οι οικονομικού ενδιαφέροντος, όσο και οι γεωπολιτικού ενδιαφέροντος. Δεν ακούσαμε ποτέ, πού μεταβιβάζονται (νομίζω, μεταβιβάστηκαν ήδη) τα δικαιώματα του υποθαλάσσιου πλούτου της Ελλάδας.

(γ) Ποτέ και τίποτε δεν ακούγεται για το επονείδιστο «Ταμείο», μέσω του οποίου φεύγει από την Ελλάδα χωρίς κανένα δικαίωμα της Ελλάδας κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή και κάθε έσοδο, με αδιαφανείς διαδικασίες και με απώλειες δισεκατομμυρίων. Κανένα κόμμα δεν είπε μέχρι σήμερα ότι πρέπει να καταργηθεί αυτό το εγκληματικό και παμφάγο τέρας.

(δ) Ποτέ και τίποτε δεν ακούγεται –παρά το ότι υπάρχει πλούσια πρακτική- για το τρόπο με τον οποίο γίνεται η σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο στάση πληρωμών και η αναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων, για να μάθει ο κόσμος ότι όχι μόνο εφικτό είναι, αλλά και αναγκαίο.

(ε) Ποτέ και τίποτε δεν ακούστηκε για το ότι οι δανειακές συμβάσεις είναι ανυπόστατες και ότι είναι αντίθετες με το δίκαιο της ΕΕ και ότι δε δεσμεύουν νομικά τη Χώρα

(στ) Τέλος, ποτέ και τίποτε δεν ακούστηκε, ότι –εκτός από την πολιτική της υποτέλειας- υπάρχει και η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, και ότι το ΔΝΤ και η Ευρωζώνης της Γερμανίας δεν είναι οι μόνες πήγες δανεισμού και βοήθειας στον Πλανήτη.

Πειραιάς 12. 5. 2012

Γιώργος Κασσιμάτης

Πηγές: tolimeri.blogspot.co.uk

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2012/05/17/συνταγματολόγος-γιώργος-κασιμάτης-α/

Στο ακόλουθο λινκ υπογράφουμε το αίτημα της διαγραφής του χρέους. 

http://www.1millionsignatures.eu/?a=gr

Πάμε για ένα γερό σοκ; 11 02 12 Ομιλία Έλενα Παναρίτη (Βουλή) 22:31 CH-50

Και ενώ έχω φρίξει με την ανακοίνωση περί λαϊκών συνελεύσεων του ΣΥΡΡΙΖΑ -που απέχουν ελάχιστα από τη μετατροπή τους στα λαϊκά δικαστήρια... είδα κι αυτό το σοκαριστικό βίντεο, όπου η Έλενα Παναρίτη (βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ), με πτυχία από τα Πανεπιστήμια Johns Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS), Insead, Harvard και πολύ καλές γνώσεις Ισπανικής, Αγγλικής, Γαλλικής, Ιταλικής γλώσσας και τη βασική γνώση της Γερμανικής.

Όσα λέει είναι αλήθεια, αυτό που δεν ξέρω είναι γιατί δεν έφυγε τρέχοντας από το κόμμα....Καλημέρα!

Ας αφήσουμε το νέο να γεννηθεί - Ιωάννης Α. Τσουκαλάς - Μέλος του Ευρωκοινοβουλίου

(15/5/2012) Ανοιχτή επιστολή του Ευρωβουλευτή Ιωάννη Α. Τσουκαλά

Οι σημερινές πολιτικές εξελίξεις με υποχρεώνουν να δημοσιοποιήσω με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την αγωνία και τις προτάσεις μου για την αποτροπή μιας μείζονος κοινωνικής και εθνικής περιπέτειας. Η θέση μου εδράζεται στις παρακάτω παρατηρήσεις: Το  πολιτικό μας σύστημα αποδεικνύεται καθημερινά όλο και πιο ανίκανο να διαχειριστεί τη δημοσιονομική κρίση που το ίδιο εξέθρεψε, αφήνοντάς την να εξελιχθεί σε κρίση δανεισμού/ χρέους και σε υπαρξιακό πρόβλημα. Η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την ηγεσία του έχει εξανεμιστεί, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ο άλογος και ανεξέλεγκτος θυμός εναντίον οιουδήποτε έχει οποιαδήποτε σχέση με την πολιτική και οικονομική εξουσία. Όλες οι υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις έχουν περιοριστεί πλέον μόνο σε αμυντικές θέσεις, για να εξασφαλίσουν βολικά «άλλοθι» για την «μετά την καταστροφή» περίοδο. Οι ξένοι σύμμαχοι και εταίροι μας βρίσκονται σε προφανή αμηχανία, καθώς αδυνατούν να αντιληφθούν τί πράγματι θέλουμε και σε τί είδους θυσίες/προσπάθειες είμαστε διατεθειμένοι να υποβληθούμε Η συστηματική και μακρόχρονη απόκρυψη και εξωραϊσμός της αλήθειας έδωσε πεδίο δράσης για ποικιλόμορφες θεωρίες συνωμοσίας και για την ανάπτυξη ακραίων (και κατά κανόνα, αντικοινοβουλευτικών) αντιλήψεων σε σημαντική μερίδα του λαού μας. Η απαξίωση των πολιτειακών μας θεσμών, ως αποτέλεσμα της ακραίας περιφρόνησης που επέδειξαν οι κύριες μεταπολιτευτικές πολιτικές δυνάμεις, έδωσαν χώρο σε εραστές της βίας, της αυθαιρεσίας και της ανομίας. Ο κρατισμός, σε συνδυασμό με την «ιδεολογία» του συντεχνιασμού, διέλυσαν κάθε αναπτυξιακή ικμάδα και δηλητηρίασαν το παραγωγικό δυναμικό της χώρας μας, εξαφανίζοντας την καινοτομία και την υγιή επιχειρηματικότητα. Όλα αυτά τα προβλήματα έχουν πλέον οδηγήσει τη χώρα μας σε μια κατηφορική πορεία που φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμη. Οι πολίτες, έχοντας πανικοβληθεί από την ψυχρολουσία των  μέτρων του μνημονίου, αδυνατούν να διακρίνουν «καλές» ή «κακές» πολιτικές δυνάμεις. Για αυτούς, όλοι όσοι άσκησαν οποιαδήποτε εξουσία είναι εξίσου υπεύθυνοι για την καταστροφική πορεία της χώρας. Η νεώτερη Ελληνική ιστορία βρίθει από πολλά παραδείγματα καταστροφικών κρίσεων, όπου η ακυβερνησία έφερνε στο προσκήνιο ανεύθυνες δυνάμεις που με εργαλείο τον ακατέργαστο λαϊκισμό, οδήγησαν σε ανεξέλεγκτες εθνικές συμφορές, και εκατόμβες αθώων θυμάτων. Όλοι, όμως, όσοι ασκήσαμε οποιαδήποτε εξουσία οφείλουμε να αναλάβουμε, την ύστατη αυτή ώρα, την ευθύνη για να δείξουμε μια ρεαλιστική διέξοδο, για την αποτροπή της απόλυτης καταστροφής. Από την πλευρά μου, ως ενεργός ευρωβουλευτής με το κόμμα της ΝΔ, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια δημόσια έκκληση προς όλον τον πολιτικό κόσμο που θεωρεί τη παραμονή στην ΕΕ ως ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής μας υπόστασης. Οι ακραίες και ανεύθυνες φωνές θα δυναμώνουν όσο ο πολιτικός κόσμος δεν αναλαμβάνει μία γενναία, ειλικρινή, πρακτική και αποτελεσματική πρωτοβουλία που να επαναφέρει την εμπιστοσύνη των πολιτών σε υγιείς και προοδευτικές δυνάμεις. Προτείνω, συνεπώς, τη συγκρότηση ενός κοινού μετώπου εθνικής σωτηρίας, που θα διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών για να διαχειριστεί τη διάσωση της χώρας και την ταχεία θεσμική και οικονομική μεταμόρφωσή της, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά αναπτυξιακά πρότυπα, αφού τον ενημερώσει καθαρά και απλά για την κατάσταση της χώρας και για τις συνέπειες των αποφάσεων του.  Όλοι όσοι διετέλεσαν πολιτικοί παράγοντες και κατείχαν οποιαδήποτε θέση ευθύνης κατά το παρελθόν (Υπουργός, Υφυπουργός, Γεν. Γραμματέας, Βουλευτής) αποκλείονται από το δικαίωμα να είναι υποψήφιοι στον συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό για την επόμενη τριετία. Βασικές αρχές και στόχοι αυτού του μετώπου είναι: Ουσιαστική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, με την επιβολή χρονικών  περιορισμών στην δραστηριοποίηση του πολιτικού προσωπικού "παλαιάς κοπής" ώστε να δοθεί η δυνατότητα να αναδειχθούν νέα πολιτικά στελέχη με υψηλή κατάρτιση. Η ριζική αναθεώρηση του συντάγματος, με την κατάργηση όλων των περιοριστικών διατάξεων που προστατεύουν δικαστικά το πολιτικό προσωπικό, θεσμοθετούν τη γραφειοκρατία και εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα Δέσμευση για την άμεση μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200, με περαιτέρω μείωσή του σε 100, κατά τη συνταγματική αναθεώρηση Άμεση καθιέρωση του ασυμβίβαστου Υπουργού/Βουλευτή, και θεσμοθέτησή του κατά τη συνταγματική αναθεώρηση Διαπραγμάτευση με την ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ των μέτρων εφαρμογής του μνημονίου, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η παραμονή της χώρας στο ευρώ με μείωση του μεγέθους του δημόσιου τομέα και σταδιακή αποκλιμάκωση της ανεργίας Η καθιέρωση απλών, δίκαιων, διαφανών και αποτελεσματικών μηχανισμών κοινωνικής προστασίας, ώστε να αντιμετωπιστεί η φτώχεια και η περιθωριοποίηση, χωρίς την κατάχρηση των πολύτιμων δημόσιων πόρων Χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας Πληροφορικής και Επικοινωνιών για την επανίδρυση ενός ευέλικτου, ευφυούς, διαφανούς και αποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού για την  εξυπηρέτηση των πολιτών κι όχι του εαυτού του. Προώθηση της ανάπτυξης και λειτουργίας μεγάλων αναπτυξιακών υποδομών  και υπηρεσιών με το μοντέλο της σύμπραξης δημόσιου/ιδιωτικού τομέα, με την υποστήριξη της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης, στο οποίο εντάσσω και τον εαυτό μου, οφείλει να αποσυρθεί και να αφήσει την ιστορία να κρίνει το έργο και την συνεισφορά όλων. Το νέο θα έρθει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Μας συμφέρει όλους να διευκολύνουμε αυτή τη μετάβαση, για να είναι όσο το δυνατόν ομαλότερη και λιγότερο οδυνηρή για τους πολίτες που καλούνται να επωμιστούν το βαρύτατο φορτίο της χρεοκοπίας. Άλλωστε η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, η σχιζοειδής διαχείριση της παρούσης κρίσεως μετά τα αποτελέσματα των εκλογών  της 6ης Μαΐου, με την εκκωφαντική σημερινή αποτυχία του συνόλου των υπαρχουσών κομματικών  διαιρέσεων να επιτύχουν  την επίλυση του πολιτικού προβλήματος, αποδεικνύουν περίτρανα ότι πιθανή απώλεια του ήθους ή του πολιτικού πολιτισμού  που το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης σηματοδοτεί και φέρει, δεν θα αποτελούσε  πλήγμα, ίσως μάλιστα να είχε σημαντική απολυτρωτική για την χώρα επίδραση. Ευελπιστώ ότι η ηθική συγκρότηση (ή, έστω,  το ένστικτο επιβίωσης) του πολιτικού κόσμου, θα καθοδηγήσει τις επόμενες συντεταγμένες ενέργειές του, ώστε να αποτραπεί ένας άσκοπος διχασμός του λαού και οφθαλμοφανώς πιθανές, ανεξέλεγκτες εθνικές περιπέτειες. Ιωάννης Α. Τσουκαλάς Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου http://www.tsoukalas.org/newsArticle.aspx?ID=476&UICulture=el-GR#.T7JzILnXfm0.facebook

Heike Hänsel: Είμαστε όλοι Έλληνες! (greek subtitles)

Καλή βδομάδα ελπίδα!

Για πού τραβάς ελπίδα
και μες στην καταιγίδα πάλι τι ζητάς
πού βρήκες την αχτίδα
πού βρήκες το χρυσάφι που κρατάς

Για πού τραβάς ελπίδα
εδώ είναι η Ατλαντίδα μη χαμογελάς
δεν έχεις καταλάβει
στο πιο βαθύ σκοτάδι προχωράς

Τα στολίδια αυτά που έχεις στο λαιμό
ποιος στα χάρισε μέσα στον πόλεμο
τα διαμάντια αυτά είναι σα δάκρυα
μοιάζουν να 'ρχονται από πολύ μακριά

Ελπίδα σε ζηλεύω
συχνά σε κοροιδεύω και σε υποτιμώ
δε σε πολυπιστεύω,
να φεύγω απ' τα όνειρα μου προτιμώ

Μα όταν πια βουλιάζω
και μόνη αναστενάζω, τότε σκέφτομαι
πού να χει πάει η ελπίδα
η μόνη πια πταρίδα που έχουμε

Τα στολίδια αυτά που έχεις στο λαιμό

ποιος στα χάρισε μέσα στον πόλεμο

τα διαμάντια αυτά είναι σα δάκρυα

μοιάζουν να 'ρχονται από πολύ μακριά