Θα το εξομολογηθώ εξ αρχής, δεν θα το κρύψω. Καμιά φορά, όπως τώρα, μπορεί και να γράφουμε από ιδιοτέλεια. Μια ιδιοτέλεια μάλλον αρκετά αθώα, αφού αφορά μόνον τη μνήμη και τίποτα περισσότερο. Να μην ξεχάσουμε ποτέ όσοι ζήσαμε το σπουδαίο γεγονός και το κρίνουμε άξιο αποθήκευσης στο θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μας, να το βρουν μεθαύριο τα παιδιά μας αν ενδιαφερθούν να γνωρίσουν βαθύτερα τον γονιό τους, να το μοιραστούν όσοι άλλοι ήθελαν να είναι μαζί μας και δεν μπόρεσαν ή όσοι άλλοι σκύψουν σ' αυτό αναζητώντας κάτι άγνωστο, οσμιζόμενοι κάτι οικείο.
Μπορεί κάποτε ακόμα και σ' αυτήν την απλή και ταπεινή ζωή μας να ζήσουμε στιγμές μυθικές. Τόσο μαγευτικές που αγγίζουν τα όρια του μύθου χωρίς υπερβολή. Κάποιος κινεί τα σκοινάκια, κάποιος άλλος αποδέχεται το θαύμα της αγάπης που όταν πνέει ελεύθερο εκτοξεύει φως διάχυτο. Μια συγκυρία βοηθά, συντονισμένες ενέργειες λειτουργουν με ακρίβεια απρογραμμάτιστη και φτάνει να ελευθερώνεται αυτό που είναι τόσο μοναδικό όσο το ουράνιο τόξο.
Στις 29 Ιουλίου είχα τα γενέθλιά μου. Έκλεινα τα 42 μου χρόνια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τέτοια μέρα παλιότερα διακατεχόμουν από την θλίψη πως μεγαλώνω, την θλίψη που κατακάθεται μέσα σου όταν στρέψεις το βλέμμα και δεις πόσα είναι τα σβησμένα κεριά που λέει ο Καβάφης και παροτρύνει να μην τα κοιτάμε. Εδώ και λίγα χρόνια δεν τα κοιτώ πια. Ατενίζω μπροστά τα αναμμένα χωρίς να με νοιάζει πόσα είναι. Εδώ και λίγα χρόνια χαίρομαι αφάνταστα το γεγονός ότι μεγαλώνω, ίσως επηρεασμένη από αυτούς που αγάπησα και έπαψαν να μεγαλώνουν. Μόνον ευγνωμοσύνη μπορώ να αισθάνομαι πλέον κλείνοντας άλλον έναν χρόνο.
Το μουσικό σχήμα Εν Χορδαίς είχε συναυλία την ίδια μέρα στο Αττικόν Άλσος Γαλατσίου. Ένα πανέμορφο καινούριο θέατρο σκαμμένο μέσα στους βράχους που, όπως εύστοχα παρατήρησε ο Άρης, ήταν σαν μήτρα που όλους μας αγκαλιάζει. Συνέβη να παρευρίσκεται στην Αθήνα και ο Θεσσαλονικιός φίλος μου Αλέξανδρος κι έτσι αποφάσισα λίγη ώρα πριν την συναυλία να κεράσω τους φίλους μου στο αναψυκτήριο του χώρου, και με την ευκαιρία να γνωριστούν και μεταξύ τους. Αφού περάσαμε πολύ όμορφα με τον Άρη και τον Αλέξανδρο κατεύφθασε και η Δέσποινα, το θεατρικό μου ταίρι. Ξεχαστήκαμε στη συζήτηση και όταν μπήκαμε στο θέατρο το βρήκαμε κατάμεστο από κόσμο οπότε ανεβήκαμε στην ψηλότερη κερκίδα και καθίσαμε. Η χαρά της συνεύρεσης φώτιζε τα πρόσωπα όλων μας.
Ο Κυριάκος καλωσόρισε τον κόσμο, ευχαρίστησε τον Δήμο Αθηανίων, και το πρόγραμμα ξεκίνησε με τα τραγούδια που ηχογράφησε το σχήμα για την Γαλλική Ραδιοφωνία και που θα κυκλοφορήσουν σε μια εξαιρετική έκδοση το φθινόπωρο στη χώρα μας. Μετά το δεύτερο τραγούδι ο Κυριάκος είπε: έχω ένα δίλημμα, να το πω ή να μην το πω; Ακούστηκαν διάφορες φωνές από κάτω και πιο δυνατά η δική μου που από την τελευταία κερκίδα φώναξα, να το πεις, να το πεις, χωρίς να έχω ιδέα τι ήταν αυτό που ήθελε να πει. Όλη μέρα είχε πρόβες, δεν είχαμε ανταμώσει παρά ελάχιστα.
Μένω εμβρόντητη καθώς τον ακούω να ανακοινώνει στον κόσμο... τα γενέθλιά μου. Απ' τη μια θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, απ' την άλλη δεν πιστεύω πως αυτός ο σεμνός εσωστρεφής άνθρωπος προέβη σε τόσο εξωστρεφή κίνηση και βέβαια μια έκρηξη χαράς μαζί με τα προηγούμενα συναισθήματα σκάει μέσα μου. Αλλά ο θεοπάλαβος σύζυγός μου δεν σταματά εκεί. Θέλει να μου αφιερώσει και ένα τραγούδι. Θα περίμενε κανείς κάτι παραδοσιακό, κάτι που θα ταίριαζε με το ύφος των τραγουδιών που παίζανε, κάτι τέλος πάντων άλλο απ' αυτό που επέλεξε. Γιατί τραγούδησε το Happy Burthday σε σμυρνέικη εκδοχή όπως θα το έλεγε η Ρόζα Εσκενάζυ, παίζοντας το ούτι του... Περιττό να πω τι έγινε στο θέατρο... Ο κόσμος γελούσε, χειροκροτούσε, ο πάγος που έχει πάντα ένας τέτοιος χώρος στην αρχή μιας συναυλίας είχε γίνει θρύψαλα. Δεν τελείωσε όμως ούτε εκεί η έκπληξη. Ο τραγουδιστής του σχήματος, ο Δρόσος, πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε το ίδιο τραγούδι σε αραβική εκδοχή όπως το είχε ακούσει από συναδέλφους μουσικούς άραβες σε μια συνεργασία τους στο Λονδίνο. Και μετά ο Άλκης που έπαιζε κανονάκι τον παρότρυνε να το πει και σε ηπειρώτικη εκτέλεση μιας και αυτή ειναι η καταγωγή του Δρόσου και στα ηπειρώτικα, -θα το πω όπως το λένε τα εφηβάκια-, τα σπάει... Χαμήλωσε τη φωνή του και μας ξετρέλανε όλους λέγοντας το τραγούδι σαν πωγωνίσιο με όλους τους μοναδικούς λαρυγγισμούς του...
Ναι, δεν πίστευα στα μάτια μου, δεν πιστευα στ' αφτιά μου, αγκαλιαζόμασταν με τα φιλαράκια μου κι όλος ο κόσμος ήταν κατενθουσιασμένος και γελαστός. Μετά απ' αυτή την μοναδική στιγμή, ακολούθησαν άλλες δύο πολύ ιδιαίτερες. Τα παιδιά έπαιξαν το τραγούδι "Η Πόλη και ο Βόσπορος", χωρίς μικρόφωνα και μια μεγάλη συγκίνηση εξαπλώθηκε σε όλους μας μεσα από τον φυσικό ήχο των οργάνων και της σπουδαίας φωνής του Δρόσου. Το τελευταίο τραγούδι που ήταν και η κατακλείδα του πρώτου μέρους ήταν ένα παλιό τσιφτετέλι. Αφού ο Κυριάκος εξήγησε πως η λέξη τσιφτετέλι σημαίνει το διπλόχορδο, ο άλλος Κυριάκος ο βιολιστής ξεκούρδισε τις δύο χορδές του βιολιού του κι έπαιξε με τις άλλες δύο. Δεν περιγράφεται ο ήχος , το ύφος και το ήθος που κυριάρχησε. Ταξιδέψαμε εκατό χρόνια πίσω. Σ' εκείνα τα καφέ αμάν, σ' εκείνα τα χρόνια, σ' εκείνα τα χώματα.
Στο διάλειμμα ο Δήμαρχος αφού συγχάρηκε τον Κυριάκο, ως ευφιής, χιουμοριστικός και σοφός, του είπε: αν μετά από τόσα χρόνια κάνεις κάτι τέτοιο για την γυναίκα σου ή για μεγάλο έρωτα μιλάμε ή για καμουφλάζ... Αγνοώ ακόμα την απάντηση που πήρε και είναι αλήθεια πως δεν μ' ενδιαφέρει και καθόλου.
Ακόμα και καμουφλάζ να ήταν, παρέμενε ένα τέλειο καμουφλάζ που σε τίποτα δεν μπορεί να μειώσει την χαρά μου.
Όταν σπάει το φράγμα, ένα φράγμα που μπορεί να έχει πολλά ονόματα και πολλές ιδιότητες, τότε διαβάζουμε τον κόσμο απ' την αρχή, τις σχέσεις μας απ' την αρχή, το νόημα της ζωής μας νεογέννητο. Η παρουσία των φίλων, της σκέψης αυτών που σωματικά δεν ήταν εκεί, όλων όσων με τόση αγάπη έστειλαν ατέλειωτα μηνύματα ευχών και όλο αυτό που έκανε ο Κυριάκος, έκαναν αυτά τα γενέθλια μοναδικά και ανεπανάληπτα. Είναι τόσο ωραίο να μεγαλώνεις μαζί με τις αγάπες σου. Να μεγαλώνουμε όλοι μαζί. Τι να φανταστώ πια για του χρόνου; Στο στάδιο Ειρήνης και Φιλιάς, λέω χαμογελώντας, μιας και ο Κυριάκος, είναι αλήθεια πως ανέβασε πολύ τον πήχυ!
