"Το Παραμύθι της Μουσικής θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ιστορία που να αφορά κάθε τέχνη. Αν στεγάζεται κάτω από την σκέπη του παραμυθιτικού λόγου είναι γιατί αυτή είναι φτιαγμένη από ουρανό που επιτρέπει ανεμπόδιστα το φως του να διεισδύσει στην καρδιά του ανθρώπου.Αν αφορά τη μουσική και όχι κάποια άλλη τέχνη, δεν είναι μόνο γιατί αυτή υπακούει στους ρυθμούς της ανθρώπινης καρδιάς, αλλά και γιατί στο παρελθόν η μουσική αποτέλεσε ισχυρή ενοποιητική δύναμη ανθρώπων, πολιτισμών, κόσμων ολόκληρων.
Ο μύθος αποτελείται από μια διαδοχική σειρά ανατροπών που οδηγούν διαρκώς σε νέες συνθήκες ανοίγοντας λίγο λίγο το δρόμο προς το παράδοξο και ακατανόητο μυστήριο της ύπαρξης, ταυτόσημο της ουσίας της, δηλαδή της αγάπης.
Η παραίτηση από την αψεγάδιαστη τελειότητα παράλληλα με την αποδοχή της ανθρώπινης αδυναμίας θα φέρει στον κόσμο την Θεοδώρα από τους μέχρι τότε άτεκνους ηλικιωμένους γονείς της.
Η αποδοχή της τυφλότητας από την ίδια την Θεοδώρα θα αναπτύξει τα άλλα της χαρίσματα σε τόσο αξιοθαύμαστο βαθμό ώστε η αδυναμία της να μεταποιηθεί σε φωτεινή δύναμη που θα την κάνει σοφή.
Η αναπτυγμένη της ακοή που την οδηγεί στην στενή σχέση της με την μουσική θα δημιουργήσει μέσα της την ταύτιση: μουσική-έρωτας-γάμος, με αποτέλεσμα να ζητά να παντρεφτεί μουσικό όταν έρχεται η ώρα του γάμου.
Η γνωριμία της με τις μουσικές ποικιλλίες της Μεσογείου, -καθώς περνούν ως υποψήφιοι γαμπροί οι μουσικοί-, αναδεικνύει την διαφορετικότητα των ανθρώπων, των μουσικών, των πολιτισμών.
Η γνώση όμως δυσχεραίνει την επιλογή που αφορούσε μέχρι τότε λογικά σχήματα. Σχήματα που θα καταρρεύσουν μπροστά στο αίσθημα της αγάπης που ξυπνά ένα τραγούδι που ακούει η ενήλικη Θεοδώρα μια νύχτα από τον παιδικό της φίλο τον Αλέξιο.
Η παιδική αγάπη ενηλικιώνεται και η επιλογή γίνεται καρδιακά.
Όταν αναχωρούν οι μουσικοί για τις πατρίδες τους αφήνουν δώρο στο ζευγάρι τα μουσικά τους όργανα και παίρνουν μαζί τους το μεγάλο δώρο που τους έκανε η αρχοντοπούλα, τη σοφία της: "...πως από μόνη της η μουσική, όπως ίσως κάθε τέχνη, δεν είναι αρκετή για να κερδίσεις μια καρδιά αν δεν την αγαπάς αληθινά..."
Έτσι, ο μουσικός διάλογος μέσα στο παραμύθι, -η οικείωση του ξένου δηλαδή-, είναι αυτός που οδηγεί αφενός στην κατανόηση των πολιτισμών των γειτονικών λαών, αλλά και στην αυτογνωσία της δικής μας πολιτιστικής ταυτότητας και εν τέλει... της καρδιάς μας."
(Από την Συνέντευξη Τύπου που δόθηκε την Τετάρτη 21 Μαϊου στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού με αφορμή την ομώνυμη παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών).
Ο μύθος αποτελείται από μια διαδοχική σειρά ανατροπών που οδηγούν διαρκώς σε νέες συνθήκες ανοίγοντας λίγο λίγο το δρόμο προς το παράδοξο και ακατανόητο μυστήριο της ύπαρξης, ταυτόσημο της ουσίας της, δηλαδή της αγάπης.
Η παραίτηση από την αψεγάδιαστη τελειότητα παράλληλα με την αποδοχή της ανθρώπινης αδυναμίας θα φέρει στον κόσμο την Θεοδώρα από τους μέχρι τότε άτεκνους ηλικιωμένους γονείς της.
Η αποδοχή της τυφλότητας από την ίδια την Θεοδώρα θα αναπτύξει τα άλλα της χαρίσματα σε τόσο αξιοθαύμαστο βαθμό ώστε η αδυναμία της να μεταποιηθεί σε φωτεινή δύναμη που θα την κάνει σοφή.
Η αναπτυγμένη της ακοή που την οδηγεί στην στενή σχέση της με την μουσική θα δημιουργήσει μέσα της την ταύτιση: μουσική-έρωτας-γάμος, με αποτέλεσμα να ζητά να παντρεφτεί μουσικό όταν έρχεται η ώρα του γάμου.
Η γνωριμία της με τις μουσικές ποικιλλίες της Μεσογείου, -καθώς περνούν ως υποψήφιοι γαμπροί οι μουσικοί-, αναδεικνύει την διαφορετικότητα των ανθρώπων, των μουσικών, των πολιτισμών.
Η γνώση όμως δυσχεραίνει την επιλογή που αφορούσε μέχρι τότε λογικά σχήματα. Σχήματα που θα καταρρεύσουν μπροστά στο αίσθημα της αγάπης που ξυπνά ένα τραγούδι που ακούει η ενήλικη Θεοδώρα μια νύχτα από τον παιδικό της φίλο τον Αλέξιο.
Η παιδική αγάπη ενηλικιώνεται και η επιλογή γίνεται καρδιακά.
Όταν αναχωρούν οι μουσικοί για τις πατρίδες τους αφήνουν δώρο στο ζευγάρι τα μουσικά τους όργανα και παίρνουν μαζί τους το μεγάλο δώρο που τους έκανε η αρχοντοπούλα, τη σοφία της: "...πως από μόνη της η μουσική, όπως ίσως κάθε τέχνη, δεν είναι αρκετή για να κερδίσεις μια καρδιά αν δεν την αγαπάς αληθινά..."
Έτσι, ο μουσικός διάλογος μέσα στο παραμύθι, -η οικείωση του ξένου δηλαδή-, είναι αυτός που οδηγεί αφενός στην κατανόηση των πολιτισμών των γειτονικών λαών, αλλά και στην αυτογνωσία της δικής μας πολιτιστικής ταυτότητας και εν τέλει... της καρδιάς μας."
(Από την Συνέντευξη Τύπου που δόθηκε την Τετάρτη 21 Μαϊου στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού με αφορμή την ομώνυμη παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών).
