Στην τέχνη ο κόσμος δεν αναζητά πλέον την ανακούφιση και την εξύψωση. Οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι, οι αργόσχολοι, αναζητούν το καινούριο, το παράδοξο, το πρωτότυπο, το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα, ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς, με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, όπου όσο λιγότερο με καταλαβαίνουν τόσο περισσότερο με θαυμάζουν.
Με το να διασκεδάζω μ' αυτό το παιχνίδι, αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές, έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για έναν ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτη.
Και σήμερα, όπως ξέρεις, είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίδκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και την παλιά σημασία της λέξης.
Αυτοί ήταν μεγάλοι ζωγράφοι: Ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ,
ο Τισιάνο, ο Γκόγια.
Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος που κατάλβε το πνεύμα των καιρών του και εξάντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του.
Είναι πικρή η εξομολόγησή μου, πιο θλιβερή απ' όσο φαίνεται, αλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής.
