Τον Ιούνη του 2007 δημοσιεύτηκε αυτό το μικρό χειροποίητο παραμυθάκι. Άτεχνο και σεισμόπληκτο ήτανε, αλλά ίσως τέτοιο θα έπρεπε να είναι κάτι σαν αυτό που αφορά μια αγάπη, έναν χωρισμό και μια επανένωση πέρα από τη ζωή και τον θάνατο. Στις 14 του Ιούνη του 2007 είχε φύγει ο πατερούλης μου, ο παπα Σάββας-Στέφανος. Ειρηνικός και με ανοιχτά μάτια στραμμένα προς τον ουρανό έφυγε. Τον αγαπούσα πολύ και τον αγαπώ ακόμα πιο πολύ. Η φωτογραφία του είναι πάντα μπροστά στο αναμμένο καντηλάκι κι εκείνος εδώ, τόσο μακριά και τόσο κοντά μου. Δεν είχα άλλα λόγια να γράψω, γι' αυτό συγχωρέστε με που ανεβάζω δεύτερη φορά αυτή την ανάρτηση. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω στη μνήμη του.
Ό,τι καλύτερο.
ReplyDeleteΤι όμορφο που είναι έτσι όπως τόχεις γραφο-ζωγραφίσει, είναι πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό. Αυτά κάνει η αγάπη...Βρίσκει τον δρόμο. Να ζήσεις χαρούμενη και να τον θυμάσαι πάντα!
ReplyDeleteΠανέμορφο και γλυκό, Βασιλική. Μπράβο! Σαν τον Πατέρα σου (υποθέτω- δεν τον γνώρισα).
ReplyDeleteΠαρομοίως, 1 Ιούλη, μνήμη της αδελφής μου Σοφίας, που αδίκως (κατά τα ανθρώπινα) στα 28 της ευωδιαστά χρόνια μας άφησε ξένους.
Παρομοίως, 17 Ιούλη, μνήμη της μητέρας μου Καλλιόπης, της κυρά-Καλής.
Αδειάζει το φεγγάρι, αλλά μεγαλώνει η σκοτεινή του πλευρά, εκεί που όπως λένε κατοικούν οι ψυχές...
Καλημέρα Σοτ και να είσαι πάντα πάντα καλά! Έχω αρχίσει να ξεκουράζομαι και είναι πολύ όμορφο αυτό.
ReplyDeleteΚαλημέρα Άρη! Σαν τους παλιούς ανιχνευτές κι η αγάπη, ναι, και τον βρίσκει και τον ανοίγει και μας οδηγεί. Τα χιόνια παίρνει και τις θάλασσες διασχίζει για να φτάσουμε! Σ' ευχαριστώ!
ReplyDeleteΚαλημέρα Μπάμπη! Λες να έχει καθένας τους μήνες του; Εγώ έχω τον Ιούνη κατά κύριο λόγο, εσύ βλέπω έχεις τον Ιούλη που για μένα είναι γεμάτος γενέθλια και επετείους χαράς. Τι παράξενο που είναι... Ο Θεός να αναπαύει τις δυο αγάπες σου, το εύχομαι ολόψυχα.
ReplyDeleteΝαι, ήταν ένας γλύκας ο παπα Σάββας κι ένα μυαλό απίστευτο. Ζωή γεμάτη πονους και υπομονή, Δόξα τω Θεώ και μη χειρότερα, έλεγε όταν τον ρωτούσες τι κάνει. Έτοιμος ανά πάση στιγμή να βουρκώσει και να χαμογελάσει σαν παιδί. Όταν προσπαθούσε να θυμώσει μ' έπιαναν τα γέλια, δεν του πήγαινε καθόλου ο ρόλος αυτός. Έχασε γιο στα δεκατέσσερα, γυναίκα μετά κι ύστερα έγινε καλόγερος στην αγία Αικατερίνα του Σινά. Ζούσε πάνω απ' την Κασάνδρου σ' ένα σπιτάκι υπόδειγμα φτώχειας, μα είχε ένα μπαλκόνι κήπο ολόκληρο και το σπιτάκι μοναστήρι... Αγαπούσε και τους δυο αγαπημένους μας πολύ, και τον Νεαπολίτη και τον Εδεσσαίο... Αριστοκρατικής φτιαξιάς άνθρωπος ήτανε και γνήσια μερακλής στις μουσικές του, στα θεάματα, στα βιβλία, σε όλα. Ο Θεός να αναπαύει την κατάφωτη ψυχούλα του!
Βασιλικούλα μου , να είσαι πάντα χαρούμενη να θυμάσαι τον αγαπημένο σου πατερούλη ...όλο γλύκα την οποία σου την άφησε παρακαταθήκη...
ReplyDeleteΝα είσαι πάντα καλά να προσφέρεις άπλετα όλη αυτή τη γλυκύτητα και αγάπη που μας χαρίζεις...
Σε φιλώ και σε ευχαριστώ που υπάρχεις ...που η λεξεις σου γαληνεύουν συναισθήματα ,ταξιδεύουν το μυαλό μας, γλυκαίνουν τη πραγματικότητα...
Σε ευχαριστούμε
Εγώ ευχαριστώ για όλες τις ξεχωριστές ευχούλες και την αγάπη! Καλή Κυριακή!
ReplyDeleteΩραία ιδέα
ReplyDeleteΨάχνοντας κάτι σχετικό με το φεγγάρι για να το διαβάσω στα παιδάκια μου στο νηπιαγωγείο, έπεσα τυχαία σε αυτή το παραμυθάκι που μου θύμησε τις ιστοριούλες του Αλέξη Κυριτσόπουλου... Ήταν κάτι μαγικό!!!!!
ReplyDeleteΚαι διαβάζοντας μετά και το κείμενο που το συνόδευε...δάκρυσα...
Με συγκίνησε απίστευτα η ιστορία του παπα - Σάββα και τα λόγια σου, λόγια αγάπης για τον λατρεμένο σου πατερούλη...
Πρώτη φορά κάνω σχόλιο σε οποιαδήποτε ανάρτηση... Ίσως πρώτη φορά με άγγιξε κάτι τόσο πολύ?...
Βρήκα πάντως αυτό που έψαχνα... και πολλά περισσότερα...
Σ'ευχαριστώ πολύ...(κι ας μην το δεις ποτέ γιατί έχουν περάσει και τόσα χρόνια...)
Τα σχόλια έρχονται στο inbox μου, οπότε πάντα βλέπω σχόλια παλαιότερων αναρτήσεων. Σ' ευχαριστώ Μαρ. μου, με συγκίνησες κι εμένα... Να μου φιλήσεις τα μικρά σου κι ίσως κάποτε βολέψει να έρθω από κει που είσαι, -δεν ξέρω πού- να ανταμώουμε όλοι μαςί...
Delete