Το "Παραμύθι της μουσικής" στην Νιγρίτα Σερρών.

Ξημέρωσε Τετάρτη 17 Ιουνίου.

Οι δύο προηγούμενες μέρες ήταν ένα χαριτωμένο διήμερο στο κρεβάτι ένεκα γρίπης. Κοιμήθηκα τόσο πολύ που παρ' όλους τους πόνους σε κόκκαλα, λαιμό, αφτιά, κεφάλι, μάτια, ομολογώ πως το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Δεν είναι αυτό όμως που θέλω τώρα να γράψω.

Όταν έρχεται η ώρα που η δουλειά σταματάει μαζί με όλο το τρέξιμο, όλον τον αγώνα που έκανες και μάλιστα σε πολλά επίπεδα αφού δεν κάνεις μια μόνο δουλειά σαν άνθρωπος, τότε καταλαγιάζουν λίγο λίγο όλα και βρίσκεσαι μπροστά σ' ένα πολύ ενδιαφέρον κενό. Αν συμβεί δε η κόπωση να συνοδευτεί κι από μια μικρή αρρώστια σαν αυτή που με βρήκε, τότε μπαίνεις πιο άνετα και ανώδυνα, πιο ολοκληρωτικά μέσα σ' αυτό το κενό. Γιατί είναι αλήθεια πως ήδη από την Κυριακή που είχα μια παράσταση του "Παραμυθιού της μουσικής", με μουσικούς του Εν Χορδαίς, στην Νιγρίτα και ήταν μια μαγευτική παράσταση για μένα -που δυστυχώς είμαι πολυ απαιτητική-, είπα μέσα μου: φτάνει, εδώ σταματάς, αρρωσταίνεις, κατεβάζεις ρολά, και δεν θα κάνεις τίποτα άλλο. Μια χαρά με υπάκουσε το σώμα μου και του είμαι ευγνώμων. Το κενό είναι κάτι σαν την μέθη. Δεν ξέρεις τι θα αποκαλύψει. Μπορεί να σου φέρει χαρά, αλλά ενδέχεται και δάκρυα. Είναι ένα κριτήριο απόλυτο που λειτουργεί ερήμην σου, αλλά φέρει την σφραγίδα αποκάλυψης μιας γνησιότητας, μιας κρυμμένης αλήθειας.

Ήθελα από όλες αυτές τις παρουσιάσεις να μου μείνει η ωραιότερη γεύση. Και στο χωριό αυτό ήταν τέτοια η αγάπη και η φιλοξενία των ανθρώπων, τόσο εγκάρδια η συνομήλική μου Δήμαρχος, τόσο θαυμάσια η οργάνωση όλη, από το πανί της προβολής μέχρι τα εξαιρετικά μικρόφωνα και την ηχοληψία, και βέβαια την ανταπόκριση του κόσμου, την άκρα ησυχία και συγκέντρωση στην αυλή του Πολιτιστικού που εγκαινιάζαμε μ' αυτή την εκδήλωση, που έζησα το πατάρι όπως το έχω ζήσει λίγες φορές. Δηλαδή με όλο μου το είναι, που σε τόσο καλές συνθήκες ανυψώνεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό που είναι και σώζεται από τον εαυτό του.

Όλα έχουν νόημα, ακόμα κι όταν τίποτα δεν δουλεύει, και το πιστεύω. Κανένας κόπος δεν πάει χαμένος και καμιά φορά εκεί που οι συνθήκες είναι οι πλέον αντίξοες είναι εκεί που γεννιούνται τα θαύματα, είτε τα γευτείς εσύ είτε δεν τα υποψιαστείς καν. Το γράφω τώρα αυτό γιατί ένα γράμμα σαν αυτό που έγραψα τις προάλλες προς το ΕΚΕΒΙ, το Εθνικό Κέντρο  Βιβλίου, ίσως να φαίνεται πως συγκρούεται με τις αρχές μου και την στάση μου στη ζωή. Όμως δεν είναι έτσι. Είναι άλλο να υπολειτουργούν τα πράγματα σε μια σχολική μονάδα και είναι άλλο να γίνονται πρόχειροι σχεδιασμοί και εύκολοι από έναν οργανισμό που είναι ο πλέον υπεύθυνος για το βιβλίο. Δεν θα σταθώ όμως εδώ. 

Θα σταθώ στην δύναμη της πίστης και της αγάπης, σ' αυτό που στην γλώσσα μας ονομάζουμε μεράκι, και τέλος στην δύναμη που έχει ο ένας, οι δύο, οι τρεις άνθρωποι όταν ξέρουν τι θέλουν, γιατί το θέλουν και το παλεύουν με όλη τους τη δύναμη. Γιατί αυτό ζήσαμε στην Νιγρίτα. Και όταν δεχθείς όλη αυτή την καλή ενέργεια των ανθρώπων τότε εκ των πραγμάτων ελευθερώνεις κι εσύ, ή ίσως ελευθερώνονται και από εσένα αυτόβουλα οι μεγαλύτερες δυνάμεις σου.

Η Δήμαρχος του χωριού Αγγελική Μήκα είχε διαβάσει τα παραμύθια μου στην μικρή της κόρη και αφού επικοινώνησε με τις εκδόσεις Λιβάνη μιλήσαμε μαζί και έτσι απλά κλείστηκε αυτή η παράσταση.

Η φράση 'έτσι απλά' καταλαβαίνετε βέβαια τι θέλει να πει. Δεν μεταφράζεται στο ότι δεν υπήρξε αγώνας και προσπάθεια και πάλη από την πλευρά του Δήμου και από την δική μας πλευρά για να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια. Θέλει να πει όμως πως βρέθηκε ένας άνθρωπος, στην προκειμένη περίπτωση αυτή η νεαρή και γεμάτη ενέργεια, ικανόντητες και μυαλό γυναίκα Δήμαρχος, να πραγματοποιήσει κάτι που για άλλους ομότιμούς της θα ήταν αδιανόητο ή τουλάχιστον ευφάνταστο. Γιατί τέτοιο θεωρείται να ακούει κάποιος την καρδιά του και να θέλει να μοιραστεί την προσωπική του συγκίνηση με άλλους. Να μεταλαμπαδεύσει μια φωτιά που τον έφλεξε στους συνανθρώπους του, έξω από κοινές νοοτροπίες και παλιές συνήθειες, μοτίβα γνωστά έως απαρχειωμένα, εν τέλει απωθητικά σε όλους μας.

Κάτι αλλάζει λοιπόν. Αυτό είναι που θέλω να πω. Αφενός νέα πρόσωπα διεκδικούν πολιτικές θέσεις έχοντας ένα άλλο προφίλ, πολύ ουσιαστικό και ευοίωνο για τον τόπο μας. Αφετέρου, διαπιστώνω για άλλη μια φορά αυτόν τον καιρό και με βάση τις παραστάσεις που ήδη κλείνονται για την προσεχή χρονιά, πως το παραμύθι μπαίνει ξανά στη ζωή των παιδιών, αλλά και των ενηλίκων. Και αν μου δίνει χαρά που το ξαναβρίσκουν τα παιδιά, μου δίνει ακόμα μεγαλύτερη που το συναντούν οι ενήλικοι. Που μπορούν και μαγεύονται, που έρχονται στο τέλος να υπογράψει ο συγγραφέας παραμύθια που αγοράζουν όχι μόνο για τα παιδιά τους αλλά και για τον εαυτό τους. Συντελείται μαι αλλαγή στον κόσμο και δεν είναι ανάξια λόγου. Χαίρομαι που αποτελώ έναν συντελεστή, έναν κρίκο σ' αυτήν την αλλαγή και γεμίζω αισιοδοξία για τη ζωή, τον άνθρωπο και τον κόσμο. Υπάρχει ελπιδα. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι πράξη. Η ελπιδα γίνεται βίωμα φωτεινό. Βήμα βήμα μέσα από τα παραμύθια προχωρούμε προς την τρυφερότητα, την αθωότητα, τον θαυμασμό, την ανατροπή πάγιων στερεότυπων που μας αγκίλωσαν. Και θα το ξαναπώ για να κλείσω: Χαίρομαι αφάνταστα! 

Οι τέσσερις μουσικοί που έπαιξαν στην παράσταση ήταν ο Θανάσης Τσίτσαρης, κιθάρα και τσέλο, η Αναστασία Ζαχαριάδου, κανονάκι, ο Ηλίας Ανδρεουλάκης, πολίτικη και κρητική λύτα και ο συνθέτης της μουσικής του παραμυθιού Κυριάκος Καλαϊτζίδης, ούτι. Οι μουσικοί αυτοί δεν είναι μόνο ταλαντούχοι και έμπειροι. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελπίδας πως ο κόσμος προχωράει προς το καλύτερο!