Labels

Wednesday, June 3, 2009

1η του Ιούνη σ' ένα μπαρ του λιμανιού


1. Ποια είναι η καλή
και ποια η ανάποδη πλευρά
αυτού του τετραδίου
που γραμμές δεν έχει ούτε ετικέτα
στο κόκκινο ζαγρέ του εξώφυλλο;


Είναι ώρα να επιλέξεις.


2. Σπάει τα μούτρα της θάλασσα καθώς αφήνεται
στα χέρια του βοριά
στην τσιμεντένια προβλήτα
του λιμανιού της Σαλονίκης.

Το κλάμα της είνα
 αυτός ο παφλασμός που ακούς.

Κι έχω να πω:
Πρώτα, ντροπή σου Δήμιε άνεμε.

Και δεύτερον, 
Πότε επιτέλους κι εσύ Θάλασσα θα πας αντίθετα στον άνεμο;


3. Ήρθε πολύβουη παρέα στο διπλανό τραπέζι
Η προτέρα μου ησυχία
ψιλοκομμένες φετούλες πορτοκαλιού τώρα
Τις μοιράζω όλες στα γλαρόπουλα

Μην παν χαμένες σ' αυτούς που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν
τεμαχισμένο από ολόκληρο.

4. Όσο πάει μπροστά το καράβι
τόσο οπισθοχωρεί ο καπνός του απ' το φουγάρο

Εξοικείωσε τα μάτια σου στο μαύρο του
αν θες να δεις την πορεία του πλεούμενου
στον καθαρό ατέρμονο ορίζοντα.


5. Όταν αναρωτιέμαι για την καρδιά μου
την ζυγίζω στη θάλασσα

Αν επιπλεύσει
όλα καλώς τα έκανα
-και ησυχάζω

Αν βουλιάξει όμως
γυρεύω να βρω και να πετάξω
το φιλοθάνατο βαρίδιό της.


6. Δεν είμαι μαζί σου Κόσμε
κι ας με βλέπεις
ίχνος στα ίχνη σου

Δεν τραγουδάμε τραγούδι κοινό
Από το ίδιο φαγητό δεν τρώμε
Ούτε και σε κοινό κρεββάτι θα πλαγιάσουμε
Ποτέ δεν είδαμε τα ίδια όνειρα

Μη με φαντασιώνεσαι αδίκως
Υπάρχω έξω από τη φαντασία σου
μεταξοσκώληκας αθέατος
που απ' τον θάνατό μου θα πλουτίσεις
μοσχοπουλώντας κάποτε
την μεταξένια μου κλωστή.


7. Ένα φως ταξιδεύει 
στον θαλάσσιο ορίζοντα.

Το βλέπω καθαρά
επειδή είναι νύχτα.


8. Σφαχτό χρόνια προσφέρω το παρόν μου
στον βωμό του ενδεχόμενου μέλλοντος

Σήμερα γκρέμισα το απατηλό θυσιαστήριο
κι επέστρεψα στο πιο δικό μου σπίτι
την καρδιά μου
στον μόνο αληθινό Θεό
του Τώρα.

9. Συγκράτησε τον χείμαρρο του πόνου
Ρευματοκρατόρισσα Δέσποινα
να διαβώ κι εγώ σαν πρόσφυγας τον ποταμό
δίχως το ρεύμα του να με καταποντίσει

Να φτάσω στην πατρίδα την πρώτη
την μόνη, την αληθινή
αγκαλιά σου.


Αφιερωμένα στην μνήμη του Θεολόγη
που κλείνει τα δυο αγγελικά του χρόνια σήμερα.

10 comments:

  1. προσφέρω το παρόν μου
    στον βωμό του ενδεχόμενου μέλλοντος


    Σήμερα γκρέμισα το απατηλό θυσιαστήριο
    κι επέστρεψα στο πιο δικό μου σπίτι
    την καρδιά μου
    στον μόνο αληθινό Θεό
    του Τώρα.


    υπέροχοι στιχοι!
    υποβλητικοί στην σαφήνεια που κρύβεται μέσα τους..μύηση στο Απλό!
    χαίρε!

    ReplyDelete
  2. ...κι η θάλασσα θα πηγαίνει κατά που δείχνει ο άνεμος
    ...και το κύμα θα σπάει στην προβλήτα
    ...και μεις θα γινόμαστε όλο και καλλίτεροι
    ...αφήνοντας το τώρα, για το άπειρο.

    ReplyDelete
  3. Βασιλική..Πρωί- πρωί το έλαβα το μήνυμα σου..Και το φως που έμπαινε από το παράθυρο εξέλαβα ως δώρο..Για τα δικά μας χρόνια και για κείνων τα αγγελικά.Τρία όλα κι όλα αν με το ίδιο μέτρο τα μετρά κανείς.Ευχαριστώ..

    ReplyDelete
  4. Χαίρε Στρατή και σ' ευχαριστώ! Καλώς όρισες!

    ReplyDelete
  5. Μάλλον έτσι είναι Γιώργο... Μήπως όμως το άπειρο είναι το διαρκές τώρα; Λέω μήπως...

    ReplyDelete
  6. Carpie Diem το φως μας έλουσε και είτε τα μέτρα είναι ίδια είτε αλλοιώτικα, μάλλον διαφορά δεν κάνει... Να είμαστε γεροί να θυμόμαστε...

    ReplyDelete
  7. Ό,τι πιο όμορφο για τη μνήμη του με αποκορύφωμα το ζύγισμα της καρδιάς.
    Μακάρι να μπορούμε να κρατάμε την καρδιά μας στην επιφάνεια για να είναι η ψυχή μας προσιτή στους αγγέλους

    ReplyDelete
  8. Τι όμορφο αυτό που έγραψες... Καλησπέρα, καλή Πεντηκοστή, ε, και καμιά βουτιά στη θάλασσα, να δούμε αν ακόμα επιπλέουμε!!!! Φιλιά!

    ReplyDelete
  9. Σ' ευχαριστούμε για τους στίχους σου Βασιλική.
    Οι χορδές μας συγχρονίζονται με τις δικές σου, μέρα που είναι σήμερα και το Πνεύμα φυσάει τις ψυχές μας.
    Τί καλά που τόγραψες: "...Όταν αναρωτιέμαι για την καρδιά μου την ζυγίζω στη θάλασσα
    Αν επιπλεύσει, όλα καλώς τα έκανα
    -και ησυχάζω. Αν βουλιάξει, όμως,
    γυρεύω να βρω και να πετάξω
    το φιλοθάνατο βαρίδιό της..."
    Πετάω, λοιπόν, το φιλοθάνατο βαρίδιό της και μένω κενός, άδειος, μηδέν, αέρας. Ενεός αντιλαμβάνομαι: Όλα μου δόθηκαν, τίποτε δικό μου! Σύνθλιψη! Γκρέμισμα! Άδειασμα! Δεν υπάρχω, δεν υφίσταμαι, δεν έχω, δεν είμαι. Όλα διαδραματίζονται, γιατί υπάρχει η Αρχή του Παντός ως Πρόσωπο. Κομμάτι-κομμάτι -σαν πίνακας εξπρεσιονιστού ζωγράφου- (ανα)συντίθεται το είναι μου, (ανα)σχηματίζεται το πρόσωπό μου. Η διαδικασία επώδυνη, χρειάζονται χρόνια και αιώνες. Και μόλις πάω να τα καταφέρω ...ο θάνατος. Γιατί; Γιατί ουσιαστικά ΔΕΝ τα καταφέρνω, παιδεύομαι και ΔΕΝ μπορώ. Και έρχεται ο Υιός να με διδάξει -με την εκ νεκρών Ανάσταση- πώς και ποιό είναι το πρόσωπό μου. ...Πληρώνω κάτι παραπάνω, αλλά στο τέλος κερδισμένος βγαίνω. ...Στον αφρό, όπως θάλεγες και συ!
    Φιλιά

    ReplyDelete
  10. Τι ποταμός!!!!
    Θερμά σ' ευχαριστώ Μπάμπη μου! Μεγάλη χαρά μου έδωσες!
    Μόλις γυρίσαμε από Μαρμαρά όπου έκανα το πρώτο μου μπάνιο. Στης επιστροφή από Πολύγυρο περάσαμε από Νέο Ρύσιο και είδα πάλι την κλινική Αναγέννηση όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο αγαπημένος μου παπαΣτέφανος. Σε λίγο κλείνει δυο χρόνια. Τι παράξενο... με πήραν τα δάκρυα... ένιωσα τόσο ορφανή από... πατέρα... μου λείπει πολύ...

    Μα για να περάσω και στο χαρούμενο νέο, πριν ανοίξω τον υπολογιστή πήρα τηλέφωνο τον εικονογράφο που ανάρτησα τελευταία μια του ζωγραφιά. Του είχα στείλει το χριστουγέννιατικο παραμύθι μου που είναι σαν διήγημα και περίμενα τις αντιδράσεις του, ενώ παράλληλα συζητάμε και με τους εκδότες. Ενθουσιάστηκε πάρα πολύ και χάρηκα κι εγώ πάρα πολύ. Αν θέλει ο Θεός θα είμαστε μαζί στο επόμενο βιβλίο!
    Φιλιά!

    ReplyDelete

Σχόλια