Ο δρόμος με τις παπαρούνες

Θα έρθει ωστόσο ένας καιρός, μια εποχή αλλοιώτικη απ' τις άλλες

που τα γυμνά μας πόδια δεν θα τα πληγώνουνε τ' αγκάθια, πέτρες αιχμηρές

τα πάθη κι η μικροψυχία του κόσμου

που δεν ένιωσε το δέρμα μας το διάφανο

κι εμπόδισε με κάθε τρόπο κάθε βήμα μας.

Θα έρθει σλήθεια ένας καιρός, μια εποχή αλλοιώτικη απ' τις άλλες

το αίμα μας ν' ανθίσει παπαρούνες

κιι όσοι δεν μας κατάλαβαν και μας τραυμάτισαν πισώπλατα

ούτε που θα τις πάρουν είδηση κι ας στάθηκε αιτία

η σκληρότητά τους, το μίσος και η ζήλεια τος

στο αλαφροπάτητο ίχνος της καρδιάς μας

ν' ανθίσει κόκκινη ομορφιά κάτω απ' το τραύμα μας.

Εμείς θα ξέρουμε πως με μια δόση θάρρους,

μια υπομονή και λίγη παραπάνω Χάρη

με μάτια αστραφτερά στραμμένα προς το φως

ποτέ δεν πάψαμε να προχωράμε ανυπόδητοι.

Εμείς απ' την αρχή γνωρίζαμε πως θα σκιστούνε βίαια τα πόδια μας

κι ούτε ήτανε ο στόχος μας να διαφυλάξουμε το νεανικό μας δέρμα ανέγγιχτο.

Ακολουθούσαμε το δρόμο με τις παπαρούνες

που κάτω από άλλα πληγωμένα πόδια άνθιζαν αμάραντες

κι είχαμε οδηγό το φως αυτό στο βάθος που αχνοφέγγιζε.

Είχαμε για προστάτες τα πουλιά

που αδιάλειπτα φτεροκοπούσανε μπροστά μας

όσοι προπορευτήκανε και φτάσανε,

όσοι ματώσανε πριν από μας κι ανοίξαντε το δρόμο για χατίρι μας

Με τις πέτρες και τ' αγκάθια θα καταγινόμαστε, με τις πληγές μας

ή με την αγκαλιά που αποζητάμε και ολάνοιχτη

εκεί στο βάθος του ορίζοντα θάλασσα απέραντη

πέρα από θάνατο κι από ζωή, λίγο πιο πέρα από χαρά και λύπη,

μια τρυφερότητα αστείρευτη μας περιμένει;