Κάτι σαν τραγούδι,, λίγο σαν προσευχή

Φοβάμαι να μιλήσω για το τραύμα

ούτε να το κοιτάξω το μπορώ, ούτε να ψηλαφισω.

Μόλις πιστέψω πως σαρκώθηκε το θαύμα

το αίμα πίδακας ορμά, πώς να το κρύψω;

Άλλοτε αρκεί ένα άγγιγμα βοριά

άλλοτε -πιο παράδοξα- κάποιου νοτιά το χάδι

κάποτε μόνον μια απρόσεχτη περαστική ματιά,

ή ένα χαστούκι ανάλγητο απ' τα άδυτα του Άδη.

Δε σου ζητώ να κάνεις μαγικά

ούτε προσπάθειες υπεράνθρωπες για μένα

μείνε μόνο κοντά μου τώρα που ο πόνος αλυχτά

κι έμεινα πλειγωμένη δίχως άνθρωπο κανένα.

Δε σου ζητώ παλάτια ούτε και πύργους

τι να τους κάνω τους πολύτιμους τους λίθους

που ξεριζώνουν με τη βία οι εραστές

απ' τη φιλεύσπλαχνη τη γη τους;

Μπορείς μονάχα όταν ανοίγει αυτή η πληγή

να στέκεσαι στο πλάι μου, κοντά μου

με το 'να χέρι περασμένο από τη μέση τη λεπτή

και τ' άλλο να σφουγγίζει την καρδιά μου;

Μπορείς να με φυλάγεις απ' τα βλέμματα,

τα ύπουλα χτυπήματα, τις κατακρίσεις,

τις ερωτήσεις τις αχρείαστες, τα ψέμματα

αυτών που δεν αντέχουν τις υπόγειες πτήσεις;

Μείνε κοντά μου σιωπηλός λατρεία μου

ασπίδα  μου και τείχος προστασίας

για την ανυπεράσπιστη την Τροία μου

κατά του δούρειου ίππου της απελπισίας.

Η αρχαία μου πληγή που πάλι τρέχει

ξεπλένεται στης αγκαλιάς σου το νερό

κι όταν η νύχτα άλλη νύχτα δε θα αντέχει

ίσως ανθίσει το καινούριο μου φτερό.