Πάλι τον διαβάζω βρε κορίτσι μου.. κάτι πρέπει να τον κάνω αυτόν τον νεαρό, για να δούμε... Καλημερούδια!Βροχή, τι κάνει αυτός ο Μάρτης, τα έχει πιο χαμένα κι από μένα!
Εχθές γιορτάσαμε στον Ιανό της Θεσσαλονίκης την παγκόσμια μέρα ποίησης. Θα πω δυο λόγια εδώ.
Εκτός από τους φίλαυτους που διάβαζαν σελίδες ολόκληρες ποιημάτων -και με ατάλαντο ύφος- νομίζοντας πως αυτό που τους ανεβάζει και τους καταξιώνει στα μάτια των άλλων είναι η ποσότητα ενός ποιήματος, εκτός από τους ποιητές που διάβασαν δικά τους ως αγαπημένα, ξεχώρισα έναν. Αυτός διάβασε ένα ποίημα του Στυλιανού Χαρκιανάκη, αφού πρώτα είπε μία φράση του:
Στον άλλο κόσμο υπεύθυνος για τη σωτηρία μας είναι ο Θεός. Σ' αυτόν είναι η ποίηση.
Ξεχώρισα ακόμα ένα ποίημα του περίφημου Πάουλο Σέλαντ που η κεντρική ιδέα ήταν: Προσευχήσου για μας Κύριε. -αυτό πρέπει να το βρω οπωσδηποτε και θα το βρω- Εγώ άλλαξα τα αρχικά μου σχέδια περί Σολωμού που ευτυχώς μνημονεύτηκαν αποσπάσματα από τον Κρητικό του. Αφου κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του εκδημόντος φίλου Γιάννη Ζήκα, διάβασα πρώτα το ακόλουθο τετράστιχο:
Γλυκό μου χώμα με τα μάτια σου κοιτάζω τη βροχή μέσα στα μάτια.
Μετά, το πρώτο ποίημα της συλλογής αυτής "Φύλλο και φτερό", που αρχίζει λέγοντας "Αργήσατε φίλοι, αργήσατε'' και μόνο δυο λόγια στην αρχή είπα. Πως ήταν ο φίλος της Κυριακής ο Γιάννης καθώς πίναμε καφέ τις Κυριακές και πως η τελευταία του έκθεση μ' αυτά τα πρόσωπα που αντί για φωτοστέφανο έχουν πουλιά γύρω από το πρόσωπο, είχε γίνει στον Ιανό τον Οκτώβρη του 2008. Και πως στις 13 Δεκέμβρη τον πήραν τα πουλιά. Η συγκίνηση και η χαρά μεγάλη. Και το δώρο της Μνημοσύνης πλούσιο. Βοήθειά μας η ποίηση, λοιπόν, αδέρφια!
Τόσο μικρό μα τόσο δυνατό Βασιλική μου το τετράστιχο αυτό!Το άρωμα και όχι τα αγκάθια!Καλή νύχτα να έχεις
ReplyDeleteΕίναι τόσο αληθινό αυτό, τόσ, τόσοοοοοοο...
ReplyDeleteΚαλημέρα!
θυμιζει μικρο πριγκιπα..
ReplyDeleteγλυκο βραδακι να χεις!
Πάλι τον διαβάζω βρε κορίτσι μου.. κάτι πρέπει να τον κάνω αυτόν τον νεαρό, για να δούμε... Καλημερούδια!Βροχή, τι κάνει αυτός ο Μάρτης, τα έχει πιο χαμένα κι από μένα!
ReplyDeleteΈτσι ακριβώς. Μέρα καλή
ReplyDeleteΚι αύριοείναι η παγκόσμια μέρα ποίησης...Μου φαίνεται πώς βρήκες τον τρόπο να την γιορτάσεις...
ReplyDeleteΚαλό Σ/Κ, φιλιά πολλά...
Αμέτρητα αληθινό, όσο αμέτρητο το άρωμα του ρόδου.
ReplyDeleteΚι άλλη μια μέρα καλή Λάκη κι ας βρέχει κι ας φυσάει κι ας κάνει ό,τι αγαπάει!
ReplyDeleteΕχθές γιορτάσαμε στον Ιανό της Θεσσαλονίκης την παγκόσμια μέρα ποίησης. Θα πω δυο λόγια εδώ.
ReplyDeleteΕκτός από τους φίλαυτους που διάβαζαν σελίδες ολόκληρες ποιημάτων -και με ατάλαντο ύφος- νομίζοντας πως αυτό που τους ανεβάζει και τους καταξιώνει στα μάτια των άλλων είναι η ποσότητα ενός ποιήματος, εκτός από τους ποιητές που διάβασαν δικά τους ως αγαπημένα, ξεχώρισα έναν. Αυτός διάβασε ένα ποίημα του Στυλιανού Χαρκιανάκη, αφού πρώτα είπε μία φράση του:
Στον άλλο κόσμο υπεύθυνος για τη σωτηρία μας είναι ο Θεός. Σ' αυτόν είναι η ποίηση.
Ξεχώρισα ακόμα ένα ποίημα του περίφημου Πάουλο Σέλαντ που η κεντρική ιδέα ήταν: Προσευχήσου για μας Κύριε.
-αυτό πρέπει να το βρω οπωσδηποτε και θα το βρω-
Εγώ άλλαξα τα αρχικά μου σχέδια περί Σολωμού που ευτυχώς μνημονεύτηκαν αποσπάσματα από τον Κρητικό του.
Αφου κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του εκδημόντος φίλου Γιάννη Ζήκα, διάβασα πρώτα το ακόλουθο τετράστιχο:
Γλυκό μου χώμα
με τα μάτια σου
κοιτάζω τη βροχή
μέσα στα μάτια.
Μετά, το πρώτο ποίημα της συλλογής αυτής "Φύλλο και φτερό", που αρχίζει λέγοντας "Αργήσατε φίλοι, αργήσατε''
και μόνο δυο λόγια στην αρχή είπα. Πως ήταν ο φίλος της Κυριακής ο Γιάννης καθώς πίναμε καφέ τις Κυριακές και πως η τελευταία του έκθεση μ' αυτά τα πρόσωπα που αντί για φωτοστέφανο έχουν πουλιά γύρω από το πρόσωπο, είχε γίνει στον Ιανό τον Οκτώβρη του 2008. Και πως στις 13 Δεκέμβρη τον πήραν τα πουλιά.
Η συγκίνηση και η χαρά μεγάλη. Και το δώρο της Μνημοσύνης πλούσιο.
Βοήθειά μας η ποίηση, λοιπόν, αδέρφια!
Καλησπεριζοκαληνυχτώ!
ReplyDelete