Είμαι ένας ανάποδος άνθρωπος.

Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία. Είμαι ένας ανάποδος άνθρωπος.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη: Δεν εννοώ ότι έχω μια καλή πλευρά και μία ανάποδη. Καθόλου.

Δεν έχω καμία καλή πλευρά κι αυτό ας μην προκαλέσει αισθήματα περιττά, γιατί δεν είναι καθόλου θλιβερό. Ούτε έχω μία ανάποδη πλευρά. Τουναντίον. Έχω πολλές πλευρές ανάποδες.

Κι αυτό είναι πολύ μαγευτικό, αν και άκρη εύκολα δεν βγαίνει.

Δεν τα λέω καλά και θα σας μπερδέψω. Πρέπει να γίνω πιο σαφής.

Η καλή πλευρά ενός εαυτού είναι σαν ένα ρούχο ταιριαστό στο σώμα.

Η ανάποδη πλευρά ενός εαυτού είναι αντιστοίχως σαν ένα ρούχο που το φοράς από την ανάποδη. ΄Ολες οι ατέλειες φαίνονται, οι ραφές, τα ξέφτια. Έχει σίγουρα ενδιαφέρον, γιατί όλη η δουλειά του ράφτη είναι εκεί, αλλά και όλη η ατέλεια.

Αυτό είμαι λοιπόν, στην νιοστή!

Γεμάτη ανάποδες πλευρές. Ρούχα πολλά που μόλις τα δω ξετρελαμένη από την χαρά του καινούριου και αφόρετου, τα φοράω δίχως σκέψη, γεμάτη από μία παιγνιώδη χαρά.

Δεν μ' ενδιαφέρει τίποτα περισσότερο από το να τα δω πάνω μου. Να τα δοκιμάσω. Να τα ταιριάξω όπως μπορώ.

Μόλις φορέσω ένα τέτοιο ρούχο η χαρά μου δεν περιγρ'αφεται. Το φροντίζω πάρα πολύ. Όσο δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος. Αρχίζω τις διορθώσεις, τις επεμβάσεις, τα συγιρίσματα. Θέλω όχι μόνο να μου ταιριάζει. Απαιτώ να είναι άψογο αισθητικά. Και μετά; Εδώ είναι το αστείο, το παράδοξο και ενδιαφέρον, αλλά και το ανερμάτιστο. Το βγάζω και το αφήνω στην ντουλάπα γιατί δεν μ' ενδιαφέρει πια καθόλου. Δηλαδή, πάνω που γίνεται άξιο μιας μεταστροφής προς την καλή πλευρά, εγώ το παρατάω αδιάφορη. Χάνω ολότελα όλο μου το ενδιαφέρον. Πάνω που οι άλλοι λένε, για κοίτα τι ωραίο που το έκανες τώρα αυτό και πώς τα κατάφερες, εγώ ήδη κοιτάω γύρω γύρω να δω τι άλλο ανάποδο μπορώ να φορέσω.

Μη νομίζετε πως λέω παλαβομάρες. Παρ' όλο το συμβολικό του περιεχόμενο, αυτό το κείμενο είναι αληθινό. Όσο ξέρουμε και όσο καταλαβαίνουμε τι είναι το αληθινό. Σιγά να μην ξέρουμε!

Μιλώ βέβαια για όλα όσα κατά καιρούς στη ζωή μου ασχολήθηκα και ασχολούμαι.

Ποτέ δεν κατάφερα να αποκτήσω μια ιδιότητα. Πάνω που πήγαινα να την αποκτήσω την έστριβα κανονικά. Είμαι άνθρωπος χωρίς ιδιότητες. Ή άνθρωππος με όλες τις ιδιότητες. Πήγα να γίνω ηθοποιός και μόλις άγγιξα την επιτυχία, κατέβηκα τρέχοντας από το σανίδι. Πήγα να γίνω μουσικός και μια από τα ίδια. Πήγα να γίνω ποιήτρια και κατέβασα τα ρολά μετά την πρώτη δημοσίευση. Τραγουδίστρια μετά από σκληρή δουλειά μόνο για δύο συναυλίες. Και πάνω που είπα πως, φτάνει πια, έλεος, λυπήσου λίγο τον εαυτό σου, φαίνεται πως είσαι συγγραφέας, τώρα αρχίζω και γράφω μουσική. 

Μα σήμερα που όλοι έχουν ανάγκη να είναι κάτι, εγώ δεν αντέχω να είμαι τίποτα από όλα αυτά τα κάτι. Με μια ελαφρότητα παιδιού, απλώς παίζω. Δεν αντέχω κανένα βάρος μεγαλύτερο από αυτό του παιχνιδιού. Δεν υποκίπτω σε καμία ιδιότητα. Πάω όπου τραβά η καρδιά μου, πιστεύοντας ακράδαντα πως έχω δικαίωμα σ' αυτό το παιχνίδι, όπως όλοι οι άνθρωποι που συνήθως βέβαια φοβούνται να παίξουν. 

Μα επιτέλους θα το πω: Όλη η χαρά και η χάρη, όλος ό έρωτας κι όλο το πάθος είναι στο ξεκίνημα. Είναι στην πρόβα αυτού του άγνωστου ρούχου κάθε φορά. Κι εγώ φαίνεται πια καθαρά πως είμαι ένας ανάποδος άνθρωπος που όλο θέλει να αρχίζει ένα παιχνιδι δίχως να νοιάζεται αν θα χάσει ή αν θα κερδίσει. Μου κάνει ακριβώς το ίδιο. Τίποτα δεν μειώνει την χαρά μου και κανείς δεν μπορεί να με πείσει να γίνω... επαγγελματίας. Φευ!

Καθόλου καλό πρότυπο δεν είμαι για κανέναν. Οποιαδήποτε μίμησις μπορεί να αποβεί καταστροφική, σας προειδοποιώ!

Η φώτο, Ηλιογράφος βέβαια.