Συμβαίνει ένα παράξενο τον τελευταίο καιρό. Πολύ παράξενο.Συχνά, κι όλο και συχνότερα, πιάνω κάτι να ξεκινήσω να γράφω ή πάω να πάρω ένα τηλέφωνο σ' ένα φίλο και πριν καλά καλά κάνω την κίνηση, μια φράση ξεπηδά από μέσα μου, μισή, ανολοκλήρωτη, ατέλειωτα επαναλαμβανόμενη που λέει:είναι κάτι πουλιά...Αυτό. Μόνον αυτό. Αυτές οι τρεις μικρές λεξούλες στοιχημένες η μία πίσω από την άλλη, πάντα στην ιδια σειρά, που μόλις έρθουν γεμίζουν από πίσω σιωπηλά αποσιωπητικά, σε σημείο που δεν έχω τι άλλο να πω κι έτσι αναβάλλω και το γράψιμο, αναβάλλω και το τηλέφωνο.Όλα τα αναβάλλω σαν να τελειώνουν εκεί όλες μου οι λέξεις, σαν να μην έχω τίποτα άλλο να πω, εκτός από αυτές τις τρεις ελάχιστες λέξεις, αυτή την μικρή αμφίσημη, απροσανατόλιστη φράση: είναι κάτι πουλιά...Πώς να ολοκληρώσεις ένα βήμα όταν αυτό επιμένει να μένει μετέωρο στην ίδια του την εκκίνηση;Όταν καλά καλά δεν γνωρίζεις τι είναι αυτό που θέλεις να πεις, πού θέλεις, τέλος πάντων, να καταλήξεις, και όταν αυτό που νόμιζες πως ήθελες υποτάσσεται με αδιαμφισβήτητο τρόπο σ' αυτές τις τρεις λέξεις και σιγά;
Κι όμως αυτή η ανάπηρη, αυτή η ανυπεράσπιστη μικρή φρασούλα ξεπηδά δυναμικά και εντελώς αυθέρετα μπροστά μου, απαιτώντας κάτι που δεν γνωρίζω. Για κάτι διψά, σε κάποιον θέλει να απευθυνθεί, ακόμα κι έτσι όπως είναι, αστόχαστη, ανόητη κι αναποφάσιστη ίσως, μα τόσο πηγαία όσο το κελάηδημα του αηδονιού τη νύχτα που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να ερμηνεύσει το τραγούδι του και ούτε να υποψιαστεί ποτέ κανείς για ποιον τραγουδά μονάχο μέσα στης νύχτας το κενό. Παρ' όλα αυτά, τραγουδά...
Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο εκτός από αυτήν την αλήθεια, γιατί οπωσδήποτε είναι μια αλήθεια κι ας μένει ακόμα μισή:
Κι όμως αυτή η ανάπηρη, αυτή η ανυπεράσπιστη μικρή φρασούλα ξεπηδά δυναμικά και εντελώς αυθέρετα μπροστά μου, απαιτώντας κάτι που δεν γνωρίζω. Για κάτι διψά, σε κάποιον θέλει να απευθυνθεί, ακόμα κι έτσι όπως είναι, αστόχαστη, ανόητη κι αναποφάσιστη ίσως, μα τόσο πηγαία όσο το κελάηδημα του αηδονιού τη νύχτα που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να ερμηνεύσει το τραγούδι του και ούτε να υποψιαστεί ποτέ κανείς για ποιον τραγουδά μονάχο μέσα στης νύχτας το κενό. Παρ' όλα αυτά, τραγουδά...
Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο εκτός από αυτήν την αλήθεια, γιατί οπωσδήποτε είναι μια αλήθεια κι ας μένει ακόμα μισή:
είναι κάτι πουλιά...
Καλησπέρα,Βασιλικούλα!
ReplyDeleteΕμένα αυτή η φράση μου θυμίζει κάποιον ποιητή και έναν φίλο.
Είναι και η εποχή που ταξιδεύουν.
ReplyDeleteΣίγουρα κάτι φέρνουν.
Ίσως το επόμενο βιβλίο.
Καλημέρα, Όλα θα πάνε καλά!
ReplyDeleteΈναν ποιητή κι έναν φίλο, ε; Άρα δυό ποιητές και δυο φίλους! Ωραία!
Κάτι σου μύρισε τώρα εσένα...
ReplyDeleteΠάντως σίγουρα μου έφεραν δυο εξαιρετικούς εικονογράφους!
Οπότε σιγά σιγά μπαίνει και το επόμενο παραμυθάκι στο φούρνο...
Πάντως, τα είδα και προχθές να πετούν κοπαδιαστά... και χάζεψα το βλαμμένο από συγκίνηση...
Μέσα σου είναι και η συνέχεια :)
ReplyDeleteΠάρε χαρτί λευκό, μολύβι, στυλό ή ότι άλλο χρησιμοποιείς, γράψε
Είναι κάτι πουλιά
και αφέσου να γράφεις. Ασυνείδητα.
Θα εκπλαγείς !
Φιλιά γλυκειά μου Βασιλική :))))
Μήπως αυτό που ζητάς, είναι να πετάξεις μαζί τους;
ReplyDeleteΕίναι πάντως, όμορφος τίτλος για βιβλίο..
Καλημέρα!
Ίσως αυτή η φράση και μόνο να είναι ολόκληρη η ιστορία. Πόσες αλήθειες και πόσες σιωπές κρύβει μέσα της! Μέρα καλή
ReplyDeleteΚλαημέρα Mrs Smith μου!
ReplyDeleteΠάντα έτσι γράφω, οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς...
Αλλά έρχομαι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση για να το κάνω και αν δεν έρθω, δεν κουνάω ρούπι!
Θα δούμε, δεν χρειάζεται καμικά πίεση, αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει!
Και σκέτο πάντως, μια χαρά το βρίσκω!
Πολλά φιλιά!
Ναι, Ανεμποσκορπίσματα, είναι ωραίο για τίτλος, συμφωνώ!
ReplyDeleteΑλλά δεν θέλω να πετάξω μαζί τους, γιατί ήδη.... πετάω....
Μάλλον έτσι είναι Λάκη!
ReplyDeleteΤην καλημέρα κι ένα όμορφο, χαρούμενο, δημιουργικό Σαββατοκύριακο, εύχομαι και σε σένα και σε όλους με όλη μου την καρδιά!
Είναι τα πουλιά στο μέτωπο των προσώπων τηου Γιάννη Ζήκα, Βασιλική
ReplyDeleteΕίναι τα πουλιά στο μέτωπο των προσώπων του Γιάννη Ζήκα, Βασιλική
ReplyDeleteΚαλημέρα Μπάμπη και βοήθειά μας ο προστάτης μας άγιος Δημήτριος.
ReplyDeleteΝαι, αυτά είναι τα πουλιά. Τα πιο ωραία πουλιά στα πιο ωραία πρόσωπα, στεφάνι φτερωτό και πολύχρωμο.
Να χαιρόμαστε τους αγαπημένους μας Δημήτρηδες!
α! μου θυμίζεις έναν ήρωα του Καμύ που διαρκώς σκεφτόταν μια πρόταση, ήθελε να τη συνεχίσει, να γράψει ένα βιβλίο και μετά.....τζίφος. παρ΄όλ΄αυτά είμαι σίγουρος ότι εσύ θα κάνεις κάτι, αν όχι μ΄αυτή τη φράση σίγουρα με κάποια άλλη :)
ReplyDeleteτο δικό μου μυαλό πήγε σ΄έναν πίνακα τού Παρτικαλάκη..("εγω και ένα πουλί") :-))
ReplyDelete(όποιος θελήσει να το δεί είναι εδώ :http://www.anemos.info/gre/artists/artists_form.php?aArtistsID=85
ίσως και για σένα να σημαίνει κάτι τέτοιο-ταξίδι..
Προς το παρόν Ηλιογράφε μου, αυτή η φράση θέλει την ησυχία της, και μάλλον δεν την ενδιαφέρει καθόλου να βρει μια συνέχεια.
ReplyDeleteΈγραψα όμως όντως κάτι άλλο που το παρέδωσα σε μια νεαρή και πολύ ταλαντούχα εικονογράφο για να κάνει το δοκιμαστικό της και τώρα τρώγομαι με κάτι ακόμα άλλο, δόξα τω Θεώ, ησυχία δεν έχω...
ΥΓ. Όσες φορές επιχείρησα να μπω εκεί που με προσκάλεσες απέτυχα -ως ούφο!
Χαίρομαι που περνάς κι αφήνεις εσύ τα ίχνη σου...
Πολύ καλό Ερμία και αυτό στο οποίο πήγε το μυαλό σου και το site που μπήκα και είδα και άλλους καλλιτέχνες.
ReplyDeleteΚαλή βδομάδα εύχομαι, αύριο τι ωραία αργία και μάλλον μια βολτίτσα στην εξοχή θα την κάνουμε αφού μαγειρέψουμε ένα... χοιρινό κυδωνάτο!!!
Καλό βράδυ σε όλους!