Ο ιδανικός ακροατής

Τη δύσκολη ώρα του άλλου, τον ακούς, όπως και τα πουλά.
Η στάση του σώματός σου, ίδια γονυκλισία της ψυχής,
μεταγγίζει την ουράνια δύναμη που διασχίζει το άδειο μονοπάτι της αδυναμίας σου να μιλήσεις.

Κάθε άνθρωπος διψά να μιλήσει σε κάποιον που θα τον ακούσει.
Αν βρει κανείς τον ιδανικό του ακροατή, έχει ήδη βρει τον προσανατολισμό του. Μέχρι να πάψει να μιλά.
Ο ιδανικός ακροατής όλα τα ξέρει πριν του τα πεις. Γρήγορα θα το καταλάβεις.
Και το μονοπάτι αρχίζει κι ανθίζει μέσα στο καταχείμωνο.

Σ’ αυτό περπατάς χέρι χέρι, εσύ που θέλεις να μιλήσεις κι ο ακροατής σου. Κάποια στιγμή θα σ’ εγκαταλείψει. Λίγο θα τρομάξεις στην αρχή, μα γρήγορα θα καταλάβεις.
Εσύ που πρώτα γύρευες τον ιδανικό σου ακροατή, έγινες τώρα ο ιδανικός ακροατής των άλλων.
Η καρδιά σου μεταμορφώθηκε σε κοίτη του ποταμού της ζωής. Γίνεται το νερό της.
Κι ο πόνος απέραντος. Μόνο όποιος έγινε νερό γνωρίζει τον απέραντο πόνο του.

Γιατί μέχρι να μιλήσουν αληθινά οι άνθρωποι πολλά θα πουν πριν τον αληθινό τους λόγο.
Μέχρι να μπουν να ξεπλυθούν στο ποτάμι της καρδιά σου, πολλά ρούχα έχουν να βγάλουν από πάνω τους. Όλο θαρρούν πως επιτέλους έμειναν γυμνοί κι όλο βγαίνουν βιαστικοί στις όχθες μόλις βραχούν τα πόδια τους στο καθαρό νερό σου. Κι αν πρόλαβαν να βραχούν λιγάκι και τα ρούχα, έντρομοι δραπετεύουν ανακαλύπτοντας πως φορούνε ρούχα που δεν γνώριζαν και τα βγάζουν βιαστικά για να στεγνώσουν πάνω στα δέντρα της φαντασίας τους.
Κάνουν έναν μακρύ περίπατο στο δάσος των επιθυμιών τους, μακριά από σένα, κι είναι για να ξεχάσουν ό,τι έγινε, όσα με τόσο καημό θέλησαν να σου πουν και δεν κατάφεραν.
Μόνο εσύ, ποτάμι, μένεις εκεί. Στην ίδια θέση. Στην κοίτη σου την αγέρωχη. Ακάθεκτο να προχωράς.

Δεν λοξοδρομείς εσύ. Το ποτάμι πάντα θα περιμένει αγόγγυστα.
Πάντα θα ταξιδεύει παρασέρνοντας ή ίσως και καταχωνιάζοντας όλα τα περιττά λόγια, τα φλύαρα και μυστικά λόγια των ανθρώπων που σκεπάζουν την αλήθεια τους επιμελώς και εν αγνοία.

Η ελάχιστη αλήθεια που θα αρθρώσουν ίσως κάποτε, δεν έχει μάζα.
Κανένα μάτι δεν θα την αντιληφθεί.
Γιατί η αλήθεια είναι η δύναμη που κάνει το νερό να ρέει ακατάπαυστα. Αυτή που οδηγεί το ποτάμι.
Είναι η ενέργεια που κάνει το νερόμυλο της ζωής των ανθρώπων -που τόλμησαν να μιλήσουν και να ξεπλυθούν μέσα στο ποτάμι-, να περιστρέφεται για να αλέσουν το σιτάρι τους.
Ένα κομμάτι ψωμί χειροποίητο για να φάνε.

Για να ερωτευθούν μέσα στο πάλευκο δωμάτιο του μύλου της ζωής, εξαγνισμένοι. Σκεπασμένοι το τρυφερό λευκό της άσπρης σκόνης που η μυλόπετρα ελευθερώνει αλεύρι γνήσιας ζωής.
Κρυμμένοι κάτω από το υφάδι της λευκής σκόνης στολισμένοι το αραχνοϋφαντο λευκό, ενωμένοι μαζί του, να γίνουν ένα, γιατί κατάλαβαν πια πως δυο σάρκες δεν μπορούν ποτέ να γίνουν ένα αν δεν γίνουν πρώτα σκόνη.
Πως μόνο αλεσμένες στον μύλο της αλήθειας σαν σιτάρι, σαν σκόνες λευκές ολόλευκες, πάλευκες σκόνες,
μπορούν να ενωθούν.
Σκόνες λευκές ολόλευκες, πάλευκες σκόνες που βγάζει η μυλόπετρα αλεύρι γνήσιας ζωής.
Αλεύρι από το νερόμυλο που κίνησε ο ιδανικό ς ακροατής των ανθρώπων, Ποτάμι.

Χαρισμένο στο παιδί με τα μαύρα ρούχα. Τον ιδανικό μου ακροατή.