Ένα παιχνίδι αφορμή για δυο αλήθειες που μας καθόρισαν

Το παιχνίδι, μάς ζητά να πούμε ποιο ποίημα ή ρητό και ποιος ζωγραφικός πίνακας μας έχουν επηρεάσει. Ευχαριστώ την Φλώρα για την πρόσκληση και απαντώ:



Όσον αφορά το ρητό ή το ποίημα, που με επηρέασε στη ζωή μου, θα ανατρέξω στην παιδική μου ηλικία, γιατί βρίσκω πως εκεί συντελέστηκαν όλες οι μεγάλες αλλαγές που με καθόρισαν ως άνθρωπο. Είναι το ποίημα για την αγάπη, του Αποστόλου Παύλου:
"Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσιν την γνώσιν και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φησιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητει τα εαυτοίς, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, . πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.... (Προς Κορινθίους Α΄κεφ.13)
Ήμουν στο δημοτικό, όταν ο πατέρας μου υπηρετούσε ως ιερέας στον ναό των Δώδεκα Αποστόλων. Ήταν πολύ νέος τότε και έκανε πολλά ευχέλαια, δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε την ημέρα. Επειδή αυτά είχαν πολλά αναγνώσματα και κουραζόταν πολύ, όποτε μπορούσε έπαιρνε τα δυο μου μεγάλα αδέρφια να τον βοηθούν διαβάζοντας τους αποστόλους. Κάποτε αυτοί βαριόνταν και δυσανασχετούσαν, γιατί είχαν κουραστεί και γιατί μάλλον είχαν κι ένα σωρό άλλα πράγματα στο νου τους, όπως όλα τα παιδιά. Εγώ όμως πάντα ήθελα να διαβάζω δυνατά στους άλλους. Μάλλον το θεατρικό κουσούρι το είχα από τα γεννοφάκια μου. Τον θερμοπαρακαλούσα να παίρνει εμένα και να αφήνει τα αδέρφια μου. Έτσι έγινα κάτι σαν αναγνώστης ανεπίσημος του μπαμπά, και μ' έπαιρνε μαζί του με πολλή χαρά.Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που διάβασα αυτό το κείμενο. Και είναι παράξενο, γιατί ήμουν μια σταλιά παιδί, γλώσσα με δυσκόλευε, αλλά δεν το έβαζα κάτω. Το συγκεκριμένο όμως απόσπασμα, το διάβαζα και προσπαθούσα να το καταλάβω με το μικρό μου μυαλουδάκι γιατί από την πρώτη φορά μου έκανε βαθιά εντύπωση. Το διάβαζα ξανά και ξανά και δεν το χόρταινα. Το διάβαζα και μεθούσα. Με συνέπαιρνε ολοκληρωτικά. Με συγκινούσε και κάθε φορά ένιωθα μια μεγάλη δύναμη να εισέρχεται μέσα μου. Να πλημμυρίζω ευτυχία. Μια μέρα κάθησα και το έμαθα απέξω.
Ναι, νομίζω, σήμερα, πως αυτό το ποίημα με καθόρισε παντελώς. Νομίζω πως ό,τι παραμύθι γράφω, για οτιδήποτε κι αν μιλώ, όλα έχουν να κάνουν με την αγάπη. Τα πάντα μου έχουν να κάνουν με την αγάπη. Και ό,τι δεν έχει να κάνει μ' αυτήν, ό,τι είναι έξω από τη σφαίρα της, νομίζω εν τέλει, πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου, μα καθόλου.


Η 'ζωγραφιά' που με καθόρισε με τρόπο ανεπίστρεπτο και πολύ ουσιαστικό, είναι η τοιχογραφία που φωτογραφία της έχω αναρτήσει παραπάνω, η Ανάσταση του Κυρίου, από τη Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη.Ήμουν 16 χρονών όταν πρωτοπήγα στην Πόλη με τα δυο μεγάλα μου αδέρφια, για πρώτη φορά. Τα γυμνασιακά χρόνια είχαν ήδη προλάβει να με γεμίσουν μεγάλες πληγές.Ταξιδέψαμε με τρένο, και νομίζω πως ήταν τουλάχιστον καμιά δέκα-δώδεκα ώρες ταξίδι. Ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα από την χώρα και από το πατρικό μου σπίτι. Ήταν ένα ταξίδι σταθμός στη ζωή μου.Θυμάμαι πως όταν είδα αυτήν την τοιχογραφία, στην δεξιά κόγχη αυτού του μικρού ναού του οποίου τα ψηφιδωτά είναι τέχνης απαράμιλλης, κεραυνοβολήθηκα, όπως αργότερα μου συνέβη μόνο με πολύ μεγάλους έρωτες. Κόπηκε η ανάσα μου, πάγωσε το αίμα μου, έτρεχαν δάκρυα τα μάτια μου.Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί εκστατική, δίχως να μπορώ να κουνηθώ. Με μάγεψε πρώτα αυτό το μοναδικό μπλε του φόντου και μετά η έκρυθμη ισορροπία του Χριστού που πατά πάνω στις σπασμένες ταφόπλακες, μαζί με τον τρόπο που πιάνει τα χέρια των πρωτόπλαστων.Αυτό το 'άρπαγμα', το γεμάτο δύναμη και βεβαιότητα, που τους βγάζει από τα τάρταρα, ζωγραφίστηκε μέσα μου.Το Φως αυτής της τοιχογραφίας, νομίζω πως εγγράφηκε ανεξίτηλο πάνω μου. Η ελπίδα της Ανάστασης έγινε βεβαιότητα και πυξίδα στη ζωή μου, με τρόπο που δεν αναλύεται σε άλλες λέξεις. Με θεράπευσε τότε. Με θεραπεύει πάντα.

ΥΓ. Όποιος θα ήθελε να το παίξει αυτό το παιχνίδι ας το παίξει σαν να τον έχω καλέσει. Διστάζω πολύ να προτείνω μόνη μου. Καλή εβδομάδα!