Και ρώτησε ο νέος τη μάνα του που καθόταν κι έπλεκε ήσυχα στον καναπέ το πλεχτό της, εξοργισμένος από τα περίσσια νιάτα του που παρ' όλο τους το εύρος δεν χωρούσαν το νόημα της ζωής:
- Και δε μου λες ρε μάνα, τι είναι η ζωή; Εσύ ξέρεις;
"Ε, γιε μου", του απάντησε η γραία καθώς συνέχισε να πλέκει δίχως σταματημό.
"Η ζωή είναι σαν αυτό το πλεχτό. Έρχεσαι στον κόσμο και σου δίνεται ένα κουβάρι κάτι να το κάνεις. Ξεκινάς και πλέκεις και το μόνο που έχεις στο νου σου είναι να το πλέξεις όσο καλύτερα μπορείς. Να καταφέρεις το σχέδιο που έχεις στο νου σου, να μην αφήσεις κενά, οι κόμποι σου να είναι περιποιημένοι και κρυμμένοι. Ε, και καθώς περνούν τα χρόνια, το μόνο που αλλάζει καθώς πλέκεις το πλεχτό σου, είναι πως αρχίζεις και ρίχνεις κλεφτές ματιές στο κουβάρι που τελειώνει και σε πιάνει μια αγωνία μήπως δε σου φτάσει η κλωστή να το τελειώσεις. Αυτή είναι η ζωή γιε μου..."
Η διήγηση αυτή ουδούλως φανταστική είναι. Μου την ανέφερε ο καρδιακός μου φίλος Γ. που είναι σήμερα ένας ωραίος άνθρωπος που αρχίζει και κοιτά μήπως τελειώσει το κουβάρι του και αγωνιά αν θα του φτάσει η κλωστή. Κι εγώ γελώ μαζί του, γιατί ακόμα δεν καταλαβαίνω.
Η φωτογραφία είναι του Ηλιογράφου και τον ευχαριστώ πολύ.
ένας κυνικός φιλόσοφος είχε πει ότι τα νιάτα είναι μια χαμένη υπόθεση γιατί όσοι δεν τα έχουν τα επιθυμούν και όσοι τα έχουν δεν μπορούν να τα χαρούν.
ReplyDeleteαλλά και αυτή η εκδοχή καλή είναι :)
τι φωτογραφία είν΄αυτή; χο χο χο ένα παλιό ξεβαμμένο παγκάκι μιας έρημης πλατείας.....
!!!
ReplyDeleteΤελικά η μητέρα είχε μεγάλη επιρροή στο γιο της:) Πάντως τα χρόνια φέρνουν σοφία ανάλογη του τρόπου ζωής του καθενός. Ένας παππούς που γνώρισα στη Κεφαλλονιά που είχα πάει διακοπές, μας είχε πει: Τώρα που είμαι 78 χρονών, βλέπω πως η ζωή μου ήταν ένας κύκλος που σε λίγο καιρό θα κλείσει.. σαν ένα μηδενικό. Μη κάνετε το ίδιο, ζήστε τα όνειρά σας.. Ήμουν 16 και δε θα τον ξεχάσω ποτέ.
ReplyDeleteΗ φωτογραφία είναι από μόνη της ένα ποίημα.Τόσα πολλά χρώματα,,Σπάταλη η φύση σαν ασχολείται με την ομορφιά.Οσο για το κείμενο..Ζηλεύω συχνά την στωικότητα κάποιων ανθρώπων, την ιδιαίτερη εκείνη ματιά που κρατά τις αποστάσεις από τα πάθη.Καλό βράδυ
ReplyDeleteΗλιογράφε μου, πώς να πούμε τι είναι χαμένο και τι κερδισμένο; Νομίζω πως μόνο -αν το προλάβουμε κι αυτό- στο τέλος της ζωής μας να το καταφέρουμε. Πάντως χωρίς τον εκσφενδονισμό των νιάτων δεν ξέρω πώς θα είμασταν μετά. Κι απ' την άλλη, ίσως τα νιάτα να εχουν νόημα για τα γηρατιά και το αντίστροφο. Το να μικραίνεις και να μεγαλώνεις κοινωνώντας τις ηλικίες των άλλων, ανεξάρτητα από τη δική σου.
ReplyDeleteΑ, πα, πα, κρύο, παγωνιά και σήμερα, άντε Ανοιξούλα μας, για πέρνα το κατώφλι
μήπως και σηκωθεί λιγάκι κι η καρδιά
μια στάλα πιο ψηλά.
Καλημέρα Π.Κ μου! Καλό πλέξιμο!
ReplyDeleteMargo, αυτό που είπε ο παππούς μόυ θύμισε αυτό που κάποτε είπε ο Γρηγόριος Νύσσης: Κύριε, αν είμαι ένα μηδενικό γιατί με έπλασες;
ReplyDeleteΑκούγεται ίσως σοκαριστικό αυτό, όμως η ιστορία του μηδενός είναι μεγάλη, και η ουσία του επισης. Είτε ζήσεις είτε δεν ζήσεις τα όνειρά σου, το μηδέν το βιώνεις και μακάρι να το βιώνεις. Έχει ένα μεγάλο μυστικό μέσα στο κενό του, που είναι γεμάτο ταπείνωση... Μέσα στο κενό μας αρπάζει το χέρι που μας σώζει, μέσα στην αυταρέσκεια της ικανοποίησης των ονείρων μας μένουμε τόσο μόνοι...
Σκέψεις είναι όλα αυτά, καθόλου σοβαρά μη τα παίρνεις σε παρακαλώ! Καλημέρα!
Carpe Diem, έτσι είναι. Μα και τα πάθη αναγκαία και η στωικότητα. Δεν είναι όλη η χάρη της ζωής οι αντιφάσεις της;
ReplyDeleteΚαλημέρα και όλα καλά σήμερα, καλύτερα από χθες, πιο φωτεινά και χαμογελαστά για να χωρέσουμε χωρίς μεγάλη δυσκολία τις αντιφάσεις της ζωής, που περιέχει τον θάνατο.
Ένα πλεκτό, όντως έτσι είναι η ζωή. Κι από μας εξαρτάται αν θα γίνει όμορφο ή άσχημο. Μέρα καλή
ReplyDeleteΛάκη μου καλημέρα! Εξαρτάται από εμάς, δε λέω, αλά κάτι μου λέει πως παίζει κι ένα ρόλο και η κλωστή που μας δόθηκε...
ReplyDeleteΠοτέ δε μας φτάνει το κουβάρι. Όμως ποτέ δεν ξέρουμε το μήκος του.
ReplyDeleteΌταν φεύγουμε όμως δεν έχει καμμιά σημασία. Σημασία τότε έχει μόνο το πλεκτό. Αν το κουβάρι το έχουμε αξιοποιήσει, τότε μπορούν κι άλλοι να βάλουν την κλωστή τους να τελειώσει.
Τί καλά να μπορούσαμε να το ξεμπλέκαμε το πλεχτό και μετά να το ξαναπλέκαμε και πάλι από την αρχή...
ReplyDeleteκαταπληκτικά τα λόγια της μητέρας, πολύ με συγκίνησαν...
ReplyDeleteΚαλά να περνάς, Βασιλική μου, καλά ΚΟύλουμα...
Ποτέ δε μας φτάνει το κουβάρι; Σοτ, καταρχάς σοκαρίστηκα μ' αυτή τη φράση. Ως ακραία όμως τοποθέτηση τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρσουσα. Αυτό όμως που λες μετά, πως μπορεί ο ένας να συνεχίζει το πλεχτό του άλλου προσθέτοντας την κλωστή του, μ' αρέσει πάρα πολύ, μα πάρα πολύ. Όλα αυτά βεβαια εντάσσονται στα πλαίσια μιας πίστης, ενός χώρου αυθαίρετου αλλά υπαρκτού για όσους έτσι αντιλαμβάνονται τη ζωή και τον θάνατο. Όπως και να 'χει, μια παρηγοριά την χρειάζομαι -τουλάχιστον εγώ, τουλάχιστον αυτόν τον καιρό-
ReplyDeleteΚαλημέραααααααααααααα!
Μπάμπη μου ούτε λόγος!
ReplyDeleteΌχι πως ξέρω προσωπικά τι θα έκανα τώρα αν ξαναξεκινούσα και τι δε θα κανα. Εγώ όλο σχέδιο αλλάζω από τότε που το ξεκίνησα κι ακόμα δεν έχω καταλήξει ούτε στο σχέδιο ούτε και στην πλέξη. Ό,τι να 'ναι, που λένε και τα παιδιά...
Μα με κάποιον τρόπο ίσως δεν πρέπει να είμαστε πια τόσο αυστηροί με τον εαυτό ΄μας. Αν αποδεχθούμε ό,τι κάναμε όπως μπορέσαμε και το κάναμε, ίσως και να συνεχίσουμε καλύτερα και με λιγότερο άγχος. Ε, δεν είμαστε και θεοί, άνθρωποι είμαστε, ασθενικοι και πτωτικοί, τι να κάνουμε; Είναι αυτό το μέγα ερώτημα που βάζει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:
Ο Θεός μας έφτιαξε τέλειους κι εμείς μετά πέσαμε ή μας έφτιαξε εξ αρχής πτωτικούς για να πέσουμε; Όπως καταλαβαίνεις αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση, πρέπει να χαλαρώσουμε λιγάκι και να πάρουμε μια ανάσα, γιατί βρίσκω πως πολύ φορτωθήκαμε.
Ενδέχεται καθόλου όλα αυτά να μη σχετίζονται με το δικό σου σχόλιο βέβαια, εμένα τελευταια με απασχολούν πάρα πολύ και σε βρήκα τώρα και στα λέω, η φλύαρη, αλλά κάπου πρέπει κι εγώ να τα πω!
Γελάω! Κοίτα έναν ήλιο έξω, στοργικό και κατεψυγμένο!
Καλημέρα φίλε μου!
Με λίγη Άνοιξη το πλεχτό μας θα πάρει τα πάνω του!
Πρωινή πρωινή κι εσύ Artanis!
ReplyDeleteΆκου και κάτι που διάβσα χτες και που είναι σχετικό και το είπε ο Μπερναντ Σω:
Τι θαυμάσιο πράγμα που είναι τα νιάτα! Κρίμα να χαραμίζονται στα παιδιά!
Το διασκέδασα αφάνταστα και σε καλημερίζω! Περπάτα και όταν πας στο φεστιβάλ των λουλουδιών γράψε μας κάτι!
Εννοώ πως πάντα ο άνθρωπος θέλει να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
ReplyDeleteΔίνουμε σημασία στο μήκος του κουβαριού αντί να προσέχουμε πως το χρησιμοποιούμε όταν και όσο το έχουμε στα χέρια μας.
Καλό απόγευμα
Άλλου του δόθηκε κουβαράκι για να πλέξει δυο μικρούτσικα βρεφικά πατικάκια για να ζεστάνει ίσα-ίσα δυο τρυφερά μελανιασμένα πατουσάκια. Κι άλλου του δόθηκε κουβάαααααρι για να πλέξει μια κουβέρτα για διπλό κρεβάτι και μαξιλάρια και προίκα ολόκληρη. Τι σημασία έχει η ποσότητα; Αυτό που θα πλεχτεί από τα χέρια μας πρέπει να έχει ζωντανέψει απ' της καρδιάς μας τη ζεστασιά, νάχει ομορφύνει απ΄τη φαντασία και τη δημιουργικότητά μας, απ΄τα τάλαντα που μας χαρίστηκαν και νάχει σημάδια από τον πόνο που περάσαμε σ' αυτή τη ζήση. Γιατί αυτό είναι η ζωή μας: πόνος και ζεστασιά και όρεξη και ιδέες για δημιουργία.
ReplyDeleteΕντάξει φίλε μου Σοτ, ελήφθη το μήνυμα! Δεν διαφωνώ καθόλου και σου εύχομαι ένα γλυκύτατο βράδυ!
ReplyDeleteΚαλώς όρισες Λήμνια!
ReplyDeleteΦαίνεται πως μάλλον έτσι είναι όπως τα λες, γιατί αλλιώς μάλλον όλοι θα φεύγαμε απ' αυτόν τον κόσμο στην ίδια ηλικία. Φαίνεται λοιπόν πως υπάρχει μια άλλου είδους ηλικία στην οποία ο καθένας φτάνει, αυτή την μία κι ενιαία στην οποία όλοι μια μέρα θα συναντηθούμε. Εργόχειρο την ζωή μας ποιούμενοι... Άντε να αποχαιρετίσουμε κι αυτόν τον Φλεβάρη με το καλό και να υποδεχθούμε επιτέλους την Άνοιξη εκτός μας και εντός μας!
Να είσαι καλά Βασιλική.
ReplyDeleteΚαλές αποκριές, να περάσεις όμορφα όπως εσύ επιθυμείς, να ξεκουραστείς.
Roadaartost. σ' ευχαριστώ για τις ευχούλες και καλή Σαρακοστή!
ReplyDelete