Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως άφησα το ημερολόγιο λίγο πριν το τέλος. Ίσως γιατί το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει. Ίσως επειδή η σιωπή είναι μέρος του λόγου, όπως η παύση ανάσα της μουσικής. Αλλά αν κρατήσει πολύ η παύση χάνεται η μουσική. Ή μήπως όχι;
Οι συγκινήσεις έχουν τον δκό τους ρυθμό. Για να φανερωθεί ο καρπός τους πρέπει πρώτα να ριζώσουν στο χώμα της καρδιάς. Η γονιμοποίηση θα παραμένει μυστική και αθέατη όπως κάθε μυστήριο, ενώ ο καρπός της που θα αποκαλυφτεί στο φως θα αποτελέσει μόνο έναν υπαινιγμό του θαύματος που τον γέννησε.
Το φως… τι είναι τέλος πάντων το φως γύρω από το οποίο υφαίνουμε σαν αράχνες τη ζωή μας;
Η μέρα στο Νιου Χάμσερ ήτανε συννεφιασμένη, το ψιλόβροχο έπεφτε σχεδόν ντροπαλό στο δέρμα των δέντρων και των λουλουδιών. Η φύση παραδομένη στα χάδια του χωρίς συστολές και αντιστάσεις. Θα έπρεπε να στήσεις αφτί για να ακούσεις το ανέμελο τραγούδι της παιδούλας βροχής και να ανοίξεις διάπλατα τα μάτια για να δεις το διψασμένο στόμα των φύλλων να βυζαίνει το νερό της ζωής από το στήθος της ουράνιας μάνας. Απροσδόκητα μέσα από τα μαύρα σύννεφα προβάλλει μια αιχμή δόρατος φωτός χρυσίζοντας τα φύλλα του δέντρου. Προς στιγμήν αιχμαλωτίζομαι από το φωτοστέρφανο του δέντρου. Την πρώτη αγιοκατάταξη της δημιουργίας την έκανε το φως και ήταν αυτή της φύσης. Αποφαςίζω να φωτογραφίσω την εικονα που με συνεπήρε. Αλλά μπαίνοντας στο σπίτι, λέω, ας ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και ας χτενιστώ και λίγάκι. Και λέω, άντε, ας ρίξω και κάτι πάνω μου μην κρυώσω… και λέω και λέω κι όταν πια ξαναβγαίνω στη βεράντα, το φως έχει φύγει, η φωτογραφία δεν έχει νόημα να τραβηχτεί και τι να κάνω τώρα πλυμένη, χτενισμένη, μέσα στα ζεστά μου ρούχα; Βουλιάζω στην αναπαυτική πολυθρόνα της απογοήτευσης.
Άπραγη κοιτώ τη συννεφιά μέχρι που κάποια στιγμή καταλαβαίνω τι έπαθα. Το φως προχωράει ακάθεκτο. Δεν περιμένει κανέναν. Όποιος θέλει, τρέχει ξοπίσω του και το ακολουθεί. Γι’ αυτό και λέει, όστις θέλει οπίσω μου ελθειν. Δεν λέει όποιος θελει ας σταθεί δίπλα μου, επειδή δεν είναι σταθμευμένος, είναι σε κινηση. Προχωράει, πάντα προχωράει κι όποιος θέλει τρέχει κι όποιο δεν θέλει σταματά και τον αρνετίαι. Τώρα όμως συνειδητοποιώ πως δεν είναι απαραίτητο να αρνηθείς υπογράφοντας κάποια δήλωση. Οι τρόποι μιας άρνησης μπορούν να είναι πολλοί. Μπορείς, ας πούμε, να αφαιρεθείς την ώρα που το φως περνά από μπροστά σου και να μην το δεις. Μπορεί να βάλεις άλλες προτεραιόητες και μέχρι να φτάσει η ώρα να το συναντήσεις να έχει φύγει. Δεν σε πριεμένει το φως. Ίσως αυτό να σημαίνει εγρήγορση. Αδιάλειπτο κυνήγι του φωτός.
Το Νιου Χάμσαϊρ είναι πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών, βόρεια της Μασαχουςέτης στη περιοχή που έμεινε γνωστή ως Νέα Αγγλία και σαν Πολιτεία τού Γρανίτη (Granite State), λόγω των μεγάλων αποθεμάτων γρανίτη στα λατομεία της. Πολλά φημισμένα, κρατικά και μη, κτίρια παλαιοτέρων εποχών σε ολόκληρη την Αμερική είναι χτισμένα με γρανίτη από την πολιτεία του Νιου Χάμσαϊρ. Έγινε το ένατο μέλος των Ηνωμένων Πολιτειών τον Ιούνιο του 1788 με πρωτεύουσα είναι το Κονκόρντ. Η μεγαλύτερη λίμνη του είναι η λίμνη Γουινιπεσόκι (Winnipesaukee), και το υψηλότερο σημείο είναι στο όρος Ουάσιγκτον (1.917 μέτρα).
Όλες οι πινακίδες αυτοκινήτων του Νιού Χάμσαϊρ φέρουν την επιγραφή "Live Free or Die", (Ζήσε Ελεύθερος ή Πέθανε).
Θεωρείται μία από τις πιο πλούσιες σε χλωρίδα πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών, με εκατοντάδες είδη δέντρων, και πολλοί επισκέπτες από άλλες πολιτείες, καταλύουν στο Νιου Χάμσαϊρ τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο κάθε χρόνο, μόνο και μόνο για να δουν και να φωτογραφίσουν τα φύλλα που αλλάζουν χρώματα, λίγο πριν πέσουν για τον χειμώνα.
Οι πληροφορίες που μας δίνει η Βικιπαίδεια δεν είναι βέβαια φτιαγμένες για να μεταφέρουν στον αναγνώστη τους την εμπειρία που ούτως ή άλλως τίποτα δεν την υποκαθιστά. Εδώ δεν υπάρχει στιγμή που να ειναι το τοπίο ίδιο με την προηγούμενη στιγμή και την επόμενη. Οι αλλαγές είναι ορατές ακόμα κι αν είναι ανεπαίσθητες. Η εικόνα αενάως κινούμενη σαν κινηματογραφική. Τα χρώματα σαν δυνατά ποτά στο κελάρι της φύσης δε σου επιτρέπουν να ζήσεις ξεμέθυστος. Μεθυσμένος κοιμάσαι, μεθυσμένος ξυπνάς.
Ο καλότατος νοικοκύρης μας θα μας πάει μια βόλτα στο δάσος της γειτονιάς του. Πανέμορφα ξύλινα σπίτια χαμένα στα φυλλώματα των χιλιοχρωματισμένων δέντρων, ρυάκια και λίμνες, στο τέλος της ανηφοριάς χαλάσματα. Εδώ έμενε ένας γεράκος ολομόναχος, μας λέει ο παππούλης. Ερχόμασταν με τα παιδιά μικρά και τον επισκεπτόμασταν. Πήγε ο γέρος, πήγε και το καλυβάκι του. Έφυγε το ένα, έφυγε το άλλο, λέει το μασάλι. Το μασάλι όμως δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει ακάθεκτο σαν το φως και την ελπίδα του. Ήρθε το ένα, ήρθε και το άλλο. Έτσι θα φύγω κι εγώ, θα φύγεις κι εσύ και πάλι θα έρθουμε ενωμένοι στο φως.
Πάμε να αγοράσουμε μήλα, λέει ο γέρων, κι εμείς περιμένουμε να πάμε σε κάποιο μανάβικο. Το αμάξι σταματά σε ένα ύψωμα όπου στο πλάτωμά του έχει ένα υπόστεγο. Μας υποδέχονται τεράστιες πορτοκαλόχρωες κολοκύθες και μια ξερακιανή κοντή γυναίκα προχωρημένης ηλικίας. Παίρνουμε τα καλάθια μας και προχωρούμε στο κτήμα. Υπάρχουν διάφορες ποικιλλίες, μας λέει η κυρία του κτήματος. Δοκιμάζετε τι σας αρέσει, και γεμίζετε τα καλάθια. Περπατούμε, κόβουμε, τρώμε, καταλήγουμε σε μια ποικιλία που είναι κατακόκκινη απέξω και κάτασπρη από μέσα. Σκάει το φρεσκοκομμένο μήλο στο στόμα, σκάει το φως στα πρόσωπα, η γεύση στο στόμα, η χαρά στην καρδιά.
Οι μέρες και οι νύχτες στο φίλόξενο σπίτι θα κυλίσουν απαλά, ήσυχα και αθόρυβα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ένα τίποτα γεμάτο ομορφιά για την οποία λόγια δε θα βρω. Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και στον Παράδεισο. Πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει άρρητα ρήματα, κατ’ αναλογίαν βεβαίως. Όταν σε λούζει το Κάλλος, δε μιλάς. Λούζεσαι. Και δε θέλεις να τελειώσει.
Το ταξίδι θα συνεχιστεί στην Βοστώνη όπου θα παραμείνουμε δυο μέρες και μετά στις Βρυξέλλες και στην Γάνδη. Ο παράδεισοτς θα σε ακολουθεί παντού. Αχώριστος σύντροφος ως τη Θεσσαλονίκη και το σπίτι.
Το φεγγάρι συγυρίζει τη φάτνη του ουρανού προετοιμάζοντάς την για την έλευση του φωτός, όπως ο Ιωάννης τον δρόμο για τον Κϋριο. Ο ήλιος βγαίνοντας προαναγγέλει την άφιξη του πολιούχου μας. Ο άνεμος φέρενει στα αφτιά της καρδιάς το χλιμίντρισμα του αλόγου του. Τα χαλιά στρώθηκαν, τα χρυσάνθεμα μεταφυτεύτηκαν, όλα ετομάστηκαν όπως ήθελε η γιαγιά και η μαμά. Με το καλό να γιορτάσουμε τον καβαλάρη μας!
No comments:
Post a Comment
Σχόλια