Ταξιδιωτκό ημερολόγιο - πρώτη στάση Μόντρεαλ

Δευτέρα πρωί από το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης επιβιβαζόμαστε σε αεροσκάφος της Aegean με προορισμό το Μόναχο και μετεπιβίβαση για Φραγκφούρτη ώστε να πετάξουμε για Μόντρεαλ που θα είναι και η πρώτη άφιξη του μεγάλου ταξιδιού μας.

Πολύς ο κόσμος στο μεγάλο αεροπλάνο της Air Kannada, πολλές οι οχτώ ώρες της πτήσης, πολλές και οι σκέψεις που συνοδεύουν τον χώρο και τον χρόνο παραμονής στον αέρα, πάνω από τον Ατλαντικό.

Δίπλα μου κάθεται ένας αφελής παχουλός άντρας, γύρω στα πενήντα πέντε με εξήντα, αρτσούμπαλος και φανερά αγαθός με γυαλιά υπερμετρωπίας. Ανοίγει την ενσωματωμένη στο μπροστινό κάθισμα οθόνη και κάνει αναρίθμητες προσπάθειες για να δει κάτι σαν μικρό παιδί που δεν ξέρει ανάγνωση. Το δάχτυλό του πατά συνέχεια λάθος κουμπιά, ματαίως αγωνίζεται να βρει μια ταινία από τις πολλές που έχει το πρόγραμμα.

Ένα νεαρό ζευγάρι με το μωρό τους κάθεται στις μπροστινές θέσεις. Και οι δυο είναι ιδιαίτερα χαριτωμένοι και όμορφοι, η αγάπη τους ξεχειλίζει. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού θα έχουν αγκαλιά το αγοράκι τους που δε θα κοιμηθεί παρά μισή ώρα και θα παίζουν μαζί του, θα το τραγουδούν και θα το κάνουν βόλτες πάνω κάτω. Ένας διάδρομος με χωρίζει από την οικογένεια που κάθεται αριστερά μου. Οι γονείς κάθονται μπροστά και τα δυο τους κορίτσια, περί τα δώδεκα και δεκαπέντε, πίσω τους. Καθένας ασχολείται με τα δικά του, πότε πότε τα κορίτσια μιλούν με τη μαμά. Μπροστά τους θα καθίσουν δύο ξένοι μεταξύ τους κύριοι που θα πιάσουν την κουβέντα στην αρχή του ταξιδιού με ζέση και ενθουσιασμό και δε θα ξαναμιλήσουν μέχρι την προσγείωση. Η αεροσυνοδός είναι μαι συμπαθέστατη ξανθιά γυναίκα με κότσο και πολύ ψηλή που ευγενικά θα περιμένει τον καθένα μας να αποφασίσει τι θέλει να φάει και να πιει. Μια στρουμπουλή -όλως παραδόξως- Κινέζα που κουτσαίνει ελαφρώς πηγαινοέρχεται στον διάδρομο, ηλικία δεν μπορώ να υπολογίσω, με τις Κινέζες πέφτω πάντα έξω.

Έχω μαζί μου δύο βιβλία, αλλά σε όλο το ταξίδι διαβάζω μόνο το ένα. Είναι το “Βίος και Λόγοι” του αγίου Πορφυρίου, που αποφάσισα να ξαναδιαβάσω για να το ανακαλύψω από την αρχή μιας και όταν το πρωτοδιάβασα μου ανέτρεψε τόσα δεδομένα που σίγουρα έχασα λεπτομέρειες που θα άξιζαν να σταθώ. Ωστόσο το παίρνω μαζί μου και για τον επιπλέον λόγο της αγάπης που είχε ο άγιος σ’ αυτήν την πλευρά του πλανήτη και τους ανθρώπους της. Για το δεύτερο βιβλίο θα γράψω κάτι όταν το διαβάσω. Ο Πορφύριος όμως με ξεκουράζει, με γλυκαίνει, με συγκινεί, με συναρπάζει. Όταν σταματώ, προσπαθώ κάτι να γράψω, αλλά το τραπεζάκι δε με βολεύει. Σηκώνομαι πότε πότε και περπατώ γιατί τα πόδια πρίζονται. Κανείς δεν διαβάζει, εκτός από το ζευγαράκι με το μωρό, όπου όποιος δεν το κρατάει, παίρνει από τον άλλον το βιβλίο. Όλοι οι υπόλοιποι παρακολουθούν ταινίες στις οθόνες.

Τα σνακ και οι χυμοί που μας φέρνουν καθε τόσο βοηθούν να περνά εύχάριστα η ώρα, το κυρίως γεύμα, τορτελίνια ή μπιφτέκι είναι αρκούντως μέτριο.

Η εφαρμογή που διαθέτουν οι οθόνες για την παρακολούθηση της πτήσης δείχνουν τον πλανήτη και τη θέση του αεροπλάνου. Το δεξί ημισφφαίριο που αφήσαμε πίσω μας είναι σκιασμένο από τη νύχτα, ενώ το αριστερό στο οποίο κατευθυνόμαστε είναι φωτεινό. Πόσο παρήγορο είναι ότι αυτός ο πλανήτης δεν είναι ποτέ ολόκληρος βυθισμένος στο σκοτάδι. Πάντα κάπου τον φωτίζει η μέρα.

Όταν πλέον προσγειωνόμαστε στο Μόντρεαλ, είναι 4.30 το απόγευμα, ενώ στην πατρίδα μας σχεδόν μεσάνυχτα με τη διαφορά των εφτά ωρών που μας χωρίζει. Μας παραλαμβάνει η βοηθός του φίλου μουσικού με το αυτοκίνητό της και μας οδηγεί στο ξενοδοχείο. 

Η μέρα είναι ηλιόλουστη, η κίνηση στους δρόμους έντονη, η νύστα ακόμη εντονότερη, τα μάτια δεν κρατιούνται ανοιχτά. Αλλά πρέπει να το παλέψεις. Αν κοιμηθείς τώρα, θα ξενυχτήσεις σ όλο το βράδυ. Πες ότι βηήκες έξω για ποτό με παρέα. Αφού τακτοποιούμαστε στο δωμάτιο, βγαίνω στο μπαλκόνι του 21ου ορόφου στον οποίο μένουμε και χαμηλώνοντας το βλέμμα αντικρύζω ένα παραδεισένιο μπαλκόνι με μία αναπαυτική καρέκλα περιτριγυρισμένη από πλήθος χρωματιστά λουλύδια. Αποφασίζουμε να βγούμε μια βόλτα, έστω και με σερνάμενα βήματα, για να αγοράσουμε κανένα κονιάκ για να χαλαρώσουμε λίγο και να κοιμηθούμε καλύτερα. Περπατούμε αρκετά μέχρι να αντιληφθούμε πως υπάρχει μόνο ένα μαγαζί με ποτά, ενώ τα μκρά ψιλικατζίδικα και τα Σούπερ Μάρκετ έχουν μόνο κάποια κρασιά. Καταλαβαίνουμε πως το μονοπώλιο των ποτών ισχύει ακόμα. Κονιάκ δε βρίσκουμε, αλλά αγοράζουμε ένα τοπικό ουίσκι με λικέρ μήλου.

Ε[οστρέφοντας στο δωμάτιο ανοίγουμε τα καλούδια μας. Η εμπειρία των ταξιδιών με έχει διδάξει πως καλό είναι όπου και να πας να έχεις μία δυο “σταθρεές” μαζί σου που θα σε βοηθήσουν να εγκολπώσεις καλύτερα ό,τι ξένο συναντήσεις. Έτσι, εχουμε φέρει μαζί μας το ψωμί που φτιάχνουμε, ελληνικό καφέ, κεφαλογραβιέρα Κρήτης και ένα πατέ που έφτιαξα πρόσφατα. Ο καφές είναι βέβαια για το πρωί, τα υπόλοιπα όμως συστήνουν ένα βασιλικό γεύμα που θα στηρίξει τις αισθήσεις και την καρδιά. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πλησιάζουμε τις 11 και πλέον παραδιδόμαστε στις αγκάλες του Μορφέα…

Μια δυο φορές θα ξυπνήσουμε για λίγο μέσα στη νύχτα, αλλά με τελική αφύπνιση στις 6 το πρωί. 

Ο ελληνικός καφές θα ψηθεί στο μικρό κουζινάκι του δωματίου και τον απολαμβάνουμε στο μπακλονάκι μας. Δεν έχει ξημερώσει ακόμα, όλη νύχτα έβρεχε και τα σύννεφα θα ξεπροβάλλουν με το καινούργιο φως. Κατά τις οχτώ θα δω τον μερακλή που έχει μεταμορφώσει σε παράδεισο το μπαλκόνι του. Έναι ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, δεν είμαι σίγουρη αν είναι άντρας ή γυναίκα, σ’ αυτές τις ηλικίες όπως και στις μωρουδιακές, τα φύλα υποχωρούν παραχωρώντας στον άνθρωπο το ενιαίο και αδιαφοροποίητο της φύσης του πρώτου Αδάμ. Παρόλη την αισθητή ψύχρα, ο μερακλής βγαίνει με μακό κοντομάνικο και μακό σορτς και ποτίζει με ένα πλαστικό μπουκάλι νερού τις γλάστρες του με την ίδια προσοχή που θα έβαζε μια νοσοκόμα ένεση σε ασθενή. Λίγο λίγο και απαλά απαλά. Τον παρατηρώ και σκέφτομαι πως πράγματι για να προκόψουν τα φυτά, έτσι πρέπει να τα ποτίσουμε. Η δυνατή πίεση του νερού δεν κάνει καλό ούτε στα μαλλιά μας ούτε στα λουλούδια μας, όπως και γενικώς η εξωτερική πίεση δεν κάνει καλό σε τίποτα. Λίγο λίγο τα ποτίζει όλα, μπαίνει μέσα και ξαναβγαίνει να τα ποτίσει άλλη μια φορά. Ειμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένη που έχω έναν τόσο ευλογημένο γείτονα… Καλημέρα Μόντρεαλ!