Όταν συγχωρούμε, όταν ερχόμαστε να δούμε κάτι που μας έκανε κάποιος, όχι σαν αποτέλεσμα κακίας ή σαν απόρριψη των αισθημάτων μας, αλλά σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης αδυναμίας, ανυπομονησίας και ατέλειας, δεν απαλλάσσουμε μόνο το άλλο πρόσωπο από τον ρόλο του κακού· πάνω από όλα απαλλάσσουμε τον εαυτό μας από τον ρόλο του θύματος.
Η Λίντα Γουέλτνερ, αρθρογράφος της «Μπόστον Γκλόουμπ», μάς το επισημαίνει, αφηγούμενη μια ιστορία. Θυμάται τον εαυτό της να κάθεται σε ένα πάρκο και να κοιτάζει τα παιδιά να παίζουν. Δύο από αυτά αρχίζουν να μαλώνουν και το ένα λέει στο άλλο: «Σε μισώ! Δεν πρόκειται να παίξω ποτέ ξανά μαζί σου!» Για λίγα λεπτά παίζουν χώρια και ύστερα είναι και πάλι μαζί, δίνοντας το ένα στο άλλο τα παιχνίδια του. Η κυρία Γουέλτνερ επισημαίνει σε μια άλλη μητέρα: «Πώς το καταφέρνουν αυτό τα παιδιά; Πώς γίνεται να είναι τόσο θυμωμένα τη μια στιγμή και την άλλη να γίνονται οι καλύτεροι φίλοι;». Η άλλη μητέρα απαντά: «Είναι εύκολο. Προτιμούν να είναι ευτυχισμένα από το να είναι "σωστά"».
*Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδύλου
No comments:
Post a Comment
Σχόλια