Οι αδιάκοπες μαχαιριές της ζωής - Νικηφόρος Βρεττάκος

Έρχονται, στιγμές που γίνομαι, σιωπηλός περισσότερο από κάθε άλλη φορά κι ένα είδος πειθαρχημένης λύπης σκεπάζει, σαν μια λεπτή μάσκα το πρόσωπό μου. Τότε αυτοί που έρχονται κάτι να ειπούν μαζί μου, υποψιάζονται πως μου συμβαίνει κάτι, και με ρωτούν. Τους αποκρίνομαι με τη λέξη «τίποτα», αλλά το κάνω με πολύ κόπο. Γιατί αν τους αποκρινόμουν μ' ένα απλό χαμόγελο, δε θα το θεωρούσαν λέξη.

Τι να εξηγήσεις και πώς να περιγράψεις αυτές τις ορμητικές, εχθρικές αντιθέσεις της ζωής που πέφτουν πάνω σ' αυτό το εύθραυστο κλωνάρι, σ' αυτή την ψυχή που αρνιέται την υποταγή, πώς να δώσεις αυτό τον πόλεμο που συνεχίζεται ανένδοτος, αυτές τις αδιάκοπες μαχαιριές. Όλες όμως οι βαθιές τρύπες που ανοίγουν, γιομίζουν μέσα σε λίγες ώρες λουλούδια. Κι αυτό πώς να το περιγράψεις; Είναι κάτι που δεν το ξέρεις.

*Το κείμενο μας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου

** Η ζωγραφιά από τον σύνδεσμο:   https://gr.pinterest.com/pin/409757266091495996/?utm_campaign=rdpins&e_t=77a46efe3f42402cafb548b14690f2cb&utm_content=409757266091495996&utm_source=31&utm_term=3&utm_medium=2004