Labels

Monday, July 9, 2018

Αλησμόνητη η παράσταση του Αλησμόνητου Κήπου στο Ομήρειο της Χίου


Αποδυτήριο χωρίς πόρτες και τοίχους είναι η σκηνή. Γυμνός ο καλλιτέχνης θα σταθεί πάνω της και μαζί του θα αποκαλυφθούν ολόγυμνες και οι σχέσεις με τους επί σκηνής συνεργάτες του, είτε το θέλει είτε όχι. Το αν θα αποπειραθεί να κρύψει τη γύμνια του ή θα παραδοθεί άδολα και ανεπιτήδευτα στα βλέμματα των θεατών, όπως ένα βρέφος στην αγκαλλιά της μάνας του, δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο, αλλά από τους ακροατές του. Η οποιαδήποτε καχυποψία, αγκύλωση, αρνητική τους πρόθεση, θα επηρεάσει τους ανθρώπους της σκηνής. Αυτό που οι θεατές δεν γνωρίζουν είναι ότι εκτίθενται επίσης γυμνοί κι ας βρίσκονται προστατευμένοι στο σκοτάδι της πλατείας. Τα μύχια της ψυχής τους γίνονται ψηλαφητά από εκείνους που λούζουν τα φώτα της σκηνής. Γι’ αυτό και κάθε φορά, κάθε παράσταση, είναι διαφορετική. Τίποτα δεν είναι ίδιο, τίποτα δεν μπορεί να επαναληφθεί όπως ένα φωτοτυπημένο αντίγραφο.
Ο ‘Αλημόνητος Κήπος’ στο Ομήρειο της Χίου, χθες βράδυ, ευτύχησε να ανθίσει και να ευωδιάσει αρώματα γιασεμιών και μαστιχόδεντρων που χαρακτηρίζουν αυτόν τον τόπο. Οι επί σκηνής μουσικοί συνεργάτες μας, ήταν τόσο καλοπροαίρετοι, φιλότιμοι, εγκάρδιοι και ταλαντούχοι που η σχέση μας στη σκηνή έφθασε να αποκτήσει τον ρυθμό και τη ζεστασιά της ανάσας ενός σώματος. 

Αυτό που απέμενε ήταν αν αυτό το σώμα θα παραδιδόταν σε μια αγκαλιά ανοιχτή και θερμή, έτοιμη να το υποδεχθεί. Γιατί ακόμη και ένα βρέφος δεν αναπαύεται σε οποιαδήποτε αγκαλιά, όπως ούτε και κάθε αγκαλιά μπορεί να το κρατήσει όπως του πρέπει. Για καλή μας τύχη, η αγκαλιά των ανθρώπων που προσήλθαν να σεργιανίσουν τον ‘Αλησμόνητο Κήπο’ απεδείχθη αντιστοίχως αλησμόνητη. Το αισθάνθηκα μέχρι το μεδούλι μου από τις πρώτες κιόλας λέξεις που διάβασα. Ένιωσα πως απευθύνομαι στα πιο γλυκά παιδιά του κόσμου. Αφέθηκα, λύθηκα, παραδόθηκα, -και όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι οι μουσικοί. Η παράσταση μεταμορφώθηκε σε μια μουσικοποιητική βαρκούλα που έπλεε σε νηφάλιο πέλαγος με ούριο άνεμο και έφτανε στα νησιά των ψυχών, ξεφόρτωνε την πραμάτεια της και ανεφοδιαζόταν πολύτιμα μαργαριτάρια αισθημάτων των θεατών για να συνεχίσει. Οταν το ταξίδι μας τελείωσε, ήμασταν όλοι ένα σώμα, μια ψυχή, ένα ταξίδι κι ένας προορισμός, ήμασταν η μία και μοναδική, η αξιολάτρευτη Ιθάκη της αγάπης.

Για τη μονάκριβη αυτή εμπειρία θα θέλαμε με τον Κυριάκο, να τους ευχαριστήσουμε όλους, μουσικούς, τραγουδιστές και ακροατές, αλλά και τους δύο καίριους πυλώνες του Φεστιβάλ Ελληνικής Μουσικής, “Μούσα Ελληνική”, που δίχως αυτούς τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε πραγματοποιηθεί: την Ελευθερία Λυκοπάντη και τον Αλέξανδρο Καλογερά. 
Το άρωμα της Χίου και των ανθρώπων της έγινε μυροβόλο αίμα στην καρδιά μας που την κάνει να χτυπά πιο αισιόδοξα












* Οι φωτογραφίες είναι από την Γενική δοκιμή, εκτός της τελευταίας που είναι αμέσως μετά το τέλος της παράστασης. 




No comments:

Post a Comment

Σχόλια